in the fall of 2012 I did something

in the fall of 2012 I did something I never thought I’d do: I took a sabbatical from TOMS. It was not your typical travel-the-world sabbatical. My wife, Heather, and I moved to Austin, Texas, where I’d grown up, and I used the physical and psychological separation from the company to do some soul-searching.

In the six years since I’d founded TOMS, it had grown from a start-up based in my Venice, California, apartment to a global company with more than $300 million in revenue. I still owned 100% of it, and we were still delivering on our promise to give a pair of shoes to someone in need for every pair sold, but I felt disillusioned. My days were monotonous, and I had lost my connection to many of the executives who were running daily operations. What had once been my reason for being now felt like a job.

During my months away, I did a lot of thinking about my personal “why.” I knew why I had started the company, and why people joined me in the early days. And I still believed in our mission and the impact we were making. But I was no longer sure why I wanted—or even if I did want—to continue driving the business forward.

Eventually I came to a surprising conclusion: I felt lost because TOMS had become more focused on process than on purpose. We were concentrating so hard on the “what” and “how” of scaling up that we’d forgotten our overarching mission, which is to use business to improve lives. That is our greatest competitive advantage: It allows us to build an emotional bond with customers and motivate employees, because they know they are shopping and working for a movement bigger than themselves.

After my time away from the business, I returned with renewed energy. My mission was clear: Make TOMS a movement again.

The Company’s Genesis
I got the idea for TOMS on something like a sabbatical. After founding and selling several companies (a door-to-door laundry business, an outdoor advertising company, an online driver’s education service) and making a brief detour into reality TV (I competed on The Amazing Race with my sister and created an all-reality cable channel), I decided to take some time off in 2006 to learn to play polo in Argentina. I know that sounds like a strange mix of pursuits, but I’ve always been happiest chasing my latest interest.

While in Buenos Aires, I met a woman who worked for a nonprofit, delivering shoes to children in poor rural areas. She invited me to accompany her, and the experience was truly life-changing. In every town we were greeted with cheers and tears. I met a pair of brothers, ages 10 and 12, who had been sharing a single pair of adult-size shoes. Because the local schools required footwear, they had to take turns going to class. Their mother wept when I handed her shoes that actually fit her boys’ feet. I couldn’t believe that such a simple act could have such an enormous impact on people’s lives.

I decided to do something more. Rather than go home and ask my friends to donate their hand-me-downs or make financial contributions, I would start a for-profit company based on the buy-one, give-one idea. I named it Shoes for Tomorrow, later shortened to Tomorrow’s Shoes, and finally to TOMS so that the name would fit on the little tag on our shoes. (To this day, some people are puzzled when they meet me, because they’re expecting a guy named Tom.)

My polo instructor, Alejo, and I persuaded a local shoemaker to help us make a more fashionable version of the alpargata, a canvas shoe worn by Argentines for a century. To borrow a term from Eric Ries’s The Lean Startup, our first shoes were a “minimum viable product.” They had glue stains on them, were in Argentine rather than U.S. sizes, and didn’t always fit the same from pair to pair; but they were just good enough to test the concept among my friends in Los Angeles. My goal was to sell 250 pairs so that I could give away 250 pairs in Argentina.

Back home, I hosted a dinner party for some women friends to get their advice. They loved the shoes and were even more excited when I shared my vision of helping children in need. They suggested a number of local boutiques that might serve as retail outlets, so I went to one of them, American Rag, and asked to speak with the shoe buyer. I knew my shoes couldn’t compete on quality or price alone, so I told the buyer why I wanted to sell them and give them away. The store became our first retail account.

On a Saturday morning soon after that, I woke up to find my BlackBerry vibrating. At the time, the TOMS website was set to e-mail my phone every time we made a sale. Usually it was just family and friends placing orders, and the occasional buzzing was a nice surprise. But on this day the phone kept buzzing…and buzzing…and buzzing. At brunch I started flipping through the Los Angeles Times and saw that what I’d expected would be a short piece by its fashion writer on TOMS had landed on the front page of the Calendar section. By the end of the day we had sold 2,200 pairs of shoes. This was incredible—but it was also the company’s first supply-chain management challenge. We had fewer than 200 pairs in my apartment.

Over the next six months I worked with a team of interns to turn my “shoe project” into a real company. We received a flood of additional press from Vogue, People, Time, Elle. Soon celebrities such as Tobey Maguire, Keira Knightley, and Scarlett Johansson were being photographed wearing TOMS. Nordstrom insisted on carrying our shoes. By the end of the summer we had sold 10,000 pairs. The “why” of TOMS was clearly resonating.


Disillusionment
By 2011 TOMS had an annual growth rate (for five years running) of 300%, and we’d recently given away our 10 millionth pair of shoes. The one-for-one model—initially dismissed by traditional businesspeople as nice but not financially sustainable—was clearly a success, and we’d decided to extend it to eyewear, giving away pairs of glasses or medical treatments to restore sight for pairs sold. We had set ourselves apart in other ways, too: A third of our revenue was coming from direct-to-consumer sales via our website, and we spent virtually nothing on traditional advertising, relying instead on our 5 million social media followers to create word-of-mouth buzz.

In September 2012 Heather and I got married. I’d brought in an experienced team of executives to manage the day-to-day operations, and for the first time since founding the business, I felt I could take a break from it. I was relieved, but also deeply unsettled. The excitement and camaraderie of our start-up was beginning to be replaced by a more hierarchical culture. The leadership team was bogged down in personality conflicts and bickering, with key members insisting that we implement processes and systems similar to those used at their previous companies. As an organization, we were so focused on protecting what we’d already built that no one was thinking about new possibilities. I noticed that longtime employees were starting to leave for more-entrepreneurial organizations, and I realized that, secretly, I wanted to follow them.

TOMS Giving Since Its Founding
I’d started and sold companies before—but TOMS was different. It was more than a company to me: It was my life. So this period of uncertainty felt like having problems in a marriage. You thought you’d found your business soul mate, but you’re not in love anymore. What do you do? For me, the sabbatical was like going into couples counseling. I wasn’t walking away; I was putting in the work to see if TOMS and I could reconcile. If it had been a pure business problem, I would have organized a strategic offsite. But this was both corporate and personal. I needed to figure out the future course of the company and my role in it. And I tend to do my best thinking alone.

