- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
ESSAY 3Island Life along Wallace’ L
ESSAY 3
Island Life along Wallace’ Line: Biogeography and patterns of Endemism in the Philippines Indonesia
Lawrence R. Heaney
When Alfred Russell Wallace published his description of the biogeographic line that now bears his name, he not only described a pattern of diversity and endemism but also made a prediction that deserves mention as one of the first testable biogeographic hypotheses. Wallace knew that the Malay Peninsula, Sumatra, Java, Bali, and Borneo share faunas that are generally similar and that Lombok, Sulawesi, and islands to the east have very different faunas. For example, marsupials live only to the east of the line, tree shrews and apes only to the west. From recent mapping carried out by the British Admiralty, Wallace also knew that the islands to the west (on what we now call the Sunda Shelf) were separated by shallow waters (not more than about 80 meter) but that those to the east were surrounded by water usually more than 200 meters deep. Wallace hypothesized that at some time in the past the land was higher or the water lower by 100 meters or more. This exposed the islands of the shallow Sunda Shelf as a continuous past of the Asian continent. However, the islands to the east remained isoland, with perhaps occasional to New Guinea, which lies still further east (Wallace 1860, 1880).
Wallace was startlingly correct, and his thoughtful observations are essential to anyone striving to understand the complex pattern of biodiversity in the Indo-Pacific. We now know that there were twenty-one or more cycles of continental glacial development during the Pleistocene, the period of more than 2 million years popularly known as the Ice Ages. During this period, the transfer of liquid water from the oceans to solid ice on land resulted in the sea level declines that often exceeded 100 meters. The most recent Glaciation, which peaked about 18000 years ago, dropped sea level to 120 meters below the present level, resulting in exactly what Wallace envisioned: a massive peninsula extending south from Indochina to Borneo and Java, surrounded by deep water (figure 2.4; Heaney 1991a). To the east lay a smaller number of larger island we see today, but these islands remained isolated from one another by deep straits (Heaney 1985, 1986, 1991b). The repeated pattern of periodic connection between some-but not all-of the region’s islands had shaped patterns of distribution and endemism among plants and animals. On Borneo, one of the largest islands in the world (743,000 km), the native, nonflying mammals include about 30 species that are endemic out of 130 (ca. 23 percent); Sumatra has fewer endemic species (about 10 out of 112; 9 percent) and Java fewer still (ca. 8 out of 62; 13 percent; Heaney 1986). Most of the endemic species are found in montane or mossy forest above 1,500 meters (Md. Nor, in press) in contrast, majority of lowland mammals range widely from northwest Sumatra to eastern Borneo. At 125,000 km, Java is the smallest island on the Sunda Shelf with any endemic mammals
Just a short distance away across wallace's Line, things are dramatically different: on Sulawasi, with about seventy species of native nonflying mammals, all but two species are endemic (Musser 1987), and the many small islands east of Java and Sulawesi are rich in endemic species (flannery 1990, 1995). The pattern remains the same in the Philippines, where the island faunas are well known: on the lce Age islands of Greater Mindanao and Greater Luzon, respectively, 79 and 71 percent of their nonflying native mammals are endemic (figure 2.5; Heaney et al. 1999; Heaney and Regalado 1998), and even the medium-sized islands such as Mindoro (9,800 km) have 45 to 50 percent endemism. Sibuyan, an island of 463 km, has four endemic nonflying mammals (plus one bat; Goodman and lngle 1993; Heaney et al. 1999), and Camiguin, with an area of 265 km, has two endemic species (Heaney and Tabaranza 1997). We now recognize that every islands that remained isolated during the Pleistocene periods of low sea is a unique center of biological diversity (Heaney and Regalado 1998). Species richness remains highly correlated with island area, so small islands have fewer species than large ones, but each lce Age island is a distinctive center of biodiversity.
On the other hand, islands that were connected during the period of low sea level have highly similar faunas. All the islands that made up Greater Luzon Island share the same mammal fauna; there are no differences in the lowland fauna. Only the high elevations on Luzon have localized endemic species, where mossy forest habitats are isolated from one another (Rickart et al. 1998). The same is true, with only a few exceptions, throughout the rest of the Philippines and indonesia.
These same patterns of endemism hold strongly among reptiles and amphibians in the philippines (Alcala and Brown 1998), where endemism percentages can run even higher than among the nonflying mammals. Bats and birds show similar patterns to herpetofauna but with some interesting differences. The places where endemic species occur are similar. but the percentage of endemism is much less: usually 10-20 percent rather than 40-80 percent (Heaney 1991b; Stattersfield et al. 1998). The reasons seem clear: animals that are able to fly can maintain gene flow across permanent sea channels whereas nonflying animals cannot (Peterson and Heaney 1993). Thus, birds and bats are diverse and widespread, but greater degrees of isolation are needed to form distinct species than among the nonflying mammals, reptiles, or amphibians. lnvertebrates such as butterflies in this region show patterns similar to those of birds and bats, confirming the observations based on vertebrates (Holloway 1987, 1998).
Much remains to be learned of details and exceptions, especially concerning the biogeographic processes by which the patterns are produced (whitmore 1987;hall and hollway 1998). however, there is now a clear and consistent guide to the centers of endemism in the vast archipelagoes that lie south of indochina and east to New Guinea. islands that have been connected to one another during periods of low sea level share very similar faunas, whereas each island (or set of islands)that remained isolated is a unique center of endemism. on an island or set of islands that has never been surveyed, chances are that endemic species will be found if a survey were conducted. this was the case for Sibuyan, where mammals were almost undocumented and where field studies were predicted to turn up new endemics. not surprisingly, recent field investigations discovered five new mammal species (goodman and lngle 1993; heaney et al. 1999).
There is one notable exception to this pattern, however: natural habitat must still be present for endemic species to be present. At the same time that Sibuyan and Camiguin were investigated, Siquijor, an island of similar size (253 km^2) off the southeast tip of Greater Negros-Panay, was also surveyed. No endemic mammals were found, nor was any of the old-growth rain forest that once covered the island (Lepiten 1997). if any endemic mammals once lived there-or reptiles or amphibians-loss of habitat has resulted in their extinction. Endemic mammals on other island in the Philippines, the Lesser Sunda Islands, and the Moluccas may have suffered the same fate (Flannery 1990; Heaney and Regalado 1998; Kitchener et al. 1990). In the Philippines, old-growth for-est has declined from originally covering about 97 percent of the country to 6-8 percent today, resulting in the country being listed as one of the hottest hotspots (Mittermeier et al.1999). Whereas some islands in Indonesia (such as Sulawesi) still have fairly good montane forest cover, other islands such as in the Moluccas and the Lesser Sundas have been severely deforested.
This combination of factors makes conservation of biodiversity in the islands of australasia especially challenging. first, a few large parks will miss much of the biodiversity because much of that biodiversity is scattered among many small centers of endemism, either in isolated mountain ranges or on scattered oceanic islands. second, many of the potential centers of endemism have never been inventoried and can thus easily by overlooked. and third, for some of the smaller centers of endemism, it may be too late: when the last of the mature rain forest disappears, so does the endemic biota. quick action is needed at all levels.
Island Life along Wallace’ Line: Biogeography and patterns of Endemism in the Philippines Indonesia
Lawrence R. Heaney
When Alfred Russell Wallace published his description of the biogeographic line that now bears his name, he not only described a pattern of diversity and endemism but also made a prediction that deserves mention as one of the first testable biogeographic hypotheses. Wallace knew that the Malay Peninsula, Sumatra, Java, Bali, and Borneo share faunas that are generally similar and that Lombok, Sulawesi, and islands to the east have very different faunas. For example, marsupials live only to the east of the line, tree shrews and apes only to the west. From recent mapping carried out by the British Admiralty, Wallace also knew that the islands to the west (on what we now call the Sunda Shelf) were separated by shallow waters (not more than about 80 meter) but that those to the east were surrounded by water usually more than 200 meters deep. Wallace hypothesized that at some time in the past the land was higher or the water lower by 100 meters or more. This exposed the islands of the shallow Sunda Shelf as a continuous past of the Asian continent. However, the islands to the east remained isoland, with perhaps occasional to New Guinea, which lies still further east (Wallace 1860, 1880).
