In South-East Asia and China, a lar

In South-East Asia and China, a large proportion (up to 70%) of animals are still kept in traditional small-scale and backyard settings [8], and this leads to the close proximity of production systems of different sizes and biosecurity levels — important factors that can determine the scope for disease spread and the effect that diseases might have on pig populations. Since more than 70% of pig producers are smallholders, a major problem that prevails is the low level of knowledge and understanding among livestock producers regarding the benefits of disease control. Although commercial pig raisers are aware of the benefits of disease control, they are not as knowledgeable about the requirements for a cooperative national disease monitoring programme [3]. Medium- and small-scale pig farmers generally have the traditional farrow-to-finish systems, often with very close mixing of age groups. Replacement stock often comes from a variety of sources and of unknown health status with no adequate quarantine before entry. Hygiene application is usually very poor or does not exist with respect to the contact between farm workers and pigs outside their farms, or between outsiders and pigs housed within the farms. In small-scale hog-raising, disease control is normally done through vaccination. The use of high levels of combinations of antibiotics and anti-bacterial agents without adequate supervision or veterinary advice is very common [8].
Pork is one of the most important agricultural products in the region and pork consumption is highest in terms of total meat produced in some countries (Cambodia, China, Philippines and Vietnam). The increasing consumption of pork leads to an increase in commercial pig production. Statistical data reveal that HP-PRRS has been spreading mainly in areas with higher pig densities. In Vietnam, the Red River Delta forms the main area for intensive pig production in the northern part of the country and constitutes a prime location for pig diseases, including for the emergence of highly virulent PRRS. From here, there is a trade in live pigs, including piglets, fatteners and finishers to the south of Vietnam. Pig movements in these value chains also match and likely explain the rapid spread of PRRSV. The movement of pigs infected with HP-PRRS, even dead pigs, could also be responsible for the disease spreading between neighbouring countries [16].
Transboundary spread of HP-PRRSV from southern China to South-East Asia clearly suggests that biosecurity failures have occurred, including failure to control animal movements and trading among neighbouring countries at borders. Virus spread within a country also confirms the failure of biosecurity control, primarily via uncontrolled human movements within highly contaminated areas, especially at loading zones and slaughterhouses [R. Thanawongnuwech, personal observation]. Sharing such contaminated areas with other vehicles may increase the spread of the pathogen within the community.