can ignore the situation of enuncia

can ignore the situation of enunciation and the subjectivity of any author. What we find in the changes marked by the evolution of the APA Publication Manual is the replacement of one rhetoric by another. In the new rhetoric science consists of carefulness rather than good reasoning. References are defensive guarantors of thoroughness rather than encounters with other reasoners. Philosophic problems disappear before the small, incremental bits of acknowledge. Looking for faults in other work becomes a major genre. Above all, perhaps, the fixed sections with their standard subtitles eliminate the transitional reasoning that characterize argument. Here, the form is the argument because it both drivers from – and enforces – the tacit agreement of the community. Professionalization through training means above all learning to work and think and write within the form of discourse required to publish. An economist has written of the APA Publication Manual, it is clearly meant to be a joke. A jolly good one it is, too, giving for instance page upon page of advice on style couched in the most miserable style the editors could manage, and fully ten hilarious pages on the official formula for a scientific paper (McCloskey 1985:175). The APA Publication Manual, in effect rules on how to remain within the middle levels of conceptualization, eschewing semantic reasoning and any questioning of the status of the fact itself. Although it is a guide to only the more formalized of the social science, it embodies the rhetoric of antirhetoric that marks scholarly ethos across the board. Poovey and Bazerman each describe how poetics invades this realm: Poovey by citing Shelly’s metaphoric solution to the problem of particulars and meaning; Bazerman by detailing how the narrator, narratee, and structure of emplotment become increasingly frozen as the genre of the article slowly shifts from argumentative inquiry to experimental report. If the science effect continues of hold away in certain social sciences, responses have not been lacking. A revived sense of a new science of aesthetics in social science has emerged, a science in the Vichian manner that examiners human knowledge and truths as the inevitable errors of our finite position in the world, working with tools we have ourselves fashioned. In the rest of this chapter, I shall discuss work in political science, sociology, economics, and history, with an eye toward moving the conversation toward its logical conclusion by raking up, one by one, increasingly radical presentations of the case.
Society as Text
Richard Harvey Brown has spent two decades developing a vision of sociology as a form of poetic discourse, caught between two opposing conceptions, positivism and romanticism. By the protean term positivism, Brown means an attitude to representation (or rather, statements) that demands a one-to-one correspondence between the voice of science and its objects. What must be excluded in this voice is connotation, the resonance of language that brings an uncontrolled personal voice into the conversation (Brown 1977:27). That resonance is consigned to poetry and its ingenious nonsense, as Newton put it. Romanticism championed the higher truths of intuition and art, put in doing so took an inward turn that all but surrendered the field of nature and the outer world to science. So Brown can summarize the institutional forms of positivism and romandcism thus:
