From Tiananmen to today4 June 2014A

From Tiananmen to today
4 June 2014
Author: Richard Rigby, ANU
On the night of 3–4 June, units of the People’s Liberation Army (PLA) entered Beijing, killing some hundreds of ordinary Beijing citizens as they made their way to Tiananmen Square — the focal point of massive protests that had begun in late April following the death of former party secretary Hu Yaobang.
The square was cleared of protestors, but further killings and arrests ensued over the following days. A small number of soldiers were also killed. Protests in many other Chinese cities were simultaneously brought to an end, with varying degrees of violence. Significant protests in Shanghai were settled, largely peacefully. Beijing was the worst. This much is known, although a final, credible death toll has not been published to this day.
After the event, Deng Xiaoping famously said ‘this storm was bound to happen’. Not necessarily. The country-wide protests — against corruption, against rising prices, against an array of contradictions between what opening and reform seemed to promise and the realities of daily life, as well as demands for greater freedom and democracy — were almost certainly inevitable. But the bloody denouement in the nation’s capital was not. The crucial element was a serious power struggle at the centre of China’s leadership, a struggle that was exacerbated by the popular protests, which the contending parties sought to use.
There were of course other contingent elements: the 70th anniversary of the May 4th Movement, the Asian Development Bank meeting and, in particular, the historic visit of Mikhail Gorbachev; and there were divisions among the student leaders and their supporters, between those favouring a degree of accommodation with the authorities and others more intransigent. But in the end it was the hardliners in the government who won the power struggle. It is these hardliners who, backed by Deng Xiaoping, must take responsibility for the tragic way in which the protests were suppressed.
And it was this same Deng who also ensured that, against the clear inclinations of a number of those on the winning side, the crackdown did not mean turning back from the policies of opening and reform that he had himself initiated at the Third Plenum of the 11th Central Committee in late 1978. He understood that these processes, and the resultant economic growth, must be progressed above all else if stability were to remain. The domestic and international shocks resulting from the events of June 1989 notwithstanding, Deng’s Southern Tour of 1992 unleashed another wave of opening and reform that has resulted in the China we see today — with unprecedented levels of prosperity, openness to the world, international standing and influence.
For one who lived through and closely followed the events of 1989 in Beijing, it is hard to realise that a quarter of a century has now past and that ‘4 June’ means little to many adult Chinese today who were only children, or not even born, when those events took place.
At the same time, China has changed beyond recognition and, in terms of people’s lives, in many ways for the better. Millions of Chinese travel overseas on holidays every year and return home with no greater reluctance than tourists of any other country. Many take pride in China’s global standing.
While the 1980s were a period of unalloyed admiration for the West, particularly from intellectuals and students, this has been tempered not only by patriotic education but also much more effectively by Western failures in Iraq and Afghanistan, the Asian financial crisis, the global financial crisis and the unmet policy challenges of the Arab Spring.
Of course China has huge problems and challenges of its own, some of which, such as pollution, result from its own successes. Others are more traditional, such as corruption which now greatly exceeds 1989 levels. But while ‘mass incidents’ resulting from particularly egregious and localised causes continue to take place across the country, the idea that the central leadership is vulnerable to challenge by mass protests in the heart of the nation seems implausible. This is not what people want and, even if it were, the range of coercive means — lethal and non-lethal — at the disposal of the authorities gives them a far greater degree of flexibility and effectiveness than was the case 25 years ago.
And yet those same authorities are worried. They have not forgotten what happened. Some of them are the direct or indirect beneficiaries of the power struggle that Zhao Ziyang lost and Li Peng won — resulting in the promotion of Jiang Zemin, who still exercises some influence despite his advanced age. It is noteworthy that Xi Jinping’s father, Xi Zhongxun, honourably but fruitlessly opposed the decision to use the PLA.
The millions of Beijing citizens who lived through the events have not forgotten, whatever roles they played or didn’t play, and whatever they thought then or think now. And neither have the parents, siblings, relatives, teachers and friends of those who died and the greater numbers injured or imprisoned or exiled.
4 June, like 18 March, 4 May, 30 May, and 18 September, has entered Chinese history, and as such demands an explanation. From time to time an official Chinese spokesperson says, usually responding to a journalist, that this issue was settled years ago. It hasn’t. If this were the case, the date would not be as sensitive as it is.
Every year in late May people associated with the events of 1989 are encouraged in one way or another to keep quiet or take a holiday. This year, a significant anniversary, has already seen a number of arrests, but there have also been new forms of activism, including a privately sponsored seminar and a series of messages on Weibo, China’s Twitter. The issue is not going away.
