I did not pay attention to the less

I did not pay attention to the lesson anymore. The only thing that came across my mind was "the cheapest ticket to get home." I kept my tears inside for the entire class period. I wanted to run back to my dorm and cry because I did not think I belonged here, and I did not want to become a wizard anymore.

I did not hesitate to walk out from the class after the professor dismissed the lesson. I ran up the steps I took when I first entered this wizarding classroom. However, the steps were too big for my short legs to reach; I tripped on the steps, and my face hit the floor. I felt embarrassed that I fell in front of people. My knees were still in pain when I stood up, but they felt much better when I kept walking.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมไม่ได้สนใจกับบทเรียนอีก สิ่งเดียวที่จะมาข้ามใจของฉันเป็น " ตั๋วราคาถูกเพื่อกลับบ้าน ฉันเก็บน้ำตาข้างในระยะเวลาเรียนทั้งหมด ผมต้องการที่จะวิ่งกลับไปที่หอของฉันและร้องไห้ เพราะฉันไม่คิดว่าฉันเป็นของที่นี่ และผมก็ไม่อยากเป็นพ่อมดแล้ว

ผมไม่ลังเลที่จะเดินออกไปจากห้อง หลังจากที่อาจารย์เลิกสอนฉันวิ่งขึ้นบันไดไปเมื่อครั้งแรกที่ผมเข้ามานี้พ่อมดในชั้นเรียน อย่างไรก็ตาม ขั้นตอนมีขนาดใหญ่เกินไปสำหรับขาฉันสั้นไป ; ฉันสะดุดที่ก้าว หน้าฟาดพื้น ผมอายที่ผมล้มต่อหน้าผู้คน เข่าของฉันยังคงเจ็บปวดเมื่อฉันลุกขึ้นยืน แต่ก็รู้สึกดีขึ้นเยอะเลย เมื่อผมเดินไปเรื่อยๆ