When I left for Austin, I was careful not to make a big deal of it—I told people the break was an extended honeymoon with Heather. But once there, I dedicated a lot of time to private contemplation. I also started talking to anyone I thought might offer good advice and inspire me. I spoke regularly with my executive coach, entrepreneur friends, and business and nonprofit leaders I admire. I traveled to conferences around the country to learn from experts in social enterprise and international development.

It was during this time that I read Simon Sinek’s fantastic book Start with Why, which looks at leaders who inspire action, such as Dr. Martin Luther King Jr., and companies that create products so compelling that fans will line up to buy them, such as Apple. Sinek argues that one can build and sustain these movements only when leading with the “why.” People follow you, buy from you, when they believe what you believe.

The more I thought about this idea, the more I realized that TOMS had veered away from its “why.” In the early days we always led with our story: We weren’t selling shoes; we were selling the promise that each purchase would directly and tangibly benefit a child who needed shoes. But our desire to sustain the company’s hypergrowth had pushed us away from that mission and into competing on the “what” and “how,” just as every other shoe company does. In an effort to meet aggressive sales goals, we had begun promoting deals and discounts on our website—something we’d never done before. Our marketing increasingly felt product-focused rather than purpose-focused. And as the leader of TOMS, I was ultimately accountable for those mistakes. That was a tough pill to swallow.

Another breakthrough came during a Dallas Cowboys game. I was introduced to a man named Joe Ford, who told me that his son, Scott, was also using business to improve lives, but through the coffee trade in Rwanda. Joe explained the importance of water in the coffee supply chain. When beans are processed with clean as opposed to dirty water, they are transformed from a commodity to a specialty and can be sold at dra