Wallace was startlingly correct, and his thoughtful observations are essential to anyone striving to understand the complex pattern of biodiversity in the Indo-Pacific. We now know that there were twenty-one or more cycles of continental glacial development during the Pleistocene, the period of more than 2 million years popularly known as the Ice Ages. During this period, the transfer of liquid water from the oceans to solid ice on land resulted in the sea level declines that often exceeded 100 meters. The most recent Glaciation, which peaked about 18000 years ago, dropped sea level to 120 meters below the present level, resulting in exactly what Wallace envisioned: a massive peninsula extending south from Indochina to Borneo and Java, surrounded by deep water (figure 2.4; Heaney 1991a). To the east lay a smaller number of larger island we see today, but these islands remained isolated from one another by deep straits (Heaney 1985, 1986, 1991b). The repeated pattern of periodic connection between some-but not all-of the region’s islands had shaped patterns of distribution and endemism among plants and animals. On Borneo, one of the largest islands in the world (743,000 km), the native, nonflying mammals include about 30 species that are endemic out of 130 (ca. 23 percent); Sumatra has fewer endemic species (about 10 out of 112; 9 percent) and Java fewer still (ca. 8 out of 62; 13 percent; Heaney 1986). Most of the endemic species are found in montane or mossy forest above 1,500 meters (Md. Nor, in press) in contrast, majority of lowland mammals range widely from northwest Sumatra to eastern Borneo. At 125,000 km, Java is the smallest island on the Sunda Shelf with any endemic mammals
Just a short distance away across wallace's Line, things are dramatically different: on Sulawasi, with about seventy species of native nonflying mammals, all but two species are endemic (Musser 1987), and the many small islands east of Java and Sulawesi are rich in endemic species (flannery 1990, 1995). The pattern remains the same in the Philippines, where the island faunas are well known: on the lce Age islands of Greater Mindanao and Greater Luzon, respectively, 79 and 71 percent of their nonflying native mammals are endemic (figure 2.5; Heaney et al. 1999; Heaney and Regalado 1998), and even the medium-sized islands such as Mindoro (9,800 km) have 45 to 50 percent endemism. Sibuyan, an island of 463 km, has four endemic nonflying mammals (plus one bat; Goodman and lngle 1993; Heaney et al. 1999), and Camiguin, with an area of 265 km, has two endemic species (Heaney and Tabaranza 1997). We now recognize that every islands that remained isolated during the Pleistocene periods of low sea is a unique center of biological diversity (Heaney and Regalado 1998). Species richness remains highly correlated with island area, so small islands have fewer species than large ones, but each lce Age island is a distinctive center of biodiversity.
On the other hand, islands that were connected during the period of low sea level have highly similar faunas. All the islands that made up Greater Luzon Island share the same mammal fauna; there are no differences in the lowland fauna. Only the high elevations on Luzon have localized endemic species, where mossy forest habitats are isolated from one another (Rickart et al. 1998). The same is true, with only a few exceptions, throughout the rest of the Philippines and indonesia.
These same patterns of endemism hold strongly among reptiles and amphibians in the philippines (Alcala and Brown 1998), where endemism percentages can run even higher than among the nonflying mammals. Bats and birds show similar patterns to herpetofauna but with some interesting differences. The places where endemic species occur are similar. but the percentage of endemism is much less: usually 10-20 percent rather than 40-80 percent (Heaney 1991b; Stattersfield et al. 1998). The reasons seem clear: animals that are able to fly can maintain gene flow across permanent sea channels whereas nonflying animals cannot (Peterson and Heaney 1993). Thus, birds and bats are diverse and widespread, but greater degrees of isolation are needed to form distinct species than among the nonflying mammals, reptiles, or amphibians. lnvertebrates such as butterflies in this region show patterns similar to those of birds and bats, confirming the observations based on vertebrates (Holloway 1987, 1998).
Much remains to be learned of details and exceptions, especially concerning the biogeographic processes by which the patterns are produced (whitmore 1987;hall and hollway 1998). however, there is now a clear and consistent guide to the centers of endemism in the vast archipelagoes that lie south of indochina and east to New Guinea. islands that have been connected to one another during periods of low sea level share very similar faunas, whereas each island (or set of islands)that remained isolated is a unique center of endemism. on an island or set of islands that has never been surveyed, chances are that endemic species will be found if a survey were conducted. this was the case for Sibuyan, where mammals were almost undocumented and where field studies were predicted to turn up new endemics. not surprisingly, recent field investigations discovered five new mammal species (goodman and lngle 1993; heaney et al. 1999).
There is one notable exception to this pattern, however: natural habitat must still be present for endemic species to be present. At the same time that Sibuyan and Camiguin were investigated, Siquijor, an island of similar size (253 km^2) off the southeast tip of Greater Negros-Panay, was also surveyed. No endemic mammals were found, nor was any of the old-growth rain forest that once covered the island (Lepiten 1997). if any endemic mammals once lived there-or reptiles or amphibians-loss of habitat has resulted in their extinction. Endemic mammals on other island in the Philippines, the Lesser Sunda Islands, and the Moluccas may have suffered the same fate (Flannery 1990; Heaney and Regalado 1998; Kitchener et al. 1990). In the Philippines, old-growth for-est has declined from originally covering about 97 percent of the country to 6-8 percent today, resulting in the country being listed as one of the hottest hotspots (Mittermeier et al.1999). Whereas some islands in Indonesia (such as Sulawesi) still have fairly good montane forest cover, other islands such as in the Moluccas and the Lesser Sundas have been severely deforested.
This combination of factors makes conservation of biodiversity in the islands of australasia especially challenging. first, a few large parks will miss much of the biodiversity because much of that biodiversity is scattered among many small centers of endemism, either in isolated mountain ranges or on scattered oceanic islands. second, many of the potential centers of endemism have never been inventoried and can thus easily by overlooked. and third, for some of the smaller centers of endemism, it may be too late: when the last of the mature rain forest disappears, so does the endemic biota. quick action is needed at all levels.
