Fast forward ten years of marriage:

Fast forward ten years of marriage: three kids, a mortgage payment, putting three meals on the table daily, 14,000 loads of laundry a week (I kid… or do I?), and sometimes I don’t feel like loving him. I feel like complaining. I feel like moping because sometimes it seems like no one cares about mama’s feeling in the midst of the chaos. I feel like I might explode some days. But I choose to love

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กรอไปข้างหน้า 10 ปีของการแต่งงาน: สาม เด็ก การชำระเงินจำนอง วางอาหารสามมื้อในตารางทุกวัน โหลด 14000 ของซักสัปดาห์ (ผมเด็ก... หรือฉัน), และบางครั้งฉันไม่อยากรักเขา ฉันรู้สึกอยากบ่น ฉันรู้สึกอยาก moping เนื่องจากบางครั้งดูเหมือนไม่ใส่ใจความรู้สึกของมาม่าในท่ามกลางความอลหม่าน ฉันรู้สึกเหมือนฉันอาจระเบิดบางวัน แต่ผมเลือกที่จะรัก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ข้างหน้าอย่างรวดเร็วสิบปีของการแต่งงาน: สามสำหรับเด็ก, การชำระเงินจำนองวางสามมื้อบนโต๊ะในชีวิตประจำวัน, 14,000 โหลดของซักรีดสัปดาห์ (เด็กฉัน ... หรือฉัน?) และบางครั้งผมไม่รู้สึกว่ารักเขา ฉันรู้สึกเหมือนบ่น ฉันรู้สึกเหมือนเซื่องซึมเพราะบางครั้งดูเหมือนว่าไม่มีใครใส่ใจเกี่ยวกับความรู้สึกของแม่ในท่ามกลางความสับสนวุ่นวาย ฉันรู้สึกเหมือนฉันอาจระเบิดบางวัน แต่ผมเลือกที่จะรัก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ข้างหน้าอย่างรวดเร็วสิบปีของการแต่งงาน : เด็กสาม , เงินกู้ , วางสามอาหารบนโต๊ะทุกวัน , 14000 โหลดซักอาทิตย์ ( ผมเด็ก . . . . . . . หรือฉัน ? และบางครั้งผมก็ไม่ได้รู้สึกรักเขาเลย ฉันรู้สึกชอบบ่น ฉันรู้สึกเศร้าเพราะบางครั้งมันเหมือนกับความรู้สึกของแม่ ไม่มีใครสนใจ ในท่ามกลางความสับสนวุ่นวาย ฉันรู้สึกเหมือนจะระเบิดออกมาสักวันแต่ฉันเลือกที่จะรัก