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในฤดูใบไม้ร่วง 2012 ค่ะบางสิ่งบางอย่างที่ไม่เคยคิดจะทำ: ฉันเอาตัว sabbatical จากทอมส์ ไม่ sabbatical ของคุณในโลกทั่วไป ภรรยา เฮ และย้ายไป Austin เท็กซัส ที่ฉันได้เติบโตขึ้น และใช้แยกกาย และจิตใจจากบริษัททำ soul-searching บางใน 6 ปี ตั้งแต่ฉันมีก่อตั้งทอมส์ มันก็เพิ่มขึ้นจากเริ่มต้นที่ใช้ในของฉันเวนิส แคลิฟอร์เนีย อพาร์ทเมนท์บริษัททั่วโลกมีมากกว่า 300 ล้านเหรียญในรายได้ ยังคงเป็น 100% ของมัน และเรายังมีส่งทางเราให้คู่ของรองเท้าให้คนจำเป็นสำหรับทุก ๆ คู่ที่ขาย แต่ฉันรู้สึกผิดหวังอย่างมาก เคยหยุด และได้หายไปของฉันเชื่อมต่อหลายนักที่เรียกใช้การดำเนินงานประจำวัน เมื่อรับเหตุผลของฉันตอนนี้กำลังรู้สึกเช่นงานระหว่างเดือนของฉันไป ฉันไม่คิดมากเกี่ยวกับฉันส่วนบุคคล "ทำไมกัน" ผมรู้ว่าทำไมฉันได้เริ่มต้นบริษัท และทำไมคนเข้าร่วมฉันในวันแรก ๆ และผมยังเชื่อในพันธกิจและผลกระทบที่เรามีการทำ แต่ผมไม่แน่ใจว่าทำไมฉันต้อง — หรือ ถ้าไม่อยาก — ให้ธุรกิจขับเคลื่อนต่อไปในที่สุดผมมาสรุปประหลาดใจ: ผมรู้สึกหายไปเนื่องจากทอมส์ได้กลายเป็นมากขึ้นมุ่งเน้นกระบวนการมากกว่าในการ เราถูก concentrating กดเพื่อ "อะไร" และ "วิธีการ" ของการปรับค่าที่ เราลืมหน้าที่คัดสรรของเรา ซึ่งจะใช้ธุรกิจเพื่อปรับปรุงชีวิต ที่เป็นประโยชน์ของเรามากที่สุดแข่งขัน: มันช่วยให้เราสามารถสร้างพันธะมีอารมณ์กับลูกค้า และจูงใจพนักงาน เพราะพวกเขารู้ว่า พวกเขาจะซื้อ และทำการเคลื่อนไหวที่ใหญ่กว่าตัวเองหลังจากเวลาจากธุรกิจของฉัน ฉันกลับ ด้วยพลังงานใหม่ ก็ต้องยกเลิกภารกิจของฉัน: ทำทอมส์เคลื่อนไหวอีกครั้งบริษัทเจเนซิสผมมีความคิดสำหรับทอมส์ใน sabbatical เป็นเหมือน หลังจากก่อตั้ง และขายหลายบริษัท (ธุรกิจซักรีดถึง เป็นบริษัทโฆษณากลางแจ้ง บริการการศึกษาของไดรเวอร์ออนไลน์) และการเดินสั้น ๆ เป็นจริง TV (ผมร่วมแข่งขันในการแข่งขันตื่นตาตื่นใจกับน้องสาวของฉัน และสร้างเป็นช่องเคเบิ้ลทั้งหมดจริง), ฉันตัดสินใจถอดเวลาเพื่อเรียนรู้การเล่นโปโลในอาร์เจนตินา ฉันรู้ว่า เสียงเหมือนชั้นผสมแปลก แต่ฉันได้รับเสมอสุขไล่ดอกเบี้ยล่าสุดของฉันในบัวโนสไอเรส ฉันพบผู้หญิงที่ทำงานต่าง ๆ ส่งมอบรองเท้าให้เด็กในชนบทยากจน เธอเชิญฉันไปกับเธอ และมีประสบการณ์อย่างแท้จริงชีวิตเปลี่ยน ในทุกเมือง ที่เราได้ประทับใจกับเชียร์และน้ำตา ผมได้พบกับคู่พี่น้อง คู่อายุ 10 และ 12 ที่มีการใช้ร่วมกันเดียวผู้ใหญ่ขนาดรองเท้า เนื่องจากโรงเรียนท้องถิ่นจำเป็นต้องใช้รองเท้า พวกเขาจะผลัดกันไปเรียน แม่ร้องไห้เมื่อผมส่งรองเท้าที่พอดีกับเท้าของเธอชายจริง ผมไม่เชื่อว่า ทำง่ายได้ดังกล่าวมีผลกระทบใหญ่หลวงในชีวิตของผู้คนฉันตัดสินใจทำบางสิ่งบางอย่างเพิ่มเติม แทนที่กลับบ้าน และขอให้เพื่อนไปบริจาคของพวกเขา hand-me-downs หรือทำการจัดสรรเงิน ฉันจะเริ่มต้นตามความคิดซื้อหนึ่ง หนึ่งให้บริษัท for-profit ฉันชื่อเรื่องรองเท้าสำหรับวันพรุ่งนี้ ภายหลังตัดให้สั้นลงไปที่รองเท้าของวันพรุ่งนี้ และสุดท้ายการทอมส์นั้นชื่อจะพอดีกับป้ายเล็ก ๆ บนรองเท้าของเรา (จนถึงทุกวันนี้ บางคนได้พิศวงเมื่อพวกเขาตรงกับฉัน เพราะพวกเขาคาดว่าผู้ชายชื่อทอม)ฉันสอนโปโล Alejo และเกลี้ยกล่อมชูเมกเกอร์ที่ท้องถิ่นจะช่วยให้เราทำ alpargata รองเท้าผ้าใบสวมใส่ โดย Argentines สำหรับศตวรรษรุ่นทันสมัยมากขึ้น การยืมคำจากการเริ่มต้นแบบ Lean Eric Ries รองเท้าแรกของเรามี "ขั้นต่ำได้ผลิตภัณฑ์" จะมีคราบกาวบน ในอาร์เจนตินามากกว่าสหรัฐอเมริกาขนาด และไม่เสมอเหมาะเหมือนกันจากคู่กับคู่ แต่พวกเขาเพียงดีพอที่จะทดสอบแนวความคิดระหว่างเพื่อนในลอสแองเจลิส เป้าหมายของฉันคือการ ขาย 250 คู่เพื่อให้ฉันสามารถให้คู่ 250 ในอาร์เจนตินากลับบ้าน ฉันจัดปาร์ตี้สำหรับเพื่อนผู้หญิงจะได้รับคำแนะนำของพวกเขา ผู้รักรองเท้า และก็ยิ่งตื่นเต้นเมื่อฉันบอกวิสัยทัศน์ของฉันช่วยให้เด็กจำเป็น พวกเขาแนะนำตัวเลขของท้องถิ่นที่อาจใช้เป็นร้านค้าปลีก ดังนั้นฉันไปหนึ่งของพวกเขา Rag อเมริกัน และขอพูดกับผู้ซื้อรองเท้า รู้ว่า รองเท้าของฉันไม่สามารถแข่งขันกับคุณภาพหรือราคาเดียว ดังนั้นฉันบอกผู้ซื้อทำไมอยากจะขายพวกเขา และให้พวกเขา ร้านค้าเป็น บัญชีของเราขายปลีกแรกเมื่อเช้าวันเสาร์หลังจากที่ ฉันตื่นหา BlackBerry สั่นสะเทือนของฉัน เวลา เว็บไซต์ทอมส์ถูกตั้งค่าให้อีเมลโทรศัพท์ของฉันทุกครั้งที่เราทำการขาย มักจะมีเพียงครอบครัวและเพื่อนที่วางคำสั่งซื้อ และพึมพำเป็นครั้งคราวถูกพัก แต่ในวันนี้ โทรศัพท์เก็บไว้อื้อ...