0/5000
เรียงความ 3เกาะชีวิตตาม Wallace' บรรทัด: Biogeography และรูปแบบของ Endemism ในอินโดนีเซียฟิลิปปินส์ลอว์เรนซ์อาร์มุสฮีนีย์เมื่ออัลเฟรดรัสเซล Wallace เผยแพร่เขาอธิบายบรรทัด biogeographic หมีตอนนี้ ชื่อของเขา เขาไม่เพียงอธิบายรูปแบบของความหลากหลายและ endemism ได้ทำการคาดการณ์ที่สมควรกล่าวถึงเป็นหนึ่งในสมมุติฐาน biogeographic testable แรก Wallace รู้ว่า คาบสมุทรมลายู เกาะสุมาตรา ชวา บาหลี กับบอร์เนียวร่วม faunas ที่คล้ายกันโดยทั่วไป และลอมบอก Sulawesi และหมู่เกาะฝั่งตะวันออกมี faunas แตกต่างกันมาก ตัวอย่าง marsupials อาศัยอยู่เฉพาะในภาคตะวันออกของบรรทัด แผนภูมิ shrews และลิงเท่านั้นไปทางตะวันตก จากล่าสุดแมปที่ดำเนินการ โดยแอดไมรัลตี้อังกฤษ Wallace ยังรู้ว่า ที่เกาะทางตะวันตก (ตามที่เราตอนนี้โทรชั้นซุนดา) ถูกคั่น ด้วยตื้น (ประมาณไม่เกิน 80 เมตร) แต่ว่า ที่ฝั่งตะวันออกถูกล้อมรอบ ด้วยน้ำปกติมากกว่า 200 เมตรลึก Wallace ตั้งสมมติฐานว่าที่บางครั้งในอดีตแผ่นดินได้สูง หรือน้ำต่ำกว่า 100 เมตรหรือมากกว่านั้น นี้สัมผัสหมู่เกาะซันดาชั้นตื้นเป็นอดีตอย่างต่อเนื่องของทวีปเอเชีย อย่างไรก็ตาม หมู่เกาะฝั่งตะวันออกยังคง isoland ด้วยเป็นครั้งคราวอาจจะนิวกินี ที่อยู่ต่อไปยังตะวันออก (Wallace 1860, 1880)Wallace was startlingly correct, and his thoughtful observations are essential to anyone striving to understand the complex pattern of biodiversity in the Indo-Pacific. We now know that there were twenty-one or more cycles of continental glacial development during the Pleistocene, the period of more than 2 million years popularly known as the Ice Ages. During this period, the transfer of liquid water from the oceans to solid ice on land resulted in the sea level declines that often exceeded 100 meters. The most recent Glaciation, which peaked about 18000 years ago, dropped sea level to 120 meters below the present level, resulting in exactly what Wallace envisioned: a massive peninsula extending south from Indochina to Borneo and Java, surrounded by deep water (figure 2.4; Heaney 1991a). To the east lay a smaller number of larger island we see today, but these islands remained isolated from one another by deep straits (Heaney 1985, 1986, 1991b). The repeated pattern of periodic connection between some-but not all-of the region’s islands had shaped patterns of distribution and endemism among plants and animals. On Borneo, one of the largest islands in the world (743,000 km), the native, nonflying mammals include about 30 species that are endemic out of 130 (ca. 23 percent); Sumatra has fewer endemic species (about 10 out of 112; 9 percent) and Java fewer still (ca. 8 out of 62; 13 percent; Heaney 1986). Most of the endemic species are found in montane or mossy forest above 1,500 meters (Md. Nor, in press) in contrast, majority of lowland mammals range widely from northwest Sumatra to eastern Borneo. At 125,000 km, Java is the smallest island on the Sunda Shelf with any endemic mammalsJust a short distance away across wallace's Line, things are dramatically different: on Sulawasi, with about seventy species of native nonflying mammals, all but two species are endemic (Musser 1987), and the many small islands east of Java and Sulawesi are rich in endemic species (flannery 1990, 1995). The pattern remains the same in the Philippines, where the island faunas are well known: on the lce Age islands of Greater Mindanao and Greater Luzon, respectively, 79 and 71 percent of their nonflying native mammals are endemic (figure 2.5; Heaney et al. 1999; Heaney and Regalado 1998), and even the medium-sized islands such as Mindoro (9,800 km) have 45 to 50 percent endemism. Sibuyan, an island of 463 km, has four endemic nonflying mammals (plus one bat; Goodman and lngle 1993; Heaney et al. 1999), and Camiguin, with an area of 265 km, has two endemic species (Heaney and Tabaranza 1997). We now recognize that every islands that remained isolated during the Pleistocene periods of low sea is a unique center of biological diversity (Heaney and Regalado 1998). Species richness remains highly correlated with island area, so small islands have fewer species than large ones, but each lce Age island is a distinctive center of biodiversity.On the other hand, islands that were connected during the period of low sea level have highly similar faunas. All the islands that made up Greater Luzon Island share the same mammal fauna; there are no differences in the lowland fauna. Only the high elevations on Luzon have localized endemic species, where mossy forest habitats are isolated from one another (Rickart et al. 1998). The same is true, with only a few exceptions, throughout the rest of the Philippines and indonesia.These same patterns of endemism hold strongly among reptiles and amphibians in the philippines (Alcala and Brown 1998), where endemism percentages can run even higher than among the nonflying mammals. Bats and birds show similar patterns to herpetofauna but with some interesting differences. The places where endemic species occur are similar. but the percentage of endemism is much less: usually 10-20 percent rather than 40-80 percent (Heaney 1991b; Stattersfield et al. 1998). The reasons seem clear: animals that are able to fly can maintain gene flow across permanent sea channels whereas nonflying animals cannot (Peterson and Heaney 1993). Thus, birds and bats are diverse and widespread, but greater degrees of isolation are needed to form distinct species than among the nonflying mammals, reptiles, or amphibians. lnvertebrates such as butterflies in this region show patterns similar to those of birds and bats, confirming the observations based on vertebrates (Holloway 1987, 1998).
Much remains to be learned of details and exceptions, especially concerning the biogeographic processes by which the patterns are produced (whitmore 1987;hall and hollway 1998). however, there is now a clear and consistent guide to the centers of endemism in the vast archipelagoes that lie south of indochina and east to New Guinea. islands that have been connected to one another during periods of low sea level share very similar faunas, whereas each island (or set of islands)that remained isolated is a unique center of endemism. on an island or set of islands that has never been surveyed, chances are that endemic species will be found if a survey were conducted. this was the case for Sibuyan, where mammals were almost undocumented and where field studies were predicted to turn up new endemics. not surprisingly, recent field investigations discovered five new mammal species (goodman and lngle 1993; heaney et al. 1999).
There is one notable exception to this pattern, however: natural habitat must still be present for endemic species to be present. At the same time that Sibuyan and Camiguin were investigated, Siquijor, an island of similar size (253 km^2) off the southeast tip of Greater Negros-Panay, was also surveyed. No endemic mammals were found, nor was any of the old-growth rain forest that once covered the island (Lepiten 1997). if any endemic mammals once lived there-or reptiles or amphibians-loss of habitat has resulted in their extinction. Endemic mammals on other island in the Philippines, the Lesser Sunda Islands, and the Moluccas may have suffered the same fate (Flannery 1990; Heaney and Regalado 1998; Kitchener et al. 1990). In the Philippines, old-growth for-est has declined from originally covering about 97 percent of the country to 6-8 percent today, resulting in the country being listed as one of the hottest hotspots (Mittermeier et al.1999). Whereas some islands in Indonesia (such as Sulawesi) still have fairly good montane forest cover, other islands such as in the Moluccas and the Lesser Sundas have been severely deforested.
This combination of factors makes conservation of biodiversity in the islands of australasia especially challenging. first, a few large parks will miss much of the biodiversity because much of that biodiversity is scattered among many small centers of endemism, either in isolated mountain ranges or on scattered oceanic islands. second, many of the potential centers of endemism have never been inventoried and can thus easily by overlooked. and third, for some of the smaller centers of endemism, it may be too late: when the last of the mature rain forest disappears, so does the endemic biota. quick action is needed at all levels.
Much remains to be learned of details and exceptions, especially concerning the biogeographic processes by which the patterns are produced (whitmore 1987;hall and hollway 1998). however, there is now a clear and consistent guide to the centers of endemism in the vast archipelagoes that lie south of indochina and east to New Guinea. islands that have been connected to one another during periods of low sea level share very similar faunas, whereas each island (or set of islands)that remained isolated is a unique center of endemism. on an island or set of islands that has never been surveyed, chances are that endemic species will be found if a survey were conducted. this was the case for Sibuyan, where mammals were almost undocumented and where field studies were predicted to turn up new endemics. not surprisingly, recent field investigations discovered five new mammal species (goodman and lngle 1993; heaney et al. 1999).
There is one notable exception to this pattern, however: natural habitat must still be present for endemic species to be present. At the same time that Sibuyan and Camiguin were investigated, Siquijor, an island of similar size (253 km^2) off the southeast tip of Greater Negros-Panay, was also surveyed. No endemic mammals were found, nor was any of the old-growth rain forest that once covered the island (Lepiten 1997). if any endemic mammals once lived there-or reptiles or amphibians-loss of habitat has resulted in their extinction. Endemic mammals on other island in the Philippines, the Lesser Sunda Islands, and the Moluccas may have suffered the same fate (Flannery 1990; Heaney and Regalado 1998; Kitchener et al. 1990). In the Philippines, old-growth for-est has declined from originally covering about 97 percent of the country to 6-8 percent today, resulting in the country being listed as one of the hottest hotspots (Mittermeier et al.1999). Whereas some islands in Indonesia (such as Sulawesi) still have fairly good montane forest cover, other islands such as in the Moluccas and the Lesser Sundas have been severely deforested.
This combination of factors makes conservation of biodiversity in the islands of australasia especially challenging. first, a few large parks will miss much of the biodiversity because much of that biodiversity is scattered among many small centers of endemism, either in isolated mountain ranges or on scattered oceanic islands. second, many of the potential centers of endemism have never been inventoried and can thus easily by overlooked. and third, for some of the smaller centers of endemism, it may be too late: when the last of the mature rain forest disappears, so does the endemic biota. quick action is needed at all levels.
การแปล กรุณารอสักครู่..
