After school I met Caroline and as

After school I met Caroline and as she had borrowed some records of mine decided to go round to her house and collect them. I didn't really know her all that well but she was very easy to get on with. She didn't go to the same places as I did but occasionally invited me to her house and things like that. I didn't usually go, simply because couldn't be bothered. I hardly even saw her because we were at different schools but when we met we had a good long chat and told each other all our news.

I didn't feel like going home anyway-perhaps it was because I was getting annoyed with my mother-well, not annoyed but it had become too tense being with her. We couldn't have a conversation without it becoming a row. I think she resented me a bit. I don't know why. It made things easier when I went out: I didn't have to face up to her. She really annoyed me sometimes because any row was forgotten too quickly, as though it was a routine, as though she wasn't bothered. Any arguments were never about anything important but she made them seem trivial immediately afterwards. She made me feel foolish and small. It was horrible. I hated it happening. I had begun to keep out of her way as much as possible.

Caroline and I had a good long talk about school and other things that worried us, we listened to records for ages in complete silence, not saying a word. I suddenly realized I had missed both buses and would have to try and get the eight o'clock one.

Caroline decided we should go to the loch until it was time for my bus. By the time we had walked across the causeway and back I had missed it.

Mum ll go daft," I said suddenly, beginning to worry.
"Look, she's going to be anyway so it doesn't matter how late you are."
That was fair reasoning but I was hungry and cold and I thought I'd like to get home.
"No I'd better go now," I said. I left and started walking through town. I was passing Elaine's house so I went in to see her.
"Your mother's going daft, she's been phoning everyone. She was here, she was in town twice. she's even been to the police station." Elaine stopped and took my arm.
"Oh God," I said, "Oh no, you're joking!"
"Come in."

I sat down and buried my face in my hand. She would be furious. What was I going to say to her? This meant another row.

"Elaine, I don't want to go home. Can't I stay here?
"You'll have to face up to her as soon as possible. That's typical of you Cathie, you run away from everything. You'll have to face up to it."
Mrs. Wilson came in. I was scared she would be angry too.
"Cathie I'm going to the phone box to phone your mother now."
My mother knocked on the door and Elaine answered. She stood quietly at the living room door.

I was angry. There had been so much fuss and now she was acting as if nothing had happened. I thanked Elaine and got into the car. I didn't see any point in talking about it so I kept very quiet and pretended wasn't bothered. She didn't even ask where I'd been until we were halfway home.

There was no way I could show her how hurt I really was. She simply didn't care about me and I couldn't let her see how much that hurts. It was no good: she had already forgotten it-just like everything else.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หลังจากที่โรงเรียนผมได้พบกับแคโรไลน์และในขณะที่เธอได้ยืมระเบียนบางอย่างของฉันตัดสินใจที่จะไปรอบบ้านของเธอและเก็บพวกเขา ผมไม่ทราบจริงๆของเธอทั้งหมดที่ดี แต่เธอก็ง่ายมากที่จะได้รับด้วย เธอไม่ได้ไปสถานที่เดียวกับที่ฉันได้ แต่บางครั้งเชิญผมไปที่บ้านของเธอและสิ่งที่ต้องการ ผมไม่ได้มักจะไปเพียงเพราะไม่สามารถจะใส่ใจ ผมแทบจะไม่ได้เห็นเพราะเราเธออยู่ในโรงเรียนที่แตกต่างกัน แต่เมื่อเราพบว่าเรามีความยาวสนทนาที่ดีและบอกว่าแต่ละอื่น ๆ ข่าวของเรา. ผมไม่ได้รู้สึกว่าจะกลับบ้านอยู่แล้ว-บางทีมันอาจจะเป็นเพราะผมได้รับรำคาญกับแม่ของฉัน -Well ไม่รำคาญ แต่มันได้กลายเป็นเครียดเกินไปได้อยู่กับเธอ เราไม่สามารถมีการสนทนาโดยไม่ได้กลายเป็นแถว ฉันคิดว่าเธอไม่พอใจฉันบิต ผมไม่ทราบว่าทำไม มันทำให้สิ่งที่ง่ายขึ้นเมื่อผมไปออก: ฉันไม่ได้มีที่จะเผชิญหน้ากับเธอ จริงๆเธอรำคาญฉันบางครั้งเพราะแถวใด ๆ ที่ถูกลืมเร็วเกินไปราวกับว่ามันเป็นกิจวัตรประจำวันราวกับว่าเธอไม่ได้ใส่ใจ ข้อโต้แย้งใด ๆ ที่ไม่เคยเกี่ยวกับอะไรที่สำคัญ แต่เธอทำให้พวกเขาดูเหมือนเล็กน้อยทันทีหลังจากนั้น เธอทำให้ฉันรู้สึกโง่และขนาดเล็ก มันเป็นที่น่ากลัว ฉันเกลียดมันเกิดขึ้น ผมก็เริ่มที่จะให้ออกจากทางของเธอมากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้. แคโรไลน์และฉันได้คุยยาวที่ดีเกี่ยวกับโรงเรียนและอื่น ๆ ที่เป็นห่วงเราเราได้ฟังบันทึกสำหรับทุกเพศทุกวัยในความเงียบที่สมบูรณ์ไม่ได้พูดอะไรสักคำ ฉันก็รู้ว่าฉันได้พลาดรถเมล์และจะต้องลองและได้รับ 08:00 หนึ่ง. แคโรไลน์ตัดสินใจว่าเราควรจะไปที่ทะเลสาบจนมันเป็นเวลาสำหรับรถบัสของฉัน เมื่อถึงเวลาที่เราได้เดินข้ามสะพานและกลับมาฉันได้พลาดมัน. แม่จะไปบ้า "ผมพูดอย่างกระทันหันโดยเริ่มต้นที่จะต้องกังวล. "ดูเธอเป็นไปได้อยู่แล้วดังนั้นมันไม่สำคัญว่าคุณจะอยู่ในช่วงปลาย." นั่นคือเหตุผลที่เป็นธรรม แต่ผมหิวและความหนาวเย็นและฉันคิดว่าฉันต้องการที่จะได้รับที่บ้าน. "ไม่ฉันควรที่จะไปตอนนี้" ผมพูด. ฉันซ้ายและเริ่มเดินผ่านเมือง. ฉันกำลังเดินผ่านบ้านของเอเลนเพื่อให้ฉันไป ในที่จะเห็นเธอ. "ไปของคุณแม่บ้าเธอได้รับการพูดโทรศัพท์ทุกคน เธออยู่ที่นี่เธออยู่ในเมืองเป็นครั้งที่สอง เธอได้รับแม้กระทั่งไปที่สถานีตำรวจ. "เอเลนหยุดและเอาแขนของฉัน. "โอ้พระเจ้า" ผมพูดว่า "โอ้ไม่คุณกำลังล้อเล่น!" "เข้ามา." ฉันนั่งลงและฝังใบหน้าของฉันในมือของฉัน เธอจะโกรธ. อะไรคือสิ่งที่ผมจะพูดกับเธอ? นั่นหมายความแถวอื่น. "เอเลน, ฉันไม่ต้องการที่จะกลับบ้าน ไม่สามารถฉันอยู่ที่นี่? "คุณจะต้องเผชิญหน้ากับเธอโดยเร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้. นั่นเป็นแบบฉบับของคุณ Cathie คุณวิ่งหนีจากทุกสิ่ง. คุณจะต้องเผชิญหน้ากับมัน." นาง วิลสันเดินเข้ามาใน. ผมกลัวว่าเธอจะโกรธเกินไป. "Cathie ฉันจะตู้โทรศัพท์ไปยังโทรศัพท์ของคุณแม่ของคุณในขณะนี้." แม่ของฉันเคาะประตูและเอเลนตอบ เธอยืนเงียบ ๆ อยู่ที่ประตูห้องนั่งเล่น. ผมโกรธ ได้มีการเอะอะมากและตอนนี้เธอกำลังทำราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมขอบคุณเอเลนและได้เข้าไปในรถ ฉันไม่เห็นจุดใด ๆ ในการพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ดังนั้นผมจึงเก็บเงียบมากและแกล้งทำเป็นไม่ได้ใส่ใจ เธอไม่ได้ขอให้ที่ฉันได้จนกว่าเราจะได้ครึ่งทางบ้าน. ไม่มีทางที่ฉันจะแสดงให้เธอเห็นว่าเจ็บผมก็ไม่ได้เป็น เธอก็ไม่ได้สนใจเกี่ยวกับผมและผมไม่สามารถปล่อยให้เธอดูว่ามากว่าเจ็บ มันก็ไม่ดีที่เธอได้ลืมแล้วมันเหมือนทุกอย่างอื่น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หลังเลิกเรียนฉันได้เจอแคโรไลน์และเธอเคยยืมประวัติของฉันตัดสินใจที่จะเดินไปรอบ ๆบ้านของเธอและเก็บพวกเขา ฉันไม่ได้รู้จักเธอเลย แต่เธอก็ได้ง่ายมากขึ้นด้วย เธอไม่ได้ไปที่สถานที่เดียวกัน อย่างที่ฉันทำ แต่บางครั้งก็ชวนผมไปบ้านเธออย่างนั้น ฉันไม่ได้มักจะไปเพียงเพราะไม่ได้ใส่ใจผมไม่ค่อยเห็นเธอ เพราะเราอยู่ต่างโรงเรียน แต่เมื่อเราเจอกันเราก็คุยกันยาวที่ดีและบอกกันข่าวของเรา