อื้อ... และพึมพำ ซันเดย์บรันช์ที่ ฉันเริ่มต้นผ่านทางลอสแอนเจลิสไทมส์ และเห็นว่า มีเกสจะสั้น ๆ โดยนักเขียนบนทอมส์แฟชั่นที่มีที่ดินในหน้าของส่วนปฏิทิน โดยของเรามีขาย 2200 คู่รองเท้า นี้ได้อย่างไม่น่าเชื่อ — แต่ก็ยังจัดการห่วงโซ่อุปทานของบริษัทแรกท้าทาย เรามีน้อยกว่า 200 คู่ในอพาร์ทเมนท์ของฉันมากกว่า 6 เดือน ฉันทำงานกับทีมฝึกหัดคนเปิดโครงการของฉัน"รองเท้า" เป็นบริษัทจริง เราได้รับน้ำท่วมเพิ่มเติมกดจากโว้ก คน เวลา Elle เร็ว ๆ นี้ ดาราเช่นโทบีย์แมไกวร์ ตัว และสกาได้ให้ถ่ายภาพสวมทอมส์ Nordstrom ยืนยันบนรองเท้าของเราการถือครอง โดยจุดสิ้นสุดของฤดูร้อน เรามีขาย 10000 คู่ "เหตุ" ของทอมส์ได้ชัดเจน resonatingDisillusionmentปี 2011 ทอมส์มีอัตราการเจริญเติบโตประจำปี (หลงใหล) 300% และเราก็เพิ่งไปของเรา 10 ชี้รองเท้าคู่นั้น แบบหนึ่งต่อหนึ่ง — รพอบจ.เริ่ม โดยธุรกิจดั้งเดิมเป็นดี แต่ไม่ยั่งยืนทางการเงิน — ได้ชัดเจนความสำเร็จ และเราได้ตัดสินใจขยายการแว่น ให้คู่ของแก้วไป หรือขายเต้าเพื่อคืนค่าสายตาคู่นั้น เราได้ตั้งตนเองกันในรูปแบบอื่น ๆ เกินไป: หนึ่งในสามของรายได้ของเราได้มาจากขายตรงสู่ผู้บริโภคผ่านเว็บไซต์ของเรา และเราใช้แทบไม่มีอะไรในการโฆษณาแบบดั้งเดิม แต่อาศัยลูกศิษย์ของเราสังคม 5 ล้านเพื่อสร้าง buzz word ของปากในเดือน 2012 กันยายน เฮและได้แต่งงาน ฉันได้นำในทีมงานของผู้บริหารเพื่อจัดการงานประจำวัน และเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่การก่อตั้งธุรกิจ ฉันรู้สึกฉันสามารถหยุดจาก ผมปลดปล่อยแล้ว แต่ยังยังลึก ความตื่นเต้นและการล่าของเราเริ่มต้นได้เริ่มถูกแทนที่ ด้วยวัฒนธรรมแบบลำดับชั้นเพิ่มเติม ทีมนำได้ bogged ลงในบุคลิกภาพความขัดแย้ง และ bickering, insisting ที่ เราใช้กระบวนการและระบบสมาชิกสำคัญคล้ายกับผู้ใช้ที่บริษัทของพวกเขาก่อนหน้านี้ เป็นองค์กร เราจึงได้เน้นในการปกป้องสิ่งที่เรามีแล้วสร้างว่า ใครมีความคิดใหม่ ผมสังเกตเห็นว่า พนักงาน longtime เริ่มจะปล่อยเพิ่มเติมกิจการองค์กร และฉันรู้ว่า แอบ อยากจะทำตามนั้นทอมส์ให้นับตั้งแต่การนำพาฉันได้เริ่มต้น และขายบริษัทก่อน — แต่ทอมส์แตกต่างกัน มันเป็นมากกว่าบริษัทผม: มันเป็นชีวิตของฉัน ดังนั้น รอบระยะเวลาของความไม่แน่นอนนี้รู้สึกเหมือนมีปัญหาในการแต่งงาน คุณคิดว่า คุณจะพบคู่ชีวิตธุรกิจของคุณ แต่คุณไม่รักอีกต่อไป คุณทำอะไร สำหรับฉัน sabbatical ไม่อยากจะเป็นคู่รักที่ให้คำปรึกษา ผมไม่ได้เดินไป ฉันถูกวางในการทำงานเมื่อต้องการดูถ้าทอมส์และสามารถกระทบยอด ถ้ามันได้ปัญหาธุรกิจบริสุทธิ์ ฉันจะได้จัดระเบียบเชิงกลยุทธ์ แต่นี้เป็นองค์กร และบุคคล ฉันจำเป็นต้องเข้าใจหลักสูตรในอนาคตของบริษัทและบทบาทของฉันใน และฉันมักจะทำดีที่สุดของฉันคิดเพียงอย่างเดียวเมื่อข้าพเจ้าสำหรับ Austin ผมระวังไม่ให้ทำไรของมัน — ฉันบอกคนตัวแบ่งได้เป็นหมู่คณะเพิ่มเติมเฮ แต่ เมื่อมี ฉันทุ่มเทเวลาเพื่อพักผ่อนส่วนตัว ผมยังเริ่มพูดกับใครผมคิดว่า อาจมีคำแนะนำที่ดี และสร้างแรงบันดาลใจผม ผมพูดเป็นประจำกับรถผู้บริหาร ผู้ประกอบการ เพื่อน และธุรกิจ และผู้นำต่าง ๆ ที่ฉันชื่นชม ผมเดินทางไปสัมมนาทั่วประเทศเพื่อเรียนรู้จากผู้เชี่ยวชาญในองค์กรสังคมและพัฒนาประเทศมันเป็นช่วงเวลาที่ฉันอ่านหนังสือเล่มสวย Simon Sinek เริ่มต้น ด้วยเหตุผล ซึ่งมีลักษณะที่ผู้นำที่สร้างแรงบันดาลใจการดำเนินการ เช่นดร.มาร์ตินลูเธอร์คิงจูเนียร์ และบริษัทที่สร้างผลิตภัณฑ์นั้นจับใจว่า แฟน ๆ จะจัดซื้อพวกเขา เช่นแอปเปิ้ล Sinek จนที่ หนึ่งสามารถสร้าง และรักษาความเคลื่อนไหวเหล่านี้เฉพาะเมื่อผู้นำ ด้วยการ "ทำไม" คนทำตามคุณ ซื้อจากคุณ พวกเขาเชื่อว่าสิ่งที่คุณเชื่อยิ่งฉันคิดแต่ว่า ความคิดนี้ ยิ่งฉันรู้ว่า ทอมส์มี veered จากของ "ทำไม" ในวันแรก ๆ ที่เรานำเสมอกับเรื่องของเรา: เราไม่ได้ขายรองเท้า เราได้ขายสัญญาที่ซื้อแต่ละจะตรง และ tangibly มีประโยชน์กับเด็กจำเป็นต้องใช้รองเท้า แต่ความปรารถนาของเราเพื่อให้ hypergrowth ของบริษัทได้ผลักดันเรา จากภารกิจนั้น และ ในการแข่งขัน "อะไร" และ ", " เพียงเป็นรองเท้าทุก บริษัทไร ในความพยายามเพื่อให้บรรลุเป้าหมายการขายเชิงรุก เราได้เริ่มส่งเสริมข้อเสนอ และส่วนลดในเว็บไซต์ของเราซึ่งสิ่งที่เราไม่เคยมีมาก่อน การตลาดของเรามากขึ้นรู้สึกว่า เน้นผลิตภัณฑ์ มากกว่าที่ เน้นวัตถุประสงค์ และเป็นผู้นำของทอมส์ ผมรับผิดชอบที่สุดสำหรับข้อผิดพลาดเหล่านั้น ที่ถูกยายากกลืนความก้าวหน้าอื่นมาระหว่างเกมดัลลัสคาวบอย ถูกนำเป็นคนที่ชื่อโจฟอร์ด ที่บอกว่า บุตร สก็อต ยังใช้ธุรกิจเพื่อปรับปรุงชีวิตฉัน แต่ ผ่านการค้ากาแฟในรวันดา โจอธิบายความสำคัญของน้ำในห่วงโซ่อุปทานของกาแฟ เมื่อถั่วจะถูกจำกัดน้ำสกปรกสะอาด พวกเขาเปลี่ยนจากสินค้าเป็นพิเศษ และสามารถขายได้ที่ dra

