nd houses. And if you wanted, they

nd houses. And if you wanted, they could jump you over fences and sidewalks and dogs.
“Don’t you see?” said Douglas. “I just can’t use last year’s pair.”
For last year’s pair were dead inside. They had been fine when he started them out, last year. But by the end of summer, every year, you always found out, you always knew, you couldn’t really jump over rivers and trees and houses in them, and they were dead. But this was a new year, and he felt that this time, with this new pair of shoes, he could do anything, anything at all.
They walked up on the steps to their house. “Save your money,” said Dad. “In five or six weeks—”
“Summer’ll be over!”
Lights out, with Tom asleep, Douglas lay watching his feet, far away down there at the end of the bed in the moonlight, free of the heavy iron shoes, the big chunks of winter fallen away from them.
“Reasons. I’ve got to think of reasons for the shoes.”
Well, as anyone knew, the hills around town were wild with friends putting cows to riot, playing barometer to the atmospheric changes, taking sun, peeling like calendars each day to take more sun. To catch those friends, you must run much faster than foxes or squirrels. As for the town, it streamed with enemies grown irritable with heat, so remembering every winter argument and insult. Find friends, ditch enemies! That was the Cream-Sponge Para Litefoot motto. Does the world run too fast? Want to be alert, stay alert? Litefoot, then! Litefoot!
He held his coin bank up and heard the faint small tinkling, the airy weight of money there.
Whatever you want, he thought, you got to make your own way. During the night now, let’s find that path through the forest. . . .
Downtown, the store lights went out, one by one. A wind blew in the window. It was like a river going downstream and his feet wanting to go with it.
In his dreams he heard a rabbit running running running in the deep warm grass.
Old Mr. Sanderson moved through his shoe store as the proprietor of a pet shop must move through his shop where are kenneled animals from everywhere in the world, touching each one briefly along the way. Mr. Sanderson brushed his hands over the shoes in the window, and some of they were like cats to him and some were like dogs; he touched each pair with concern, adjusting laces, fixing tongues. Then he stood in the exact center of the carpet and looked around, nodding.
There was a sound of growing thunder.
One moment, the door to Sanderson’s Shoe Emporium was empty. The next, Douglas Spaulding stood clumsily there, staring down at his leather shoes as if these heavy things could not be pulled up out of the cement. The thunder had stopped when his shoes stopped. Now, with painful slowness, daring to look only at the money in his cupped hand, Douglas moved out of the bright sunlight of Saturday noon. He made careful stacks of nickels, dimes, and quarters on the counter, like someone playing chess and worried if the next move carried him out into sun or deep into shadow.
“Don’t say a word!” said Mr. Sanderson. Douglas froze.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ครั้งที่บ้าน และถ้าคุณต้องการที่พวกเขาสามารถกระโดดข้ามรั้วที่คุณและทางเท้าและสุนัข.
"อย่าที่คุณเห็น?" ดักลาสกล่าวว่า "ฉันแค่ไม่สามารถใช้คู่ปีที่ผ่านมา."
สำหรับคู่ของปีที่แล้วตายภายใน พวกเขาได้รับการปรับเมื่อเขาเริ่มออกปีที่ผ่านมา แต่ในตอนท้ายของฤดูร้อนปีทุกท่านพบเสมอออกคุณมักจะรู้ว่าคุณอาจไม่ได้จริงๆกระโดดข้ามแม่น้ำและต้นไม้และบ้านในพวกเขาและพวกเขาตาย แต่นี้เป็นปีใหม่และเขารู้สึกว่าเวลานี้กับคู่ของรองเท้าใหม่นี้เขาจะทำอะไรอะไรเลย.
พวกเขาเดินขึ้นไปบนขั้นบันไดที่บ้านของพวกเขา "ประหยัดค่าใช้จ่ายของคุณ" พ่อกล่าวว่า "ในห้าหรือหก weeks-"
"Summer'll จะไป!"
ไฟออกกับทอมหลับดักลาสวางดูเท้าของเขาที่อยู่ห่างไกลลงไปที่นั่นในตอนท้ายของเตียงในแสงจันทร์ที่ฟรีรองเท้าเหล็กหนัก ชิ้นใหญ่ของฤดูหนาวลดลงไปจากพวกเขา.
"เหตุผล ฉันคิดว่าเหตุผลที่รองเท้า.