เรียงความ 3
ชีวิตเกาะพร้อมสายวอลเลซ:
วและรูปแบบถิ่นในประเทศฟิลิปปินส์อินโดนีเซียอเรนซ์อาร์Heaney
เมื่ออัลเฟรดรัสเซลวอลเลซตีพิมพ์คำอธิบายของเขาบรรทัดชีวภูมิศาสตร์ที่ตอนนี้หมีชื่อของเขาเขาไม่ได้อธิบายไว้เพียงรูปแบบของความหลากหลายและถิ่น แต่ ยังทำให้การคาดการณ์ที่สมควรกล่าวถึงเป็นหนึ่งในสมมติฐานแรกทดสอบชีวภูมิศาสตร์ วอลเลซรู้ว่าคาบสมุทรมลายูสุมาตราชวาบาหลีและเกาะบอร์เนียว faunas หุ้นที่มีทั่วไปที่คล้ายกันและที่ลอมบอก, สุลาเวสีและหมู่เกาะไปทางทิศตะวันออกมี faunas แตกต่างกันมาก ยกตัวอย่างเช่น marsupials อาศัยอยู่เพียงไปทางทิศตะวันออกของเส้นกระแตลิงเพียงไปทางทิศตะวันตก จากการทำแผนที่ที่ผ่านมาดำเนินการโดยทหารเรืออังกฤษวอลเลซก็รู้ว่าเกาะไปทางทิศตะวันตก (ในสิ่งที่เราเรียกว่าชั้นวางซันดา) ถูกแยกออกจากน้ำตื้น (ไม่เกิน 80 เมตร) แต่คนเหล่านั้นไปทางทิศตะวันออกถูกล้อมรอบ ด้วยน้ำมักจะมากกว่า 200 เมตรลึก วอลเลซตั้งสมมติฐานว่าในช่วงเวลาที่ผ่านมาในบางที่ดินสูงหรือน้ำที่ต่ำกว่า 100 เมตรหรือมากกว่า นี้สัมผัสเกาะซุนดาชั้นตื้นเป็นอดีตที่ผ่านมาอย่างต่อเนื่องของทวีปเอเชีย แต่เกาะไปทางทิศตะวันออกยังคง isoland ด้วยบางครั้งอาจจะนิวกินีซึ่งอยู่ยังคงไปทางทิศตะวันออก (วอลเลซ 1860, 1880).
วอลเลซเป็นม้าที่ถูกต้องและข้อสังเกตความคิดของเขามีความสำคัญกับทุกคนมุ่งมั่นที่จะเข้าใจรูปแบบที่ซับซ้อนของความหลากหลายทางชีวภาพ ในอินโดแปซิฟิก ตอนนี้เรารู้ว่ามียี่สิบเอ็ดหรือมากกว่ารอบของการพัฒนาระหว่างทวีปน้ำแข็ง Pleistocene ระยะเวลาของกว่า 2 ล้านปีที่รู้จักกันแพร่หลายเป็นยุคน้ำแข็ง ในช่วงเวลานี้การถ่ายโอนน้ำจากมหาสมุทรน้ำแข็งที่มั่นคงในที่ดินส่งผลให้เกิดการลดลงของระดับน้ำทะเลที่มักจะเกิน 100 เมตร เย็นล่าสุดซึ่งเป็นยอดประมาณ 18,000 ปีที่ผ่านมาปรับตัวลดลงจากระดับน้ำทะเลถึง 120 เมตรต่ำกว่าระดับปัจจุบันส่งผลให้ในสิ่งที่วอลเลซจินตนาการ: คาบสมุทรขนาดใหญ่ยื่นออกมาจากใต้อินโดจีนไปยังเกาะบอร์เนียวและ Java ล้อมรอบด้วยน้ำลึก (รูป 2.4; Heaney 1991a) ไปทางทิศตะวันออกนอนขนาดเล็กจำนวนมากของเกาะที่มีขนาดใหญ่ที่เราเห็นในวันนี้ แต่หมู่เกาะเหล่านี้ยังคงอยู่ที่แยกจากคนอื่นโดยช่องแคบลึก (Heaney 1985, 1986, 1991b) รูปแบบของการเชื่อมต่อซ้ำแล้วซ้ำอีกเป็นระยะ ๆ ระหว่างบาง แต่ไม่ทั้งหมดของหมู่เกาะในภูมิภาคได้รูปแบบรูปของการกระจายและถิ่นในหมู่พืชและสัตว์ บนเกาะบอร์เนียวซึ่งเป็นหนึ่งในเกาะที่ใหญ่ที่สุดในโลก (743,000 กิโลเมตร) พื้นเมืองเลี้ยงลูกด้วยนม nonflying รวมประมาณ 30 สายพันธุ์ที่มีถิ่นจาก 130 (แคลิฟอร์เนียได้ร้อยละ 23); เกาะสุมาตรามีสายพันธุ์ถิ่นน้อย (ประมาณ 10 จาก 112 ร้อยละ 9) และ Java ยังคงน้อย (แคลิฟอร์เนีย 8 จาก 62 ร้อยละ 13 Heaney 1986) ส่วนใหญ่ของสายพันธุ์เฉพาะถิ่นที่พบในภูเขาหรือป่าสาหร่ายทะเล 1,500 เมตรเหนือ (Md. หรือในกด) ในทางตรงกันข้ามส่วนใหญ่เลี้ยงลูกด้วยนมที่ลุ่มช่วงการยอมรับอย่างกว้างขวางจากทิศตะวันตกเฉียงเหนือของเกาะสุมาตราตะวันออกของเกาะบอร์เนียว ที่ 125,000 กม., Java เป็นเกาะที่มีขนาดเล็กที่สุดในชั้นวางซันดากับเลี้ยงลูกด้วยนมถิ่นใด ๆ
เพียงแค่ระยะสั้นออกไปทั่วสายวอลเลซของสิ่งที่มีอย่างมากที่แตกต่างกันใน Sulawasi มีประมาณเจ็ดสิบสายพันธุ์ของสัตว์เลี้ยงลูกด้วย nonflying พื้นเมืองทั้งสองชนิดมีถิ่น ( มัสเซอร์ 1987) และหมู่เกาะขนาดเล็กจำนวนมากทางตะวันออกของเกาะชวาและสุลาเวสีที่อุดมไปด้วยสายพันธุ์ถิ่น (แฟลนเนอรี 1990, 1995) รูปแบบที่ยังคงเหมือนเดิมในประเทศฟิลิปปินส์ที่ faunas เกาะที่รู้จักกันดี: บนเกาะอายุ LCE ของมหานครมินดาเนาและปริมณฑลลูซอนตามลำดับ 79 และร้อยละ 71 ของการเลี้ยงลูกด้วยนมของพวกเขาพื้นเมือง nonflying มีเฉพาะถิ่น (รูป 2.5; Heaney et al, 1999; Heaney และ Regalado 1998) และแม้กระทั่งเกาะขนาดกลางเช่นโดโร (9,800 กิโลเมตร) มี 45-50 เปอร์เซ็นต์ถิ่น Sibuyan เกาะ 463 กิโลเมตรมีสี่เลี้ยงลูกด้วยนม nonflying ถิ่น (บวกค้างคาวหนึ่งกู๊ดแมนและ lngle 1993. Heaney et al, 1999) และ Camiguin มีพื้นที่ 265 กิโลเมตรมีสองสายพันธุ์ถิ่น (Heaney และ Tabaranza 1997) . ตอนนี้เราตระหนักดีว่าเกาะทุกคนที่ยังคงอยู่ที่แยกระหว่างงวด Pleistocene ทะเลต่ำเป็นศูนย์กลางที่เป็นเอกลักษณ์ของความหลากหลายทางชีวภาพ (Heaney และ Regalado 1998) ความร่ำรวยสายพันธุ์ที่ยังคงสูงมีความสัมพันธ์กับพื้นที่เกาะเกาะเล็ก ๆ เพื่อให้มีสายพันธุ์ที่น้อยกว่าคนที่มีขนาดใหญ่ แต่แต่ละเกาะอายุ LCE เป็นศูนย์กลางที่โดดเด่นของความหลากหลายทางชีวภาพ.
ในทางตรงกันข้ามเกาะที่ได้รับการเชื่อมต่อในช่วงที่ระดับน้ำทะเลต่ำมีลักษณะคล้ายกันอย่างมาก faunas ทุกเกาะที่สร้างขึ้นส่วนใหญ่ของเกาะลูซอนเกาะแบ่งปันสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมเดียวกัน มีความแตกต่างในภูมิภาคลุ่มไม่มี เฉพาะระดับสูงบนเกาะลูซอนได้แปลเป็นภาษาท้องถิ่นสายพันธุ์ถิ่นที่อยู่อาศัยป่ามอสส์จะแยกจากคนอื่น (Rickart et al. 1998) เดียวกันเป็นจริงมีเพียงข้อยกเว้นบางประการตลอดส่วนที่เหลือของประเทศฟิลิปปินส์และอินโดนีเซีย.
