my life I thought of running away.

my life I thought of running away. Immediately.
“Atticus, it’s all right to be soft-hearted, you’re an easy man, but you have a
daughter to think of. A daughter who’s growing up.”
“That’s what I am thinking of.”
“And don’t try to get around it. You’ve got to face it sooner or later and it might
as well be tonight. We don’t need her now.”
Atticus’s voice was even: “Alexandra, Calpurnia’s not leaving this house until she
wants to. You may think otherwise, but I couldn’t have got along without her all
these years. She’s a faithful member of this family and you’ll simply have to
accept things the way they are. Besides, sister, I don’t want you working your
head off for us—you’ve no reason to do that. We still need Cal as much as we
ever did.”
“But Atticus—”
“Besides, I don’t think the children’ve suffered one bit from her having brought
them up. If anything, she’s been harder on them in some ways than a mother
would have been… she’s never let them get away with anything, she’s never
indulged them the way most colored nurses do. She tried to bring them up
according to her lights, and Cal’s lights are pretty good—and another thing, the
children love her.”
I breathed again. It wasn’t me, it was only Calpurnia they were talking about.
Revived, I entered the livingroom. Atticus had retreated behind his newspaper and
Aunt Alexandra was worrying her embroidery. Punk, punk, punk, her needle
broke the taut circle. She stopped, and pulled the cloth tighter: punk-punk-punk.
She was furious.
Jem got up and padded across the rug. He motioned me to follow. He led me to
his room and closed the door. His face was grave.
“They’ve been fussing, Scout.”
Jem and I fussed a great deal these days, but I had never heard of or seen anyone
quarrel with Atticus. It was not a comfortable sight.
“Scout, try not to antagonize Aunty, hear?”
Atticus’s remarks were still rankling, which made me miss the request in Jem’s
question. My feathers rose again. “You tryin‘ to tell me what to do?”
“Naw, it’s—he’s got a lot on his mind now, without us worrying him.”
“Like what?” Atticus didn’t appear to have anything especially on his mind.
“It’s this Tom Robinson case that’s worryin‘ him to death—”
I said Atticus didn’t worry about anything. Besides, the case never bothered us
except about once a week and then it didn’t last.
“That’s because you can’t hold something in your mind but a little while,” said
Jem. “It’s different with grown folks, we—”
His maddening superiority was unbearable these days. He didn’t want to do
anything but read and go off by himself. Still, everything he read he passed along
to me, but with this difference: formerly, because he thought I’d like it; now, for
my edification and instruction.
“Jee crawling hova, Jem! Who do you think you are?”
“Now I mean it, Scout, you antagonize Aunty and I’ll—I’ll spank you.”
With that, I was gone. “You damn morphodite, I’ll kill you!” He was sitting on