Science Art
Truth beauty
Reality symbols
Things and events feeling and meaning
Out-there in-there
Explanation interpretation
Proof insight
Determinism freedom
Brown proposes a cognitive aesthetics that will overcome the partiality of the scientific construction of society through a dialectical hermeneutic that recaptures the fuller meaning of a thesis by transcoding it and thereby transcending its partiality (Brown 1977:48). The optimism of this formulation does not remove us from what Brown refers to as the tragedy of culture, the recognition that our world is an alienation of reality, but it places at the forefront a metaphor of wholeness which will serve Brown as a goal through later books. It is through irony that Brown seeks to overcome the partiality inherent in social science. Irony creates a tension and dramatic richness by revealing contradictions between intentions of actors and the outcomes of these intentions. It emancipates by showing the audience not only the mismatches between actions and results, but also casts the observer as yet another ironic position in the process of comprehension. The observer becomes an actor, with all of the uncertainties that this entails. Disillusioned in advanced, ironic social scientists will look back upon themselves as (interpretive) actors in the social process, and see the role played by poetics and figural language, for example, the theatrical metaphors that have dominated this paragraph (Brown 1989:117-88). In this description of dialectical irony is society as text, Brown takes a Hegelian stance. When faced with two plausible alternatives, the social scientist must affirm them both on a more sophisticated and reflective level (Brown 1987:142). The silence between opposing positions will figure forth a deeper meaning that will free us from moralism of all sorts. Put poetically, a sensitivity to the misrepresentation inherent in all realistic presentations will heighten our ethical intuitions that moral norms are also figural errors; this is the truth as error that Vico had suggested was our destiny (Brown 1987:173, 182, 187). The relativism fostered by rhetorical criticism is the challenge Brown offers to absolutists. To ponder alternative constructions is to render their effects visible and make them more open to improvement. Rhetoric here serves as an ethical touchstone, humanizing and making whole what was once a fractured and distorted image of the social (Brown 1995:9). Brown is careful to distinguish between both the mere rhetoric scorned by positivists, the rhetoric that constitutes our sense of facts, logic, and truth and the critical rhetoric that announces its own partisanship (Brown 1989:171 n.1). In the same vein, he separates epistemic from judgmental relativism (Brown 1995:10). Irony, another of Brown’s key terms, also has two forms – a conservative one that serves as a safety valve for social pressures and a free or mastered form that liberates (Brown 1987:187). Perhaps a telling example of this irony would be the episode in Art Spiegelman’s Maus (1986) in which Art, the cartoonist-author recording the experiences of this father on Auschwitz, argues with the old man about the existence of an orchestra in the camp. Vladek insists that there was no music; Art argues that the historical record proves there was. Who is the