(Kreuz & Roberts, 1993) said that '

(Kreuz & Roberts, 1993) said that ' figurative language ' is not deviant not a form of communication that requires special or additional cognitive processes to understand and that occurs only in special circumstances. Rather, figurative language is ubiquitous in many forms of discourse no more difficult to understand in context than literal language and, according to some theorists, fundamental to the way people conceptualize the world.
(Grice 1989; Searle 1979) said that ' figurative language ' is deviant and requires special cognitive processes to be understood. Whereas literal language can be understood via normal cognitive mechanisms, listeners must recognize the deviant nature of a figurative utterance before determining its nonliteral meaning.
According to Barton (2007), figurative language is that which provides the reader with comparisons, substitutions, and patterns that shape meaning. Literary texts sometimes make concentrated use of figurative language. However, most language is figurative in some sense, because words do not have single, objective
meaning.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

(Kreuz และโรเบิร์ต, 1993) กล่าวว่าภาษาเป็นรูปเป็นร่าง 'ไม่เบี่ยงเบนไม่ได้รูปแบบของการสื่อสารที่ต้องใช้กระบวนการทางความรู้พิเศษหรือเพิ่มเติมเพื่อทำความเข้าใจและที่เกิดขึ้นเฉพาะในกรณีพิเศษ แต่ภาษาที่เป็นรูปเป็นร่างเป็นที่แพร่หลายในหลายรูปแบบของวาทกรรมที่ไม่ยากที่จะเข้าใจในบริบทนอกเหนือจากภาษาที่แท้จริงและตามที่บางทฤษฎีพื้นฐานของวิธีที่ผู้คนคิดในโลก.
(กริช 1989; เซิล 1979) กล่าวว่าภาษาเป็นรูปเป็นร่าง ' เป็นความผิดปกติและต้องใช้กระบวนการทางความรู้พิเศษที่จะเข้าใจ ในขณะที่ภาษาที่แท้จริงสามารถเข้าใจได้ผ่านกลไกความรู้ความเข้าใจปกติผู้ฟังต้องตระหนักถึงธรรมชาติที่เบี่ยงเบนของคำพูดที่เป็นรูปเป็นร่างก่อนที่จะกำหนดความหมายของมัน nonliteral.
ตามบาร์ตัน (2007) ภาษาเป็นรูปเป็นร่างคือสิ่งที่ช่วยให้ผู้อ่านที่มีการเปรียบเทียบการแทนและรูปแบบที่ รูปทรงความหมาย วรรณกรรมบางครั้งทำให้การใช้งานที่มีความเข้มข้นของภาษาเป็นรูปเป็นร่าง
แต่ภาษาที่เป็นรูปเป็นร่างมากที่สุดคือในความรู้สึกบางเพราะคำพูดไม่ได้มีคนเดียววัตถุประสงค์ความหมาย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

( อย่าง&โรเบิร์ต , 1993 ) กล่าวว่า ' ' ไม่ได้ใช้ภาษาเพี้ยน ไม่ใช่รูปแบบของการสื่อสารที่ต้องมีพิเศษ หรือเพิ่มเติมความรู้กระบวนการที่จะเข้าใจและเกิดขึ้นเฉพาะในสถานการณ์พิเศษ แต่ใช้ภาษาเป็นที่แพร่หลายในหลายรูปแบบของวาทกรรมไม่ยากที่จะเข้าใจในบริบทมากกว่าอักษรภาษาและทฤษฎี , ตาม ,พื้นฐานของวิธีที่ผู้คนคิดว่าโลก .
( กริช 1989 ; เซิร์ล 1979 ) กล่าวว่า ' ' " ใช้ภาษา และต้องใช้กระบวนการทางปัญญาพิเศษเพื่อให้เข้าใจ ส่วนอักษรภาษาสามารถเข้าใจกลไกการรับรู้ผ่านทางปกติ ผู้ฟังต้องรู้จักธรรมชาติปกติของที่เป็นรูปเป็นร่างก่อนกำหนด nonliteral
ของความหมายตาม บาร์ตัน ( 2007 ) , ใช้ภาษา ที่ให้อ่าน ด้วยการเปรียบเทียบ การแทน และลวดลาย รูปทรง ความหมาย วรรณกรรมบางครั้งทำให้เข้มข้นใช้อุปมาอุปไมยทางภาษา อย่างไรก็ตาม ภาษาส่วนใหญ่จะใช้ในบางความรู้สึก เพราะคำพูดที่ไม่มีความหมาย วัตถุประสงค์เดียว