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในฤดูใบไม้ร่วงของปี 2012 ผมไม่สิ่งที่ฉันไม่เคยคิดว่าฉันทำ: ฉันเอาวันอาทิตย์จาก TOMS มันไม่ได้วันอาทิตย์เดินทางโลกปกติของคุณ ภรรยาของฉัน, ฮีทเธอร์และผมก็ย้ายไปอยู่ที่เมืองออสตินรัฐเท็กซัสที่ผมโตขึ้นและฉันใช้การแยกทางร่างกายและจิตใจจาก บริษัท ที่จะทำบางจิตวิญญาณการค้นหา. ในช่วงหกปีนับตั้งแต่ที่ผมก่อตั้งขึ้น TOMS มัน ได้เติบโตขึ้นจากการเริ่มต้นที่อยู่ในของฉันเวนิสแคลิฟอร์เนียพาร์ทเมนท์เป็น บริษัท ระดับโลกที่มีมากขึ้นกว่า $ 300 ล้านบาทในรายได้ ฉันยังคงเป็นเจ้าของ 100% ของมันและเราก็ยังคงส่งในสัญญาของเราที่จะให้คู่ของรองเท้ากับคนที่อยู่ในความต้องการสำหรับทุกคู่ขาย แต่ผมรู้สึกไม่แยแส วันของฉันเป็นที่น่าเบื่อและฉันได้สูญเสียการเชื่อมต่อของฉันไปจำนวนมากของผู้บริหารที่ได้รับการทำงานการดำเนินงานในชีวิตประจำวัน สิ่งที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นเหตุผลของฉันเป็นตอนนี้รู้สึกเหมือนงาน. ในช่วงเดือนของฉันไปฉันไม่มากของการคิดเกี่ยวกับส่วนบุคคลของฉัน "ทำไม." ผมรู้ว่าเหตุผลที่ผมได้เริ่มต้น บริษัท และทำไมผู้คนเข้าร่วมฉันในวันแรก . และฉันยังคงเชื่อมั่นในพันธกิจของเราและผลกระทบที่เราได้ทำ แต่ผมก็ไม่แน่ใจว่าทำไมฉันต้องการหรือแม้แต่ถ้าฉันไม่ต้องการให้ขับรถต่อธุรกิจไปข้างหน้า. ในที่สุดผมก็มาถึงข้อสรุปที่น่าแปลกใจ: ผมรู้สึกว่าหายไปเพราะ TOMS ได้กลายเป็นที่มุ่งเน้นเพิ่มเติมเกี่ยวกับกระบวนการกว่ากับวัตถุประสงค์ เราได้มุ่งเน้นอย่างหนักเพื่อที่ "อะไร" และ "วิธีการ" ปรับขึ้นของการที่เราจะลืมภารกิจที่ครอบคลุมของเราซึ่งเป็นธุรกิจที่จะใช้ในการปรับปรุงชีวิต นั่นคือที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเปรียบในการแข่งขันของเรา:. มันช่วยให้เราสามารถสร้างความผูกพันทางอารมณ์กับลูกค้าและกระตุ้นให้พนักงานเพราะพวกเขารู้ว่าพวกเขากำลังช้อปปิ้งและการทำงานสำหรับการเคลื่อนไหวมีขนาดใหญ่กว่าตัวเองหลังจากที่เวลาของฉันออกไปจากธุรกิจที่ผมกลับมาพร้อมกับพลังขึ้นมาใหม่ ภารกิจของฉันเป็นที่ชัดเจน:. ให้ TOMS การเคลื่อนไหวอีกครั้งของบริษัท เจเนซิสผมมีความคิดสำหรับTOMS ในสิ่งที่ต้องการแต่ง หลังจากที่ผู้ก่อตั้งและผู้ขายหลาย บริษัท (ประตู-to-door ธุรกิจซักรีด, บริษัท โฆษณากลางแจ้ง, ขับรถบริการการศึกษาออนไลน์) และทำให้อ้อมสั้น ๆ ในความเป็นจริงทีวี (ผมเข้าแข่งขันในการแข่งขันที่น่าตื่นตาตื่นใจกับน้องสาวของฉันและสร้าง all- ช่องเคเบิ้ลความเป็นจริง) ผมตัดสินใจที่จะใช้เวลาบางส่วนออกในปี 2006 เพื่อเรียนรู้การเล่นโปโลในอาร์เจนตินา ฉันรู้ว่าเสียงเหมือนการผสมผสานที่แปลกประหลาดของการแสวงหาความรู้ แต่ฉันได้รับมีความสุขเสมอที่น่าสนใจล่าสุดไล่ฉัน. ในขณะที่ในบัวโนสไอเรสผมได้พบกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ทำงานที่ไม่แสวงหากำไร, การส่งมอบรองเท้าให้กับเด็กในพื้นที่ชนบทที่ยากจน เธอได้รับเชิญให้ฉันไปกับเธอและประสบการณ์อย่างแท้จริงที่เปลี่ยนแปลงชีวิต ในเมืองทุกครั้งที่เราได้รับการต้อนรับด้วยเสียงเชียร์และน้ำตา ผมได้พบกับคู่ของพี่น้องวัย 10 และ 12 ที่ได้รับการใช้งานร่วมกันคู่เดียวของรองเท้าผู้ใหญ่ขนาด เพราะโรงเรียนในท้องถิ่นที่ต้องใช้รองเท้าที่พวกเขาจะต้องผลัดกันไปเรียน แม่ของพวกเขาร้องไห้เมื่อฉันส่งรองเท้าของเธอที่จริงพอดีกับเท้าของชายของเธอ ฉันไม่สามารถเชื่อว่าเช่นกระทำที่เรียบง่ายอาจมีผลกระทบอย่างมหาศาลดังกล่าวในชีวิตของผู้คน. ฉันตัดสินใจที่จะทำบางสิ่งบางอย่างมากขึ้น แทนที่จะไปที่บ้านและขอให้เพื่อนของฉันที่จะบริจาคมือฉันดาวน์หรือทำให้ผลงานทางการเงินที่ผมจะเริ่มต้น บริษัท ที่แสวงหาผลกำไรขึ้นอยู่กับการซื้อหนึ่งให้หนึ่งความคิด ผมตั้งชื่อมันว่ารองเท้าสำหรับวันพรุ่งนี้สั้นต่อมารองเท้าของวันพรุ่งนี้และในที่สุดก็จะ TOMS เพื่อให้ชื่อจะพอดีกับแท็กเล็ก ๆ น้อย ๆ ในรองเท้าของเรา (จนถึงวันนี้บางคนก็ยังงงเมื่อพวกเขาพบผมเพราะพวกเขากำลังคาดหวังว่าผู้ชายที่ชื่อทอม.) ของฉันสอนโปโล Alejo และฉันชักชวนช่างทำรองเท้าในท้องถิ่นที่จะช่วยให้เราทำให้เป็นรุ่นที่ทันสมัยมากขึ้นของ alpargata เป็น รองเท้าผ้าใบสวมใส่โดย Argentines สำหรับศตวรรษ ที่จะยืมระยะสั้นจากเอริค Ries ที่เริ่มต้นยันรองเท้าครั้งแรกของเราเป็น "ผลิตภัณฑ์ที่ทำงานได้ขั้นต่ำ." พวกเขามีคราบกาวที่พวกเขาอยู่ในอาร์เจนตินามากกว่าขนาดสหรัฐและไม่เคยพอดีเดียวกันจากคู่จับคู่; แต่พวกเขาก็เพียงแค่ดีพอที่จะทดสอบแนวความคิดในหมู่เพื่อนของฉันใน Los Angeles เป้าหมายของฉันคือการขาย 250 คู่เพื่อที่ฉันจะให้ออกไป 250 คู่ในอาร์เจนตินา. กลับบ้านผมเป็นเจ้าภาพงานเลี้ยงอาหารค่ำสำหรับเพื่อนผู้หญิงบางคนจะได้รับการแนะนำของพวกเขา พวกเขารักรองเท้าและมีความตื่นเต้นมากยิ่งขึ้นเมื่อผมใช้ร่วมกันวิสัยทัศน์ของฉันของการช่วยให้เด็กอยู่ในความต้องการ พวกเขาบอกจำนวนของร้านบูติกในท้องถิ่นที่อาจใช้เป็นร้านค้าปลีกเพื่อให้ผมไปหนึ่งของพวกเขาชาวอเมริกัน Rag และขอที่จะพูดกับผู้ซื้อรองเท้า ผมรู้ว่ารองเท้าของฉันไม่สามารถแข่งขันกับคุณภาพหรือราคาเพียงอย่างเดียวดังนั้นผมจึงบอกกับผู้ซื้อว่าทำไมฉันต้องการที่จะขายพวกเขาและให้พวกเขาออกไป กลายเป็นร้านค้าปลีกบัญชีครั้งแรกของเรา. ในเช้าวันเสาร์เร็ว ๆ นี้หลังจากที่ผมตื่นขึ้นมาก็พบสั่น BlackBerry ของฉัน ในขณะที่เว็บไซต์ TOMS ถูกกำหนดให้อีเมลโทรศัพท์ของฉันทุกครั้งที่เราทำขายทุก โดยปกติแล้วมันเป็นเพียงครอบครัวและเพื่อน ๆ วางคำสั่งซื้อและหึ่งเป็นครั้งคราวก็แปลกใจที่ดี แต่ในวันนี้โทรศัพท์มือถือที่เก็บไว้หึ่งหึ่ง ... และ ... และหึ่ง บรันช์ที่ผมเริ่มพลิกผ่านไทม์สและเห็นว่าสิ่งที่ฉันต้องการที่คาดว่าจะเป็นชิ้นสั้นโดยนักเขียนที่มีต่อแฟชั่น TOMS