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้และจีน ขนาดใหญ่ (สูงสุดถึง 70%) สัดส่วนของสัตว์ยังเก็บแบบบ้านและระบุการตั้งค่า [8], และนี้นำไปสู่การพักของระบบการผลิตและระดับ biosecurity — ปัจจัยสำคัญที่สามารถกำหนดขอบเขตการแพร่กระจายของโรคและผลกระทบที่อาจมีโรคในหมูประชากร ตั้งแต่มากกว่า 70% ผู้ผลิตหมู smallholders ปัญหาสำคัญที่แสดงคือ ความรู้ความเข้าใจในหมู่ผู้ผลิตปศุสัตว์เกี่ยวกับประโยชน์ของการควบคุมและป้องกันโรคในระดับต่ำ แม้ว่าไดเร็คหมูพาณิชย์ตระหนักถึงประโยชน์ของการควบคุมโรค พวกเขาไม่ได้มีความรู้เกี่ยวกับข้อกำหนดสำหรับโรคแห่งชาติสหกรณ์ตรวจสอบหลักสูตร [3] สเกลปานกลาง และ small หมูเกษตรกรโดยทั่วไปมีระบบ farrow เสร็จสิ้นแบบดั้งเดิม มักจะ มีการผสมชิดของกลุ่มอายุ เปลี่ยนหุ้นมักจะมาจากหลายแหล่ง และสถานะสุขภาพรู้จักกับตรวจสอบสินค้าไม่เพียงพอก่อนรายการ โปรแกรมประยุกต์อนามัยมักจะยากจน หรืออยู่กับติดต่อระหว่างคนงานฟาร์มสุกรนอกฟาร์มของพวกเขา หรือ ระหว่างบุคคลภายนอกและสุกรในฟาร์ม ในการระบุหมูเพิ่ม ควบคุมและป้องกันโรคโดยปกติแล้วผ่านการฉีดวัคซีน การใช้ยาปฏิชีวนะและตัวแทนการป้องกันแบคทีเรียไม่เพียงพอดูแลหรือคำแนะนำของสัตวแพทย์ระดับสูงเป็นเรื่องปกติ [8]หมูเป็นหนึ่งในสินค้าเกษตรสำคัญที่สุดในภูมิภาค และปริมาณการใช้หมูเป็นสูงสุดในเนื้อสัตว์ทั้งหมดที่ผลิตในบางประเทศ (กัมพูชา จีน ฟิลิปปินส์ และเวียดนาม) ปริมาณการเพิ่มขึ้นของหมูที่นำไปสู่การเพิ่มผลิตหมูพาณิชย์ ข้อมูลสถิติแสดงว่า มีการแพร่กระจาย HP-PRRS ส่วนใหญ่ในพื้นที่ที่มีความหนาแน่นสูงของหมู ในเวียดนาม สามเหลี่ยมปากแม่น้ำแดงแบบฟอร์มตั้งหลักสำหรับผลิตหมูแบบเร่งรัดในภาคเหนือของประเทศ และถือหมูโรค รวมถึงการเกิดขึ้นของ PRRS virulent สูงย่าน จากที่นี่ มีเป็นการค้าในสุกรสด ทรูด fatteners และสำเร็จทางใต้ของเวียดนาม ย้ายหมูในห่วงโซ่มูลค่าเหล่านี้ยัง ตรงกับ และอาจอธิบายการแพร่กระจายอย่างรวดเร็วของ PRRSV การเคลื่อนไหวของสุกรติดเชื้อ HP-PRRS แม้สุกรตาย นอกจากนี้ยังรับผิดชอบโรคที่แพร่กระจายระหว่างประเทศ [16]ข้ามแดนมา HP-PRRSV จากจีนตอนใต้เอเชียตะวันออกเฉียงใต้อย่างชัดเจนแนะนำว่า ความล้มเหลวของ biosecurity เกิดขึ้น รวมถึงความล้มเหลวในการควบคุมเคลื่อนย้ายสัตว์และการค้าระหว่างประเทศที่เส้นขอบ ไวรัสที่แพร่กระจายอยู่ภายในประเทศยังยืนยันความล้มเหลวของ biosecurity ควบคุม หลักทางความเคลื่อนไหวมนุษย์อพยพภายในพื้นที่ปนเปื้อนสูง โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่โหลดโซนและโรง [R. Thanawongnuwech สังเกตส่วนบุคคล] ร่วมกันเช่นพื้นที่ปนเปื้อน ด้วยยานพาหนะอื่น ๆ อาจเพิ่มการขยายตัวของการศึกษาภายในชุมชน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้และจีนส่วนใหญ่ (70%) ของสัตว์ที่จะถูกเก็บไว้ยังคงอยู่ในแบบดั้งเดิมขนาดเล็กและการตั้งค่าสนามหลังบ้าน [8] และนี้นำไปสู่ความใกล้ชิดของระบบการผลิตที่มีขนาดแตกต่างกันและระดับความปลอดภัยทางชีวภาพ - ปัจจัยที่สำคัญที่สามารถกำหนดขอบเขตการแพร่กระจายของโรคและผลกระทบที่อาจมีโรคในประชากรหมู เนื่องจากกว่า 70% ของการผลิตสุกรเป็นเกษตรกรรายย่อยเป็นปัญหาที่สำคัญที่พัดเป็นระดับต่ำของความรู้และความเข้าใจระหว่างผู้ผลิตปศุสัตว์เกี่ยวกับประโยชน์ของการควบคุมโรค แม้ว่าเกษตรกรผู้เลี้ยงสุกรในเชิงพาณิชย์มีความตระหนักในประโยชน์ของการควบคุมโรคที่พวกเขาไม่ได้เป็นความรู้เกี่ยวกับความต้องการสำหรับการเป็นโรคสหกรณ์แห่งชาติโปรแกรมตรวจสอบ [3] กลางและขนาดเล็กเกษตรกรหมูโดยทั่วไปมีแบบระบบออกลูกจนจบมักจะมีการผสมอย่างใกล้ชิดของกลุ่มอายุ หุ้นเปลี่ยนมักจะมาจากความหลากหลายของแหล่งที่มาและภาวะสุขภาพที่ไม่รู้จักไม่มีกักกันอย่างเพียงพอก่อนที่จะเข้า แอพลิเคชันสุขอนามัยมักจะดีมากหรือไม่มีอยู่ที่เกี่ยวกับการติดต่อระหว่างคนงานในไร่และสุกรนอกฟาร์มของพวกเขาหรือระหว่างบุคคลภายนอกและหมูตั้งอยู่ภายในฟาร์ม ในขนาดเล็กหมูเลี้ยงควบคุมโรคจะทำตามปกติผ่านการฉีดวัคซีน การใช้งานของระดับสูงของการรวมกันของยาปฏิชีวนะและสารต้านเชื้อแบคทีเรียโดยไม่ต้องดูแลอย่างเพียงพอหรือคำแนะนำของสัตวแพทย์เป็นเรื่องธรรมดามาก [8].