เหล่านี้รูปแบบเดียวกันถือถิ่นอย่างยิ่งในหมู่สัตว์เลื้อยคลานและสัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำในฟิลิปปินส์ (กาลาสีน้ำตาลและ 1998) ที่ร้อยละถิ่นสามารถทำงานที่สูงขึ้นกว่าในหมู่ เลี้ยงลูกด้วยนม nonflying ค้างคาวและนกแสดงรูปแบบคล้ายกับ herpetofauna แต่มีความแตกต่างที่น่าสนใจบาง สถานที่ที่สายพันธุ์ถิ่นเกิดขึ้นมีลักษณะคล้ายกัน แต่ร้อยละของถิ่นมีมากน้อย: มักจะ 10-20 เปอร์เซ็นต์มากกว่าร้อยละ 40-80 (Heaney 1991b; Stattersfield et al, 1998). เหตุผลที่ดูเหมือนชัดเจน: สัตว์ที่มีความสามารถในการบินสามารถรักษาอัตราการไหลของยีนในช่องทางทะเลอย่างถาวรในขณะที่สัตว์ไม่สามารถ nonflying (ปีเตอร์สันและ Heaney 1993) ดังนั้นนกและค้างคาวมีความหลากหลายและแพร่หลายมากขึ้น แต่องศาของการแยกที่มีความจำเป็นในรูปแบบที่แตกต่างกันชนิดกว่าในหมู่ผู้ที่เลี้ยงลูกด้วยนม nonflying สัตว์เลื้อยคลานหรือสัตว์ครึ่งบกครึ่ง lnvertebrates เช่นผีเสื้อในรูปแบบการแสดงภูมิภาคนี้คล้ายกับที่ของนกและค้างคาวยืนยันข้อสังเกตอยู่บนพื้นฐานของสัตว์มีกระดูกสันหลัง (Holloway 1987, 1998).
ยังคงมากที่จะเรียนรู้รายละเอียดและข้อยกเว้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เกี่ยวข้องกับกระบวนการชีวภูมิศาสตร์โดยที่รูปแบบที่มี ผลิต (Whitmore 1987; ฮอลล์และ hollway 1998) แต่ตอนนี้จะมีคำแนะนำที่ชัดเจนและสอดคล้องกับศูนย์ถิ่นในหมู่เกาะใหญ่ที่อยู่ทางตอนใต้ของอินโดจีนและตะวันออกนิวกินี หมู่เกาะที่ได้รับการเชื่อมต่อกับอีกคนหนึ่งในช่วงระยะเวลาของส่วนแบ่งระดับน้ำทะเลต่ำ faunas ที่คล้ายกันมากในขณะที่แต่ละเกาะ (หรือชุดเกาะ) ที่ยังคงอยู่ที่แยกเป็นศูนย์กลางที่เป็นเอกลักษณ์ของถิ่น บนเกาะหรือชุดของหมู่เกาะที่ไม่เคยมีการสำรวจโอกาสที่สายพันธุ์ถิ่นจะพบว่าหากการสำรวจได้ดำเนินการ นี่เป็นกรณีสำหรับ Sibuyan ที่เลี้ยงลูกด้วยนมที่ไม่มีเอกสารถูกเกือบและสถานที่ที่ได้รับการศึกษาภาคสนามคาดว่าจะเปิดขึ้น endemics ใหม่ ไม่น่าแปลกใจที่การสำรวจภาคสนามที่ผ่านมาค้นพบสายพันธุ์ที่เลี้ยงลูกด้วยนมห้าใหม่ (กู๊ดแมนและ lngle 1993; Heaney et al, 1999)..
มีข้อยกเว้นที่น่าสังเกตรูปแบบนี้คืออย่างไร: อยู่อาศัยตามธรรมชาติยังคงต้องมีอยู่สำหรับสายพันธุ์ถิ่นที่จะนำเสนอ ในเวลาเดียวกันกับที่ Sibuyan และ Camiguin ถูกสอบสวน Siquijor เกาะที่มีขนาดที่คล้ายกัน (253 กม. ^ 2) ออกปลายตะวันออกเฉียงใต้ของมหานคร-กรอสเน่ย์ยังได้รับการสำรวจ ไม่มีสัตว์เฉพาะถิ่นที่พบได้ไม่เป็นใด ๆ ของป่าฝนเก่าที่ครั้งหนึ่งเคยเจริญเติบโตปกคลุมเกาะ (Lepiten 1997) ถ้ามีสัตว์เฉพาะถิ่นที่ครั้งหนึ่งเคยอาศัยอยู่ที่นั่นหรือสัตว์เลื้อยคลานหรือสัตว์ครึ่งบกครึ่งสูญเสียที่อยู่อาศัยมีผลในการสูญเสียของพวกเขา เลี้ยงลูกด้วยนมถิ่นบนเกาะอื่น ๆ ในฟิลิปปินส์ที่หมู่เกาะซุนดาน้อยและคาส์อาจได้รับความเดือดร้อนชะตากรรมเดียวกัน (แฟลนเนอรี 1990; Heaney และ Regalado 1998;. คิ et al, 1990) ในฟิลิปปินส์มีการเติบโตเก่า-คือลดลงจากเดิมครอบคลุมประมาณร้อยละ 97 ของประเทศอยู่ที่ร้อยละ 6-8 ในวันนี้ส่งผลให้ประเทศที่ถูกระบุว่าเป็นหนึ่งในจุดที่ร้อนแรงที่สุด (Mittermeier et al.1999) ในขณะที่บางเกาะในอินโดนีเซีย (เช่นสุลาเวสี) ยังคงมีป่าปกคลุมภูเขาที่ดีเป็นธรรมเกาะอื่น ๆ เช่นในคาส์และหมู่เกาะซุนดาเลสเบี้ยนได้รับการป่าถูกทำลายอย่างรุนแรง.
รวมกันของปัจจัยนี้จะทำให้การอนุรักษ์ความหลากหลายทางชีวภาพในเกาะของออสเตรเลียโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่ท้าทาย ครั้งแรกเป็นสวนสาธารณะขนาดใหญ่ไม่กี่จะพลาดมากความหลากหลายทางชีวภาพมากเพราะความหลากหลายทางชีวภาพที่มีการกระจัดกระจายศูนย์ขนาดเล็กจำนวนมากของถิ่นทั้งในเทือกเขาที่แยกหรือบนหมู่เกาะในมหาสมุทรกระจัดกระจาย สองหลายศูนย์ที่มีศักยภาพของถิ่นไม่เคยได้รับ inventoried และสามารถทำให้ได้อย่างง่ายดายโดยมองข้าม และสามสำหรับบางส่วนของศูนย์ที่มีขนาดเล็กของถิ่นก็อาจจะสายเกินไป: เมื่อสุดท้ายของป่าฝนผู้ใหญ่หายไปจึงไม่สิ่งมีชีวิตในถิ่น ดำเนินการอย่างรวดเร็วเป็นสิ่งจำเป็นในทุกระดับ
ชีวิตเกาะพร้อมสายวอลเลซ:
วและรูปแบบถิ่นในประเทศฟิลิปปินส์อินโดนีเซียอเรนซ์อาร์Heaney
เมื่ออัลเฟรดรัสเซลวอลเลซตีพิมพ์คำอธิบายของเขาบรรทัดชีวภูมิศาสตร์ที่ตอนนี้หมีชื่อของเขาเขาไม่ได้อธิบายไว้เพียงรูปแบบของความหลากหลายและถิ่น แต่ ยังทำให้การคาดการณ์ที่สมควรกล่าวถึงเป็นหนึ่งในสมมติฐานแรกทดสอบชีวภูมิศาสตร์ วอลเลซรู้ว่าคาบสมุทรมลายูสุมาตราชวาบาหลีและเกาะบอร์เนียว faunas หุ้นที่มีทั่วไปที่คล้ายกันและที่ลอมบอก, สุลาเวสีและหมู่เกาะไปทางทิศตะวันออกมี faunas แตกต่างกันมาก ยกตัวอย่างเช่น marsupials อาศัยอยู่เพียงไปทางทิศตะวันออกของเส้นกระแตลิงเพียงไปทางทิศตะวันตก จากการทำแผนที่ที่ผ่านมาดำเนินการโดยทหารเรืออังกฤษวอลเลซก็รู้ว่าเกาะไปทางทิศตะวันตก (ในสิ่งที่เราเรียกว่าชั้นวางซันดา) ถูกแยกออกจากน้ำตื้น (ไม่เกิน 80 เมตร) แต่คนเหล่านั้นไปทางทิศตะวันออกถูกล้อมรอบ ด้วยน้ำมักจะมากกว่า 200 เมตรลึก วอลเลซตั้งสมมติฐานว่าในช่วงเวลาที่ผ่านมาในบางที่ดินสูงหรือน้ำที่ต่ำกว่า 100 เมตรหรือมากกว่า นี้สัมผัสเกาะซุนดาชั้นตื้นเป็นอดีตที่ผ่านมาอย่างต่อเนื่องของทวีปเอเชีย แต่เกาะไปทางทิศตะวันออกยังคง isoland ด้วยบางครั้งอาจจะนิวกินีซึ่งอยู่ยังคงไปทางทิศตะวันออก (วอลเลซ 1860, 1880).
