At Oxford's John Radcliffe Hospital

At Oxford's John Radcliffe Hospital, a clinical trial is taking place in which six patients who have had little or no sight for many years are having a cutting-edge "bionic eye" implanted in an attempt to give them some sight, and independence, back.
The first patient in this trial is 49-year-old Rhian Lewis, from Cardiff.
She explains: "I was a toddler when my parents noticed I would not cross a darkened room, even from one light room to another light room, and that I was really scared of the dark. So they took me back and forward to the optician and specialists and then they diagnosed me with retinitis pigmentosa."
This disorder destroys the light sensitive cells in the retina - but how much and how quickly varies from person to person. In Rhian's case, it eventually made her almost completely blind.
"I think I was about four or five. I've never had any vision at night or in dim light and then, as I went through school, I had the glasses and I sat at the front because I couldn't see the board.
"It was progressive and as I went to work in a shop, checking up deliveries, I had to use a magnifier increasingly to check the delivery notes and then I couldn't read the titles of the books properly, so then they put me on to different materials, like art and stationery, because there were different shapes and sizes so I could manage with that - I could do a lot from memory."
Her sight deteriorated and around 16 years ago she lost all vision in her right eye and most of the sight in her left eye.
"In my left eye, I sort of navigate around by light. If it's bright outside I'll sort of aim for the window or if it's dark and the lights are on I'll navigate by the light bulbs, like a moth."
The problem with having no sight, she says, is that you also lose your confidence because you lose your mobility.
"I don't go out and about on my own, ever. Then around the house, the kitchen, you rely on other people to find things for you - it's very frustrating. It's simple things like shopping...clothes shopping, you don't know what you look like. It's been, maybe eight years that I've had any sort of idea of what my children look like. And I've got friends now where I've got no idea what they look like. And I certainly don't know how I've aged."
In the summer, Rhian travelled to Oxford for an operation to implant a tiny 3x3mm chip into her right eye.
The device replaces the light-sensitive retinal cells in the eye, and is connected to a tiny computer that sits underneath the skin behind the ear.
When it is switched on using a magnetic coil applied to the skin, signals travel to the optic nerve and then to the brain.
Rhian still had an intact optic nerve and all the brain wiring needed for vision, but her mind needed time to adjust to the signals it was suddenly receiving after being dormant for so long.
She explains: "It was a bit nerve-wracking. I didn't know what to expect.
"They sort of put the magnet to the little receiver there on my head and switched the receiver on. They said I might not get any sensation… and then all of a sudden within seconds there was like this flashing in my eye, which has seen nothing for over 16 years, so it was like, 'Oh my God, wow!' It was just amazing to feel that something was happening in that eye, that there was some sort of signal."
One of the first tests the doctors did was to check if Rhian could now see flashing lights on a computer screen in a dark room - she could.
"What I was seeing was sort of a line at the top of my eye and at the bottom. But it was getting quite distracting because it was quite a slow flash really, so I asked them if they'd change the frequency. Now I've got more of a shimmer, rather than flashing lines, which is much less distracting and a little more accurate."
Next they checked if she could distinguish white objects on a black background - a white plate on a black tablecloth - which didn't go so well.
Rhian recalls: "I wasn't quite sure where the plate was. So I left that day with sort of mixed feelings, because the flashing was working but I couldn't see the plate on the table."
She returned the following day to repeat the failed test.
"They did the objects on the table and I could get them and I was so chuffed, I must have looked like a kid at Christmas! I was just locating a plate, a cup and a couple of shapes, but it was difficult because I didn't have any co-ordination. I haven't seen anything through that eye for so long, so I kept overshooting it a little bit - but we were getting there. I was just elated, really elated."
Next, it was time to go outside.
"I was absolutely terrified, because I didn't know what to expect at all. And I was thinking 'oh, I don't want to let anybody down, I don't want to let myself down…' But as it turned out, it was great.
