Early attempts to estimate DNA amou

Early attempts to estimate DNA amounts in cell nuclei
(Caspersson and Schultz, 1938) preceded the discovery of
its central role in heredity. Shortly after, a constancy of DNA
amount per organism was established and the term ‘C-value’
was coined by Swift (1950), referring to the DNA content
of an unreplicated haploid chromosome complement (n).
Hence, a nucleus in G1 phase of the cell cycle, with two
copies of unreplicated genome has a 2C DNA amount. Subsequently,
it was found that there was no relationship between
DNA C-value and organismic complexity (Mirsky and Ris,
1951). The lack of correlation was later termed ‘C-value
paradox’ by Thomas (1971). The discovery of non-coding
DNA provided a clue to the paradox, but the origin, function
and significance of variation in DNA content remain enigmatic.
Several theories have been proposed to explain the
‘C-value enigma’ (Gregory, 2001). Scientific disciplines,
which profit from the knowledge of C-values, are numerous
and include molecular biology, systematics and ecology
(Bennett et al., 2000a). Despite its importance, C-values
are known for only a fraction of all plant species, e.g. only
14 % of angiosperms (Hanson et al., 2003), but nonetheless
are easily accessible online at http://www.rbgkew.org.uk/
cval/homepage.html. As the usefulness of published data
depends on their reliability, appropriate methods for C-value
measurement and their careful use are of prime importance.
There are two approaches towards the determination of 2C
DNAcontent of a given organism: analysis ofDNAextracted
from a large number of cells, and measurement of individual
nuclei. Chemical analysis (Schmidt and Thannhauser, 1945)
and reassociation kinetics (Britten and Kohne, 1968) represent
examples of the first approach. As the source tissue may
contain cells at different phases of the cycle and with different
DNA amounts, estimates provided by chemical analysis do
not represent the 2C DNA amount. The so-called Cot curves
obtained after reassociation of DNA fragments are hard to
interpret in terms of C-values due to the presence of different
types of repetitive DNA sequences. The second (‘single
nuclei’) approach offers much higher precision, but is technically
more demanding. Early measurements of individual
nuclei relied on the absorption of UV light by the DNA
molecule. Later, the nuclei were stained by the Feulgen
method (Feulgen and Rossenbeck, 1924), which is considered
specific for DNA, and the absorption of visible monochromatic
light was quantified (Swift, 1950). Efforts to
eliminate errors due to irregularly shaped nuclei and chromosomes
with non-homogeneously stained chromatin lead to
the development of scanning microspectrophotometry
(Deeley, 1955). The absorption was then measured in many
small areas across the object and the values integrated.
DNA image cytometry may be seen as an electronic alternative
to microspectrophotometry, where the absorption is
determined by estimating grey level values of pixels of an
image grabbed by a video camera (Vilhar et al., 2001).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แรก ๆ พยายามประเมินจำนวนดีเอ็นเอในเซลล์แอลฟา
(Caspersson และ Schultz, 1938) ก่อนหน้าการค้นพบของ
บทบาทของเซ็นทรัลในทางเลือกนั้น หลังจาก นำเอ็น
ก่อยอดต่อสิ่งมีชีวิต และคำว่า 'ค่า C'
ถูกจังหวะ โดย Swift (1950), อ้างถึงเนื้อหาดีเอ็นเอ
ของส่วนเติมเต็มที่ unreplicated โครโมโซม haploid (n) .