authority, the camp survivor or the son who relies on books and photographs? The ironic dilemmas of experience versus discourse should be acknowledge and made an opportunity for reflection (Spiegelman 1986:54). If a cognitive aesthetics, in effect, an ironized poetics, can relativize sociology so as to increase its sensitivity to a variety of moral norms and to undermine positivist absolutism, one might wonder how such a change is to come about. To turn a discipline, even toward sensitivity, is an aggressive act, a political act with consequences for careers and the training of fledgling scholars. Where in what context, could the change take place? How can a discipline be redirected? The answer to this question is political, and it is in political science that a response takes shape.
Epistemics are Rhetorics are Politics
Ideas take form in academia by becoming official subfields. So the attention to the constitution of the social sciences in discourse has come to be called the Rhetoric of Inquiry. Beginning at the University of Iowa in the 1980s, the Rhetoric of Inquiry movement has promoted a wide

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สามารถละเว้นสถานการณ์ของประกาศและ subjectivity ของผู้เขียนใด ๆ สิ่งที่เราพบในการเปลี่ยนแปลง โดยวิวัฒนาการของอาป้าพิมพ์คู่มือการทำเครื่องหมายจะเปลี่ยนสำนวนหนึ่งโดยอีก ในสำนวนใหม่ วิทยาศาสตร์ประกอบด้วยของอย่างแทนที่เป็นเหตุผลที่ดี อ้างอิงเป็น guarantors ป้องกันของ thoroughness แทนที่พบกับ reasoners อื่น ๆ ปัญหา philosophic หายก่อนบิตขนาดเล็ก ส่วนเพิ่มของ acknowledge ค้นหาข้อบกพร่องในการทำงานอื่น ๆ กลายเป็น แนวหลัก เหนือทั้งหมด บางที ส่วนถาวร ด้วยคำบรรยายของมาตรฐานกำจัดเหตุผลอีกรายการที่อาร์กิวเมนต์ ที่นี่ แบบฟอร์มเป็นอาร์กิวเมนต์เพราะมันควบคุมทั้งจาก และบังคับ – ตกลง tacit ของชุมชน Professionalization ผ่านการฝึกอบรมหมายถึง ข้างต้นทั้งหมดเรียนรู้การทำงาน และคิด และเขียนในรูปของวาทกรรมที่ต้องการเผยแพร่ นักเศรษฐศาสตร์ที่ได้เขียนของอาป้าพิมพ์คู่มือ ชัดเจนตั้งใจจะ เล่น หนึ่งดีร่าเริงมัน เกินไป ให้เช่นหน้าหน้าของคำแนะนำในสไตล์ couched แบบสุดอนาถบรรณาธิการสามารถจัดการ และเต็มสิบเฮฮาหน้าสูตรทางกระดาษวิทยาศาสตร์ (McCloskey 1985:175) คู่มือประกาศอาป้า ผลกฎวิธีการยังคงอยู่ในระดับกลางของ conceptualization, eschewing เหตุผลทางตรรกและการใด ๆ กันสถานะของความเป็นจริงตัวเอง แม้ว่าคุณจะแนะนำเฉพาะที่เพิ่มเติมอย่างเป็นทางวิทยาศาสตร์สังคม มันก็สำนวน antirhetoric ที่เครื่องปัด scholarly ทั่วกระดาน Poovey และ Bazerman แต่ละอธิบายวิธี poetics invades แดนนี้: Poovey โดยอ้างถึงแก้ไข metaphoric ชายของปัญหาใหม่และความหมาย Bazerman โดยรายละเอียดว่า โปรแกรมผู้บรรยาย narratee และโครงสร้างของ emplotment เป็นมากแช่เป็นประเภทของบทความช้ากะจากการสอบถามของ argumentative รายงานการทดลอง ถ้าผลวิทยาศาสตร์ยังคงของ เก็บเก็บในบางสังคมศาสตร์ ขาดการตอบสนองไม่ มีเกิดความรู้สึกที่มาของศาสตร์ใหม่ของความสวยงามในสังคม วิทยาศาสตร์ในลักษณะวิเชียรบินชัยว่า นายมนุษย์รู้และสัจธรรมเป็นการหลีกเลี่ยงข้อผิดพลาดของตำแหน่งของเรามีจำกัดในโลก ที่ทำงานกับเครื่องมือเรามีตนเองแบบ ในส่วนเหลือของบทนี้ ฉันจะหารือเกี่ยวกับงาน ในรัฐศาสตร์ สังคมวิทยา เศรษฐศาสตร์ ประวัติ ศาสตร์ มีตาไปย้ายสนทนาต่อบทสรุปของตรรกะโดย raking ค่า หนึ่ง นำเสนอกรณีรุนแรงมากขึ้น สังคมเป็นข้อความริชาร์ดฮาร์วี่สีน้ำตาลมีเวลาสองทศวรรษการพัฒนาวิสัยทัศน์ของสังคมวิทยาเป็นรูปแบบของบทกวีวาทกรรม จับระหว่างสองฝ่ายตรงข้าม conceptions, positivism และศิลปะจินตนิยม โดยคำว่า protean positivism สีน้ำตาลหมายถึง ทัศนคติการแสดง (หรือมากกว่า งบ) ที่ต้องการติดต่อแบบหนึ่งต่อหนึ่งระหว่างเสียงของวิทยาศาสตร์และวัตถุ สิ่งที่ต้องรวมไว้ในเสียงนี้เป็นนัย การสั่นพ้องของภาษาที่นำเสียงบุคคลที่อพยพเข้าสู่การสนทนา (1977:27 สีน้ำตาล) การสั่นพ้องที่เป็นเหล่านั้นส่งมอบบทกวีและพูดจาเหลวไหลแยบยล เป็นนิวตันวาง ศิลปะจินตนิยม championed สัจธรรมสูงของสัญชาตญาณ และศิลปะ ใส่ทำเอาการเปิดเข้าด้านในที่แต่ surrendered ธรรมชาติและโลกภายนอกกับวิทยาศาสตร์ ดังนั้น ดังนั้น น้ำตาลสามารถสรุปสถาบันแบบ positivism และ romandcism ดังนั้น: ศิลปะวิทยาศาสตร์ ความจริงความงามสัญลักษณ์ความเป็นจริงกิจกรรมและเหตุการณ์ความรู้สึก และความหมายออกมีในมีอธิบายตีความความเข้าใจกันDeterminism เสรีภาพBrown proposes a cognitive aesthetics that will overcome the partiality of the scientific construction of society through a dialectical hermeneutic that recaptures the fuller meaning of a thesis by transcoding it and thereby transcending its partiality (Brown 1977:48). The optimism of this formulation does not remove us from what Brown refers to as the tragedy of culture, the recognition that our world is an alienation of reality, but it places at the forefront a metaphor of wholeness which will serve Brown as a goal through later books. It is through irony that Brown seeks to overcome the partiality inherent in social science. Irony creates a tension and dramatic richness by revealing contradictions between intentions of actors and the outcomes of these intentions. It emancipates by showing the audience not only the mismatches between actions and results, but also casts the observer as yet another ironic position in the process of comprehension. The observer becomes an actor, with all of the uncertainties that this entails. Disillusioned in advanced, ironic social scientists will look back upon themselves as (interpretive) actors in the social process, and see the role played by poetics and figural language, for example, the theatrical metaphors that have dominated this paragraph (Brown 1989:117-88). In this description of dialectical irony is society as text, Brown takes a Hegelian stance. When faced with two plausible alternatives, the social scientist must affirm them both on a more sophisticated and reflective level (Brown 1987:142). The silence between opposing positions will figure forth a deeper meaning that will free us from moralism of all sorts. Put poetically, a sensitivity to the misrepresentation inherent in all realistic presentations will heighten our ethical intuitions that moral norms are also figural errors; this is the truth as error that Vico had suggested was our destiny (Brown 1987:173, 182, 187). The relativism fostered by rhetorical criticism is the challenge Brown offers to absolutists. To ponder alternative constructions is to render their effects visible and make them more open to improvement. Rhetoric here serves as an ethical touchstone, humanizing and making whole what was once a fractured and distorted image of the social (Brown 1995:9). Brown is careful to distinguish between both the mere rhetoric scorned by positivists, the rhetoric that constitutes our sense of facts, logic, and truth and the critical rhetoric that announces its own partisanship (Brown 1989:171 n.1). In the same vein, he separates epistemic from judgmental relativism (Brown 1995:10). Irony, another of Brown’s key terms, also has two forms – a conservative one that serves as a safety valve for social pressures and a free or mastered form that liberates (Brown 1987:187). Perhaps a telling example of this irony would be the episode in Art