When I write this world is gone. I

When I write this world is gone. I am past our solar system, through and through space on my own planet where only my creations and I can survive.
The planets' sky is words. Endless sentences wrap the sky as if you were inside a snow globe with everything ever written scribbled on the glass. There is no sun for my planet, the words are like stars they light themselves and so light my planet. The shadows on the ground are my own words. The breeze tickling my cheek is like brail, I can feel the words that it wants to say. I need no pen nor paper in my world. I need nothing but my imagination.
My planet holds other universes, worlds, cities, places, and people all of which I have created. I never have to stop creating. Endless are the words and endless is my world. Immobile, I am not. In a lovely little city where trees are white as snow with leaves the brightest gold, and the shutters on the buildings are pale pastels, to a trek of land, lifeless, that is completely flat red rocks except for one lone silver arrow stuck in the ground shimmering against the burning glare of light from my words. The places are infinitely changeable. There is no point of exhaustion for them. There is not a "No way out" or "One Way" sign. They are endless, with almost a life of their own.
Writing is the way, I believe, that mere human catapult ourselves to being Omni-parent and omniscient. It is an escape and jail at the same time. For, once you taste writing in its truest form you are incapable of "just" writing. You can never truly stop writing for being a writer is endles

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อเขียน โลกนี้หายไป ฉันผ่านมาระบบสุริยะของเรา ผ่าน และ ผ่านพื้นที่บนโลกของตัวเองที่เพียงสร้างสรรค์ของฉันและฉันสามารถอยู่รอดท้องฟ้าของดาวเคราะห์เป็นคำ สิ้นสุดประโยคตัดท้องฟ้าประหนึ่งว่าคุณได้ภายในโลกหิมะกับทุกอย่างที่เคยเขียนแบบบนแก้ว มีแดดไม่มีในโลกของฉัน คำจะเหมือนโลกของฉันแสงดาวอ่อนตัวเองและให้ เงาบนพื้นดินมีคำของฉันเอง สายลม tickling แก้มของฉันเป็นเช่น brail ฉันสามารถรู้สึกคำที่อยากบอก ผมต้องการปากกาหรือกระดาษไม่ในโลกของฉัน ฉันต้องการอะไรแต่จินตนาการโลกของฉันมีโลกธาตุ โลก เมือง สถาน และอื่น ๆ ทั้งหมดที่ได้สร้างคน ฉันไม่เคยได้หยุดสร้าง เป็นถ้อยคำไม่รู้จบ และไม่รู้จบคือโลกของฉัน Immobile ฉันไม่ ในเมืองเล็ก ๆ น่ารักที่ต้นไม้สีขาวเป็นหิมะ ด้วยใบไม้ทองสว่างมากที่สุด และบานเกล็ดบนอาคาร พาสซีด การเดินป่า ที่ดิน lifeless ที่ได้หินแดงแบนทั้งหมดยกเว้นหนึ่งโดด ๆ เงินลูกศรติดอยู่ในพื้นดินที่ส่องแสงจากแสงสะท้อนของแสงจากคำพูดของฉันเขียน สถานมีเพียบไม่แน่นอน มีจุดเกษียณสำหรับพวกเขา มีไม่มี "ตา" หรือ "เที่ยวเดียว" ลง พวกเขาไม่มีสิ้นสุด กับเกือบเป็นชีวิตของตนเองการเขียนเป็นแบบ เชื่อ หนังสติ๊กมนุษย์เพียงที่ตนเองเป็น หลักออมและ omniscient มันเป็นการหลบหนีและคุกในเวลาเดียวกัน เมื่อคุณลิ้มรสเขียนแบบ truest คุณได้เขียน "เพียง" หมัน คุณสามารถหยุดเขียนไม่ได้เป็นนักเขียนเป็น endles

