Knowing indifference only brings the realization of the non-existent, the futile rhetoric spewing forth from our deepened, unfulfilled souls, rendering us incapable of a shift in precedence of our existential thought and compassionate ideations of romanticism that lead us only to acknowledge the sublimity of the human experience that dwells in the microcosms of individuals un-living and wholly alive, our intrinsically independent and separate interminglings and mindful unions of existential being so unyielding in profundity, so imperceptibly incommunicable and unwieldy in purpose and direction, and ironically unfounded in logical reasoning, and the profane, perverse, dubiously ostensible insignificance of our well-recognized yet widely unacknowledged essence, the chaotic, infinitely intertwined fibers of our all-encompassing dharma-body, the weeping and unsatisfied ancient metaphysical precepts of humanity's morality, our Istigkeit, our unknowing, languor-fueled, blinded wandering through the epic that is our mundane rambling, Rimbaud's indomitable and prophetic drunken boat transcending through the sea of OUR illusionary time that we know all too well, the day dividing night and our night destroying our day, the days we madly live to witness under the void starry skies cemented in validity in the architecture of eternity, the days we strive, often in vain, to equivocally demonstrate our humanity to the ones we so adore in the solemn twilight of our pitiful, wondrous existence. That is our duality. That is our suicide. That is our living, inescapable and resolute. Unequivocally so, it is outwardly nothing more than the exposed contrivance of mankind's supposed Fall from the Grace of our very own self-evident Godhead, being conceived by our immemorial psyches for our often mistaken and misguided solicitous quiddities. There is no here nor there; only desolation, nowhere and everywhere. Our own, laid for us and blazed by us. Embrace the Void. Compassion resides in the deepest, darkest depths of our vast, unstoppered stream of conscious experience. Love.
ไม่รู้ไม่สนใจเพียงนำการรับรู้ของไม่มี , ไร้ประโยชน์วาทศิลป์พ่นออกมาจากวิญญาณของเราลึก , ไม่ได้ผล , การแสดงผลเราสามารถเปลี่ยนลำดับความคิดที่มีอยู่ของเราและแผ่เมตตา ideations ของความโรแมนติกที่นำเราเท่านั้นที่จะรับรู้ความประเสริฐของมนุษย์ประสบการณ์ที่สถิตอยู่ใน microcosms ของบุคคลและชีวิตทั้งหมดและมีชีวิตอยู่ ของเราภายในอิสระ และแยก interminglings และมีสติ สหภาพแรงงาน ของที่มีอยู่ถึงความเด็ดเดี่ยวในความรู้ความสามารถ ดังนั้น imperceptibly ซึ่งไม่สามารถสื่อสารกับผู้อื่นและไม่น่าใช้ในจุดประสงค์และทิศทาง และแดกดันโคมลอยในการให้เหตุผลเชิงตรรกะและสามัญ ดื้อรั้น ขัดความสงสัยที่เห็นได้ชัดของได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวางของเรายังน่า cknowledged สาระสําคัญ , ความยุ่งเหยิง , อนันต์พันเส้นใยของเราครอบคลุมทั้งหมด ธรรมกาย การร้องไห้และไม่พอใจโบราณเลื่อนลอยของมนุษยชาติคือศีลธรรมของเรา เราไม่รู้ istigkeit , เชื้อเพลิง , ความอ่อนเพลีย , มหากาพย์ที่ตาบอดเดินผ่านทางโลกของเรากระจายไปทุกทิศทาง rimbaud ก็ไม่ย่อท้อและ " เมาเรือผ่านทะเลของ transcending เวลา illusionary ของเราว่า เรารู้ดี วันคืน และคืนวันหารของเราทำลายเรา วันที่เราต้องอยู่เป็นพยานภายใต้ความว่างเปล่า starry skies ยึดในความถูกต้องในสถาปัตยกรรมของนิรันดร์ วันเรามุ่งมั่นมักจะไร้ประโยชน์ เพื่อแสดงให้เห็นถึงความเป็นมนุษย์โยกโย้เพื่อคนที่เรารักในทไวไลท์เคร่งขรึมของของเรา มหัศจรรย์ existe น่าสงสาร nce . นั่นคือคู่ของเรา นั่นมันฆ่าตัวตายของเรา นั่นคือชีวิตของเราอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ และเด็ดเดี่ยว ชัดเจนมันคือภายนอกไม่มีอะไรมากกว่าสัมผัสประดิษฐ์ของมนุษย์ควรตกจากพระคุณของพระเจ้าตนเองของเราเองมากถูก conceived โดยมาด้วยจิตวิญญาณ นมนานของเราของเรามักจะเข้าใจผิดและเข้าใจผิดมากเกินเหตุ quiddities . ไม่ที่นี่หรือมี แต่การไม่มีที่ไหนเลยและทุกที่ ของเราเอง ไว้ ให้ เรา และ เจิดจ้า โดยเรา โอบกอดความว่างเปล่า ความเมตตาอยู่ในความลึกมืดของสปิริตของเรากว้างใหญ่ สายน้ำ unstoppered ของประสบการณ์ . ความรัก
การแปล กรุณารอสักครู่..