"There was a car, a silver car and I couldn't believe it, because the signal was really strong and that was the sun shining on the silver car. And I was just, well, I was just so excit

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ที่โรงพยาบาลของอ๊อกซฟอร์ดจอห์นแรดคลิฟฟ์ การทดลองทางคลินิกได้ที่เกิดขึ้นในผู้ป่วยที่หกที่มีน้อย หรือไม่มีสายตาหลายปีมีความทันสมัย "แสวงหาตา" implanted ในความพยายามที่จะให้พวกเขาบางสายตา และความเป็นอิสระ กลับผู้ป่วยครั้งแรกในการทดลองคือ Rhian Lewis อายุ 49 ปี จากคาร์ดิฟฟ์เธออธิบาย: "ผมเป็นเด็กที่หัดเดินเมื่อพ่อแม่ของฉันสังเกตเห็นผมจะไม่ข้ามห้องภาพที่มืดลง ได้จากหนึ่งห้องแสงไฟอีกห้อง และว่า ผมกลัวจริง ๆ มืด ดังนั้นพวกเขาเอาฉันกลับ และไปข้างหน้าคนขายแว่นตาและผู้เชี่ยวชาญแล้ว พวกเขาวินิจฉัยฉันกับ retinitis pigmentosa"โรคนี้ทำลายเซลล์สำคัญแสงในจอตา - แต่วิธีมาก และอย่างรวดเร็วแตกต่างกันไปจากคนสู่คน ในกรณีของ Rhian มันก็ทำให้เธอ blind เกือบหมด"ผมคิดว่า ผมประมาณสี่หรือห้า ฉันไม่เคยมีวิสัยทัศน์ ในเวลากลางคืน หรือแสงแล้ว ฉันก็ผ่านโรงเรียน ผมแว่นตา และผมนั่งหน้าเนื่องจากไม่เห็นกระดาน"ก็ก้าวหน้า และเป็นผมไปทำงานในร้าน ตรวจสอบค่าจัดส่ง ผมจะใช้แว่นขยายที่มากขึ้นเพื่อตรวจสอบบันทึกการจัดส่ง และจากนั้น ไม่สามารถอ่านชื่อเรื่องของหนังสือถูกต้อง จากนั้นก็ใส่ฉันไปวัสดุต่าง ๆ เช่นศิลปะและสเตชันเนอรี เนื่องจากมีขนาดและรูปร่างแตกต่างกันดังนั้นฉันสามารถจัดการกับ - ฉันไม่มากจากหน่วยความจำ"ประมาณ 16 ปีที่ผ่านมาและเห็นรูปของเธอเธอได้สูญเสียวิสัยทัศน์ทั้งหมดในตาขวาของเธอและส่วนใหญ่ของภาพในตาซ้ายของเธอ"ในตาซ้ายของฉัน ผมจัดเรียงของนำ โดยแสง ถ้าสว่างนอกฉัน จะเรียงลำดับของจุดมุ่งหมายสำหรับหน้าต่างหรือถ้าเป็นสีเข้ม และไฟอยู่ผมจะไป ด้วยหลอดไฟแสง เช่น moth "ปัญหากับการมีสายตาไม่ กล่าวว่า เธอเป็นที่คุณสูญเสียความมั่นใจของคุณ เพราะคุณสูญเสียการเคลื่อนไหวของ"ฉันไม่ไปออกและเกี่ยวกับในตัวเอง เคย แล้วรอบบ้าน ห้องครัว คุณพึ่งพาบุคคลอื่นในการค้นหาสิ่งที่คุณ - ก็น่าผิดหวังมาก มันเป็นสิ่งที่ง่ายเช่นแหล่งช้อปปิ้งเสื้อผ้าช้อปปิ้ง... คุณไม่ทราบสิ่งที่คุณค้นหาเช่น มันมีแล้ว บางทีแปดปีที่ได้เรียงลำดับใด ๆ ของความคิดของเด็กของฉันที่ดูเหมือน และได้เพื่อนที่ตอนนี้ ที่ฉันมีความคิด และแน่นอนไม่ทราบว่าฉันได้อายุ"ในฤดูร้อน Rhian เดินทางไปอ๊อกซฟอร์ดสำหรับการดำเนินการเพื่อปลูกฝังชิป 3x3mm เล็ก ๆ ในตาขวาของเธออุปกรณ์แทนเซลล์จอประสาทตาไวต่อแสงในตา และเชื่อมต่อกับคอมพิวเตอร์ขนาดเล็กที่อยู่ใต้ผิวหนังหลังหูเมื่อมันจะสลับใช้ขดลวดแม่เหล็กที่ใช้กับผิวหนัง สัญญาณเดินทาง ไปประสาท แล้วสมองRhian ยังมีประสาทตาเหมือนเดิมและสายสมองทั้งหมดที่จำเป็นสำหรับวิสัยทัศน์ แต่ใจของเธอต้องใช้เวลาปรับสัญญาณมันก็ได้รับหลังจากเฉย ๆ สำหรับนานเธออธิบาย: "มันเป็น nerve-wracking บิต ฉันไม่รู้ว่าสิ่งที่คาดหวัง"พวกเขาจัดเรียงของใส่แม่เหล็กเพื่อรับสัญญาณน้อยมีหัวของผม และเปิดรับอยู่ พวกเขากล่าวว่า ฉันอาจไม่ได้รู้สึกใด ๆ...