วอลเลซเป็นม้าที่ถูกต้องและข้อสังเกตความคิดของเขามีความสำคัญกับทุกคนมุ่งมั่นที่จะเข้าใจรูปแบบที่ซับซ้อนของความหลากหลายทางชีวภาพ ในอินโดแปซิฟิก ตอนนี้เรารู้ว่ามียี่สิบเอ็ดหรือมากกว่ารอบของการพัฒนาระหว่างทวีปน้ำแข็ง Pleistocene ระยะเวลาของกว่า 2 ล้านปีที่รู้จักกันแพร่หลายเป็นยุคน้ำแข็ง ในช่วงเวลานี้การถ่ายโอนน้ำจากมหาสมุทรน้ำแข็งที่มั่นคงในที่ดินส่งผลให้เกิดการลดลงของระดับน้ำทะเลที่มักจะเกิน 100 เมตร เย็นล่าสุดซึ่งเป็นยอดประมาณ 18,000 ปีที่ผ่านมาปรับตัวลดลงจากระดับน้ำทะเลถึง 120 เมตรต่ำกว่าระดับปัจจุบันส่งผลให้ในสิ่งที่วอลเลซจินตนาการ: คาบสมุทรขนาดใหญ่ยื่นออกมาจากใต้อินโดจีนไปยังเกาะบอร์เนียวและ Java ล้อมรอบด้วยน้ำลึก (รูป 2.4; Heaney 1991a) ไปทางทิศตะวันออกนอนขนาดเล็กจำนวนมากของเกาะที่มีขนาดใหญ่ที่เราเห็นในวันนี้ แต่หมู่เกาะเหล่านี้ยังคงอยู่ที่แยกจากคนอื่นโดยช่องแคบลึก (Heaney 1985, 1986, 1991b) รูปแบบของการเชื่อมต่อซ้ำแล้วซ้ำอีกเป็นระยะ ๆ ระหว่างบาง แต่ไม่ทั้งหมดของหมู่เกาะในภูมิภาคได้รูปแบบรูปของการกระจายและถิ่นในหมู่พืชและสัตว์ บนเกาะบอร์เนียวซึ่งเป็นหนึ่งในเกาะที่ใหญ่ที่สุดในโลก (743,000 กิโลเมตร) พื้นเมืองเลี้ยงลูกด้วยนม nonflying รวมประมาณ 30 สายพันธุ์ที่มีถิ่นจาก 130 (แคลิฟอร์เนียได้ร้อยละ 23); เกาะสุมาตรามีสายพันธุ์ถิ่นน้อย (ประมาณ 10 จาก 112 ร้อยละ 9) และ Java ยังคงน้อย (แคลิฟอร์เนีย 8 จาก 62 ร้อยละ 13 Heaney 1986) ส่วนใหญ่ของสายพันธุ์เฉพาะถิ่นที่พบในภูเขาหรือป่าสาหร่ายทะเล 1,500 เมตรเหนือ (Md. หรือในกด) ในทางตรงกันข้ามส่วนใหญ่เลี้ยงลูกด้วยนมที่ลุ่มช่วงการยอมรับอย่างกว้างขวางจากทิศตะวันตกเฉียงเหนือของเกาะสุมาตราตะวันออกของเกาะบอร์เนียว ที่ 125,000 กม., Java เป็นเกาะที่มีขนาดเล็กที่สุดในชั้นวางซันดากับเลี้ยงลูกด้วยนมถิ่นใด ๆ
เพียงแค่ระยะสั้นออกไปทั่วสายวอลเลซของสิ่งที่มีอย่างมากที่แตกต่างกันใน Sulawasi มีประมาณเจ็ดสิบสายพันธุ์ของสัตว์เลี้ยงลูกด้วย nonflying พื้นเมืองทั้งสองชนิดมีถิ่น ( มัสเซอร์ 1987) และหมู่เกาะขนาดเล็กจำนวนมากทางตะวันออกของเกาะชวาและสุลาเวสีที่อุดมไปด้วยสายพันธุ์ถิ่น (แฟลนเนอรี 1990, 1995) รูปแบบที่ยังคงเหมือนเดิมในประเทศฟิลิปปินส์ที่ faunas เกาะที่รู้จักกันดี: บนเกาะอายุ LCE ของมหานครมินดาเนาและปริมณฑลลูซอนตามลำดับ 79 และร้อยละ 71 ของการเลี้ยงลูกด้วยนมของพวกเขาพื้นเมือง nonflying มีเฉพาะถิ่น (รูป 2.5; Heaney et al, 1999; Heaney และ Regalado 1998) และแม้กระทั่งเกาะขนาดกลางเช่นโดโร (9,800 กิโลเมตร) มี 45-50 เปอร์เซ็นต์ถิ่น Sibuyan เกาะ 463 กิโลเมตรมีสี่เลี้ยงลูกด้วยนม nonflying ถิ่น (บวกค้างคาวหนึ่งกู๊ดแมนและ lngle 1993. Heaney et al, 1999) และ Camiguin มีพื้นที่ 265 กิโลเมตรมีสองสายพันธุ์ถิ่น (Heaney และ Tabaranza 1997) . ตอนนี้เราตระหนักดีว่าเกาะทุกคนที่ยังคงอยู่ที่แยกระหว่างงวด Pleistocene ทะเลต่ำเป็นศูนย์กลางที่เป็นเอกลักษณ์ของความหลากหลายทางชีวภาพ (Heaney และ Regalado 1998) ความร่ำรวยสายพันธุ์ที่ยังคงสูงมีความสัมพันธ์กับพื้นที่เกาะเกาะเล็ก ๆ เพื่อให้มีสายพันธุ์ที่น้อยกว่าคนที่มีขนาดใหญ่ แต่แต่ละเกาะอายุ LCE เป็นศูนย์กลางที่โดดเด่นของความหลากหลายทางชีวภาพ.
ในทางตรงกันข้ามเกาะที่ได้รับการเชื่อมต่อในช่วงที่ระดับน้ำทะเลต่ำมีลักษณะคล้ายกันอย่างมาก faunas ทุกเกาะที่สร้างขึ้นส่วนใหญ่ของเกาะลูซอนเกาะแบ่งปันสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมเดียวกัน มีความแตกต่างในภูมิภาคลุ่มไม่มี เฉพาะระดับสูงบนเกาะลูซอนได้แปลเป็นภาษาท้องถิ่นสายพันธุ์ถิ่นที่อยู่อาศัยป่ามอสส์จะแยกจากคนอื่น (Rickart et al. 1998) เดียวกันเป็นจริงมีเพียงข้อยกเว้นบางประการตลอดส่วนที่เหลือของประเทศฟิลิปปินส์และอินโดนีเซีย.