Hence นิวเคลียสในระยะ G1 ของวงจรเซลล์ กับสอง
สำเนาของกลุ่ม unreplicated มียอดดีเอ็นเอทูซี ในเวลาต่อมา,
พบว่า มีความสัมพันธ์ใด ๆ ระหว่าง
C ค่าดีเอ็นเอและความซับซ้อน organismic (Mirsky และ Ris,
1951) การขาดความสัมพันธ์ในภายหลังถูกเรียกว่า ' ค่า C
paradox' โดย Thomas (1971) การค้นพบไม่ใช่รหัส
ทำงาน DNA ให้ปม paradox แต่กำเนิด
และความสำคัญของการเปลี่ยนแปลงในดีเอ็นเอเนื้อหายังคงลึกลับ
หลายทฤษฎีได้รับการเสนอชื่อเพื่ออธิบายการ
'C ค่าปริศนา' (เกรกอรี 2001) สาขาวิชาวิทยาศาสตร์,
ซึ่งกำไรจากความรู้ของค่า C มีมากมาย
รวมอณูชีววิทยา อนุกรมวิธานของ และนิเวศวิทยา
(เบนเนต et al., 2000a) แม้ มีความสำคัญ ค่า C
เป็นที่รู้จักเพียงเศษเสี้ยวของโรงงานทั้งหมดสำหรับสปีชีส์ อีกรัมเฉพาะ
1 4% ของ angiosperms (แฮนสันและ al., 2003), แต่กระนั้น
ห้องพักออนไลน์ที่ http://www.rbgkew.org.uk/
cval/homepage.html เป็นประโยชน์ของข้อมูลที่เผยแพร่
ขึ้นอยู่กับความน่าเชื่อถือ วิธีการที่เหมาะสมสำหรับค่า C
วัดและใช้ความระมัดระวังเป็นของสำคัญสำคัญ
มีสองวิธีในการไปกำหนด 2C
DNAcontent ของสิ่งมีชีวิตที่กำหนด: ofDNAextracted วิเคราะห์
จากเซลล์ และการวัดของแต่ละบุคคลเป็นจำนวนมาก
แอลฟา เคมีวิเคราะห์ (Schmidt และ Thannhauser, 1945)
และจลนพลศาสตร์ reassociation (Britten และ Kohne, 1968) แสดง
ตัวอย่างของวิธีแรก เป็นต้น เนื้อเยื่ออาจ
ประกอบด้วยเซลล์ในระยะต่าง ๆ ของวงจร และแตกต่าง
ทำประเมินโดยการวิเคราะห์ทางเคมีจำนวนดีเอ็นเอ
ไม่แสดงยอดดีเอ็นเอทูซี เส้นโค้งเรียกว่าเปล
ได้รับหลังจาก reassociation ของชิ้นส่วนดีเอ็นเอยาก
แปลเนื่องจากของที่แตกต่างกันในแง่ของค่า C
ลำดับชนิดของดีเอ็นเอซ้ำ ที่สอง (' เดียว
แอลฟา ') วิธีมีความแม่นยำสูงมาก แต่เป็นเทคนิค
เรียกร้องเพิ่มเติม วัดแรกของแต่ละบุคคล
แอลฟาอาศัยในดูดซึมแสง UV โดยดีเอ็นเอ
โมเลกุล ภายหลัง แอลฟามีสี โดย Feulgen
วิธี (Feulgen และ Rossenbeck, 1924), ซึ่งเป็น
เฉพาะดีเอ็นเอ และดูดซึมเห็นยัง
แสงถูก quantified (Swift, 1950) พยายาม
กำจัดข้อผิดพลาดเนื่องจากรูปร่างไม่สม่ำเสมอแอลฟาและ chromosomes
กับโครมาตินทิ้งคราบไม่-homogeneously ทำ
การพัฒนาการสแกน microspectrophotometry
(Deeley, 1955) ดูดซึมได้แล้ววัดใน
รวมพื้นที่ขนาดเล็กวัตถุและค่าได้
เซลล์ดีเอ็นเอรูปอาจมองเห็นเป็นทางอิเล็กทรอนิกส์
เพื่อ microspectrophotometry ที่ดูดซึมได้
ถูกกำหนด โดยการประเมินค่าระดับสีเทาของพิกเซลของการ
รูปคว้า ด้วยกล้องวิดีโอ (Vilhar และ al., 2001) ได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความพยายามที่จะเริ่มต้นในการประเมินปริมาณดีเอ็นเอในนิวเคลียสของเซลล์
(Caspersson และชูลทซ์ 1938) นำหน้าการค้นพบ
บทบาทสำคัญอย่างยิ่งในการถ่ายทอดทางพันธุกรรม หลังจากนั้นไม่นานความมั่นคงของดีเอ็นเอ
สิ่งมีชีวิตต่อจำนวนเงินที่ถูกสร้างขึ้นและคำว่า 'C-ค่า'
ได้รับการประกาศเกียรติคุณจากสวิฟต์ (1950) หมายถึงเนื้อหาดีเอ็นเอ
ของ unreplicated สมบูรณ์โครโมโซมเดี่ยว (n)
ดังนั้นนิวเคลียสในระยะ G1 ของวงจรมือถือที่มีสอง
สำเนาของจีโนม unreplicated มีจำนวน 2C ดีเอ็นเอ ต่อมา
พบว่ามีความสัมพันธ์ระหว่างไม่มี
ดีเอ็นเอ C มูลค่าและความซับซ้อน organismic (Mirsky และ Ris,
1951) ขาดความสัมพันธ์ที่เรียกว่าต่อมา 'C มูลค่า
ความขัดแย้งโดยโทมัส (1971) การค้นพบที่ไม่เข้ารหัส