One may fully understand the desire of the Chinese government, faced as they are with massive challenges, to avoid rancorous disputes and anything that risks undermining China’s hard-won stability and prosperity. Good luck to them in achieving their stated goals for the ‘two centenaries’ (of the Chinese Communist Party and of the PRC), including moderate prosperity for all by 2021 and democracy by 2049.
But sooner or later it will become clear that a truthful account of June 1989 will help, not hinder, the realisation of a China that is stronger for acknowledging its tragedies as well as its stunning achievements.
Professor Richard Rigby is head of the China Institute at the Australian National University and was formerly an Australian diplomat and analyst specialising on Chinese and Asian affairs.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

จากเยียร์ไปวันนี้4 2014 มิถุนายนผู้เขียน: ริชาร์ด Rigby, ANUคืน 3-4 มิถุนายน หน่วยของกองทัพประชาชนปลดปล่อย (ปลา) ป้อนปักกิ่ง ฆ่าประชาชนปักกิ่งธรรมดาร้อยบางพวกเขาทำทางไปซซี — จุดโฟกัสของการประท้วงใหญ่ที่เริ่มในปลายเดือนเมษายนต่อการตายของพรรคอดีตเลขานุการ Yaobang หูสแควร์ยกเลิกเลือกของกลุ่มผู้ชุมนุมประท้วง แต่การสังหารและจับกุมตามมาผ่านวันต่อไปนี้ จำนวนน้อยของทหารถูกฆ่าเหมือนกัน พร้อมกันในเมืองจีนมากถูกนำไปสิ้นสุด กับองศาที่แตกต่างของความรุนแรง ประท้วงอย่างมีนัยสำคัญในเซี่ยงไฮ้ได้แล้ว สงบมาก ปักกิ่งมีร้าย นี้มากเป็นที่รู้จักกัน แม้ว่าสุดท้าย ความน่าเชื่อถือตายโทรไม่ถูกเผยแพร่นี้หลังจากเหตุการณ์ เต็ง Xiaoping ซึ่งกล่าว 'พายุนี้ถูกผูกพันที่เกิดขึ้น' ไม่จำเป็น การประท้วงทั่วประเทศ — กับการทุจริต กับราคาที่เพิ่มขึ้น กับอาร์เรย์ของกันข้ามระหว่างที่เปิดและปฏิรูปประจักษ์ สัญญาและความเป็นจริงของชีวิต เช่นเป็นความต้องการเสรีภาพและประชาธิปไตยมากขึ้น — ได้เกือบแน่นอนหลีกเลี่ยง แต่ denouement เลือดในเมืองหลวงของประเทศไม่ องค์ประกอบสำคัญต่อสู้พลังรุนแรงที่ศูนย์กลางของของจีน การต่อสู้ที่ไม่เลวร้าย โดยการประท้วงนิยม ซึ่งฝ่าย contending พยายามที่จะใช้ ได้ของหลักสูตรมีองค์ประกอบอื่น ๆ กอง: การงานปี 4 พฤษภาคมย้าย ธนาคารพัฒนาเอเชียประชุม และ โดยเฉพาะ ชมประวัติศาสตร์ของมิคาอิล และมีหน่วยงานผู้นำนักศึกษาและผู้สนับสนุนของพวกเขา ผู้ favouring ระดับของที่พักกับเจ้าหน้าที่และผู้อื่นมากขึ้น intransigent แต่ในสุด ก็ hardliners ในรัฐบาลที่ชนะการต่อสู้อำนาจ เหล่านี้ hardliners ที่ โดย Xiaoping เต็ง ต้องรับผิดชอบทางน่าเศร้าที่มีระงับการประท้วง ได้และก็นี้เตงเหมือนกันที่ยัง มั่นใจว่า จาก inclinations ชัดเจนจำนวนผู้ชนะด้าน ปราบปรามไม่ได้หมายความ หันหลังกลับจากนโยบายปฏิรูปที่เขาได้ตัวเองเริ่มต้นที่ Plenum สามคณะกรรมการกลาง 11 ในปลายปี 1978 และเปิด เขาเข้าใจว่า กระบวนการเหล่านี้ และผลแก่เศรษฐกิจเจริญเติบโต ต้องได้หน้าไปเพียงใดเหนือสิ่งอื่นถ้า ยังคงความมั่นคง การภายในประเทศ และต่างประเทศแรงกระแทกเป็นผลมาจากเหตุการณ์ในเดือน 1989 มิถุนายนอย่างไรก็ตาม ทัวร์ภาคใต้ของเต็งของ 1992 ปลดปล่อยคลื่นอื่นเปิดและปฏิรูปที่มีผลในประเทศจีนที่เราเห็นวันนี้ — ระดับประวัติการณ์ของเจริญ เปิดโลก ยืนระหว่างประเทศ และอิทธิพลสำหรับผู้ที่อาศัยผ่าน และตามเหตุการณ์ในปี 1989 ในกรุงปักกิ่งอย่างใกล้ชิด ความตระหนักว่า ไตรมาสของศตวรรษได้เลยตอนนี้ และ '4 มิถุนายน' หมายความ ว่า น้อยถึงผู้ใหญ่จีนวันนี้ที่เด็กเท่านั้น หรือไม่ได้เกิด เมื่อเหตุการณ์เหล่านั้นเกิดขึ้นในเวลาเดียวกัน จีนมีการเปลี่ยนแปลงนอกเหนือ จากการรับรู้ และ ใน ชีวิตของผู้คน ในหลายวิธีดีกว่า ล้านของจีนเดินทางต่างประเทศในวันหยุดทุก ๆ ปีและกลับไปที่บ้านกับรายการอาหารไม่ยิ่งกว่านักท่องเที่ยวของประเทศอื่น ๆ หลายคนมีความภาคภูมิใจในยืนส่วนกลางของจีนขณะไฟต์ ชื่นชม unalloyed สำหรับตะวันตก โดยเฉพาะอย่างยิ่งจากนักวิชาการและนักศึกษา รอบระยะเวลานี้ได้รับอารมณ์ไม่ โดยเฉพาะการศึกษารักชาติ แต่ยังมาก