แล้ว จู่ ๆ ภายในวินาทีที่ มีเช่นนี้แวบ ๆ ในตาของฉัน ซึ่งได้เห็นอะไรมากกว่า 16 ปี ดังนั้นมันเป็นเช่น 'Oh พระ ว้าว' ได้ครับรู้สึกว่า สิ่งเกิดขึ้นในตานั้น ว่า มีบางจัดเรียงของสัญญาณ"หนึ่งของการทดสอบแรกที่แพทย์ไม่ถูกต้องถ้า Rhian ตอนนี้เห็นไฟกะพริบบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ในห้องมืด - เธออาจ"ที่ฉันได้เห็นถูกจัดเรียงของบรรทัด ที่ด้านบนของตาของฉัน และ ที่ด้านล่าง แต่มันคือการรบกวนค่อนข้างเนื่องจากมันเป็น flash ค่อนข้างช้าจริง ๆ ดังนั้นฉันถามพวกเขาหาก พวกเขาจะเปลี่ยนแปลงความถี่ ตอนนี้ฉันมีมากกว่าการสั่นสะเทือน แทนบรรทัดกะพริบ ซึ่งเป็นการรบกวนมากน้อย และน้อยมากที่ถูกต้อง "ต่อไป จะตรวจสอบถ้าเธอสามารถแยกแยะวัตถุสีขาวบนพื้นหลังสีดำ -ขาวใส่จานบนข้องดำ - ซึ่งไม่ได้ไปดีเรียกคืน Rhian: "ไม่ค่อยแน่ใจว่าที่จานไม่ ดังนั้น ทิ้งวันที่ มีการเรียงลำดับของความรู้สึกผสม กะพริบที่ทำงาน แต่ไม่เห็นจานบนโต๊ะ"ก็กลับมาในวันต่อไปทำซ้ำการทดสอบล้มเหลว"ไม่วัตถุบนโต๊ะ และสามารถรับพวกเขา และฉันถูกเพื่อ chuffed ฉันต้องได้เหมือนเด็กในวันคริสต์มาส ฉันเป็นเพียงตำแหน่งจาน ถ้วย และคู่ของรูปร่าง แต่มันเป็นเรื่องยากเนื่องจากไม่มีการประสาน เรามองไม่เห็นอะไรผ่านตาที่นาน ดังนั้นฉันเก็บ overshooting หน่อย - แต่เราได้รับมี ผมเพียงแค่ร่าเริง ร่าเริงจริง ๆ ด้วย "ถัดไป มันเป็นเวลาที่จะไปนอก"ผมคนกลัวจริง ๆ เพราะฉันไม่รู้ว่าสิ่งที่คาดหวังทั้งหมด และผมคิด ' โอ้ ผมไม่อยากให้ใครลง ไม่อยากให้ตัวเองลง...' แต่มันเปิดออกมา มันก็ดี"มีรถ รถเงินและไม่เชื่อ เนื่องจากสัญญาณแข็งแกร่งจริง ๆ และที่ถูกแสงแดดที่ส่องแสงบนรถเงิน และผมเพียง ดี ผมเพียง excit ดังนั้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ที่ฟอร์ดจอห์นคลิฟโรงพยาบาล, การทดลองทางคลินิกที่เกิดขึ้นในที่หกผู้ป่วยที่มีสายตาน้อยหรือไม่มีเลยเป็นเวลาหลายปีจะมีการตัดขอบ "ตาไบโอนิค" ฝังอยู่ในความพยายามที่จะให้พวกเขามีสายตาบางและความเป็นอิสระกลับ
.. ผู้ป่วยรายแรกในการทดลองนี้คือ 49 ปี Rhian
ลูอิสจากคาร์ดิฟฟ์เธออธิบายว่า: "ผมเป็นเด็กวัยหัดเดินเมื่อพ่อแม่ของฉันสังเกตเห็นฉันจะไม่ข้ามห้องมืดแม้จากห้องแสงหนึ่งไปที่ห้องแสงอื่นและ ที่ผมกลัวจริงๆของความมืดดังนั้นพวกเขาจึงพาฉันกลับมาและส่งต่อไปยังร้านแว่นตาและผู้เชี่ยวชาญและแล้วพวกเขาได้รับการวินิจฉัยฉันด้วย pigmentosa retinitis "..