ดีเอ็นเอให้เบาะแสไปยังบุคคลที่ผิดธรรมดา แต่ที่มาฟังก์ชั่น
และความสำคัญของการเปลี่ยนแปลงในดีเอ็นเอเนื้อหายังคงเป็นปริศนา
หลายทฤษฎีได้รับการเสนอที่จะอธิบาย
'ปริศนา C-ค่า' (เกรกอรี่, 2001) สาขาวิชาวิทยาศาสตร์
ซึ่งกำไรจากความรู้ของ C-ค่าการใช้งานเป็นจำนวนมาก
และรวมถึงอณูชีววิทยา systematics และระบบนิเวศ
(เบนเน็ตต์เอตอัล. 2000a) แม้จะมีความสำคัญของ C-ค่า
เป็นที่รู้จักกันเพียงเศษเสี้ยวของทุกพันธุ์พืชเช่นเพียง
1 4% ของ Angiosperms (แฮนสันและอัล., 2003) แต่อย่างไรก็ตาม
ได้อย่างง่ายดายออนไลน์สามารถเข้าถึงที่ http://www.rbgkew org.uk /
cval / homepage.html ในฐานะที่เป็นประโยชน์ของข้อมูลที่มีการเผยแพร่
ขึ้นอยู่กับความน่าเชื่อถือของพวกเขาวิธีการที่เหมาะสมสำหรับ C-ค่า
การวัดและการใช้ความระมัดระวังของพวกเขามีความสำคัญเฉพาะ
มีสองวิธีที่มีต่อการตัดสินใจของ 2C เป็น
DNAcontent ของสิ่งมีชีวิตที่ได้รับการวิเคราะห์ ofDNAextracted
จากจำนวนมากของเซลล์ และการวัดของแต่ละ
นิวเคลียส การวิเคราะห์ทางเคมี (ชามิดท์และ Thannhauser, 1945)
และจลนศาสตร์ reassociation (บริทเต็และ Kohne, 1968) แสดง
ตัวอย่างของวิธีแรก เป็นเนื้อเยื่อแหล่งที่มาอาจ
มีเซลล์ที่ขั้นตอนต่างๆของวงจรและมีความแตกต่างกัน
ในปริมาณดีเอ็นเอประมาณการโดยการวิเคราะห์ทางเคมีไม่
ได้เป็นตัวแทนของจำนวน 2C ดีเอ็นเอ ที่เรียกว่าเส้นโค้งเปล
ได้รับหลังจาก reassociation ของดีเอ็นเอจะยากที่จะ
ตีความในแง่ของค่า C-เนื่องจากการมีที่แตกต่างกัน
ชนิดของลำดับดีเอ็นเอซ้ำ ที่สอง ('เดียว
วิธีนิวเคลียส ') มีความแม่นยำสูงมาก แต่เป็นเทคนิคที่
เรียกร้องมากขึ้น วัดแรกของแต่ละ
นิวเคลียสอาศัยในการดูดซึมของแสงยูวีโดยดีเอ็นเอ
โมเลกุล ต่อมานิวเคลียสมีการย้อมโดย Feulgen
วิธี (Feulgen และ Rossenbeck, 1924) ซึ่งถือเป็น
ที่เฉพาะเจาะจงสำหรับดีเอ็นเอและการดูดซึมของสีเดียวที่มองเห็น
แสงได้รับการวัด (สวิฟท์, 1950) ความพยายามที่จะ
ขจัดข้อผิดพลาดอันเนื่องมาจากรูปทรงนิวเคลียสและโครโมโซม
ที่มีความไม่เป็นเนื้อเดียวกันสีโครมาติที่จะนำไปสู่
​​การพัฒนาของการสแกน microspectrophotometry
(Deeley 1955) การดูดซึมวัดแล้วในหลาย
พื้นที่ขนาดเล็กทั่วทั้งวัตถุและค่านิยมรวม
ภูมิคุ้มกันภาพดีเอ็นเออาจถูกมองว่าเป็นทางเลือกที่อิเล็กทรอนิกส์
จะ microspectrophotometry ที่การดูดซึมจะถูก
กำหนดโดยการประเมินค่าระดับสีเทาของพิกเซลของ
ภาพที่จับโดยกล้องวิดีโอ (Vilhar et al,., 2001)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แรกพยายามที่จะประเมินปริมาณดีเอ็นเอในเซลล์นิวเคลียส
( caspersson ชูลท์ซและ 1938 ) นำหน้าค้นพบ
บทบาทเป็นศูนย์กลางในการถ่ายทอดทางพันธุกรรม หลังจากนั้นไม่นาน มีความเสมอต้นเสมอปลายของดีเอ็นเอ
จำนวนเงินต่อสิ่งมีชีวิตได้ก่อตั้ง และคำว่า ' '
c-value ตั้งขึ้นโดย Swift ( 1950 ) หมายถึง ดีเอ็นเอของโครโมโซมโครโมโซมประกอบเนื้อหา
unreplicated ( N )
ดังนั้น นิวเคลียสในเฟส G1 ของวัฏจักรเซลล์กับสอง
ฉบับ unreplicated จีโนมมีปริมาณดีเอ็นเอ 2 . ต่อมา
พบว่าไม่มีความสัมพันธ์ระหว่าง
c-value ดีเอ็นเอและ organismic ความซับซ้อน ( mirsky และข้าว ,
1951 ) ขาดความสัมพันธ์ต่อมาเรียกว่า ' c-value
Paradox ' โดยโทมัส ( 1971 ) การค้นพบของการเข้ารหัส
ดีเอ็นเอให้ปมความขัดแย้งที่ไม่ใช่ แต่ฟังก์ชัน
ที่มาและความสำคัญของการเปลี่ยนแปลงในเนื้อหาดีเอ็นเอยังคงลึกลับ .