ด้วยความล้มเหลวของตะวันตกในอิรัก และอัฟกานิสถาน วิกฤตการเงินเอเชีย วิกฤตการเงินโลก และความท้าทายของฤดูใบไม้ผลิอาหรับ unmet นโยบายมีประสิทธิภาพมากขึ้นOf course China has huge problems and challenges of its own, some of which, such as pollution, result from its own successes. Others are more traditional, such as corruption which now greatly exceeds 1989 levels. But while ‘mass incidents’ resulting from particularly egregious and localised causes continue to take place across the country, the idea that the central leadership is vulnerable to challenge by mass protests in the heart of the nation seems implausible. This is not what people want and, even if it were, the range of coercive means — lethal and non-lethal — at the disposal of the authorities gives them a far greater degree of flexibility and effectiveness than was the case 25 years ago.And yet those same authorities are worried. They have not forgotten what happened. Some of them are the direct or indirect beneficiaries of the power struggle that Zhao Ziyang lost and Li Peng won — resulting in the promotion of Jiang Zemin, who still exercises some influence despite his advanced age. It is noteworthy that Xi Jinping’s father, Xi Zhongxun, honourably but fruitlessly opposed the decision to use the PLA.The millions of Beijing citizens who lived through the events have not forgotten, whatever roles they played or didn’t play, and whatever they thought then or think now. And neither have the parents, siblings, relatives, teachers and friends of those who died and the greater numbers injured or imprisoned or exiled.4 June, like 18 March, 4 May, 30 May, and 18 September, has entered Chinese history, and as such demands an explanation. From time to time an official Chinese spokesperson says, usually responding to a journalist, that this issue was settled years ago. It hasn’t. If this were the case, the date would not be as sensitive as it is.Every year in late May people associated with the events of 1989 are encouraged in one way or another to keep quiet or take a holiday. This year, a significant anniversary, has already seen a number of arrests, but there have also been new forms of activism, including a privately sponsored seminar and a series of messages on Weibo, China’s Twitter. The issue is not going away.One may fully understand the desire of the Chinese government, faced as they are with massive challenges, to avoid rancorous disputes and anything that risks undermining China’s hard-won stability and prosperity. Good luck to them in achieving their stated goals for the ‘two centenaries’ (of the Chinese Communist Party and of the PRC), including moderate prosperity for all by 2021 and democracy by 2049.But sooner or later it will become clear that a truthful account of June 1989 will help, not hinder, the realisation of a China that is stronger for acknowledging its tragedies as well as its stunning achievements.Professor Richard Rigby is head of the China Institute at the Australian National University and was formerly an Australian diplomat and analyst specialising on Chinese and Asian affairs.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

จากเทียนอันเหมิวันนี้
4 มิถุนายน 2014
ผู้แต่ง: ริชาร์ดริกบีอนุวงศ์
ในคืนวันที่ 03-04 มิถุนายน, หน่วยงานของกองทัพปลดปล่อยประชาชน (PLA) ได้เข้าปักกิ่งฆ่าบางส่วนร้อยของประชาชนปักกิ่งธรรมดาที่พวกเขาทำทางของพวกเขาเพื่อ Tiananmen Square - จุดโฟกัสของการประท้วงใหญ่ที่ได้เริ่มในช่วงปลายเดือนเมษายนหลังจากการตายของอดีตเลขาธิการพรรค Hu Yaobang.
ตารางเคลียร์ผู้ประท้วง แต่ฆ่าต่อไปและการจับกุมเกิดขึ้นในช่วงวันดังต่อไปนี้ จำนวนเล็ก ๆ ของทหารถูกฆ่าตาย การประท้วงในหลาย ๆ เมืองจีนอื่น ๆ ถูกนำตัวพร้อมกันถึงจุดสิ้นสุดด้วยองศาที่แตกต่างของความรุนแรง การประท้วงอย่างมีนัยสำคัญในเซี่ยงไฮ้ได้รับการตัดสินส่วนใหญ่อย่างสงบสุข ปักกิ่งเป็นที่เลวร้ายที่สุด นี้เป็นที่รู้จักกันมากแม้ว่าสุดท้ายเสียชีวิตที่น่าเชื่อถือยังไม่ได้รับการตีพิมพ์ไปในวันนี้.
หลังจากเหตุการณ์ที่เติ้งเสี่ยวผิงที่มีชื่อเสียงกล่าวว่าพายุลูกนี้ถูกผูกไว้ที่จะเกิดขึ้น ' ไม่จำเป็น การประท้วงทั่วประเทศ - กับการทุจริตกับราคาที่เพิ่มขึ้นกับอาร์เรย์ของความขัดแย้งระหว่างสิ่งที่เปิดและการปฏิรูปดูเหมือนจะสัญญาและความเป็นจริงของชีวิตประจำวันเช่นเดียวกับการเรียกร้องเสรีภาพและประชาธิปไตยมากขึ้น - เกือบจะหลีกเลี่ยงไม่ได้อย่างแน่นอน แต่อวสานเลือดในเมืองหลวงของประเทศไม่ได้ . องค์ประกอบที่สำคัญคือการต่อสู้แย่งชิงอำนาจที่ร้ายแรงที่เป็นศูนย์กลางของการเป็นผู้นำของจีนการต่อสู้ที่มาจากการประท้วงที่นิยมซึ่งปาร์ตี้พยายามที่จะใช้
มีแน่นอนองค์ประกอบผูกพันอื่น ๆ : ครบรอบปีที่ 70 ของการเคลื่อนไหว 4 พฤษภาคม ธนาคารเพื่อการพัฒนาเอเชียการประชุมและโดยเฉพาะอย่างยิ่งการเยี่ยมชมประวัติศาสตร์ของ Mikhail Gorbachev; และมีหน่วยงานในกลุ่มผู้นำนักศึกษาและผู้สนับสนุนของพวกเขาระหว่างผู้นิยมระดับของที่พักกับเจ้าหน้าที่และคนอื่น ๆ ยอมมากขึ้น แต่ในท้ายที่สุดมันก็ hardliners ในรัฐบาลที่ได้รับรางวัลต่อสู้แย่งชิงอำนาจ มันเป็น hardliners เหล่านี้ที่ได้รับการสนับสนุนโดยเติ้งเสี่ยวผิง, จะต้องรับผิดชอบหาวิธีที่น่าเศร้าที่การประท้วงที่ถูกระงับ.
และมันก็เป็นเติ้งเดียวกันนี้ที่ยังมั่นใจได้ว่ากับความโน้มเอียงที่ชัดเจนของจำนวนของผู้ที่อยู่ในด้านที่ชนะ การปราบปรามไม่ได้หมายความว่าจะหันกลับมาจากนโยบายของการเปิดและการปฏิรูปว่าเขาได้เริ่มต้นที่ตัวเอง Plenum สามของคณะกรรมการกลางที่ 11 ในช่วงปลายปี 1978 เขาเข้าใจว่ากระบวนการเหล่านี้และการเติบโตทางเศรษฐกิจผลจะต้องก้าวหน้าเหนือสิ่งอื่นใด ถ้ามีความมั่นคงก็จะยังคงอยู่ แรงกระแทกประเทศและต่างประเทศที่เกิดจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมิถุนายน 1989 อย่างไรก็ตามทัวร์ภาคใต้ของเติ้งเสี่ยวผิง 1992 ปลดปล่อยคลื่นอื่นของการเปิดและการปฏิรูปที่มีผลในประเทศจีนที่เราเห็นวันนี้ - มีระดับประวัติการณ์ของความเจริญรุ่งเรืองเปิดกว้างไปทั่วโลกยืนระหว่างประเทศและ อิทธิพล.