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อตอนที่ผมเขียนในโลกนี้จะหายไป ที่ผ่านมาผมระบบสุริยะของเราผ่านและผ่านพื้นที่บนโลกของตัวเองที่มีเพียงความคิดสร้างสรรค์ของฉันและฉันสามารถอยู่รอดได้.
ท้องฟ้าดาวเคราะห์เป็นคำพูด ประโยคที่ไม่มีที่สิ้นสุดห่อท้องฟ้าราวกับว่าคุณกำลังอยู่ในโลกหิมะกับทุกสิ่งที่เคยเขียนขีดเขียนบนกระจก มีดวงอาทิตย์ดาวเคราะห์ของฉันไม่มีคำว่าเป็นเหมือนดาวที่พวกเขาไฟตัวเองและเพื่อให้แสงดาวเคราะห์ของฉัน เงาบนพื้นดินที่มีคำพูดของตัวเอง สายลมกระตุ้นแก้มของฉันเป็นเหมือน Brail, ฉันรู้สึกได้ว่าคำที่มันต้องการที่จะพูด ผมไม่จำเป็นต้องปากกาหรือกระดาษในโลกของฉัน ที่ฉันต้องการอะไร แต่จินตนาการของฉัน.
โลกของฉันถือจักรวาลอื่น ๆ , โลก, เมือง, สถานที่และทุกคนที่ผมได้สร้าง ฉันไม่เคยจะต้องหยุดการสร้าง เป็นคำที่ไม่มีที่สิ้นสุดและไม่มีที่สิ้นสุดคือโลกของฉัน ไม่สามารถเคลื่อนที่ได้ผมไม่ได้ ในเมืองเล็ก ๆ น่ารักที่ต้นไม้เป็นสีขาวเหมือนหิมะที่มีใบสีทองสว่างและบานประตูหน้าต่างอาคารที่มีสีพาสเทลอ่อนในการเดินทางของที่ดินตายที่สมบูรณ์หินสีแดงแบนยกเว้นลูกศรสีเงินคนเดียวหนึ่งติดอยู่ใน พื้นส่องแสงกับแสงจ้าการเผาไหม้ของแสงจากคำพูดของฉัน สถานที่ที่มีการเปลี่ยนแปลงอย่างมากมาย มีจุดของความอ่อนล้าสำหรับพวกเขาไม่มี ที่มีอยู่ไม่ "ไม่มีทางออก" หรือ "One Way" เข้าสู่ระบบ พวกเขาจะไม่มีที่สิ้นสุดเกือบชีวิตของพวกเขาเอง.
การเขียนเป็นวิธีการที่ผมเชื่อว่ามนุษย์เพียงหนังสติ๊กตัวเองที่จะเป็นรอบปกครองและรอบรู้ มันเป็นคุกหลบหนีและในเวลาเดียวกัน เพราะเมื่อคุณได้ลิ้มรสการเขียนในรูปแบบที่แท้จริงของคุณจะไม่สามารถ "เพียงแค่" การเขียน คุณไม่สามารถหยุดเขียนอย่างแท้จริงสำหรับการเป็นนักเขียนเป็น endles

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อฉันเขียน โลกนี้จะหายไป ผมผ่านระบบสุริยะของเรา ผ่าน และ ผ่านพื้นที่บนโลกของตัวเองที่สร้างสรรค์ของฉันและฉันสามารถอยู่รอด .
ดาวเคราะห์ ' ฟ้าพูด ประโยคที่ไม่มีที่สิ้นสุดตัดท้องฟ้าราวกับว่าคุณกำลังอยู่ภายในลูกโลกหิมะตกกับทุกอย่างที่เคยเขียนๆเขียนบนกระจก ไม่มีดวงอาทิตย์ดาวเคราะห์ของฉัน คําเหมือนดวงดาวจะสว่างเอง และดังนั้น แสงดาวของฉันเงาบนพื้นเป็นคำพูดของฉันเอง สายลมทำให้แก้มของฉันเป็นเหมือน brail ผมรู้สึกได้ถึงคำที่อยากพูด ฉันต้องการปากกาหรือกระดาษ ในโลกของฉัน ฉันต้องการอะไร แต่จินตนาการ
ดาวเคราะห์ของฉันถือโลก โลกอื่น ๆ , เมือง , สถานที่ , และทุกคนที่ฉันได้สร้างขึ้น ผมไม่เคยหยุดสร้าง ไม่มีที่สิ้นสุดเป็นคำและไม่มีที่สิ้นสุดคือโลกของผม ไม่ไหวติง , ผมไม่ในเมืองเล็กๆ น่ารักที่ต้นไม้เป็นสีขาวเป็นหิมะด้วยใบไม้ทองสว่าง , และบานประตูหน้าต่างในอาคาร pastels ซีดไป trek ของที่ดิน , ไม่มีชีวิตชีวา , ที่สมบูรณ์แบบแบนสีแดงหินยกเว้นคนเดียวที่ติดอยู่ในพื้นดินลูกศรสีเงินส่องแสงกับการเผาไหม้แสงสะท้อนของแสงจากคำพูดของฉัน สถานที่จะสามารถเปลี่ยนแปลงได้ เพียบ ไม่มีจุดจุดสำหรับพวกเขาไม่มี " ทางออก " หรือ " วิธีการ " เข้าสู่ระบบ พวกเขาจะไม่มีที่สิ้นสุดเกือบชีวิตของตัวเอง
เขียนเป็นวิธีที่ผมเชื่อว่าตัวเองเป็นเพียงมนุษย์หนังสติ๊กผู้ปกครอง Omni และผู้รอบรู้ มันคือการหนี และคุกในเวลาเดียวกัน เพราะเมื่อคุณได้ลิ้มรสที่เขียนในร่างที่แท้จริง คุณไม่สามารถเพียงแค่เขียน คุณก็ไม่มีทางที่จะหยุดเขียนเป็นนักเขียน endles