“B-but, these are the only assets w

“B-but, these are the only assets we have in the estate. If we divide them up among these many people, the estate’s wealth will dwindle into nothing!” With a little shortness of breath, Nurse Ping went on: “Our travel is long. It’s easy to run into problems on the road. Even if we successfully arrive in the south, how will you survive if you don’t have property? Ah Rong, there has been no news of your father and brother heretofore. You must not carelessly drain your family wealth!”

Nurse Ping’s caring words were indeed ones expected from a loyal servant. But she had not considered that her mistress was only a vulnerable woman, or that the estate did not have dozens of stalwart guards, so how would she secure this wealth? Even if she didn’t distribute her wealth today, the road going south was nearly a thousand miles long. If she and her few servants were to parade around with dozens of wagons, she wondered how many people and forces would be eyeing their possessions. By then, even her life wasn’t necessarily safe much less her wealth!

Previously, she had only carried a few gold leaves and had almost lost her life just because she was careless enough to expose them a few times.

Chen Rong moved her gaze to glance at her servants. Among the group, she saw seven or eight as worried as Nurse Ping. The others were suppressing their joy while nervously looking at her as though they were afraid she would take back her words.

Chen Rong withdrew her gaze from the crowd and slightly swept over to Uncle Wu and several young laborers standing among the servants.

With this sweep of her eyes, a chill flashed across her countenance.

Shaking her head, Chen Rong casually said, “Nurse, money and possessions are both useless. In this troubled time, it’s better to have clothes and rice.”

Not wanting to go on, she simply waved her right hand and loudly called: “Uncle Wu!”

All eyes swiftly gathered on Uncle Wu.

With this one look, many began to frown. Nurse Ping called out: “Uncle Wu, Ah Rong is asking for you.”

At this point, Uncle Wu was looking especially odd. His face had turned purple and blue, appearing to be angry and slightly panicking. His left foot was still in the air; nobody knew if he was going to step forward or if he was going to retreat. Strange, didn’t he feel tired from standing on one foot like that?

Everybody’s gaze finally brought Uncle Wu back to earth.

He met Chen Rong’s eyes.

Chen Rong looked at him and slowly broke into a smile. With her eyes narrowing, she said to him in a crystalline voice: “Uncle Wu, you are a learned person. Since the entire City of Ping commends your fairness, please come out and give Ah Rong a hand.”

“Give you a hand?” Uncle Wu asked foggily.

Chen Rong’s eyes continued to narrow. The hearty laughter she produced was so different from anything else in the past that it made Elder Sun, who always boasted of being a virtuous scholar disdainful of money, continuously nod his head: Only in crucial events can one see a person’s true nature. I had thought Ah Rong was foolish in wanting to distribute her wealth. Seeing her so cheerful at this moment tells me she is indeed indifferent to her money! This child is truly deserving of the surname Chen!

Chen Rong’s crystalline voice carried an air of gallantry when she next spoke: “Yes, Ah Rong asks Uncle Wu to please record and divide these assets. Since you are fair, everyone will trust you.”

At this point, Chen Rong slightly raised her brow and called in surprised: “Uncle Wu, Uncle Wu? Why are you so startled? Or do you not want to do this?”

Uncle Wu quickly put on a smile. He swallowed as his face blanched, stammering: “Of course I want to, of course I want to.”