สำหรับคนที่อาศัยอยู่ตามอย่างใกล้ชิดและเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในกรุงปักกิ่ง 1989 มันเป็นเรื่องยากที่จะรู้ว่าหนึ่งในสี่ของศตวรรษที่ผ่านมามีในขณะนี้และที่ 4 มิถุนายน 'หมายถึงน้อยมากที่จะเป็นผู้ใหญ่ในวันนี้ชาวจีนจำนวนมากที่เป็นเด็กเท่านั้นหรือ ไม่ได้เกิดมาแม้เมื่อเหตุการณ์เหล่านั้นเกิดขึ้น.
ในขณะเดียวกันประเทศจีนมีการเปลี่ยนแปลงเกินยอมรับและในแง่ของชีวิตของผู้คนในหลาย ๆ ทางที่ดีขึ้น ล้านของจีนเดินทางไปต่างประเทศในช่วงวันหยุดเป็นประจำทุกปีและกลับบ้านโดยไม่มีความลังเลมากกว่านักท่องเที่ยวของประเทศอื่น ๆ หลายคนมีความภาคภูมิใจในประเทศจีนยืนทั่วโลก.
ในขณะที่ปี 1980 มีระยะเวลาของการชื่นชมบริบูรณ์สำหรับเวสต์โดยเฉพาะอย่างยิ่งจากปัญญาชนและนักศึกษานี้ได้รับอารมณ์โดยไม่เพียง แต่การศึกษาความรักชาติ แต่ยังมีประสิทธิภาพมากขึ้นจากความล้มเหลวตะวันตกในอิรักและอัฟกานิสถาน วิกฤตทางการเงินในเอเชียวิกฤตการเงินโลกและความท้าทายนโยบายกระทําของฤดูใบไม้ผลิอาหรับ.
แน่นอนจีนมีปัญหาขนาดใหญ่และความท้าทายของตัวเองซึ่งบางส่วนเช่นมลพิษเป็นผลมาจากความสำเร็จของตัวเอง อื่น ๆ มีแบบดั้งเดิมมากขึ้นเช่นการทุจริตซึ่งขณะนี้มากเกินกว่าระดับ 1,989 แต่ในขณะที่ 'เหตุการณ์มวล' ที่เกิดจากสาเหตุอย่างมหันต์โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่มีการแปลและยังคงใช้สถานที่ทั่วประเทศ, ความคิดที่ว่าเป็นผู้นำกลางมีความเสี่ยงที่จะท้าทายโดยการประท้วงในใจกลางของประเทศที่ดูเหมือนว่าไม่น่าเชื่อ นี้ไม่ได้เป็นสิ่งที่ผู้คนต้องการและถึงแม้ว่ามันจะเป็นช่วงของการบีบบังคับหมายความว่า - ตายและไม่ตาย - ในการกำจัดของเจ้าหน้าที่ให้พวกเขาในระดับที่ไกลมากขึ้นของความยืดหยุ่นและมีประสิทธิภาพกว่าที่เป็นกรณี 25 ปีที่ผ่านมา.
และ ยังหน่วยงานเดียวกันนั้นมีความกังวลใจ พวกเขายังไม่ลืมสิ่งที่เกิดขึ้น บางส่วนของพวกเขาได้รับผลประโยชน์โดยตรงหรือโดยอ้อมในการต่อสู้แย่งชิงอำนาจที่ Zhao Ziyang หายไปและหลี่เผิงได้รับรางวัล - ผลในการส่งเสริมการขายของเจียงเจ๋อหมิซึ่งยังคงมีอิทธิพลต่อการออกกำลังกายบางอย่างแม้อายุของเขา เป็นที่น่าสังเกตว่าพ่อคมในฝักของ Xi Zhongxun, ตรงไปตรงมา แต่ไม่เห็นด้วยกับการตัดสินใจเหาะเหินที่จะใช้ปลา.
ล้านของประชาชนที่อาศัยอยู่ในกรุงปักกิ่งผ่านเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นยังไม่ลืมสิ่งที่บทบาทที่พวกเขาเล่นหรือไม่ได้เล่นและสิ่งที่พวกเขาคิดว่า แล้วคิดว่าตอนนี้หรือ และไม่มีพ่อแม่พี่น้องญาติครูและเพื่อนของผู้ที่เสียชีวิตและได้รับบาดเจ็บจำนวนมากหรือจำคุกหรือถูกเนรเทศ.
