don't turn on the lightShe commande

don't turn on the light
She commandeered the room in the basement of her dorm as soon as she realized she would have to pull an all-nighter in order to prepare for tomorrow’s final exam. Her roommate, Jenna, liked to get to bed early, so she packed up everything she thought she would need and went downstairs to study . . . and study . . . and study some more.
It was two o’clock, when she realized that she’d left one of the textbooks upstairs on her bed. With a dramatic sigh, she rose, and climbed the stairs slowly to her third-floor dorm room.
The lights were dim in the long hallway, and the old boards creaked under her weary tread. She reached her room and turned the handle as softly as she could, pushing the door open just enough to slip inside, so that the hall lights wouldn’t wake her roommate.

The room was filled with a strange, metallic smell. She frowned a bit, her arms breaking out into chills. There was a strange feeling of malice in the room, as if a malevolent gaze were fixed upon her. It was a mind trick; the all-nighter was catching up with her.

She could hear Jenna breathing on the far side of the room—a heavy sound, almost as if she had been running. Jenna must have picked up a cold during the last tense week before finals.

She crept along the wall until she reached her bed, groping among the covers for the stray history textbook. In the silence, she could hear a steady drip-drip-drip sound. She sighed silently. Facilities would have to come to fix the sink in the bathroom…again.

Her fingers closed on the textbook. She picked it up softly and withdrew from the room as silently as she could.

Relieved to be out of the room, she hurried back downstairs, collapsed into an overstuffed chair and studied until six o’clock. She finally decided that enough was enough. If she slipped upstairs now, she could get a couple hours’ sleep before her nine o’clock exam.

The first of the sun’s rays were beaming through the windows as she slowly slid the door open, hoping not to awaken Jenna. Her nose was met by an earthy, metallic smell a second before her eyes registered the scene in her dorm room. Jenna was spread-eagled on top of her bed against the far wall, her throat cut from ear to ear and her nightdress stained with blood. Two drops of blood fell from the saturated blanket with a drip-drip noise that sounded like a leaky faucet.

Scream after scream poured from her mouth, but she couldn’t stop herself any more than she could cease wringing her hands. All along the hallway, doors slammed and footsteps came running down the passage.

Within moments other students had gathered in her doorway, and one of her friends gripped her arm with a shaking hand and pointed a trembling finger toward the wall. Her eyes widened in shock at what she saw. Then she fainted into her friend’s arms.