“Then why have you not come over? It’s getting late.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"B- แต่เหล่านี้เป็นเฉพาะสินทรัพย์ที่เรามีในที่ดิน ถ้าเราแบ่งพวกเขาขึ้นในหมู่คนจำนวนมากเหล่านี้มากมายที่ดินจะลดน้อยลงเป็นอะไร "ด้วยห้วน ๆ หน่อย ๆ ของลมหายใจ, พยาบาลปิงเดินตรงไป:" การเดินทางของเราเป็นเวลานาน มันง่ายที่จะทำงานเป็นปัญหาบนท้องถนน แม้ว่าเราจะประสบความสำเร็จมาถึงในภาคใต้ว่าคุณจะอยู่รอดถ้าคุณไม่ได้มีทรัพย์สิน? อาร่องได้มีการข่าวของพ่อและพี่ชายของคุณ แต่ก่อนไม่มี คุณไม่ต้องลวกระบายความมั่งคั่งของครอบครัวของคุณ! " คำพูดการดูแลพยาบาลปิงเป็นคนที่คาดหวังจากคนรับใช้ที่ซื่อสัตย์แน่นอน แต่เธอไม่เคยคิดว่าผู้หญิงของเธอเป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่งที่มีช่องโหว่หรือว่าธุรกิจไม่ได้มีหลายสิบของยามกำยำเพื่อว่าเธอจะรักษาความปลอดภัยมากมายนี้หรือไม่? แม้ว่าเธอไม่ได้กระจายความมั่งคั่งของเธอในวันนี้ถนนไปทางทิศใต้เป็นเวลานานเกือบพันไมล์ ถ้าเธอและคนรับใช้ของเธอไม่กี่ขบวนแห่ไปรอบ ๆ ด้วยหลายสิบเกวียนเธอสงสัยว่าคนจำนวนมากและกองกำลังจะได้รับการ eyeing ทรัพย์สินของพวกเขา จากนั้นแม้ชีวิตของเธอก็ไม่จำเป็นต้องมีความปลอดภัยมากน้อยมากมายของเธอ! ก่อนหน้านี้เธอได้ดำเนินการเพียงไม่กี่ใบทองและได้หายไปเกือบชีวิตของเธอเพียงเพราะเธอเป็นความประมาทพอที่จะให้พวกเขาไม่กี่ครั้ง. เฉินร่องย้ายจ้องมองเธอ เหลือบคนรับใช้ของเธอ ในกลุ่มที่เธอเห็นเจ็ดหรือแปดเป็นห่วงพยาบาลปิง คนอื่น ๆ กำลังปราบปรามสุขของพวกเขาในขณะที่ประหม่ามองเธอราวกับว่าพวกเขากลัวว่าเธอจะกลับคำพูดของเธอ. เฉินร่องถอนตัวออกจ้องมองเธอจากฝูงชนและกวาดเล็กน้อยกว่าลุงวูและแรงงานเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ในหมู่คนรับใช้. ด้วยการกวาดนี้ ของตาของเธอ, มีชิลประกายทั่วสีหน้าของเธอ. เขย่าหัวของเธอเฉินร่องลวกกล่าวว่า "พยาบาล, เงินและทรัพย์สินมีทั้งที่ไร้ประโยชน์ ในช่วงเวลาที่มีปัญหานี้จะดีกว่าที่จะมีเสื้อผ้าและข้าว ". ไม่อยากที่จะไปเธอก็โบกมือขวาของเธอและเสียงดังที่เรียกว่า:" ลุงวู " . ดวงตาทั้งหมดรวมตัวกันอย่างรวดเร็วในลุงอู๋ด้วยนี้ดูหลายคนเริ่ม ที่จะขมวดคิ้ว. พยาบาลปิงที่เรียกว่าออก: "ลุงวูอาร่องจะขอคุณ." ณ จุดนี้ลุงอู๋ถูกมองแปลก ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ใบหน้าของเขาได้หันสีม่วงและสีฟ้าที่ปรากฏจะโกรธและตื่นตระหนกเล็กน้อย เท้าซ้ายของเขายังคงอยู่ในอากาศ; ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังจะก้าวไปข้างหน้าหรือถ้าเขาจะไปถอย แปลกเขาไม่รู้สึกเหนื่อยจากการยืนอยู่บนเท้าข้างหนึ่งเช่นนั้น? สายตาของทุกคนในที่สุดก็นำลุงวูกลับไปยังโลก. เขาได้พบกับเฉินตาร่อง. เฉินร่องมองไปที่เขาและค่อยๆบุกเข้าไปในรอยยิ้ม ด้วยตาของเธอกวดขันเธอพูดกับเขาในเสียงผลึก: "ลุงวูคุณเป็นคนที่เรียนรู้ เนื่องจากทั้งเมืองปิง commends ความเป็นธรรมของคุณโปรดออกมาและให้อาร่องมือ. " " ให้มือหรือไม่? "ลุงวูถาม foggily. ตาเฉินร่องอย่างต่อเนื่องที่จะแคบ เสียงหัวเราะมากมายเธอผลิตจึงแตกต่างจากสิ่งอื่นใดในอดีตที่มันทำให้พี่ Sun, คนอวดเสมอของการเป็นนักวิชาการคุณธรรมหยิ่งยะโสของเงินอย่างต่อเนื่องพยักหน้าหัวของเขา: เฉพาะในเหตุการณ์สำคัญหนึ่งสามารถมองเห็นธรรมชาติที่แท้จริงของบุคคล ผมเคยคิดว่าอาร่องเป็นคนโง่ในความต้องการที่จะกระจายความมั่งคั่งของเธอ เห็นเธอร่าเริงดังนั้นในขณะนี้บอกผมว่าเธอเป็นจริงไม่แยแสกับเงินของเธอ! เด็กคนนี้เป็นจริงสมควรนามสกุลเฉิน! เสียงผลึกเฉินของโรงดำเนินอากาศของความกล้าหาญเมื่อเธอพูดต่อไปว่า "ครับอาร่องถามลุงวูเพื่อโปรดบันทึกและแบ่งสินทรัพย์เหล่านี้ . เนื่องจากคุณเป็นธรรมทุกคนจะไว้วางใจคุณ " ณ จุดนี้เฉินร่องเล็กน้อยยกคิ้วของเธอและเรียกประหลาดใจ:" ลุงอู๋ลุงอู๋? เหตุผลที่คุณจะสะดุ้งเพื่อ? หรือคุณไม่ต้องการที่จะทำเช่นนี้? " ลุงวูได้อย่างรวดเร็ววางบนรอยยิ้ม เขากลืนกินในขณะที่ใบหน้าของเขาลวกพูดตะกุกตะกัก ". แน่นอนผมต้องการแน่นอนผมต้องการที่จะ" "แล้วทำไมคุณไม่มามากกว่า? มันรับสาย. "