4 มิถุนายนเช่น 18 มีนาคม 4 พฤษภาคม 30 พฤษภาคมและ 18 กันยายนได้เข้าประวัติศาสตร์จีนและ เป็นคำอธิบายความต้องการดังกล่าว จากเวลาที่โฆษกของจีนอย่างเป็นทางการกล่าวว่ามักจะมีการตอบสนองต่อนักข่าวว่าปัญหานี้ถูกตัดสินปีที่ผ่านมา มันไม่ได้ หากเป็นกรณีนี้วันที่จะไม่เป็นความละเอียดอ่อนที่มันเป็น.
ทุกปีในช่วงปลายเดือนพฤษภาคมผู้คนที่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นปี 1989 ได้รับการสนับสนุนในหรืออีกวิธีหนึ่งที่จะเก็บเงียบหรือใช้เวลาวันหยุด ในปีนี้ครบรอบปีที่สำคัญได้เห็นแล้วจำนวนของการจับกุม แต่มีนอกจากนี้ยังมีรูปแบบใหม่ของการเคลื่อนไหวรวมถึงการสัมมนาการสนับสนุนเอกชนและชุดของข้อความใน Weibo ของจีนทวิตเตอร์ ปัญหาจะไม่ออกไป.
หนึ่งอย่างเต็มที่อาจเข้าใจความต้องการของรัฐบาลจีนต้องเผชิญกับที่พวกเขาจะมีความท้าทายที่ยิ่งใหญ่เพื่อหลีกเลี่ยงข้อพิพาทเคียดแค้นและสิ่งที่เสี่ยงบั่นทอนความมั่นคงของจีนยากได้รับรางวัลและความเจริญรุ่งเรือง โชคดีที่พวกเขาในการบรรลุเป้าหมายที่กำหนดไว้ของพวกเขาสำหรับสอง centenaries (ของพรรคคอมมิวนิสต์จีนและของประเทศสาธารณรัฐประชาชนจีน) รวมทั้งความเจริญรุ่งเรืองในระดับปานกลางทั้งหมดโดย 2021 และประชาธิปไตยโดย 2049
แต่ไม่ช้าก็เร็วมันจะกลายเป็นที่ชัดเจนว่าเป็นความจริง บัญชีมิถุนายน 1989 จะช่วยให้ไม่เป็นอุปสรรคต่อการที่ก่อให้เกิดของประเทศจีนที่เป็นที่ยอมรับมากขึ้นสำหรับโศกนาฎกรรมเช่นเดียวกับความสำเร็จที่สวยงาม.
ศาสตราจารย์ริชาร์ดริกบีเป็นหัวหน้าของสถาบันจีนที่มหาวิทยาลัยแห่งชาติออสเตรเลียและเคยเป็นนักการทูตออสเตรเลีย นักวิเคราะห์ที่เชี่ยวชาญในกิจการจีนและเอเชีย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จากจัตุรัสเทียนอันเหมิน วันนี้ 4 มิถุนายน 2014

เขียน : ริชาร์ด ริกบี้ , Anu
วันที่ 3 – 4 มิถุนายน หน่วยในกองทัพปลดปล่อยประชาชน ( PLA ) ป้อนปักกิ่ง , ฆ่าบางร้อยธรรมดา ปักกิ่ง ประชาชนที่พวกเขาทำทางของพวกเขาไปยัง Tiananmen Square - จุดโฟกัสของการประท้วงที่เริ่มขึ้นในขนาดใหญ่ ปลายเดือนเมษายนต่อการเสียชีวิตของอดีตเลขาธิการพรรค
หูเย่าปัง .ตารางลบของผู้ชุมนุม แต่การฆ่าต่อไป และการจับกุมที่เกิดเหนือวันต่อไปนี้ จำนวนเล็ก ๆของทหารถูกฆ่าตาย การประท้วงในเมืองจีนหลายอื่น ๆพร้อมกันมาถึงจุดจบ ด้วยองศาที่แตกต่างของความรุนแรง ที่สำคัญการประท้วงในเซี่ยงไฮ้ถูกตัดสินไปอย่างสงบ ปักกิ่ง แย่ที่สุด นี้เป็นที่รู้จักกัน แต่สุดท้ายยอดผู้เสียชีวิตที่ยังไม่ได้ถูกตีพิมพ์ วันนี้