หมูเป็นหนึ่งในสินค้าเกษตรที่สำคัญที่สุดในภูมิภาคและการบริโภคเนื้อหมูเป็นที่สูงที่สุดในแง่ของเนื้อรวมการผลิต ในบางประเทศ (กัมพูชา, จีน, ฟิลิปปินส์และเวียดนาม) การบริโภคที่เพิ่มขึ้นของเนื้อหมูที่นำไปสู่การเพิ่มขึ้นของการผลิตสุกรเชิงพาณิชย์ ข้อมูลทางสถิติพบว่า HP-PRRs ได้รับการแพร่กระจายส่วนใหญ่อยู่ในพื้นที่ที่มีความหนาแน่นสูงกว่าหมู ในประเทศเวียดนามสามเหลี่ยมปากแม่น้ำแดงในรูปแบบพื้นที่หลักในการผลิตหมูที่เข้มข้นในภาคเหนือของประเทศและถือเป็นสถานที่สำคัญสำหรับโรคหมูรวมทั้งการเกิดขึ้นของ PRRs รุนแรงสูง จากที่นี่มีการค้าสุกรมีชีวิตรวมทั้งลูกสุกร, fatteners สำเร็จและทางตอนใต้ของเวียดนามที่ การเคลื่อนไหวของหมูในห่วงโซ่มูลค่าเหล่านี้ยังตรงกับและมีแนวโน้มที่จะอธิบายถึงการแพร่กระจายของไวรัสที่พบในอย่างรวดเร็ว การเคลื่อนไหวของสุกรที่ติดเชื้อ HP-PRRs แม้หมูที่ตายแล้วก็อาจจะเป็นผู้รับผิดชอบในการเกิดโรคแพร่กระจายระหว่างประเทศเพื่อนบ้าน [16].
การแพร่กระจายข้ามแดนของของ HP-ไวรัสที่พบในจากทางตอนใต้ของประเทศจีนไปยังเอเชียตะวันออกเฉียงใต้อย่างชัดเจนแสดงให้เห็นว่าความล้มเหลวความปลอดภัยทางชีวภาพที่เกิดขึ้น รวมทั้งความล้มเหลวในการควบคุมการเคลื่อนไหวของสัตว์และการค้าระหว่างประเทศเพื่อนบ้านที่ชายแดน ไวรัสแพร่กระจายภายในประเทศยังยืนยันความล้มเหลวของการควบคุมความปลอดภัยทางชีวภาพส่วนใหญ่ผ่านการเคลื่อนไหวของมนุษย์ที่ไม่สามารถควบคุมการปนเปื้อนที่อยู่ในพื้นที่โดยเฉพาะอย่างยิ่งในโซนโหลดและโรงฆ่าสัตว์ [อาร์ Thanawongnuwech สังเกตส่วนบุคคล] ร่วมกันพื้นที่ปนเปื้อนดังกล่าวกับยานพาหนะอื่น ๆ อาจเพิ่มการแพร่กระจายของเชื้อโรคที่อยู่ในชุมชน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้และจีน มีสัดส่วนมากถึง 70% ) สัตว์ยังเก็บไว้ในการตั้งค่าแบบดั้งเดิมขนาดเล็กหลังบ้าน [ 8 ] และนี้นำไปสู่ความใกล้ชิดสนิทของระบบการผลิตที่มีขนาดแตกต่างกันและเวชภัณฑ์ระดับ - ปัจจัยสำคัญที่สามารถกำหนดขอบเขตการกระจายของโรคและผลของโรคอาจ มีประชากรหมูเพราะกว่า 70% ของผู้ผลิตสุกรเป็นชาวสวน เป็นปัญหาหลักที่เหนืออื่นใดคือ ระดับความรู้และความเข้าใจระหว่างปศุสัตว์ผู้ผลิตเกี่ยวกับประโยชน์ของการควบคุมโรค แม้ว่าผู้เลี้ยงหมูพาณิชย์ตระหนักถึงประโยชน์ของการควบคุมโรค