"ดีที่ทุกคนรู้ว่าภูเขารอบเมืองเป็นป่ากับเพื่อนที่วางวัวจลาจลเล่นวัดการเปลี่ยนแปลงในชั้นบรรยากาศของดวงอาทิตย์การปอกเปลือกเช่นปฏิทินในแต่ละวันเพื่อใช้เวลามากขึ้นดวงอาทิตย์ ที่จะจับเพื่อนที่คุณต้องวิ่งเร็วกว่าหรือสุนัขจิ้งจอกกระรอก ในฐานะที่เป็นเมืองก็สตรีมกับศัตรูที่ปลูกหงุดหงิดด้วยความร้อนเพื่อให้ความทรงจำทุกอาร์กิวเมนต์ฤดูหนาวและดูถูก หาเพื่อนคลองศัตรู! นั่นคือครีมฟองน้ำพาราคำขวัญ Litefoot โลกไม่ทำงานได้อย่างรวดเร็วเกินไป? ต้องการที่จะแจ้งเตือน, พักการแจ้งเตือน? Litefoot แล้ว! Litefoot!
เขาจัดธนาคารเหรียญของเขาขึ้นและได้ยินเสียงทำให้เกิดเสียงติ้งลมขนาดเล็กน้ำหนักโปร่งสบายของเงินมี.
สิ่งที่คุณต้องการเขาคิดว่าคุณมีการทำทางของคุณเอง ในช่วงเวลากลางคืนตอนนี้ขอหาเส้นทางที่ผ่านป่า . . .
Downtown, ไฟร้านก็ออกไปทีละคน ลมพัดในหน้าต่าง มันเป็นเหมือนแม่น้ำจะต่อเนื่องและเท้าของเขาต้องการที่จะไปกับมัน.
ในความฝันของเขาที่เขาได้ยินกระต่ายทำงานทำงานทำงานในหญ้าที่อบอุ่นลึก.
เก่านาย Sanderson เดินผ่านร้านขายรองเท้าของเขาเป็นเจ้าของร้านขายสัตว์เลี้ยงที่จะต้องย้าย ผ่านร้านค้าของเขาที่จะ kenneled สัตว์จากทุกที่ในโลก, สัมผัสกันอย่างใดอย่างหนึ่งในเวลาสั้น ๆ ไปพร้อมกัน นายแซนเดอแปรงมือของเขามากกว่ารองเท้าในหน้าต่างและบางส่วนของพวกเขาเป็นเหมือนแมวกับเขาและบางคนชอบสุนัข เขาสัมผัสแต่ละคู่ด้วยความกังวลการปรับผ้าลูกไม้แก้ไขลิ้น จากนั้นเขาก็ยืนอยู่ในศูนย์ที่แน่นอนของพรมและมองไปรอบ ๆ พยักหน้า.
มีเสียงฟ้าร้องที่เพิ่มขึ้น.
เป็นหนึ่งในช่วงเวลาที่ประตูเอ็มโพเรียมรองเท้าSanderson ที่ว่างเปล่า ถัดไปดักลาสเปล้าดิ้งยืนงุ่มง่ามมีจ้องมองลงที่รองเท้าหนังของเขาราวกับว่าสิ่งที่หนักเหล่านี้อาจไม่ได้รับการถอนออกไปจากปูนซีเมนต์ ฟ้าร้องได้หยุดเมื่อรองเท้าของเขาหยุด ขณะนี้มีความช้าเจ็บปวดกล้าที่จะมองเฉพาะในเงินที่อยู่ในมือของเขาบรรจุในถ้วยดักลาสย้ายออกจากแสงแดดสดใสของเที่ยงวันเสาร์ เขาทำให้กองระวังการเซ็น, สลึงและไตรมาสบนเคาน์เตอร์เหมือนใครบางคนเล่นหมากรุกและเป็นกังวลถ้าย้ายต่อไปดำเนินการให้เขาออกไปในดวงอาทิตย์หรือลึกเข้าไปในเงา.
"ไม่พูดอะไรสักคำ!" นายแซนเดอกล่าวว่า ดักลาสแช่แข็ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมจะไม่บอกคุณผมจะไม่บอกคุณผมจะไม่บอกคุณผมจะไม่บอกคุณผมจะไม่บอกคุณผมจะไม่บอกคุณผมจะไม่บอกคุณผมจะไม่บอกคุณผมจะไม่บอกคุณ