(Schiavenato & Craig, 2010; Voepel-

(Schiavenato & Craig, 2010; Voepel-Lewis, Piscotty, Annis, & Kalisch, 2012). Further research is needed about the importance that should be attributed to children’s self-report of pain in choosing appropriate treatment options. Further evidence of the complexity of assessing pain inpractice canbe seen in this study,with nurses struggling to reconcile children’s behavior with reported pain scores if children were not behaving in away that made it obvious they were inmoderate to severe pain. This has been noted in other studies (Ljusegren,Johansson,GimblerBerglund,&Enskar, 2012; Twycross & Collis, 2011; Vincent & Gaddy, 2009)and may result in nurses notbelieving children are in as much pain as they report. The results of earlier studies suggest that behavioral indicators are the primary factor taken into account (Vincent & Denyes,2004;Vincent&Gaddy,2009).Inonestudy, 91% of nurses identified the child’s behavior as an assessment approach,with 47%indicating it was the most important (Vincent, Wilkie, & Szalacha, 2010).

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

(Schiavenato และเครก 2010; Voepel ลูอิส, Piscotty, Annis และ Kalisch 2012) นอกจากนี้การวิจัยเป็นสิ่งจำเป็นเกี่ยวกับความสำคัญที่ควรนำมาประกอบกับเด็กตัวเองรายงานของความเจ็บปวดในการเลือกตัวเลือกการรักษาที่เหมาะสม หลักฐานเพิ่มเติมของความซับซ้อนของการประเมินความเจ็บปวด inPractice canbe เห็นในการศึกษาครั้งนี้มีพยาบาลดิ้นรนที่จะคืนดีพฤติกรรมของเด็กที่มีรายงานคะแนนความปวดถ้าเด็กไม่ได้มีพฤติกรรมในทันทีที่ทำให้มันเห็นได้ชัดว่าพวกเขาเป็น inmoderate ถึงปวดรุนแรง นี้ได้รับการตั้งข้อสังเกตในการศึกษาอื่น ๆ (Ljusegren, Johansson, GimblerBerglund และ Enskar 2012; & Twycross Collis 2011; & Vincent Gaddy 2009) และอาจส่งผล notbelieving พยาบาลเด็กอยู่ในความเจ็บปวดมากที่สุดเท่าที่พวกเขารายงาน ผลจากการศึกษาก่อนหน้านี้แสดงให้เห็นว่าตัวชี้วัดพฤติกรรมเป็นปัจจัยหลักที่นำเข้าบัญชี (วินเซนต์และ Denyes 2004; วินเซนต์และ Gaddy 2009) .Inonestudy, 91% ของพยาบาล Fi ระบุ ed พฤติกรรมของเด็กในฐานะที่เป็นวิธีการประเมินที่มี 47% แสดงให้เห็นว่ามันเป็น ที่สำคัญที่สุด (วินเซนต์วิลคีและ Szalacha 2010)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

( schiavenato & เครก , 2010 ; voepel ลูอิส piscotty แอนนิส และ kalisch , 2012 ) การวิจัยเพิ่มเติมเป็นสิ่งจำเป็นเกี่ยวกับความสำคัญที่ควร ประกอบกับจำนวนเด็กของความเจ็บปวดในการเลือกตัวเลือกการรักษาที่เหมาะสม หลักฐานเพิ่มเติมจากความซับซ้อนของการประเมินซึ่งสามารถเห็นความเจ็บปวดในการศึกษานี้กับพยาบาลดิ้นรนที่จะคืนดีกับพฤติกรรมของเด็ก ถ้าเด็กมีคะแนนความเจ็บปวดไม่ทำตัวในที่ทำให้มันชัดเจนที่พวกเขา inmoderate ความเจ็บปวดรุนแรง นี้ได้รับการบันทึกไว้ในการศึกษาอื่น ๆ ( ljusegren Johansson gimblerberglund , , , และ enskar , 2012 ; ทไวครอส & คอลลิส , 2011 ; วินเซนต์และแกดดี้ , 2009 ) และอาจส่งผลให้พยาบาล notbelieving เด็กอยู่ในความเจ็บปวดมากเท่าพวกเขารายงาน ผลการศึกษาก่อนหน้านี้ชี้ให้เห็นว่าพฤติกรรมบ่งชี้เป็นปัจจัยหลักในการพิจารณา ( วินเซนต์และ denyes , 2004 ; วินเซนต์และแกดดี้ , 2009 ) inonestudy 91 % ของพยาบาล identi จึงเอ็ดของเด็กพฤติกรรมการประเมินวิธีการกับ 47% ระบุว่ามันเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด ( วินเซนต์ วิลกี และ szalacha 2010 )