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" ตะ . . . แต่เหล่านี้เป็นทรัพย์สินเดียวที่เรามีในอสังหาริมทรัพย์ ถ้าเราแบ่งขึ้นในหมู่คนมากมายเหล่านี้ความมั่งคั่งของทรัพย์จะด้อยลงไปเลย ! " มีความกระชับของลมหายใจ พยาบาล ปิงไป : " การเดินทางของเราจะยาว มันง่ายที่จะใช้เป็นปัญหาบนถนน ถ้าเราสามารถมาถึงในภาคใต้ นายจะอยู่รอดยังไงถ้าคุณไม่มีคุณสมบัติ อาหยง ก็ไม่มีข่าวของพ่อและพี่ชายในกาลก่อน . คุณต้องไม่เผลอระบายความมั่งคั่งของครอบครัวของคุณ "พยาบาลดูแล คำพูดนั้นที่คาดหวัง ping จากคนรับใช้ที่ซื่อสัตย์ แต่เธอจึงไม่รู้ว่าคุณหนูของเธอเป็นแค่ผู้หญิงอ่อนแอ หรืออสังหาริมทรัพย์ที่ไม่ได้มีหลายสิบของยามยาม แล้วแม่จะกลายเป็นทรัพย์สมบัตินี้ แม้ว่าเธอไม่ได้กระจายความมั่งคั่งของเธอในวันนี้ เส้นทางไปทางใต้เกือบพันไมล์ ถ้าเธอกับคนใช้น้อยของเธอเพื่อแห่รอบกับหลายสิบเกวียน เธอสงสัยว่าหลายคน และกำลังจะหาสมบัติของพวกเขา ถึงตอนนั้น แม้แต่ชีวิตเธอไม่จําเป็นต้องปลอดภัยความมั่งคั่งมากน้อยของเธอก่อนหน้านี้ เธอเพิ่งอุ้มทองใบน้อยและเกือบจะสูญเสียชีวิตของเธอเพราะเธอไม่ระมัดระวังพอที่จะให้พวกเขาสองสามครั้งเฉินหยงย้ายสายตาเธอมองคนรับใช้ของเธอ ระหว่างกลุ่ม เธอเห็นเจ็ดหรือแปดเป็นห่วงเหมือนปิง พยาบาล คนอื่นๆ เพื่อความสุขของพวกเขาในขณะที่กระสับกระส่ายมองเธอราวกับว่ากลัวว่าเธอจะถอนคำพูดของเธอเชนร้องถอนสายตาจากฝูงชนและเล็กน้อยกวาดไป ลุงอู๋ และ แรงงานหนุ่มสาวหลายยืนอยู่ในหมู่คนรับใช้ด้วยการกวาดตาของเธอเป็นประกายเย็นทั่วใบหน้าของเธอเขย่าหัว , เฉินหยงก็ตอบมาว่า พยาบาล เงินและทรัพย์สินทั้งไร้ประโยชน์ ในยามนี้ มันก็ต้องมีเสื้อผ้าและข้าว .ไม่อยากจะไป เธอเพียงแค่โบกมือขวาของเธอและเสียงดังเรียก " ลุง วู ! "ทุกสายตาพลันรวบรวมบนลุง วูอันนี้ดูหลายคนเริ่มหน้างอ พยาบาล : " ปิงเรียกลุงอู๋ อาหยง ถามหาคุณ . "ณจุดนี้ ลุงอู๋ ถูกมองโดยเฉพาะเลขคี่ ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีม่วงและสีน้ำเงินปรากฏโกรธเล็กน้อยและตื่นตระหนก เท้าซ้ายของเขาอยู่ในอากาศ ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังจะก้าวไปข้างหน้า หรือถ้าเขาจะหนี แปลกที่เขาไม่ได้รู้สึกเหนื่อยจากการยืนบนเท้าข้างหนึ่งแบบนี้ทุกคนมองลุงอู๋ก็พากลับไปโลกเขาได้พบกับเฉิน ร่องตาเฉินหยงมองเขาและค่อยๆแตกออกเป็นรอยยิ้ม นางดวงตาแคบเข้า เธอพูดกับเขาด้วยเสียงผลึก : " ลุงอู๋ คุณจะได้เรียนรู้คน ตั้งแต่เมืองทั้งหมดของปิง commends ความยุติธรรมของคุณ โปรดออกมาให้อ้าร่องมือ”" ให้คุณมือ " ลุงอู๋ถาม foggily .เฉิงหรงตายังคงแคบ เต็มใจเสียงหัวเราะเธอผลิตจึงแตกต่างจากสิ่งอื่นในอดีต ที่ทำให้พี่ซัน ที่มักจะอวดเป็นคุณธรรม บัณฑิตถ่อมตนของเงินอย่างต่อเนื่องผงกหัวของเขาเฉพาะในเหตุการณ์สำคัญหนึ่งสามารถเห็นธรรมชาติที่แท้จริงของบุคคล ฉันคิดว่าอาหยงโง่ที่ต้องการกระจายความมั่งคั่งของเธอ เห็นเธอร่าเริงมาก ตอนนี้บอกฉันว่า เธอย่อมเป็นไม่แยแสกับเงินของเธอ นี่คือเด็กที่สมควรได้รับของนามสกุลเฉิน !เฉิงหรง ( เสียงหอบอากาศของความกล้าหาญเมื่อเธอต่อไปพูด : " ครับ อาหยงถามลุงอู๋ กรุณาบันทึกและแบ่งทรัพย์สินเหล่านี้ ตั้งแต่คุณไม่ยุติธรรม ทุกคนก็จะเชื่อคุณ .ณจุดนี้ เฉินหยงยกขึ้นเล็กน้อยที่หน้าผากแล้วเรียกประหลาดใจ : " ลุงอู๋ ลุง วู ? ทำไมต้องตกใจด้วย ? หรือคุณไม่ได้ต้องการทำแบบนี้ "ลุงอู๋ได้อย่างรวดเร็วใส่รอยยิ้มบนใบหน้า เค้ากลืนเป็นใบหน้าของเขา ลวก พูดตะกุกตะกัก " แน่นอน ผมต้องการที่จะ แน่นอน ผมต้องการ "" แล้วทำไมคุณถึงไม่มา ? มันดึกมากแล้ว "