the bed, and it was easy to grab his front hair and land one on his mouth. He
slapped me and I tried another left, but a punch in the stomach sent me sprawling
on the floor. It nearly knocked the breath out of me, but it didn’t matter because I

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ชีวิตของฉันฉันคิดว่า การวิ่งรถ ในทันที" Atticus มันเป็นสิทธิที่จะรับนุ่ม คุณเป็นคนง่าย แต่คุณมีการลูกสาวจะคิดว่า มีลูกสาวที่เติบโตขึ้น""ที่เป็นสิ่งที่ผมคิดว่า""และไม่พยายามที่ได้รับรอบ ได้หน้ามันช้า และอาจเช่นได้คืนนี้ เราไม่ต้องการเธอตอนนี้"เสียงของ Atticus ถูกแม้: "อเล็กซานดร้า Calpurnia ของไม่ออกจากบ้านเธอต้องการ คุณอาจคิดเป็นอื่น แต่ผมไม่ได้ไปไม่ มีเธอปีนี้ เธอเป็นคนซื่อสัตย์ในครอบครัวนี้ และคุณต้องการยอมรับสิ่งพวกเขาเป็น น้องสาว ไม่ต้องการคุณการทำงานของคุณหัวปิดเรา — คุณไม่มีเหตุผลที่ เรายังคงต้องการ Cal มากเป็นเราเคยทำ""แต่ Atticus — ""นอกจากนี้ ฉันไม่คิดว่า เด็กได้รับความเดือดร้อนหนึ่งบิตจากมีนำของเธอพวกเขาขึ้น หากมีสิ่งใด เธอได้ยากกว่าพวกเขาในวิธีที่คุณแม่จะได้รับ...เธอได้เคยให้กับอะไร ไม่มีเธอทำ indulged ในแบบสุดสีพยาบาล เธอพยายามที่จะนำพวกเขาขึ้นตามไฟของเธอ และไฟของ Cal ดี — และ สิ่งอื่น การเด็กชอบเธอ"ฉันกลับหายใจอีกครั้ง มันไม่ใช่ฉัน มันเป็นเพียง Calpurnia ที่พวกเขากำลังพูดถึงฟื้นฟู ป้อนผอม มีสภาพระส่ำ Atticus หลังหนังสือพิมพ์ของเขา และอเล็กซานดร้าป้าถูกกังวลเย็บปักถักร้อยของเธอ พังค์ พังก์ พังก์ เข็มของเธอยากจนวงกลมตึง เธอหยุด และดึงผ้าสัด: พังก์พังก์พังก์เธอโกรธJem ตื่น และเบาะข้ามพรม เขา motioned ให้ทำตาม เขานำฉันไปเขาห้อง และปิดประตู ใบหน้าของเขาคือหลุมฝังศพ"พวกเขาได้รับอาการงอแง สอดแนม"Jem และ fussed โปรโมชั่นวันเหล่านี้ แต่ฉันไม่เคยได้ยิน หรือเห็นใครทะเลาะกับ Atticus ไม่มีตาสบาย"สอดแนม พยายามที่ไม่ antagonize ป้า ได้ยิน"หมายเหตุของ Atticus ได้ยัง rankling ซึ่งทำให้ผมพลาดการร้องขอในของ Jemคำถามที่ ขนของฉันเพิ่มขึ้นอีก "ของคุณกันเถอะบอกฉันจะทำอย่างไร"" Naw เป็น — เขาเป็นได้มากในใจของเขาตอนนี้ โดยเรากังวลเขา""เหมือนอะไร" Atticus ไม่ได้จะ มีอะไรในใจของเขา"มันเป็นกรณีนี้โรบินสัน Tom ที่เป็น worryin' เขาตาย — "Atticus ไม่ได้กังวลอะไรกล่าว กรณีไม่เคยใส่ใจเรายกเว้นเกี่ยวกับเมื่อ สัปดาห์ แล้วก็ไม่ได้ครั้ง"นั่นเป็น เพราะคุณไม่สามารถเก็บบางสิ่งบางอย่างในใจของคุณแต่ในขณะที่น้อย กล่าวว่าJem "แตกต่างกับคนปลูก เราได้"เขาเหนือกว่าบรรดาถูกทนไม่ได้วันนี้ เขาไม่ได้ต้องการทำอะไรแต่อ่าน และไปปิดเอง ยังคง ทุกอย่างที่เขาอ่านเขาถูกส่งไปฉัน แต่ มีความแตกต่างนี้: เดิม เนื่องจากเขาคิดว่า ต้องการ ตอนนี้ สำหรับเทศนาและคำสั่งของฉัน"จี ตระเวน hova, Jem ที่คุณคิดว่า คุณคือ""ตอนนี้ผมหมายถึง มัน ลูกเสือ คุณ antagonize ป้า และผมจะ — ฉันจะตีก้นคุณ"ที่ ผมหายไป "คุณไอ้ morphodite ฉันจะฆ่าคุณ" เขาก็นั่งอยู่บนเตียง และมันก็คว้าผมด้านหน้าของเขา และที่ดินบนปากของเขา เขาตบฉันและฉันพยายามซ้ายอีก แต่หมัดในกระเพาะส่งฉันคะแนนที่ชั้น มันเกือบล้มลมหายใจจากฉัน แต่มันไม่สำคัญเพราะฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ชีวิตของฉันฉันคิดว่าการวิ่งหนี ทันที.
"แอทติคัมันเป็นสิทธิทั้งหมดที่จะใจอ่อนคุณเป็นคนง่าย แต่คุณมี
ลูกสาวที่จะคิดว่า ลูกสาวผู้ที่เติบโตขึ้น. "
" นั่นคือสิ่งที่ผมคิดว่า. "
" และไม่พยายามที่จะรับรอบ คุณได้มีการเผชิญหน้ากับมันไม่ช้าก็เร็วและมันอาจ
รวมทั้งจะคืนนี้ เราไม่จำเป็นต้องเธอตอนนี้ ".
