Background: Pathogenesis of type 2

Background: Pathogenesis of type 2 diabetes is a complex process and in most instances requires defects in both ß-cell function
and insulin sensitivity. In type 2 diabetes patients (T2DM), there is impaired of first phase insulin response, while the second
phase insulin response is diminished.
Objective: The present study examined the effect of glycaemic control on post prandial insulin after a standardized meal
among Type 2 diabetes patients with good and poor glycémie control.
Design: Cross sectional.
Methods and Results: We studied 31 Type 2 diabetes patients (T2DM) with good glycémie control and 32 T2DM patients
with poor glycémie control. Subjects were given, after minimum 10 hours of fasting, a standard meal containing 857.5 kcal of
energy. Fasting and serial postprandial blood samples were taken over 8 hours to determine levels of insulin and blood glucose
(every 30 minutes for 3 hours i.e. from 1st to 7"' sample; then hourly i.e. from 8" sample to 12"' sample).
Results: Although the difference in Insulin between the 2 groups did not reach statistical significance (P = 0.058), post-hoc
analysis showed significant difference between the 2 groups from fasting (1" sample) to 1 hour post prandial (3'''' sample), with P
= 0.034. Postprandial glucose was significantly higher in poor controlled diabetes patients compared to good control diabetes
patients (P < 0.001), and it was significant throughout the postprandial period.
Conclusion: Good glycémie control improves first phase insulin response to meal challenge in diabetes patients.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พื้นหลัง: กลไกการเกิดโรคเบาหวานชนิดที่ 2 เป็นกระบวนการที่ซับซ้อนและในกรณีส่วนใหญ่ต้องมีข้อบกพร่องทั้งในฟังก์ชั่นเอสเอสเซลล์
และความไวของอินซูลิน ในชนิดที่ 2 ผู้ป่วยโรคเบาหวาน (T2DM) มีเป็นความบกพร่องของการตอบสนองต่ออินซูลินเฟสแรกในขณะที่สอง
การตอบสนองต่ออินซูลินเฟสจะลดน้อยลง.
วัตถุประสงค์: การศึกษาในปัจจุบันการตรวจสอบผลกระทบของการควบคุมระดับน้ำตาลในเลือดในอินซูลินโพสต์ prandial หลังอาหารที่ได้มาตรฐาน
ในหมู่เบาหวานชนิดที่ 2 ผู้ป่วยที่มีการควบคุมที่ดีและglycémieยากจน.
การออกแบบ: ตัดครอส.
วิธีการและผลประกอบการ: เราศึกษา 31 ชนิดที่ 2 ผู้ป่วยโรคเบาหวาน (T2DM) มีการควบคุมที่ดีและglycémie 32 ผู้ป่วย T2DM
มีการควบคุมglycémieยากจน หัวข้อที่ได้รับหลังจากที่ขั้นต่ำ 10 ชั่วโมงของการอดอาหาร, อาหารที่มีมาตรฐาน 857.5 กิโลแคลอรี
พลังงาน การถือศีลอดและอนุกรมตัวอย่างเลือดภายหลังตอนกลางวันถูกนำกว่า 8 ชั่วโมงในการกำหนดระดับของอินซูลินและระดับน้ำตาลในเลือด
(ทุก 30 นาทีเป็นเวลา 3 ชั่วโมงคือตั้งแต่วันที่ 1 ถึง 7 "ตัวอย่างแล้วชั่วโมงเช่นจาก 8" ตัวอย่างถึง 12 "ตัวอย่าง).
ผล แม้ว่าความแตกต่างในอินซูลินระหว่าง 2 กลุ่มไม่ถึงนัยสำคัญทางสถิติ (p = 0.058), โพสต์เฉพาะกิจ
การวิเคราะห์แสดงให้เห็นความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญระหว่าง 2 กลุ่มจากการอดอาหาร (1 "ตัวอย่าง) ถึง 1 ชั่วโมงโพสต์ prandial (3 '' '' ตัวอย่าง) กับ P
= 0.034 น้ำตาลภายหลังตอนกลางวันอย่างมีนัยสำคัญที่สูงขึ้นในผู้ป่วยโรคเบาหวานที่ควบคุมไม่ดีเมื่อเทียบกับโรคเบาหวานการควบคุมที่ดี
ของผู้ป่วย (p <0.001) และมันก็เป็นอย่างมีนัยสำคัญตลอดระยะเวลาภายหลังตอนกลางวัน.
สรุป: การควบคุมglycémieที่ดีช่วยเพิ่มการตอบสนองต่ออินซูลินขั้นตอนแรกที่จะท้าทายการรับประทานอาหารในผู้ป่วยโรคเบาหวาน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ประวัติ : เกิดพยาธิสภาพของโรคเบาหวานชนิดที่ 2 คือ กระบวนการที่ซับซ้อน และในกรณีส่วนใหญ่ต้องบกพร่องทั้งในß -
หน้าที่ของเซลล์ และความไวของอินซูลิน ในผู้ป่วยเบาหวานชนิดที่ 2 ( t2dm ) มีความบกพร่องของเฟสแรก การตอบสนองต่ออินซูลิน ในขณะที่การตอบสนองต่ออินซูลินจะลดลงระยะที่สอง
.
วัตถุประสงค์ :การศึกษาครั้งนี้ศึกษาผลของอินซูลินในการควบคุมไกลซีมิกโพสต์เผยหลังมาตรฐานอาหาร
ในผู้ป่วยเบาหวานชนิดที่ 2 ที่มีดีและไม่ดี glyc é mie ควบคุม .
ออกแบบ : ตัดขวาง .
วิธีการและผลลัพธ์ : เราเรียน 31 ผู้ป่วยเบาหวานชนิดที่ 2 ( t2dm ) กับ glyc é mie ควบคุม 32 t2dm ผู้ป่วย
กับคนจน glyc é mie ควบคุม วิชาที่ได้รับหลังจากอดอาหารอย่างน้อย 10 ชั่วโมง มาตรฐานอาหารที่มี 857.5 กิโลแคลอรี
พลังงาน การอดอาหารและหลังอาหารอนุกรมตัวอย่างเลือดถูกถ่ายมากกว่า 8 ชั่วโมงเพื่อตรวจสอบระดับของอินซูลินและระดับน้ำตาลในเลือด
( ทุกๆ 30 นาทีเป็นเวลา 3 ชั่วโมง คือตั้งแต่วันที่ 7 " ตัวอย่าง แล้วชั่วโมงเช่นจาก 8 " ตัวอย่าง 12 " '
ผลลัพธ์ : ตัวอย่าง )แม้ว่าความแตกต่างในอินซูลินระหว่าง 2 กลุ่มไม่ได้เข้าถึงอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ( P = 0.058 ) Post Hoc
การวิเคราะห์พบความแตกต่างระหว่าง 2 กลุ่ม จากการอดอาหาร ( 1 ตัวอย่าง ) 1 ชั่วโมงโพสต์เผย ( 3 ' ' ' ' ตัวอย่าง ) , p = 0.034
. กลูโคสหลังอาหารสูงกว่าในผู้ป่วยเบาหวานที่ควบคุมไม่ดี เมื่อเทียบกับผู้ป่วยเบาหวาน
การควบคุมที่ดี ( p < 0.001 )และก็ที่สำคัญตลอดระยะเวลาหลังอาหาร .
สรุป : ดี glyc é mie ควบคุมปรับปรุงขั้นตอนแรกการตอบสนองต่ออินซูลินอาหารท้าทายในผู้ป่วยโรคเบาหวาน