Spiegelman’s Maus (1986) in which Art, the cartoonist-author recording the experiences of this father on Auschwitz, argues with the old man about the existence of an orchestra in the camp. Vladek insists that there was no music; Art argues that the historical record proves there was. Who is the authority, the camp survivor or the son who relies on books and photographs? The ironic dilemmas of experience versus discourse should be acknowledge and made an opportunity for reflection (Spiegelman 1986:54). If a cognitive aesthetics, in effect, an ironized poetics, can relativize sociology so as to increase its sensitivity to a variety of moral norms and to undermine positivist absolutism, one might wonder how such a change is to come about. To turn a discipline, even toward sensitivity, is an aggressive act, a political act with consequences for careers and the training of fledgling scholars. Where in what context, could the change take place? How can a discipline be redirected? The answer to this question is political, and it is in political science that a response takes shape. Epistemics เป็น Rhetorics เป็นเมืองความคิดใช้ฟอร์มแม้ โดยเป็น subfields อย่างเป็นทางการ ดังนั้น ความสนใจในรัฐธรรมนูญของสังคมวิทยาในวาทกรรมมีมาเรียกสำนวนสอบถาม เริ่มต้นที่มหาวิทยาลัยไอโอวาในทศวรรษ 1980 ย้ายสำนวนสอบถามได้เลื่อนขึ้นเป็น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จะไม่สนใจสถานการณ์ของหดหู่ใจและอัตวิสัยของผู้เขียน สิ่งที่เราพบในการเปลี่ยนแปลงเครื่องหมายวิวัฒนาการของสิ่งพิมพ์ในคู่มือคือการเปลี่ยนคำพูดหนึ่งจากอีก ในวิทยาศาสตร์วาทศิลป์ใหม่ประกอบด้วยความระมัดระวังมากกว่าดีเหตุผล การอ้างอิงมีไว้ป้องกันความละเอียดรอบคอบมากกว่าเผชิญหน้ากับ reasoners อื่น ๆปัญหาปรัชญาหายไปก่อนเล็กน้อย บิตที่เพิ่มขึ้นของการรับรู้ หาข้อบกพร่องในงานอื่นที่เป็นประเภทหลัก ข้างต้นทั้งหมด บางที คงที่ ส่วนซับไตเติ้ล มาตรฐานของพวกเขากำจัดเฉพาะกาลให้เหตุผลว่า ลักษณะของการโต้แย้ง นี่เป็นแบบฟอร์มการโต้แย้งเพราะมันทั้งไดรเวอร์จากสำหรับและบังคับใช้ข้อตกลงเป็นนัยสำคัญของชุมชนการเป็นมืออาชีพผ่านการฝึกอบรมหมายถึงข้างต้นทั้งหมด การเรียนรู้ที่จะทำงานและคิดและเขียนในรูปแบบของวาทกรรมที่ต้องการเผยแพร่ นักเศรษฐศาสตร์เขียนคู่มือการใช้งานสิ่งพิมพ์อาภา มันชัดเจนตั้งใจที่จะเล่น ร่าเริงดี มันก็ให้ตัวอย่างหน้าบนหน้าของคำแนะนำในรูปแบบสำนวนในลักษณะที่น่าสังเวชที่สุดบรรณาธิการสามารถจัดการและหน้าเฮฮาเต็มที่ 10 สูตรอย่างเป็นทางการสำหรับกระดาษทางวิทยาศาสตร์ ( เมิ่กคลอสกี้ 1985:175 ) คู่มือการเผยแพร่ APA ในกฎมีผลต่อวิธีการยังคงอยู่ในระดับกลางของการหลบเลี่ยง , ความหมายและถามเหตุผลของสถานะของความเป็นจริงนั่นเอง ถึงแม้ว่ามันเป็นคู่มือเท่านั้น ยิ่งคราวของสังคมศาสตร์มัน embodies วาทศิลป์ของ antirhetoric เป็นวิชาการ ethos ทั่วกระดาน poovey และเบเซอร์แมนแต่ละอธิบายวิธีการสุขสงบบุกรุกอาณาจักรนี้ : poovey โดยพาเชลลี่คำอุปมาแก้ไขปัญหาของรายการและความหมาย เบเซอร์แมน โดยรายละเอียดวิธีเล่าเรื่อง narratee , ,และโครงสร้างของ emplotment กลายเป็นมากขึ้นแช่แข็งตามประเภทของบทความที่ค่อยๆเปลี่ยนแปลงจากการสอบถามการรายงานการทดลอง ถ้าวิทยาศาสตร์ผลยังคงค้างอยู่ในสังคมศาสตร์ บาง ตอบสนองได้ไม่ขาด มีการฟื้นฟูความรู้สึกของวิทยาศาสตร์ใหม่ของสุนทรียศาสตร์ในทางสังคมศาสตร์ได้มีการโผล่ออกมาวิทยาศาสตร์ในลักษณะที่ผู้ตรวจสอบ วิเชียร ความรู้ของมนุษย์ และความจริงเป็นข้อผิดพลาดที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ของตำแหน่งที่จำกัดของเราในโลก เราได้ทำงานกับเครื่องมือที่ล้าสมัย ในส่วนที่เหลือของบทนี้ จะกล่าวถึงในงานรัฐศาสตร์ สังคมวิทยา ประวัติศาสตร์ เศรษฐศาสตร์ และ กับตาที่มีต่อการย้ายการสนทนาต่อข้อสรุปเชิงตรรกะของมันโดย raking ขึ้น หนึ่งโดยหนึ่ง