มีที่ดินบนหน้าของส่วนปฏิทิน ในตอนท้ายของวันที่เราได้ขาย 2,200 คู่ของรองเท้า นี้เป็นอะไรที่เหลือเชื่อ แต่มันก็เป็นครั้งแรกของ บริษัท ห่วงโซ่อุปทานการจัดการความท้าทาย เรามีน้อยกว่า 200 คู่ในอพาร์ตเมนต์ของฉัน. กว่าหกเดือนต่อไปที่ผมทำงานร่วมกับทีมงานของการฝึกงานที่จะเปิดโครงการ "รองเท้า" ของฉันเป็น บริษัท ที่แท้จริง เราได้รับน้ำท่วมของสื่อมวลชนที่เพิ่มขึ้นจาก Vogue, คน, เวลา, เอลลี่ ในไม่ช้าดังเช่น Tobey Maguire, Keira Knightley และ Scarlett Johansson ถูกถ่ายภาพสวม TOMS Nordstrom ยืนยันในการดำเนินรองเท้าของเรา ในตอนท้ายของฤดูร้อนที่เราขายได้ 10,000 คู่ ว่า "ทำไม" ของ TOMS ได้สะท้อนให้เห็นอย่างชัดเจน. ท้อแท้โดย 2011 TOMS มีอัตราการเติบโตต่อปี (เป็นเวลาห้าปีที่ทำงาน) 300% และเราจะได้รับเมื่อเร็ว ๆ นี้ออกไปคู่ 10000000 ของเราของรองเท้า หนึ่งสำหรับหนึ่งออก-รูปแบบครั้งแรกโดยนักธุรกิจแบบดั้งเดิมที่ดี แต่ไม่ยั่งยืนทางการเงิน-เห็นได้ชัดว่าประสบความสำเร็จและเราจะตัดสินใจที่จะขยายไปยังแว่นตาให้ไปคู่ของแว่นตาหรือการรักษาทางการแพทย์ที่จะเรียกคืนสายตาสำหรับคู่ขาย . เราได้ตั้งตัวเองออกจากกันในรูปแบบอื่น ๆ มากเกินไป: ในสามของรายได้ของเรามาจากการขายตรงต่อผู้บริโภคผ่านทางเว็บไซต์ของเราและเราใช้เวลาแทบจะไม่มีอะไรเกี่ยวกับการโฆษณาแบบดั้งเดิมอาศัยแทนเมื่อวันที่ 5 ล้านติดตามสื่อสังคมของเราเพื่อสร้างคำ ฉวัดเฉวียน -of ปาก. ในเดือนกันยายน 2012 เฮเทอร์และผมได้แต่งงาน ผมนำเข้ามาในทีมที่มีประสบการณ์ของผู้บริหารในการจัดการการดำเนินงานแบบวันต่อวันและเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่การก่อตั้งธุรกิจที่ผมรู้สึกว่าผมสามารถที่จะหยุดพักจากมัน ผมโล่งใจ แต่ยังไม่แน่นอนอย่างล้ำลึก ความตื่นเต้นและความสนิทสนมกันของการเริ่มต้นของเราก็เริ่มที่จะถูกแทนที่ด้วยวัฒนธรรมลำดับชั้นมากขึ้น ทีมผู้นำที่ถูกจมอยู่กับความขัดแย้งบุคลิกภาพและการทะเลาะวิวาทกับสมาชิกคนสำคัญยืนยันว่าเราใช้กระบวนการและระบบที่คล้ายกับที่ใช้ใน บริษัท ของพวกเขาก่อน ในฐานะที่เป็นองค์กรที่เราได้เน้นเพื่อปกป้องสิ่งที่เราต้องการอยู่แล้วว่าไม่มีใครคิดเกี่ยวกับความเป็นไปได้ใหม่ ผมสังเกตเห็นว่าพนักงานเก่าแก่ได้เริ่มต้นที่จะออกสำหรับองค์กรที่มากขึ้นของผู้ประกอบการและฉันรู้ว่าแอบฉันต้องการที่จะปฏิบัติตามพวกเขา. TOMS ให้นับตั้งแต่การก่อตั้งผมเริ่มต้นและขายบริษัท มาก่อน แต่ TOMS ที่แตกต่างกัน มันเป็นมากกว่า บริษัท ให้ฉัน: มันเป็นชีวิตของฉัน ดังนั้นช่วงเวลาของความไม่แน่นอนนี้รู้สึกเหมือนมีปัญหาในการแต่งงาน คุณคิดว่าคุณต้องการพบคู่จิตวิญญาณของธุรกิจของคุณ แต่คุณไม่ได้อยู่ในความรักอีกต่อไป คุณทำอะไร? สำหรับผมแต่งเป็นเหมือนจะเข้าสู่การให้คำปรึกษาคู่ ผมไม่ได้เดินออกไป; ฉันถูกวางในการทำงานเพื่อดูว่า TOMS และฉันจะตกลงกันได้ ถ้ามันเคยเป็นปัญหาทางธุรกิจที่บริสุทธิ์ผมจะได้จัดงานนอกสถานที่เชิงกลยุทธ์ แต่นี้เป็นทั้งองค์กรและส่วนบุคคล ฉันต้องการที่จะคิดออกหลักสูตรในอนาคตของ บริษัท และบทบาทของฉันอยู่ในนั้น และผมก็มีแนวโน้มที่จะทำความคิดที่ดีที่สุดของฉันคนเดียว. เมื่อผมออกจากออสตินผมระมัดระวังที่จะไม่ทำให้เป็นเรื่องใหญ่ของมันผมบอกคนแบ่งเป็นฮันนีมูนขยายเฮเทอร์ แต่เมื่อมีฉันทุ่มเทเวลามากในการไตร่ตรองส่วนตัว ผมก็เริ่มพูดคุยกับทุกคนที่ผมคิดว่าอาจจะให้คำแนะนำที่ดีและสร้างแรงบันดาลใจให้ฉัน ผมได้พูดคุยเป็นประจำกับโค้ชผู้บริหารของฉันเพื่อนผู้ประกอบการและผู้นำทางธุรกิจและไม่แสวงหากำไรที่ผมชื่นชม ผมเดินทางไปประชุมทั่วประเทศเพื่อเรียนรู้จากผู้เชี่ยวชาญในองค์กรทางสังคมและการพัฒนาระหว่างประเทศ. มันเป็นช่วงเวลาที่ผมอ่านหนังสือที่ยอดเยี่ยมไซมอน Sinek ของเริ่มต้นด้วยนี้ทำไมซึ่งมีลักษณะที่ผู้นำที่สร้างแรงบันดาลใจการกระทำเช่นดร. มาร์ตินลูเธอร์คิงจูเนียร์ . และ บริษัท ที่สร้างผลิตภัณฑ์เพื่อให้แฟน ๆ ที่น่าสนใจที่จะเริ่มขึ้นที่จะซื้อพวกเขาเช่นแอปเปิ้ล Sinek ระบุว่าสามารถสร้างและรักษาการเคลื่อนไหวเหล่านี้เฉพาะเมื่อชั้นนำด้วย "ทำไม." คนทำตามที่คุณซื้อจากคุณเมื่อพวกเขาเชื่อในสิ่งที่คุณเชื่อว่า. ยิ่งฉันคิดเกี่ยวกับความคิดนี้มากขึ้นผมรู้ว่า TOMS ได้เลี้ยว ห่างจากที่ว่า "ทำไม." ในวันแรกที่เรานำเสมอกับเรื่องราวของเรา: เราไม่ได้ขายรองเท้า; เราได้รับการขายสัญญาว่าซื้อโดยตรงและจะได้รับประโยชน์อย่างเป็นจริงเป็นจังเด็กที่ต้องการรองเท้าที่ แต่ความปรารถนาของเราที่จะรักษา hypergrowth บริษัท ฯ ได้ผลักดันให้เราออกไปจากการปฏิบัติภารกิจที่และเข้าสู่การแข่งขันใน "อะไร" และ "วิธีการ" เช่นเดียวกับทุก บริษัท รองเท้าอื่น ๆ ไม่ ในความพยายามที่จะตอบสนองเป้าหมายการขายเชิงรุกเราได้เริ่มส่งเสริมข้อเสนอและส่วนลดบนเว็บไซต์ของบางสิ่งบางอย่างที่เราไม่เคยทำมาก่อน การตลาดของเรามากขึ้นรู้สึกว่าผลิตภัณฑ์ที่มุ่งเน้นมากกว่าวัตถุประสงค์ที่มุ่งเน้น และเป็นผู้นำของ TOMS ผมในท้ายที่สุดรับผิดชอบต่อความผิดพลาดเหล่านั้น นั่นคือเป็นยายากที่จะกลืน. การพัฒนามาในช่วงอีกดัลลัสคาวบอยเกม ผมได้รับการแนะนำให้รู้จักกับผู้ชายคนหนึ่งชื่อโจฟอร์ดที่บอกว่าลูกชายของเขาสกอตต์ก็ยังใช้ธุรกิจที่จะปรับปรุงชีวิต แต่ผ่านการค้ากาแฟในรวันดา โจอธิบายความสำคัญของน้ำในห่วงโซ่อุปทานกาแฟ เมื่อถั่วมีการประมวลผลด้วยการทำความสะอาดเมื่อเทียบกับน้ำสกปรกพวกเขาจะเปลี่ยนจากสินค้าโภคภัณฑ์ที่จะพิเศษและสามารถนำมาขายในการเขียนแบบ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในฤดูใบไม้ร่วงของปี 2012 ผมทำสิ่งที่ไม่เคยคิดว่าจะทำ ผมหยุดพักจากทอม . ไม่ของคุณโดยทั่วไปเดินทางโลกช่วงพักร้อน ภรรยาผม เฮ และผมย้ายไปที่ออสติน , เท็กซัสที่ผมเติบโตขึ้น ผมใช้อยู่ทั้งร่างกาย และจิตใจ จากบริษัท เพื่อทำการค้นหาจิตวิญญาณ

