Livelihood diversification and occu

Livelihood diversification and occupation These community-defined livelihood categories were used as a template for
revealing occupational diversity. The very poor (constituting between 5% and 25% of the communities’populations) were by-and-large identified as unable to diversify their livelihoods, often lacking the means to engage in any form of income generating activity aside from begging and farm laboring. In contrast, the‘poor’and‘average’groupings (together onstituting between 70% and 90% of the populations) were classified as being engaged in the widest range of income generating activities across the sectors of small-scale service enterprises (such as the sale of alcohol and cooked
food), cottage industries and crafts (such as brickmaking, carpentry and construction), fish trading, farm laboring and the production and sale of crops and livestock. In contrast, those with the highest standard of living (between 2% and 8% of the populations) were classified as being engaged in a narrower range of occupations predominantly crop and livestock production and sales, followed by service-based enterprises (such as lodging houses, restaurants and bars) and crop trading. The implications of these findings in terms of livelihood diversification are several. Occupational specialization appears to be both a product of poverty (the very poor being unable to access sufficient resources to engage in other, potentially more profitable activities), and of choice, with those maintaining the strongest livelihood base doing so through concentration on one or two main activities, predominantly agriculturally-related. In between these extremes lies the most diverse group, actively engaging in numerous occupations in order to gain much-needed income to supplement predominantly subsistence crop production, and in many cases with aspirations to pursue more singularly profitable enterprises

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความหลากหลายของการดำรงชีวิตและการประกอบอาชีพเหล่านี้ชุมชนที่กำหนดหมวดหมู่ของการทำมาหากินถูกนำมาใช้เป็นแม่แบบสำหรับความหลากหลายของการประกอบอาชีพ
เผยให้เห็นว่า น่าสงสารมาก (constituting ระหว่าง 5% และ 25% ของ communities'populations) เป็นโดยและขนาดใหญ่ที่ระบุว่าไม่สามารถที่จะเปลี่ยนวิถีชีวิตของพวกเขามักจะขาดหมายถึงการมีส่วนร่วมในรูปแบบของกิจกรรมที่สร้างรายได้ใด ๆ นอกเหนือจากการขอทานและแรงงานในฟาร์ม ในทางตรงกันข้าม,the'poor'and'average'groupings (ร่วม onstituting ระหว่าง 70% และ 90% ของประชากร) ถูกจัดประเภทเป็นธุระในช่วงที่กว้างที่สุดของกิจกรรมที่สร้างรายได้ในภาคของขนาดเล็กผู้ประกอบการให้บริการ (เช่นการขายของ เครื่องดื่มแอลกอฮอล์และอาหารปรุงสุก
) กระท่อมอุตสาหกรรมและงานฝีมือ (เช่น brickmaking ไม้และการก่อสร้าง), การซื้อขายปลาฟาร์มแรงงานและการผลิตและการขายพืชผลและปศุสัตว์ ในทางตรงกันข้ามผู้ที่มีมาตรฐานสูงสุดของการอยู่อาศัย (ระหว่าง 2% และ 8% ของประชากร) ถูกจัดประเภทเป็นธุระในช่วงแคบส่วนใหญ่ประกอบอาชีพการผลิตพืชและปศุสัตว์และการขายตามที่ผู้ประกอบการใช้บริการ (เช่นที่พัก บ้านร้านอาหารและบาร์) และการค้าพืชผลกระทบของการค้นพบเหล่านี้ในแง่ของการกระจายความเสี่ยงการทำมาหากินหลาย เชี่ยวชาญการประกอบอาชีพที่ดูเหมือนจะเป็นทั้งผลิตภัณฑ์ของความยากจน (น่าสงสารมากที่ไม่สามารถเข้าถึงทรัพยากรเพียงพอที่จะมีส่วนร่วมในกิจกรรมอื่น ๆ ที่อาจทำกำไรได้มากกว่า) และทางเลือกกับผู้ที่ยังคงรักษาฐานการดำรงชีวิตที่แข็งแกร่งผ่านการทำเช่นนั้นความเข้มข้นในหนึ่งหรือสองกิจกรรมหลักเด่น-อู่ข้าวอู่น้ำที่เกี่ยวข้อง ในระหว่างสุดขั้วเหล่านี้เป็นกลุ่มที่มีความหลากหลายมากที่สุดโกหกส่วนร่วมอย่างแข็งขันในการประกอบอาชีพจำนวนมากเพื่อให้ได้รับรายได้ที่จำเป็นมากเพื่อเสริมการผลิตพืชส่วนใหญ่ดำรงชีวิตและในหลายกรณีที่มีแรงบันดาลใจที่จะไล่ตามขึ้นอย่างแปลกประหลาดรัฐวิสาหกิจที่ทำกำไรได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฟาร์มทำงานหนัก และการผลิต และการขายพืชผลและปศุสัตว์ ในทางตรงข้าม ผู้ที่ มีชีวิตของมาตรฐานสูงสุด (ระหว่าง 2% ถึง 8% ของประชากรที่) ถูกจัดเป็นหมั้นในช่วงแคบกว่าของอาชีพส่วนใหญ่พืชผลและปศุสัตว์ผลิตและขาย ตาม ด้วยบริการแบบองค์กร (เช่นบ้านพัก ร้านอาหาร และบาร์) และการซื้อขายพืชผล มักขาดหมายถึงการมีส่วนร่วมในการสร้างกิจกรรมนอกเหนือจากขอทานและฟาร์มที่ทำงานหนักรายได้รูปแบบใด ๆ ในทางตรงกันข้าม the'poor' และ 'เฉลี่ย' จัดกลุ่ม (onstituting กันระหว่าง 70% และ 90% ของประชากรที่) ถูกจัดประเภทเป็นการหมั้นในช่วงกว้างที่สุดของการสร้างกิจกรรมระหว่างภาควิสาหกิจบริการระบุรายได้ (เช่นการขายเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ และสุก
อาหาร), คอทเทจอุตสาหกรรมและหัตถกรรม (เช่น brickmaking ช่างไม้ และก่อสร้าง), ปลาค้าขายวิสาหกิจดำรงชีวิตและประกอบอาชีพประเภทกำหนดชุมชนดำรงชีวิตเหล่านี้ถูกใช้เป็นแม่แบบสำหรับ
เผยให้เห็นความหลากหลายอาชีพ ดีมาก (ค่าระหว่าง 5% และ 25% ของการ communities'populations) โดย และใหญ่ระบุไม่สามารถเป็นวิถีชีวิตของพวกเขา มากมาย ฟาร์มทำงานหนัก และการผลิต และการขายพืชผลและปศุสัตว์ ในทางตรงข้าม ผู้ที่ มีชีวิตของมาตรฐานสูงสุด (ระหว่าง 2% ถึง 8% ของประชากรที่) ถูกจัดเป็นหมั้นในช่วงแคบกว่าของอาชีพส่วนใหญ่พืชผลและปศุสัตว์ผลิตและขาย ตาม ด้วยบริการแบบองค์กร (เช่นบ้านพัก ร้านอาหาร และบาร์) และการซื้อขายพืชผล ผลกระทบของเหล่านี้พบในวิสาหกิจดำรงชีวิตได้หลาย เฉพาะทางอาชีวปรากฏเป็น ผลิตภัณฑ์ทั้งความยากจน (ยากไม่สามารถเข้าถึงทรัพยากรที่เพียงพอการมีส่วนร่วมในกิจกรรมอื่น ๆ อาจมีกำไรมากขึ้น), และ เลือก ผู้รักษาฐานทำผ่านความเข้มข้นในหนึ่ง หรือสองกิจกรรมหลัก ส่วนใหญ่เกษตรกรรมเกี่ยวกับการดำรงชีวิตแข็งแกร่ง ระหว่างที่สุดเหล่านี้คือกลุ่มมีความหลากหลายมากที่สุด อย่างเสน่ห์ในอาชีพมากมายเพื่อให้ได้รายได้มากต้องเสริมเป็นผลิตพืชชีพ และ ในหลายกรณีมีความปรารถนาการดำเนินวิสาหกิจที่มีกำไรมากขึ้น singularly