เสียง Atticus เป็นแม้กระทั่ง" อเล็กซานด Calpurnia ไม่ได้ออกจากบ้านนี้จนกว่าเธอ
ต้องการที่จะ คุณอาจคิดว่าเป็นอย่างอื่น แต่ผมไม่ได้มีความพร้อมโดยไม่มีเธอทุก
ปีเหล่านี้ เธอเป็นสมาชิกที่ซื่อสัตย์ของครอบครัวนี้และคุณก็จะต้อง
ยอมรับสิ่งที่พวกเขามี นอกจากนี้น้องสาวของผมไม่ต้องการให้คุณทำงานของคุณ
หัวออกสำหรับเราทำได้ตามเหตุผลที่จะทำอย่างนั้นไม่มี เรายังคงต้องแคลมากเท่าที่เรา
เคยทำ. "
" แต่ Atticus- "
" นอกจากนี้ผมไม่คิดว่าได้รับความเดือดร้อน children've หนึ่งบิตจากเธอได้นำ
พวกเขาขึ้น ถ้ามีอะไรที่เธอได้ยากที่พวกเขาในรูปแบบที่บางกว่าแม่
จะได้รับ ... เธอไม่เคยปล่อยให้พวกเขาได้รับไปกับสิ่งที่เธอไม่เคย
ตามใจพวกเขาด้วยวิธีพยาบาลสีส่วนใหญ่ทำ เธอพยายามที่จะนำพวกเขาขึ้น
ตามไฟของเธอและไฟเสียเป็นสิ่งที่ดีและสวยอีกสิ่งหนึ่งที่
เด็กรักเธอ. "
ฉันสูดลมหายใจอีกครั้ง มันไม่ได้ฉันก็เป็นเพียง Calpurnia พวกเขาพูดถึง.
ฟื้นขึ้นมาผมเข้าห้องรับแขก แอทติคัถอยอยู่เบื้องหลังหนังสือพิมพ์ของเขาและ
ป้าเล็กซานดราได้รับการเย็บปักถักร้อยของเธอกังวล พังก์, พังค์, พังค์, เข็มของเธอ
ยากจนวงกลมตึง เธอหยุดและดึงผ้าที่เข้มงวดมากขึ้น. พังก์พังก์พังก์
เธอโกรธ.
Jem ลุกขึ้นและเดินข้ามพรม เขา motioned ฉันที่จะปฏิบัติตาม เขาพาฉันไปที่
ห้องของเขาและปิดประตู ใบหน้าของเขาคือหลุมฝังศพ.
"พวกเขาได้รับการงอแงลูกเสือ."
เจ็มและฉันยุ่งมากวันนี้ แต่ผมไม่เคยได้ยินหรือเห็นใคร
ทะเลาะกับแอทติคั มันไม่ได้เป็นภาพที่สะดวกสบาย.
"ลูกเสือพยายามที่จะไม่กลายเป็นป้าได้ยิน?"
คำพูดของแอทติคัยังคง rankling ซึ่งทำให้ผมพลาดในคำขอ Jem ของ
คำถาม ขนของฉันเพิ่มขึ้นอีกครั้ง "คุณตั้งใจที่จะบอกฉันว่าจะทำอย่างไร?"
"อ่ะ, it's เขามีมากในใจของเขาในขณะนี้โดยไม่ต้องกังวลเราเขา."
"เหมือนอะไร?" แอทติคัไม่ปรากฏว่ามีอะไรโดยเฉพาะอย่างยิ่งในใจของเขา
"มันเป็นกรณีนี้ทอมโรบินสันที่ worryin 'เขาไป death-"
ผมบอกว่า Atticus ไม่ได้กังวลเกี่ยวกับอะไร นอกจากนี้กรณีที่ไม่เคยใส่ใจเรา
ยกเว้นเกี่ยวกับสัปดาห์ละครั้งแล้วสุดท้ายก็ไม่ได้.
"นั่นเป็นเพราะคุณไม่สามารถถือบางสิ่งบางอย่างในใจของคุณ แต่ในขณะที่น้อย" กล่าวว่า
เจ็ม "มันเป็นเรื่องที่แตกต่างกับคนโต we-"
เหนือกว่าคลั่งของเขาก็ทนไม่ได้วันนี้ เขาไม่ได้ต้องการที่จะทำ
อะไร แต่อ่านและออกไปด้วยตัวเอง แต่ถึงกระนั้นทุกอย่างที่เขาอ่านเขาผ่านไปพร้อม
กับผม แต่มีความแตกต่างนี้ก่อนเพราะเขาคิดว่าฉันต้องการมัน ตอนนี้สำหรับ
การสั่งสอนและการสอน. ของฉัน
"Jee รวบรวมข้อมูล Hova, เจ็ม! ใครที่คุณคิดว่าคุณจะอยู่ที่ไหน? "
" ตอนนี้ผมหมายถึงมันลูกเสือกลายเป็นคุณป้าและผมจะ-ผมจะตบคุณ. "
กับที่ผมก็หายไป "คุณด่า morphodite ฉันจะฆ่าคุณ!" เขากำลังนั่งอยู่บน
เตียงนอนและมันเป็นเรื่องง่ายที่จะคว้าผมด้านหน้าของเขาและที่ดินบนปากของเขา เขา
ตบฉันและฉันพยายามซ้ายอีก แต่หมัดในกระเพาะอาหารส่งฉันแผ่กิ่งก้านสาขา
ที่อยู่บนพื้น มันเกือบเคาะลมหายใจออกจากฉัน แต่มันไม่สำคัญเพราะฉัน