ใน 6 ปีตั้งแต่ผมก่อตั้ง ทอมมันได้เติบโตจาก บริษัทตามในเวนิส , แคลิฟอร์เนีย , ที่พักใน บริษัท ทั่วโลกที่มีมากกว่า $ 300 ล้านในรายได้ ฉันยังเป็นเจ้าของ 100 % แล้ว และเรายังส่งในสัญญาของเราเพื่อให้คู่ของรองเท้าเพื่อคนที่ต้องการสำหรับทุกคู่ที่ขาย แต่ผมก็ไม่สนหรอก วันของฉันที่น่าเบื่อหน่ายและฉันได้สูญเสียความสัมพันธ์หลาย ของผู้บริหารที่วิ่งงานในแต่ละวัน สิ่งที่ครั้งหนึ่งเคยเหตุผลของผม ที่ตอนนี้รู้สึกเหมือนงาน

ช่วงเดือนของฉันไปฉันไม่มากของความคิดเกี่ยวกับส่วนบุคคลของฉัน " ทำไม ฉันรู้ว่าทำไมฉันได้เริ่มต้น บริษัท และทำไมคนเข้าร่วมฉันในวันแรก . และผมเชื่อว่ายังอยู่ในภารกิจและผลกระทบของเราที่เราได้ทำแต่ผมก็ไม่แน่ใจว่าทำไมฉันต้องการ หรือ ถ้าผมต้องการที่จะขับรถต่อไปธุรกิจไปข้างหน้า