หลังจากเหตุการณ์ เติ้ง เสี่ยวผิงได้กล่าวว่า พายุนี้เกิดขึ้น ' ไม่จำเป็น ประเทศ - กว้างประท้วงต่อต้านการทุจริต , กับราคาที่เพิ่มขึ้น กับอาร์เรย์ของความขัดแย้งระหว่างสิ่งที่เปิดและการปฏิรูปดูสัญญาและความเป็นจริงของชีวิตรวมทั้งเรียกร้องให้เสรีภาพมากขึ้นและประชาธิปไตย - หลีกเลี่ยงไม่ได้เกือบจะแน่นอน แต่ denouement นองเลือดในเมืองหลวงของประเทศได้ องค์ประกอบที่สำคัญคือแรงพลังการต่อสู้ที่ศูนย์ความเป็นผู้นำของจีน การต่อสู้ที่ถูก exacerbated โดยการประท้วงเป็นที่นิยม ซึ่งพรรคขอยืนยันที่จะใช้
มีองค์ประกอบของหลักสูตรอื่น ๆที่อาจเกิดขึ้น :ครบรอบ 70 ปีของ 4 พฤษภาคมเคลื่อนไหวธนาคารพัฒนาเอเชียการประชุม และ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เยี่ยมชมประวัติศาสตร์ของมิคาอิล กอร์บาชอฟ และมีหน่วยงานของผู้นำนักศึกษา และผู้สนับสนุน ระหว่างผู้ที่นิยมระดับของที่พักกับหน่วยงานและคนอื่นเปลี่ยนยากกว่า แต่ในท้ายที่สุดมันคือ hardliners ในรัฐบาลที่ได้รับพลังการต่อสู้มันคือ hardliners เหล่านี้ที่ได้รับการสนับสนุนโดยเติ้ง เสี่ยวผิงจะต้องรับผิดชอบสำหรับวิธีการที่ประท้วงถูกระงับ และมันก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน
เติ้ง ที่ยังมั่นใจว่า กับความโน้มเอียงที่ชัดเจนของจำนวนของผู้ที่อยู่ในฝ่ายชนะการปราบปรามไม่ได้หมายความว่ากลับจากนโยบายในการเปิดและการปฏิรูปที่เขาได้ตัวริเริ่มที่ Plenum ที่สามของคณะกรรมการกลางที่ 11 ในปลายปี 1978 เขาเข้าใจแล้วว่า กระบวนการเหล่านี้ และเป็นผลของการเติบโตทางเศรษฐกิจ ต้องขึ้นเหนือสิ่งอื่นถ้าความมั่นคงจะยังคงอยู่ในประเทศและระหว่างประเทศที่เกิดจากแรงกระแทกของเหตุการณ์มิถุนายน 1989 แต่เติ้งภาคใต้ทัวร์ 1992 ปล่อยคลื่นอีกในการเปิดและการปฏิรูปที่มีผลในจีนที่เราเห็นวันนี้ กับระดับประวัติการณ์ของความเจริญรุ่งเรือง การเปิดกว้างสู่โลกยืนระหว่างประเทศและอิทธิพล .
สำหรับคนที่อาศัยอยู่ผ่าน และติดตามเหตุการณ์อย่างใกล้ชิด 1989 ในปักกิ่งมันยากที่จะตระหนักว่าไตรมาสของศตวรรษที่ผ่านมาขณะนี้มีและที่ ' 4 มิถุนายน ' หมายถึงน้อยมาก ผู้ใหญ่วันนี้ที่เด็กๆ เท่านั้น หรือ ไม่เกิด เมื่อเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้น .
ในเวลาเดียวกันประเทศจีนมีการเปลี่ยนแปลงเกินยอมรับและในแง่ของชีวิตของผู้คนใน หลายวิธีเพื่อให้ดีขึ้นล้านจีนเดินทางไปต่างประเทศในวันหยุดทุกปี และกลับบ้านอย่างไม่ฝืนใจมากกว่านักท่องเที่ยวของประเทศอื่น หลายคนภูมิใจยืนอยู่ทั่วโลกของจีน ในขณะที่มีช่วงเวลา 1980
ชื่นชมบริสุทธิ์สำหรับตะวันตก โดยเฉพาะอย่างยิ่งจากปัญญาชนและนักศึกษานี้ถูกดัดแปลง ไม่เพียง แต่จากการศึกษาความรักชาติ แต่ยังมากได้อย่างมีประสิทธิภาพโดยตะวันตกความล้มเหลวในอิรักและอัฟกานิสถาน , วิกฤตการณ์ทางการเงินในเอเชีย , วิกฤตการเงินทั่วโลก และนโยบายทั่วไปความท้าทายของฤดูใบไม้ผลิอาหรับ .