On the wall above her bed, written in her roommate’s blood, were the words: “Aren’t you glad you didn’t turn on the light?”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ไม่เปิดไฟเธอบุกห้องในชั้นล่างของหอพักของเธอทันทีที่เธอรู้เธอจะต้องดึงการ all-nighter เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการสอบขั้นสุดท้ายของวันพรุ่งนี้ ของเธอเพื่อนร่วมห้อง เจนนา ชอบเข้าไปที่เตียงก่อน เพื่อเธอบรรจุค่าทุกอย่างที่เธอคิดว่า เธอต้อง และไปลงบันไดศึกษา... และ...การศึกษา และศึกษามากบ้างได้ 2.00 เมื่อเธอรู้ว่า เธอได้ทิ้งตำราหนึ่งชั้นบนเตียงของเธอ แยกกันอย่างมาก เธอโรส และปีนขึ้นบันไดช้า ๆ เธอห้องหอพักสามชั้น ไฟได้มิติในห้องโถงยาว และบอร์ดเก่า creaked ภายใต้ตีนตะขาบของเธอเหนื่อย เธอถึงห้องของเธอ และเปิดจุดจับเบา ๆ เหมือนที่เธอสามารถ ผลักดันประตูเปิดเพียงพอที่จะจัดส่งภายใน เพื่อให้ไฟหอจะไม่ปลุกเพื่อนร่วมห้องของเธอห้องพักก็เต็มไป ด้วยกลิ่นแปลก โลหะ เธอ frowned บิต แขนแบ่งออกเป็นหนาวสั่น มีความรู้สึกแปลกของเจ็บแค้นในห้องพัก เป็นถ้ามีแก้ไขสายตาซึ่งคิดร้ายเมื่อเธอ มันเป็นเคล็ดลับใจ all-nighter ถูกจับขึ้นกับเธอ เธออาจได้ยินเสียงหายใจอยู่ด้านห้องเจนนา — หนักมีเสียง เกือบว่าเธอได้ถูกเรียกใช้ได้ เจนนาต้องได้รับค่าความเย็นในช่วงตึงเครียดสัปดาห์สุดท้ายก่อนรอบชิงชนะเลิศนาง crept ตามผนังจนเธอถึงเตียงของเธอ การคล้าหาในครอบคลุมสำหรับตำราเรียนประวัติศาสตร์ที่หลงทาง ในความเงียบ เธออาจได้ยินเสียงหยดน้ำหยดหยด steady เธอถอนหายใจเงียบ ๆ สิ่งอำนวยความสะดวกจะต้องมาแก้ไขอ่างในห้องน้ำ...อีก นิ้วของเธอปิดตำราเรียน เธอรับมันเบา และต้องถอนตัวออกจากห้องเงียบ ๆ เหมือนที่เธอสามารถปลดปล่อยให้ออกไปนอกห้อง เธอรีบกลับมาชั้นล่าง ยุบเป็นเก้าอี้เป็นขนห่าน และเรียนจนถึงหกโมง ในที่สุดเธอตัดสินใจว่า พอก็เพียงพอแล้ว หากเธอเล็ดรอดชั้นบนตอนนี้ เธออาจได้นอนกี่ชั่วโมงก่อนเธอเก้าโมงสอบครั้งแรกของรังสีได้อย่างเบิกบานผ่านหน้าต่างเป็นเธอช้า ๆ ออกกำลังเปิดประตู หวังไม่ปลุกเจนนา จมูกของเธอถูกพบ โดยมีกลิ่นดิน โลหะวินาทีก่อนที่ตาของเธอลงทะเบียนฉากในหอพักของเธอ เจนนาถูก spread-eagled บนเตียงของเธอกับผนังไกล ลำคอของเธอตัดจากหูถึงหู และ nightdress ของเธอสีกับเลือด หยดเลือดตกจากแบบครอบคลุมที่อิ่มตัวด้วยเสียงหยดน้ำหยดที่แต่เพียงแห่งเช่นก๊อกน้ำที่รั่วร้องหลังจากกรี๊ด poured จากปากของเธอ แต่เธอไม่สามารถหยุดตัวเองได้มากกว่าเธอสามารถหยุด wringing มือของเธอ รับเสียงพูด ประตูถาโถม และเท้ามาวิ่งลงเส้นทางภายในช่วงเวลาที่ รวบรวมนักเรียนอื่น ๆ ในประตูของเธอ และเพื่อนของเธอหนึ่ง gripped แขนกับมืองก ๆ และชี้นิ้ว trembling ไปทางผนัง ตาของเธอ widened ในช็อตที่เธอเห็น แล้ว เธอเป็นเป็นอาวุธของเพื่อนบนผนังข้าง เตียงของเธอ เพื่อนร่วมห้องของเธอเลือด เขียนถูกคำ: "ไม่คุณดีใจที่คุณไม่ได้เปิดไฟหรือไม่"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ไม่เปิดไฟเธอยึดห้องพักในชั้นใต้ดินของหอพักของเธอทันทีที่เธอรู้ว่าเธอจะต้องดึงทุก nighter เพื่อเตรียมความพร้อมสำหรับการสอบครั้งสุดท้ายในวันพรุ่งนี้
เพื่อนร่วมห้องของเธอเจนน่าชอบที่จะได้รับเข้านอน แต่หัวค่ำเพื่อให้เธอแน่นขึ้นทุกอย่างที่เธอคิดว่าเธอจะต้องและเดินลงมาชั้นล่างเพื่อศึกษา . . และการศึกษา . . และศึกษาเพิ่มเติมบางส่วน.
มันเป็น 02:00 เมื่อเธอรู้ว่าเธอต้องการที่เหลือหนึ่งในตำราชั้นบนบนเตียงของเธอ ด้วยการถอนหายใจอย่างมากเธอลุกขึ้นและปีนขึ้นบันไดไปที่ห้องช้าหอพักชั้นที่สามของเธอ.
ไฟมืดมัวในห้องโถงยาวและกระดานเก่า creaked ภายใต้ดอกยางที่เหนื่อยล้าของเธอ เธอเดินมาถึงห้องของเธอและหันไปจับเป็นเบา ๆ ที่เธอได้ผลักดันเปิดประตูพอเพียงที่จะลื่นภายในเพื่อให้ไฟฮอลล์จะไม่ตื่นเพื่อนร่วมห้องของเธอ. ห้องเต็มไปด้วยความแปลกกลิ่นโลหะ เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยแขนของเธอออกไปทำลายหนาวสั่น มีความรู้สึกที่แปลกประหลาดของความอาฆาตพยาบาทในห้องพักเป็นเช่นถ้าสายตามุ่งร้ายได้รับการแก้ไขให้เธอ มันเป็นเคล็ดลับใจ; ทุก nighter ถูกจับขึ้นกับเธอ. เธอสามารถได้ยินเสียงหายใจเจนน่าในอีกฟากหนึ่งของห้องพักเสียงหนักเกือบจะเป็นถ้าเธอได้รับการทำงาน เจนน่าจะต้องมีการหยิบขึ้นมามีอากาศเย็นในช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมาเครียดก่อนที่รอบชิงชนะเลิศ. เธอพุ่งตามผนังจนเธอถึงเตียงของเธอ, คล้าหมู่ครอบคลุมสำหรับตำราประวัติศาสตร์จรจัด ในความเงียบที่เธอจะได้ยินเสียงน้ำหยดหยดน้ำหยดอย่างต่อเนื่อง เธอถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ สิ่งอำนวยความสะดวกที่จะต้องมาแก้ไขอ่างในห้องน้ำอีกครั้ง ... . นิ้วมือของเธอปิดในตำราเรียน เธอหยิบมันขึ้นมาเบา ๆ และถอนตัวออกจากห้องเป็นอย่างเงียบ ๆ ที่เธอได้. โล่งใจที่จะออกจากห้องเธอรีบกลับลงมาชั้นล่างทรุดตัวลงไปในเก้าอี้ overstuffed และศึกษาจน 06:00 ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจว่าพอก็เพียงพอแล้ว ถ้าเธอลื่นชั้นบนตอนนี้เธอจะได้รับการนอนหลับไม่กี่ชั่วโมงก่อนที่จะสอบเก้าโมงเช้าของเธอ. ครั้งแรกของรังสีดวงอาทิตย์มีความยิ้มแย้มแจ่มใสผ่านหน้าต่างขณะที่เธอค่อย ๆ เลื่อนประตูเปิดไม่ได้หวังที่จะปลุกเจนน่า จมูกของเธอได้พบกับดินโลหะกลิ่นที่สองก่อนที่ตาของเธอที่ลงทะเบียนฉากในห้องพักหอพักของเธอ เจนน่าได้รับการกระจาย eagled ด้านบนของเตียงของเธอกับผนังไกลลำคอของเธอถูกตัดออกจากหูถึงหูและชุดนอนของเธอเปื้อนไปด้วยเลือด สองหยดเลือดลดลงจากผ้าห่มอิ่มตัวกับเสียงหยดน้ำหยดที่ฟังเหมือนก๊อกน้ำรั่ว. Scream หลังจากกรีดร้องเทออกมาจากปากของเธอ แต่เธอไม่สามารถหยุดตัวเองมากไปกว่าที่เธอจะยุติการบิดมือของเธอ ทั้งหมดพร้อมห้องโถงประตูกระแทกและรอยเท้ามาวิ่งลงทางเดิน. ภายในช่วงเวลาที่นักเรียนคนอื่น ๆ มารวมตัวกันในทางเข้าประตูของเธอและเพื่อนคนหนึ่งของเธอจับแขนของเธอด้วยมือสั่นและชี้นิ้วตัวสั่นไปทางผนัง ดวงตาของเธอกว้างขึ้นในช็อตที่สิ่งที่เธอเห็น จากนั้นเธอก็เป็นลมอยู่ในอ้อมแขนของเพื่อนของเธอ. บนผนังเหนือเตียงของเธอที่เขียนในเลือดของเพื่อนร่วมห้องของเธอมีคำว่า: "คุณไม่ดีใจที่คุณไม่ได้เปิดไฟ"