ในที่สุดผมก็ได้ข้อสรุปที่น่าประหลาดใจ : ผมรู้สึกหลงทาง เพราะทอมได้กลายเป็นเน้นกระบวนการมากกว่าเป้าหมาย เรามุ่งเน้นมากใน " อะไร " และ " วิธีการ " ของการปรับขึ้นว่า เราจะลืมของเราครอบคลุมภารกิจ ซึ่งจะใช้ในธุรกิจเพื่อพัฒนาชีวิตที่เปรียบในการแข่งขันของเราที่ยิ่งใหญ่ที่สุด : มันช่วยให้เราสามารถสร้างพันธะทางอารมณ์กับลูกค้า และกระตุ้นให้พนักงาน เพราะพวกเขารู้ว่าพวกเขาจะซื้อและการทำงานสำหรับการเคลื่อนไหวที่ใหญ่กว่าตัวเอง

หลังจากฉันออกไปจากธุรกิจ ฉันกลับมาพร้อมกับการประหยัดพลังงาน ภารกิจของฉันคือชัดเจน : ให้ทอมการเคลื่อนไหวอีกครั้ง


ปฐมกาลของ บริษัท ฯฉันมีความคิดสำหรับสิ่งที่ชอบทอมในวันหยุดพักผ่อน หลังจากการก่อตั้งและการขายหลายบริษัท ( แปซิฟิก บริการซักรีด ธุรกิจ เป็น บริษัท โฆษณากลางแจ้ง บริการการศึกษาออนไลน์ของผู้ขับขี่ ) และทำให้อ้อมสั้นในโทรทัศน์ความเป็นจริง ( ผมเข้าแข่งขันในการแข่งขันที่น่าตื่นตาตื่นใจกับพี่สาวของฉัน และสร้างความเป็นจริงทีวีทุกช่อง )ฉันตัดสินใจที่จะใช้เวลาบางส่วนออกในปี 2006 เพื่อเรียนรู้การเล่นโปโลในอาร์เจนตินา ฉันรู้ว่ามันฟังดูเหมือนผสมแปลกของการแสวงหา แต่ฉันได้รับเสมอความสุขตามความสนใจล่าสุดของฉัน

ขณะที่ในบัวโนส ไอเรส ผมเจอผู้หญิงคนนึงที่เคยทำงานกับองค์กรไม่แสวงหาผลกำไร ส่งรองเท้าให้กับเด็กยากจนในชนบท เธอชวนฉันไปเป็นเพื่อน และประสบการณ์ชีวิตอย่างแท้จริงการเปลี่ยนแปลงในเมืองทุกเมืองเราถูกทักทายด้วยเสียงเชียร์และน้ำตา ฉันได้พบคู่พี่น้อง อายุ 10 และ 12 ที่ได้รับร่วมกัน คู่เดียวของรองเท้า ขนาดผู้ใหญ่ เพราะโรงเรียนท้องถิ่นต้องรองเท้า พวกเขาต้องผลัดกันไปเข้าเรียน แม่ร้องไห้เมื่อฉันยื่นรองเท้าที่พอดีกับเท้าของเด็ก ๆจริง ๆของเธอผมไม่อยากจะเชื่อว่า เช่นทำง่ายได้เช่นอย่างใหญ่หลวงต่อชีวิตของผู้คน

ฉันตัดสินใจที่จะทำบางสิ่งบางอย่างมากขึ้น แทนที่จะกลับบ้าน และขอให้เพื่อนๆ ร่วมบริจาค มือผมดาวน์หรือให้บริจาคเงิน ผมจะเริ่มต้น บริษัท สำหรับกำไรจากการซื้อหนึ่งให้หนึ่งความคิด ฉันชื่อ รองเท้ามันพรุ่งนี้ หลังสั้น รองเท้าของวันพรุ่งนี้