Some experiences we wish wouldn't h

Some experiences we wish wouldn't have happened to us

In the eighth grade, my reading teacher had each student read out loud for about 10 minutes. I was in the top reading group, so there was no question as to whether I could read or not. When it was my group's turn, I'd sit in my desk like an animal trapped in a cage. My heart would beat so loudly just anticipating being called upon to read. I was sure my neighbors could hear it. I would fight the "fight or flight" syndrome that would build up inside me-- how easy it might be to just get up and walk out! But I never did. I'd struggle through the eternity of those 10 minutes. To my classmates' credit, there was little or no teasing, but it didn't matter. I was filled with self-loathing and embarrassment that I couldn't read out loud.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ประสบการณ์บางอย่างที่เราต้องการจะไม่ได้เกิดขึ้นกับเราในระดับแปด ครูอ่านของฉันมีนักเรียนอ่านออกเสียงดังประมาณ 10 นาที ผมในกลุ่มอ่านด้านบน จึงมีคำถามไม่เป็นว่าจะอ่าน หรือไม่ เมื่อเปิดของกลุ่มของฉัน ฉันจะนั่งในโต๊ะของฉันเหมือนสัตว์ที่ถูกขังอยู่ในกรงแบบ หัวใจของฉันจะชนะให้ดังเพียง anticipating ถูกเรียกอ่าน ผมแน่ใจว่า บ้านของฉันสามารถได้ยิน ฉันจะต่อสู้กับอาการ "ต่อสู้หรือบิน" ที่จะสร้างขึ้นภายในผมว่าง่ายอาจเพียงลุกขึ้น และเดินออก แต่ไม่ไม่ได้ ฉันจะต่อสู้ผ่านนิรันดร์นาทีที่ 10 ให้สินเชื่อของเพื่อนร่วมชั้นของฉัน มีน้อย หรือไม่มีล้อเล่น แต่มันไม่ได้เรื่อง ฉันก็เต็มไป ด้วยความลำบากใจที่ไม่สามารถอ่านออกเสียงดังและ self-loathing

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประสบการณ์บางอย่างที่เราหวังว่าจะไม่ได้เกิดขึ้นกับเราในเกรดแปดครูอ่านของฉันได้นักเรียนแต่ละคนอ่านออกมาดัง ๆ ประมาณ 10 นาที ผมอยู่ในกลุ่มการอ่านด้านบนจึงมีคำถามว่าฉันจะอ่านหรือไม่ไม่มี เมื่อได้มีการเปิดกลุ่มของฉันฉันนั่งอยู่ในโต๊ะของฉันเหมือนสัตว์ที่ถูกขังอยู่ในกรง หัวใจของฉันจะชนะดังเพียงคาดการณ์ถูกเรียกร้องให้อ่าน ผมแน่ใจว่าเพื่อนบ้านของฉันสามารถได้ยินมัน ฉันจะต่อสู้กับ "ต่อสู้หรือบิน" กลุ่มอาการของโรคที่จะสร้างขึ้นภายใน me-- วิธีที่ง่ายก็อาจจะมีเพียงแค่ลุกขึ้นและเดินออก! แต่ผมไม่เคยทำ ฉันจะต่อสู้ผ่านนิรันดร์ของบรรดา 10 นาที ให้เครดิตเพื่อนร่วมชั้นของฉันมีน้อยหรือล้อเล่นไม่ได้ แต่มันไม่สำคัญ ผมก็เต็มไปด้วยความเกลียดชังตัวเองและความลำบากใจที่ฉันไม่สามารถอ่านออกมาดัง ๆ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ประสบการณ์บางอย่างที่เราหวังว่าจะไม่เกิดขึ้นกับเรา

ในเกรดแปด ครูอ่านของฉันมีนักเรียนอ่านออกมาดัง ๆ ประมาณ 10 นาที ผมอยู่ในกลุ่มที่อ่านด้านบน ดังนั้นไม่ต้องสงสัยเลยว่าผมจะอ่านหรือไม่ เมื่อมันเป็นวงผมเปิด ผมก็นั่งที่โต๊ะ เหมือนสัตว์ที่ถูกขังอยู่ในกรง หัวใจของผมจะเต้นเสียงดังแค่คาดการณ์ถูกเรียกที่จะอ่านฉันแน่ใจว่าเพื่อนบ้านจะได้ยินมัน ผมจะสู้ " การต่อสู้หรือเที่ยวบิน ซินโดรม " ที่สร้างขึ้นภายในตัวฉัน -- วิธีที่ง่ายก็อาจจะลุกขึ้นและเดินออกไป แต่ผมไม่เคยทำ ฉันต้องดิ้นรนผ่านนิรันดร์ของ 10 นาที กับเพื่อนร่วมชั้นของฉัน ' สินเชื่อ มีเพียงเล็กน้อย หรือไม่มีล้อ แต่มันก็ไม่ ฉันเต็มไปด้วยความชิงชังตนเองอายที่ผมไม่สามารถอ่านออกมาดัง ๆ