โรคนี้ทำลายเซลล์ที่ไวต่อแสงในเรตินา - แต่เท่าไหร่และวิธีการที่แตกต่างกันจากได้อย่างรวดเร็ว คนสู่คน ในกรณี Rhian ของมันในที่สุดก็ทำให้เธอเกือบตาบอดอย่างสมบูรณ์.
"ผมคิดว่าผมกำลังสี่หรือห้า. ฉันไม่เคยมีวิสัยทัศน์ใด ๆ ในเวลากลางคืนหรือในที่มีแสงสลัวแล้วที่ผมเดินผ่านโรงเรียนผมมีแว่นตาและฉัน นั่งอยู่ที่ด้านหน้าเพราะผมไม่สามารถมองเห็นของบอร์ด.
"มันเป็นความก้าวหน้าและขณะที่ผมไปทำงานในร้านตรวจสอบการส่งมอบขึ้นผมต้องใช้แว่นขยายมากขึ้นในการตรวจสอบบันทึกการส่งมอบและแล้วฉันไม่สามารถอ่าน ชื่อหนังสือที่ถูกต้องเป็นอย่างนั้นพวกเขาวางฉันในวัสดุที่แตกต่างกันเช่นศิลปะและเครื่องเขียนเพราะมีรูปร่างที่แตกต่างและขนาดเพื่อให้ฉันสามารถจัดการกับ -. ฉันจะทำมากจากหน่วยความจำ
"สายตาของเธอที่เสื่อมสภาพและรอบ16 ปีที่ผ่านมาเธอสูญเสียการมองเห็นในตาข้างขวาของเธอและส่วนใหญ่ของการมองเห็นในตาข้างซ้ายของเธอ.
"ในดวงตาข้างซ้ายของฉันฉันจัดเรียงของนำทางรอบด้วยแสง ถ้ามันสดใสนอกจัดเรียงของฉันจะมีจุดมุ่งหมายเพื่อหน้าต่างหรือถ้ามันมืดและไฟที่อยู่บนผมจะนำทางโดยหลอดไฟเช่นมอด.
"ปัญหาที่เกิดขึ้นกับการมีสายตาที่ไม่มีเธอบอกว่าคือการที่คุณยังสูญเสียความมั่นใจของคุณเพราะคุณจะสูญเสียการเคลื่อนไหวของคุณ.
"ผมไม่ได้ออกไปและเกี่ยวกับตัวเองเลยทีเดียว จากนั้นรอบ ๆ บ้านห้องครัวคุณพึ่งพาคนอื่น ๆ เพื่อหาสิ่งที่คุณ - มันน่าผิดหวังมาก มันเป็นสิ่งที่ง่ายเช่นช้อปปิ้ง ... ช้อปปิ้งเสื้อผ้าคุณไม่ทราบว่าสิ่งที่คุณมีลักษณะเหมือน จะได้รับอาจจะแปดปีที่ผ่านมาผมได้มีการเรียงลำดับของความคิดของสิ่งที่ลูก ๆ ของฉันมีลักษณะเช่นใด และฉันมีเพื่อนกันแล้วที่ฉันมีความคิดว่าพวกเขามีลักษณะที่ไม่เหมือนใคร และแน่นอนฉันไม่ทราบว่าฉันอายุ. "ในช่วงฤดูร้อน Rhian เดินทางไปยังฟอร์ดสำหรับการดำเนินงานที่จะฝังชิป 3x3mm เล็ก ๆ เข้าไปในดวงตาขวาของเธอ. อุปกรณ์แทนที่เซลล์จอประสาทตาที่ไวต่อแสงในตาและ เชื่อมต่อกับเครื่องคอมพิวเตอร์ขนาดเล็กที่ตั้งอยู่ใต้ผิวหนังหลังใบหู. เมื่อมีการเปิดใช้ขดลวดแม่เหล็กนำไปใช้กับผิวที่สัญญาณเดินทางไปยังเส้นประสาทตาและจากนั้นไปยังสมอง. Rhian ยังมีประสาทตาเหมือนเดิมและทุก สายไฟสมองที่จำเป็นสำหรับการมองเห็น แต่ความคิดของเธอต้องใช้เวลาในการปรับตัวให้สัญญาณก็จู่ ๆ หลังจากที่ได้รับอยู่เฉยๆนาน ๆ . เธออธิบายว่า "มันเป็นบิตประสาท wracking ผมไม่ทราบว่าสิ่งที่คาดหวัง. "พวกเขาเรียงลำดับของใส่แม่เหล็กที่จะรับน้อยมีในหัวของฉันและเปิดรับบน. พวกเขาบอกว่าผมอาจไม่ได้รับความรู้สึกใด ๆ ... แล้วทั้งหมดในทันทีภายในไม่กี่วินาทีก็มีเช่น นี้ในการกระพริบตาของฉันที่ได้เห็นอะไรมานานกว่า 16 ปีดังนั้นมันจึงเป็นเช่น ',' โอ้พระเจ้าของฉันว้าว! มันเป็นเพียงที่น่าตื่นตาตื่นใจที่จะรู้สึกว่าสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นในสายตาที่ว่ามีการเรียงลำดับของสัญญาณบางคน ". คนแรกทดสอบแพทย์ทำก็คือการตรวจสอบว่า Rhian ตอนนี้จะได้เห็นไฟกระพริบบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ในห้องมืด - ที่เธอสามารถทำได้. "สิ่งที่ผมเห็นคือการจัดเรียงของเส้นที่ด้านบนของตาของฉันและที่ด้านล่าง. แต่ได้รับค่อนข้างเสียสมาธิเพราะมันก็ค่อนข้างแฟลชช้าจริงๆดังนั้นผมถามพวกเขาหากพวกเขาต้องการเปลี่ยนความถี่ . ตอนนี้ฉันมีมากขึ้นของระยับมากกว่าเส้นกระพริบซึ่งมีมากน้อยเสียสมาธิและความถูกต้องแม่นยำมากขึ้นเล็ก ๆ น้อย ๆ ". ต่อมาพวกเขาตรวจสอบถ้าเธอสามารถแยกแยะวัตถุสีขาวบนพื้นหลังสีดำ - จานสีขาวบนผ้าปูโต๊ะสีดำ - ซึ่งไม่ได้ไปให้ดี. Rhian เล่าว่า "ผมไม่แน่ใจว่าที่แผ่นได้ดังนั้นผมจึงเหลือในวันนั้นมีการจัดเรียงของความรู้สึกผสมเพราะกระพริบได้ทำงาน แต่ฉันไม่สามารถมองเห็นจานบนโต๊ะ. . "เธอกลับมาในวันรุ่งขึ้นที่จะทำซ้ำการทดสอบล้มเหลว." พวกเขาได้วัตถุบนโต๊ะและฉันจะได้รับพวกเขาและผมก็พอใจดังนั้นผมจะต้องมองเหมือนเด็กที่คริสมาสต์! ฉันเป็นเพียงการตั้งจานถ้วยและคู่ของรูปร่าง แต่มันเป็นเรื่องยากเพราะผมไม่ได้มีการประสานงาน ผมยังไม่ได้เห็นอะไรที่ผ่านตามานานแล้วนั้นดังนั้นผมเก็บไว้ overshooting มันนิด ๆ หน่อย ๆ - แต่เราได้รับมี ผมก็มีความสุขเพียงแค่มีความสุขจริงๆ. "ถัดไปก็เป็นเวลาที่จะออกไปข้างนอก." ผมกลัวอย่างแน่นอนเพราะผมไม่ได้รู้ว่าสิ่งที่คาดหวังเลย และผมคิดว่า 'โอ้ฉันไม่ต้องการที่จะให้ใครลงผมไม่ต้องการที่จะปล่อยให้ตัวเองลง ... ' แต่ในขณะที่มันปรากฏออกมามันเป็นที่ดี. "มีรถเป็นรถสีเงินและฉัน couldn 'เชื่อมันเพราะเป็นสัญญาณที่ดีจริงๆและนั่นก็คือดวงอาทิตย์ส่องแสงบนรถสีเงิน. และฉันก็เป็นแค่ดีฉันเป็นเพียงเพื่อให้ Excit