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความหลากหลายอาชีพและอาชีพ ประเภท อาชีพชุมชนที่กำหนดไว้แล้วนี้ถูกใช้เป็นเทมเพลตสำหรับ
อาชีวอนามัยความหลากหลายซึ่งจะเผยให้เห็น ผู้น่าสงสารเป็นอย่างมาก(ซึ่งเป็นระหว่าง 5% และ 25% ของชุมชน'ประชากร)ได้รับการระบุว่าเป็นไม่สามารถกระจายวิถีชีวิตของพวกเขาและขนาดใหญ่มักขาดวิธีการที่จะเข้าร่วมในทุกรูปแบบของกิจกรรมสร้างรายได้จากฟาร์มและขอนำเครื่องบวงสรวง. ในความเปรียบต่าง'ผู้น่าสงสาร'และ'โดยเฉลี่ย'กลุ่ม(รวมทั้ง onstituting ระหว่าง 70% และ 90% ของประชากร)ได้รับการจำแนกให้เป็นการเข้าร่วมในช่วงที่กว้างที่สุดของรายได้การสร้างกิจกรรมใน ภาค ของขนาดเล็กบริการบริษัท(เช่นการขายเครื่องดื่มแอลกอฮอล์และอาหารที่ปรุงสุกแล้ว
),กระท่อมอุตสาหกรรมและงานฝีมือ(เช่น brickmaking ,การช่างไม้และการก่อสร้าง),ปลาการค้า,