พวกเขาไม่ได้มีความรู้เกี่ยวกับความต้องการของสหกรณ์แห่งชาติโรคติดตามรายการ [ 3 ]ขนาดกลางและขนาดเล็กโดยทั่วไปมีเกษตรกรที่เลี้ยงสุกรแบบดั้งเดิมที่จะเสร็จสิ้นระบบฟาร์โรว์ มักอยู่ใกล้ผสมของกลุ่มอายุ หุ้นแทนมักจะมาจากความหลากหลายของแหล่งที่มาและสถานะสุขภาพที่ไม่เพียงพอกักกันก่อนรายการโปรแกรมสุขภาพเป็นปกติมาก หรือ ไม่มีส่วนติดต่อระหว่างคนงานฟาร์มหมูนอกฟาร์มของพวกเขาหรือระหว่างบุคคลภายนอกและสุกรตั้งอยู่ภายในฟาร์ม ในกระบวนการหมูเลี้ยง การควบคุมโรค โดยปกติจะทำผ่านการฉีดวัคซีนการใช้ระดับของชุดค่าผสมของยาปฏิชีวนะและสารต้านแบคทีเรีย โดยไม่มีการควบคุมเพียงพอ หรือคำแนะนำของสัตวแพทย์ทั่วไปมาก [ 8 ] .
หมูเป็นหนึ่งในที่สำคัญที่สุดผลิตภัณฑ์ทางการเกษตรในภูมิภาคและการบริโภคเนื้อหมูจะสูงสุดในแง่ของอาหารทั้งหมดที่ผลิตในบางประเทศ ( กัมพูชา , จีน , ฟิลิปปินส์ และเวียดนาม )การบริโภคที่เพิ่มขึ้นของหมูนำเพิ่มขึ้นในการผลิตสุกรเชิงพาณิชย์ ข้อมูลสถิติเปิดเผยว่า hp-prrs ได้รับการแพร่กระจายส่วนใหญ่ในพื้นที่ที่มีความหนาแน่นสูงกว่าหมู . ในเวียดนามแม่น้ำแดง Delta รูปแบบพื้นที่หลักในการผลิตหมูเข้มข้นในภาคเหนือของประเทศ และถือว่าเป็นสถานที่ที่สำคัญสำหรับโรคสุกรรวมถึงการรักษาสูง prrs . จากที่นี่ มีการค้าสุกรมีชีวิต สุกร fatteners รวมทั้ง , และ finishers ทางตอนใต้ของเวียดนาม หมูในการเคลื่อนไหวของโซ่คุณค่าเหล่านี้ยังราคาและอาจอธิบายการแพร่กระจายอย่างรวดเร็วของไวรัส . การเคลื่อนไหวของสุกรที่ติดเชื้อ hp-prrs แม้แต่หมูตายสามารถรับผิดชอบโรคแพร่กระจายระหว่างประเทศเพื่อนบ้าน [ 16 ] .
ข้ามแดน การแพร่กระจายของ hp-prrsv จากภาคใต้ของประเทศจีนเอเชียตะวันออกเฉียงใต้อย่างชัดเจนแสดงให้เห็นว่าออสเตรเลีย ความล้มเหลวที่เกิดขึ้น รวมถึงความล้มเหลวในการควบคุมการเคลื่อนไหวของสัตว์และการค้าระหว่างประเทศเพื่อนบ้านที่พรมแดน ไวรัสแพร่กระจายในประเทศยังยืนยันความล้มเหลวของการควบคุมความปลอดภัยทางชีวภาพ ,เป็นหลักผ่านการเคลื่อนไหวของมนุษย์ที่ควบคุมไม่ได้ภายในพื้นที่ปนเปื้อนสูง โดยเฉพาะในโซนโหลดและโรงฆ่าสัตว์ [ R ] รุ่งฤทธิ์ แบบส่วนตัว ร่วมกัน เช่น บริเวณที่ปนเปื้อนกับยานพาหนะอื่น ๆอาจเพิ่มการแพร่กระจายของเชื้อโรคภายในชุมชน