แน่นอน จีนมีปัญหามากและความท้าทายของมันเอง ซึ่งบางอย่าง เช่น มลภาวะ เป็นผลจาก ความสำเร็จของตนเอง คนอื่นเป็นแบบดั้งเดิมมากขึ้นเช่นความเสียหายซึ่งขณะนี้มากเกิน 1989 ระดับ แต่ในขณะที่ ' เหตุการณ์ ' มวลที่เกิดจากสาเหตุ และโดยเฉพาะภาษาท้องถิ่นมหันต์ยังคงใช้สถานที่ทั่วประเทศ ความคิดที่ว่า ผู้นำกลางมีความเสี่ยงความท้าทาย โดยการประท้วงมวลใจกลางประเทศ ดูเหมือนไม่น่าเชื่อ นี่ไม่ใช่สิ่งที่คนต้องการและถ้ามันเป็นช่วงของวิธีการบังคับ - ร้ายแรงและไม่ร้ายแรง - ที่การกำจัดของเจ้าหน้าที่ให้ไกลมากขึ้นระดับของความยืดหยุ่นและประสิทธิภาพกว่า คดีเมื่อ 25 ปีก่อน และทางการยัง
เดียวกันนั้นจะเป็นห่วง เขาไม่ได้ลืมสิ่งที่เกิดขึ้นบางส่วนของพวกเขาจะได้รับผลประโยชน์โดยตรงหรือทางอ้อมของพลังการต่อสู้ที่จ้าวซี่หยางสูญหาย และหลี่ เผิง วอน - เป็นผลในการส่งเสริมของเจียง เจ๋อหมิน ที่ยังใช้อิทธิพลแม้อายุของเขา เป็นที่น่าสังเกตว่า สี จิ้นผิง พ่อของ ข จงซุนเกียรติ , แต่ fruitlessly คัดค้านการตัดสินใจใช้ปลา .
ล้านของปักกิ่ง ประชาชนที่อาศัยอยู่ผ่านเหตุการณ์ไม่มีลืม ไม่ว่าบทบาทพวกเขาเล่นหรือไม่เล่น และไม่ว่าพวกเขาคิดว่าตอนนั้นหรือตอนนี้คิดว่า และไม่มีพ่อแม่ พี่น้อง ญาติ ครู และเพื่อน ๆของผู้ที่เสียชีวิต และบาดเจ็บหรือถูกคุมขังหรือเนรเทศมากขึ้นตัวเลข .
4 มิถุนายน เช่น 18 มีนาคม , 4 พฤษภาคม , 30 พฤษภาคมและ 18 กันยายนเข้ามาในประวัติศาสตร์จีน และเป็นเช่นความต้องการคำอธิบาย เวลาโฆษกทางการจีนกล่าวว่า โดยปกติแล้วการตอบสนองต่อนักข่าว ว่า ปัญหานี้ถูกตัดสินเมื่อหลายปีก่อน มันก็ไม่ทำ ถ้าเป็นอย่างนั้น อาจจะไม่ละเอียดอ่อนเป็น .
ทุกๆ ปีในช่วงปลายเดือนพฤษภาคม ผู้ที่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ของปี 1989 ได้รับการสนับสนุนในหรืออีกวิธีหนึ่งที่จะเก็บเงียบหรือหยุด ปีนี้เป็นปีสำคัญ ได้เห็นจำนวนของการจับกุม แต่ยังมีรูปแบบใหม่ของกิจกรรม รวมทั้งสนับสนุนเอกชนสัมมนาและชุดของข้อความบน Weibo ของจีน Twitter ปัญหาคือ
ไม่ไปไหนหนึ่งอาจเข้าใจความปรารถนาของรัฐบาลจีน เผชิญกับความท้าทายที่พวกเขามีขนาดใหญ่เพื่อหลีกเลี่ยงข้อพิพาทขมขื่นและสิ่งที่ความเสี่ยงบ่อนทำลายความมั่นคงวอนจีนอย่างหนักและความเจริญรุ่งเรือง โชคดีที่พวกเขาในการบรรลุตามเป้าหมายของพวกเขาสำหรับสอง centenaries ' ' ( ของพรรคคอมมิวนิสต์จีน และจีน )รวมทั้งความเจริญปานกลางทั้งหมดโดย 2021 และประชาธิปไตยโดย 2049 .
แต่ไม่ช้าก็เร็วมันจะกลายเป็นที่ชัดเจนว่า บัญชีจริงมิถุนายน 1989 จะช่วย ไม่ขัดขวาง , ความเข้าใจของประเทศจีนที่แข็งแกร่งสำหรับการยอมรับของโศกนาฏกรรม รวมทั้งความสำเร็จของสวยงาม
ศาสตราจารย์ริชาร์ด ริกบี้ คือหัวหน้าของสถาบันจีน ณมหาวิทยาลัยแห่งชาติออสเตรเลีย และ เคยเป็นนักการทูตและนักวิเคราะห์ที่เชี่ยวชาญในกิจการของ จีน ออสเตรเลีย และเอเชีย