เหล่านี้รูปแบบเดียวกันถือถิ่นอย่างยิ่งในหมู่สัตว์เลื้อยคลานและสัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำในฟิลิปปินส์ (กาลาสีน้ำตาลและ 1998) ที่ร้อยละถิ่นสามารถทำงานที่สูงขึ้นกว่าในหมู่ เลี้ยงลูกด้วยนม nonflying ค้างคาวและนกแสดงรูปแบบคล้ายกับ herpetofauna แต่มีความแตกต่างที่น่าสนใจบาง สถานที่ที่สายพันธุ์ถิ่นเกิดขึ้นมีลักษณะคล้ายกัน แต่ร้อยละของถิ่นมีมากน้อย: มักจะ 10-20 เปอร์เซ็นต์มากกว่าร้อยละ 40-80 (Heaney 1991b; Stattersfield et al, 1998). เหตุผลที่ดูเหมือนชัดเจน: สัตว์ที่มีความสามารถในการบินสามารถรักษาอัตราการไหลของยีนในช่องทางทะเลอย่างถาวรในขณะที่สัตว์ไม่สามารถ nonflying (ปีเตอร์สันและ Heaney 1993) ดังนั้นนกและค้างคาวมีความหลากหลายและแพร่หลายมากขึ้น แต่องศาของการแยกที่มีความจำเป็นในรูปแบบที่แตกต่างกันชนิดกว่าในหมู่ผู้ที่เลี้ยงลูกด้วยนม nonflying สัตว์เลื้อยคลานหรือสัตว์ครึ่งบกครึ่ง lnvertebrates เช่นผีเสื้อในรูปแบบการแสดงภูมิภาคนี้คล้ายกับที่ของนกและค้างคาวยืนยันข้อสังเกตอยู่บนพื้นฐานของสัตว์มีกระดูกสันหลัง (Holloway 1987, 1998).
ยังคงมากที่จะเรียนรู้รายละเอียดและข้อยกเว้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เกี่ยวข้องกับกระบวนการชีวภูมิศาสตร์โดยที่รูปแบบที่มี ผลิต (Whitmore 1987; ฮอลล์และ hollway 1998) แต่ตอนนี้จะมีคำแนะนำที่ชัดเจนและสอดคล้องกับศูนย์ถิ่นในหมู่เกาะใหญ่ที่อยู่ทางตอนใต้ของอินโดจีนและตะวันออกนิวกินี หมู่เกาะที่ได้รับการเชื่อมต่อกับอีกคนหนึ่งในช่วงระยะเวลาของส่วนแบ่งระดับน้ำทะเลต่ำ faunas ที่คล้ายกันมากในขณะที่แต่ละเกาะ (หรือชุดเกาะ) ที่ยังคงอยู่ที่แยกเป็นศูนย์กลางที่เป็นเอกลักษณ์ของถิ่น บนเกาะหรือชุดของหมู่เกาะที่ไม่เคยมีการสำรวจโอกาสที่สายพันธุ์ถิ่นจะพบว่าหากการสำรวจได้ดำเนินการ นี่เป็นกรณีสำหรับ Sibuyan ที่เลี้ยงลูกด้วยนมที่ไม่มีเอกสารถูกเกือบและสถานที่ที่ได้รับการศึกษาภาคสนามคาดว่าจะเปิดขึ้น endemics ใหม่ ไม่น่าแปลกใจที่การสำรวจภาคสนามที่ผ่านมาค้นพบสายพันธุ์ที่เลี้ยงลูกด้วยนมห้าใหม่ (กู๊ดแมนและ lngle 1993; Heaney et al, 1999)..
มีข้อยกเว้นที่น่าสังเกตรูปแบบนี้คืออย่างไร: อยู่อาศัยตามธรรมชาติยังคงต้องมีอยู่สำหรับสายพันธุ์ถิ่นที่จะนำเสนอ ในเวลาเดียวกันกับที่ Sibuyan และ Camiguin ถูกสอบสวน Siquijor เกาะที่มีขนาดที่คล้ายกัน (253 กม. ^ 2) ออกปลายตะวันออกเฉียงใต้ของมหานคร-กรอสเน่ย์ยังได้รับการสำรวจ ไม่มีสัตว์เฉพาะถิ่นที่พบได้ไม่เป็นใด ๆ ของป่าฝนเก่าที่ครั้งหนึ่งเคยเจริญเติบโตปกคลุมเกาะ (Lepiten 1997) ถ้ามีสัตว์เฉพาะถิ่นที่ครั้งหนึ่งเคยอาศัยอยู่ที่นั่นหรือสัตว์เลื้อยคลานหรือสัตว์ครึ่งบกครึ่งสูญเสียที่อยู่อาศัยมีผลในการสูญเสียของพวกเขา เลี้ยงลูกด้วยนมถิ่นบนเกาะอื่น ๆ ในฟิลิปปินส์ที่หมู่เกาะซุนดาน้อยและคาส์อาจได้รับความเดือดร้อนชะตากรรมเดียวกัน (แฟลนเนอรี 1990; Heaney และ Regalado 1998;. คิ et al, 1990) ในฟิลิปปินส์มีการเติบโตเก่า-คือลดลงจากเดิมครอบคลุมประมาณร้อยละ 97 ของประเทศอยู่ที่ร้อยละ 6-8 ในวันนี้ส่งผลให้ประเทศที่ถูกระบุว่าเป็นหนึ่งในจุดที่ร้อนแรงที่สุด (Mittermeier et al.1999) ในขณะที่บางเกาะในอินโดนีเซีย (เช่นสุลาเวสี) ยังคงมีป่าปกคลุมภูเขาที่ดีเป็นธรรมเกาะอื่น ๆ เช่นในคาส์และหมู่เกาะซุนดาเลสเบี้ยนได้รับการป่าถูกทำลายอย่างรุนแรง.
รวมกันของปัจจัยนี้จะทำให้การอนุรักษ์ความหลากหลายทางชีวภาพในเกาะของออสเตรเลียโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่ท้าทาย ครั้งแรกเป็นสวนสาธารณะขนาดใหญ่ไม่กี่จะพลาดมากความหลากหลายทางชีวภาพมากเพราะความหลากหลายทางชีวภาพที่มีการกระจัดกระจายศูนย์ขนาดเล็กจำนวนมากของถิ่นทั้งในเทือกเขาที่แยกหรือบนหมู่เกาะในมหาสมุทรกระจัดกระจาย สองหลายศูนย์ที่มีศักยภาพของถิ่นไม่เคยได้รับ inventoried และสามารถทำให้ได้อย่างง่ายดายโดยมองข้าม และสามสำหรับบางส่วนของศูนย์ที่มีขนาดเล็กของถิ่นก็อาจจะสายเกินไป: เมื่อสุดท้ายของป่าฝนผู้ใหญ่หายไปจึงไม่สิ่งมีชีวิตในถิ่น ดำเนินการอย่างรวดเร็วเป็นสิ่งจำเป็นในทุกระดับ
การแปล กรุณารอสักครู่..
ชีวิต
เกาะเรียงความ 3 พร้อมวอลเลซไลน์ : วและรูปแบบของถิ่นในฟิลิปปินส์อินโดนีเซีย Lawrence R .