หลายทฤษฎีที่ได้รับการเสนอเพื่ออธิบาย
'c-value ปริศนา ' ( Gregory , 2001 ) สาขาวิทยาศาสตร์
ซึ่งกำไรจากความรู้ของ c-values , มากมาย
และรวมถึงชีววิทยาระดับโมเลกุล ระบบและนิเวศวิทยา
( Bennett et al . , ประกอบ ) แม้จะมีความสําคัญ c-values
เป็นที่รู้จักสำหรับเพียงเศษเสี้ยวของพืชทั้งหมด เช่นกรัมเท่านั้น
1  4% ของพืชดอก ( แฮนสัน et al . , 2003 ) แต่กระนั้น
จะสามารถเข้าถึงได้อย่างง่ายดายออนไลน์ที่ http : / / www.rbgkew . org . uk /
รายการ / homepage.html . เป็นประโยชน์ของการเผยแพร่ข้อมูล
ขึ้นอยู่กับความน่าเชื่อถือของพวกเขา วิธีการที่เหมาะสมสำหรับการวัดและการใช้ระวัง c-value
มีความสําคัญเฉพาะ .
มีอยู่สองวิธีในการหา 2c
dnacontent ของสิ่งมีชีวิต : ให้การวิเคราะห์ ofdnaextracted
จากจํานวนเซลล์ และการวัดนิวเคลียสแต่ละคน

การวิเคราะห์ทางเคมี ( ชมิดท์ และ thannhauser 2488 )
reassociation จลนศาสตร์ ( บริตเตน และ และ kohne , 1968 ) เป็นตัวแทน
ตัวอย่างของวิธีแรก เป็นแหล่งเซลล์เนื้อเยื่ออาจ
ประกอบด้วยขั้นตอนต่าง ๆ ของรอบ และมียอดเงิน
ดีเอ็นเอที่แตกต่างกันประเมินไว้ โดยการวิเคราะห์ทางเคมีทำ
ไม่แสดง 2C ดีเอ็นเอจำนวน เส้นโค้ง ( เรียกว่า
หลังจากได้รับ reassociation ของชิ้นส่วนดีเอ็นเอยาก
ตีความในแง่ของ c-values เนื่องจากการแสดงตนของประเภทที่แตกต่างกัน
ของซ้ำลำดับ DNA ครั้งที่ 2 ( 'single
นิวเคลียส ) วิธีการมีสูงมากแน่นอน แต่เป็นเทคนิค
เรียกร้องความสนใจ วัดแรกของแต่ละบุคคล
นิวเคลียสอาศัยการดูดซึมของแสง UV โดยโมเลกุลดีเอ็นเอ
. ต่อมานิวเคลียสถูกย้อมโดยวิธีฟลูเกน
( ฟอยล์เกน และ rossenbeck 1924 ) ซึ่งถือว่า
เฉพาะดีเอ็นเอ และการดูดซึมของแสง คือ วัด มองเห็นสีเดียว
( Swift , 1950 ) ความพยายาม

ลดข้อผิดพลาดเนื่องจากรูปร่างของนิวเคลียสและโครโมโซม ไม่เรียบเป็นเนื้อเดียวกันไม่เปื้อน


เซลล์ตะกั่วการพัฒนาของการสแกน microspectrophotometry
( Deeley 1955 ) การดูดซึมและวัดในพื้นที่ขนาดเล็กมาก
ข้ามวัตถุและค่านิยมแบบบูรณาการ .
( ภาพ DNA อาจจะมองว่าเป็นอิเล็กทรอนิกส์ทางเลือก
เพื่อ microspectrophotometry ที่การดูดซึมคือ
กำหนดโดยค่าของพิกเซลประมาณระดับสีเทาของ
ภาพคว้ากล้องวิดีโอ ( vilhar et al . , 2001 )