ฉันไม่อยากจะกลับบ้านแล้วล่ะ บางทีมันเป็นเพราะ ผมรำคาญกับแม่ก็ไม่รำคาญ แต่มันได้กลายเป็นเครียดเหมือนกันกับเธอ เราไม่สามารถมีการสนทนา โดยมันเป็นแถว ฉันคิดว่าเธอโกรธผมนิดหน่อยฉันไม่รู้ว่าทำไม มันง่ายกว่า ถ้าฉันออกไปฉันไม่ต้องเผชิญหน้ากับเธอ เธอรำคาญฉันในบางครั้งเพราะแถวใด ๆถูกลืมอย่างรวดเร็ว ราวกับว่ามันเป็นกิจวัตร แม้ว่าเธอไม่ได้ใส่ใจ เหตุผลไม่ได้เกี่ยวกับอะไรสำคัญ แต่เธอทำให้พวกเขาดูเหมือน trivial ทันทีหลังจากนั้น เธอทำให้ผมรู้สึกโง่ และขนาดเล็ก มันแย่มาก ๆฉันเกลียด มันเกิดอะไรขึ้นบ้าง ผมได้เริ่มเก็บออกจากทางของเธอมากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้

และแคโรไลน์ ผมยาวที่ดีพูดคุยเกี่ยวกับโรงเรียนและสิ่งอื่น ๆ ที่เป็นห่วงเรา เราฟังบันทึกสำหรับทุกวัยในความเงียบที่สมบูรณ์ ไม่พูดซักคำ จู่ๆฉันตระหนักฉันได้พลาดทั้งรถโดยสารและจะต้องพยายามและได้รับแปดโมงหนึ่ง

แคโรไลน์ ตัดสินใจ เราต้องไปทะเลสาบ จนกระทั่งได้เวลารถบัสของฉัน โดยเวลาที่เราเดินข้ามทางหลวงและกลับ ฉันพลาดมัน

แม่จะบ้า " ฉันพูดก็เริ่มกังวล
" ดูเธอจะเป็นอย่างไรก็ตาม ดังนั้นไม่ว่าจะสายยังไง "
ที่ยุติธรรมเหตุผลแต่ฉันหิวและหนาว และฉันคิดว่า ฉันอยากจะกลับบ้าน .
" ฉันต้องไปแล้ว " ฉันพูดฉันซ้ายและเริ่มเดิน ผ่านเมือง ผมผ่านบ้านเลน ผมเดินเข้าไปหาเธอ
" ของคุณแม่จะบ้า เธอได้รับโทรศัพท์ทุกคน เธออยู่ที่นี่ เธออยู่ในเมืองสองครั้ง เธอจะอยู่ที่โรงพัก " อีเลน หยุด แล้วเอาแขนของฉัน
" โอ้พระเจ้า " ผมกล่าวว่า " โอ้ไม่ ล้อเล่น !
" เข้ามาได้ "

ฉันนั่งลงและฝังใบหน้าของฉันในมือของฉัน เธอจะต้องโกรธมากแน่ๆสิ่งที่ฉันจะพูดกับเธอ นี้หมายถึงแถวอื่น

" อีเลน ฉันไม่อยากกลับบ้าน ฉันไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้ ?
" คุณจะต้องเจอเธอให้เร็วที่สุด เป็นเรื่องธรรมดาที่คุณแคธี่ เธอวิ่งหนีจากทุกสิ่ง คุณจะต้องเผชิญกับมันนะ "
คุณนายวิลสันมา ผมกลัวเธอจะโกรธด้วย
" เคธี ฉันจะโทรศัพท์กล่องไปยังโทรศัพท์ของคุณแม่ตอนนี้ "
แม่เคาะประตูและอีเลน ตอบ เธอยืนเงียบๆที่ประตูห้องนั่งเล่น

ผมก็โกรธ มีดังนั้นและยุ่งยากมาก ตอนนี้เธอทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันขอบคุณ เอเลน และเข้าไปในรถ ฉันไม่เห็นจุดในการพูดคุยเกี่ยวกับมันดังนั้นฉันเก็บเงียบมาก และแกล้งทำเป็นไม่ได้ใส่ใจ เธอไม่แม้แต่จะถามว่าฉันได้จนเราไปได้ครึ่งทางแล้ว

ไม่มีทางที่ผมจะแสดงให้เธอเห็น ว่าผมเจ็บจริงๆ เธอก็ไม่สนใจผม และผมก็ไม่สามารถปล่อยให้เธอเห็นมันเจ็บขนาดไหน . มันไม่มีดี เธอได้ลืมมันทุกอย่าง