เมื่ออัลเฟรดรัสเซลวอลเลซนีย์ตีพิมพ์รายละเอียดของ biogeographic บรรทัดที่ตอนนี้หมีชื่อของเขา เขาไม่เพียง แต่การอธิบายรูปแบบของความหลากหลายและถิ่น แต่ยังทำให้การทำนายที่สมควรกล่าวถึงเป็นหนึ่งในครั้งแรก ทดสอบได้ biogeographic สมมติฐานวอลเลซรู้ว่าคาบสมุทรมลายู สุมาตรา ชวา บาหลี และบอร์เนียว แลกเปลี่ยนสัตว์ป่าโดยทั่วไปที่คล้ายกันและเกาะลอมบอก สุลาเวสี และหมู่เกาะทางตะวันออกมีสัตว์ป่าที่แตกต่างกันมาก ตัวอย่างเช่น ห้องอยู่ทางทิศตะวันออกของบรรทัดต้นไม้ผู้หญิงปากร้าย และลิงเพียงไปทางทิศตะวันตก แผนที่จากล่าสุดที่ดำเนินการโดยกระทรวงบริติชวอลเลซก็รู้ว่าเกาะไปทางทิศตะวันตก ( ในตอนนี้สิ่งที่เราเรียกว่าไหล่ทวีปซุนดา ) ถูกแยกจากกันโดยตื้น ( ไม่เกินประมาณ 80 เมตร ) แต่ผู้ที่ไปทางทิศตะวันออก ถูกล้อมรอบด้วยน้ำปกติมากกว่า 200 เมตรลึก วอลเลซ ตั้งสมมติฐานว่า ในบางเวลา ในอดีตดินแดนที่สูงหรือน้ำจะลดลงด้วย หรือมากกว่า 100 เมตรนี้สัมผัสหมู่เกาะซุนดาชั้นตื้นเป็นอดีตต่อเนื่องของทวีปเอเชีย อย่างไรก็ตาม หมู่เกาะทางตะวันออกยังคง isoland ด้วยบางทีเป็นครั้งคราวเพื่อนิวกินีอยู่ซึ่งยังคงเพิ่มเติมตะวันออก ( วอลเลซ 1860 1880 )
startlingly วอลเลซได้ถูกต้องและการสังเกตอย่างรอบคอบของเขาเป็นต่อทุกคนมุ่งมั่นที่จะเข้าใจความซับซ้อนของรูปแบบความหลากหลายทางชีวภาพในอินโดแปซิฟิก ตอนนี้เรารู้แล้วว่ามีคนหรือมากกว่ารอบของการพัฒนาธารน้ำแข็งทวีปในช่วงไพลสโตซีน ระยะเวลากว่า 2 ล้านปี ที่รู้จักกันแพร่หลายเป็นน้ำแข็งอายุ ในช่วงระยะเวลานี้การโอนของเหลวน้ำจากมหาสมุทรแข็งน้ำแข็งบนที่ดินส่งผลให้ระดับน้ำทะเลลดลงที่มักจะเกิน 100 เมตร การ glaciation ล่าสุดซึ่งมีประมาณ 18 , 000 ปีก่อน ลดลงระดับน้ำทะเล 120 เมตร ต่ำกว่าระดับปัจจุบัน ส่งผลให้สิ่งที่วอลเลซ envisioned : คาบสมุทรขนาดใหญ่ขยายใต้จากอินโดจีนและบอร์เนียวชวาล้อมรอบด้วยน้ำลึก ( รูปที่ 2.4 ; นีย์ 1991a ) ไปทางทิศตะวันออกวางขนาดเล็กจำนวนเกาะขนาดใหญ่ที่เราเห็นในวันนี้ แต่หมู่เกาะเหล่านี้ยังคงอยู่ที่แยกจากกันโดยช่องแคบลึก ( นีย์ 1985 , 1986 , 1991b ) ซ้ำรูปแบบของการเชื่อมต่อระหว่างบางเป็นระยะๆ แต่ไม่ทั้งหมดของเกาะ เป็นภูมิภาคที่มีรูปร่างรูปแบบการกระจายและถิ่นของพืชและสัตว์ บนเกาะบอร์เนียว
เกาะเรียงความ 3 พร้อมวอลเลซไลน์ : วและรูปแบบของถิ่นในฟิลิปปินส์อินโดนีเซีย Lawrence R .
เมื่ออัลเฟรดรัสเซลวอลเลซนีย์ตีพิมพ์รายละเอียดของ biogeographic บรรทัดที่ตอนนี้หมีชื่อของเขา เขาไม่เพียง แต่การอธิบายรูปแบบของความหลากหลายและถิ่น แต่ยังทำให้การทำนายที่สมควรกล่าวถึงเป็นหนึ่งในครั้งแรก ทดสอบได้ biogeographic สมมติฐานวอลเลซรู้ว่าคาบสมุทรมลายู สุมาตรา ชวา บาหลี และบอร์เนียว แลกเปลี่ยนสัตว์ป่าโดยทั่วไปที่คล้ายกันและเกาะลอมบอก สุลาเวสี และหมู่เกาะทางตะวันออกมีสัตว์ป่าที่แตกต่างกันมาก ตัวอย่างเช่น ห้องอยู่ทางทิศตะวันออกของบรรทัดต้นไม้ผู้หญิงปากร้าย และลิงเพียงไปทางทิศตะวันตก แผนที่จากล่าสุดที่ดำเนินการโดยกระทรวงบริติชวอลเลซก็รู้ว่าเกาะไปทางทิศตะวันตก ( ในตอนนี้สิ่งที่เราเรียกว่าไหล่ทวีปซุนดา ) ถูกแยกจากกันโดยตื้น ( ไม่เกินประมาณ 80 เมตร ) แต่ผู้ที่ไปทางทิศตะวันออก ถูกล้อมรอบด้วยน้ำปกติมากกว่า 200 เมตรลึก วอลเลซ ตั้งสมมติฐานว่า ในบางเวลา ในอดีตดินแดนที่สูงหรือน้ำจะลดลงด้วย หรือมากกว่า 100 เมตรนี้สัมผัสหมู่เกาะซุนดาชั้นตื้นเป็นอดีตต่อเนื่องของทวีปเอเชีย อย่างไรก็ตาม หมู่เกาะทางตะวันออกยังคง isoland ด้วยบางทีเป็นครั้งคราวเพื่อนิวกินีอยู่ซึ่งยังคงเพิ่มเติมตะวันออก ( วอลเลซ 1860 1880 )
startlingly วอลเลซได้ถูกต้องและการสังเกตอย่างรอบคอบของเขาเป็นต่อทุกคนมุ่งมั่นที่จะเข้าใจความซับซ้อนของรูปแบบความหลากหลายทางชีวภาพในอินโดแปซิฟิก ตอนนี้เรารู้แล้วว่ามีคนหรือมากกว่ารอบของการพัฒนาธารน้ำแข็งทวีปในช่วงไพลสโตซีน ระยะเวลากว่า 2 ล้านปี ที่รู้จักกันแพร่หลายเป็นน้ำแข็งอายุ ในช่วงระยะเวลานี้การโอนของเหลวน้ำจากมหาสมุทรแข็งน้ำแข็งบนที่ดินส่งผลให้ระดับน้ำทะเลลดลงที่มักจะเกิน 100 เมตร การ glaciation ล่าสุดซึ่งมีประมาณ 18 , 000 ปีก่อน ลดลงระดับน้ำทะเล 120 เมตร ต่ำกว่าระดับปัจจุบัน ส่งผลให้สิ่งที่วอลเลซ envisioned : คาบสมุทรขนาดใหญ่ขยายใต้จากอินโดจีนและบอร์เนียวชวาล้อมรอบด้วยน้ำลึก ( รูปที่ 2.4 ; นีย์ 1991a ) ไปทางทิศตะวันออกวางขนาดเล็กจำนวนเกาะขนาดใหญ่ที่เราเห็นในวันนี้ แต่หมู่เกาะเหล่านี้ยังคงอยู่ที่แยกจากกันโดยช่องแคบลึก ( นีย์ 1985 , 1986 , 1991b ) ซ้ำรูปแบบของการเชื่อมต่อระหว่างบางเป็นระยะๆ แต่ไม่ทั้งหมดของเกาะ เป็นภูมิภาคที่มีรูปร่างรูปแบบการกระจายและถิ่นของพืชและสัตว์ บนเกาะบอร์เนียว
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- คุณวางงบประมาณไว้เท่าไหร่
- utilised to carry oil in bulk of a capac
- พิเศษ โอกาสที่ใน 1 ครัวเรือน จะมีจักรยาน
- ตอนนี้ฉันเดินกลับมาที่บ้าน
- Eating right and exercising regularly ca
- ผมติดค้างความดีกับคุณ 20
- คุณวางงบประมาณไว้เท่าไหร่
- Find
- Supplementary equipment
- ขอบคุณสำหรับคำแนะนำฉันจะนำไปปรับปรุงและจ
- เทคโนโลยีสมัยก่อนที่พัฒนามาถึงปัจจุบันนี
- ถังเหล็ก
- และขี้หึงมาก
- การฝังเข็ม
- In the event that Supplier learns that i
- หัวเราะ
- Underneath
- Job period
- giveaway
- เทศกาลบอลลูนนานาชาติอัลบูเควียร์ก(Albuqu
- ฉันเรียนไม่เข้าใจเลย
- utilised to carry oil in bulk of a capac
- การส่งข้อความที่ผู้รับไม่พึงประสงค์ผ่านร
- The initiative would reinforce the compe