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อย่าเปิดไฟ
เธอใช้ห้องในชั้นใต้ดินของหอของเธอทันทีที่เธอรู้ว่าเธอจะต้องทำงานทั้งคืน เพื่อเตรียมสำหรับการสอบรอบสุดท้ายวันพรุ่งนี้ . รูมเมทของเธอ เจนน่า ชอบนอนเช้า เธอจึงเก็บของทุกอย่างที่เธอ คิดว่าเธอจะต้องลงไปศึกษา . . . . . . . และศึกษา . . . . . . . และการศึกษาบางส่วนเพิ่มเติม .
มันสองโมงเมื่อเธอตระหนักว่าเธอจะทิ้งหนึ่งในหนังสือเรียนขึ้นไปบนเตียงของเธอ ถอนหายใจ , ละครนางกุหลาบและปีนบันไดช้าๆกับเธอชั้น 3 หอพัก ห้องพัก
แสงไฟสลัวในห้องโถงยาวและบอร์ดเก่า creaked ภายใต้ย่างเหนื่อยล้าของเธอ เธอมาถึงห้องของเธอและหันมาจับเบาเท่าที่เธอสามารถผลักประตูเปิดแค่พอลื่นภายในเพื่อให้ไฟหอจะไม่ปลุกเพื่อนร่วมห้อง

ห้องเต็มไปด้วยกลิ่นแปลก โลหะ . เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย แขนแบ่งออกเป็นการหนาวสั่น มันมีความรู้สึกแปลกๆ มุ่งร้าย ใน ห้อง เช่น ถ้าเป็นสายตามุ่งร้ายถูกกำหนดให้แก่เธอ มันคือการหลอกลวงจิตใจ ; ทั้งคืน ถูกจับขึ้นกับเธอ

เธอได้ยินเจนน่าหายใจบนด้านไกลของ room-a เสียงหนัก ,เกือบราวกับว่าเธอเคยวิ่ง เจนน่าต้องมารับเย็นในช่วงกาลสัปดาห์ก่อนรอบสุดท้าย

เธอคลานไปตามผนัง จนไปถึงเตียงของเธอ ลูบของครอบคลุมสำหรับจรจัดประวัติ หนังสือ ในความเงียบ เธอได้ยินคงหยดหยดหยดเสียง เธอถอนหายใจอย่างเงียบๆ เครื่องจะต้องมาซ่อมอ่างล้างหน้าในห้องน้ำ

. . . . . . . อีกครั้งนิ้วเธอปิดหนังสือ เธอหยิบมันขึ้นมาอย่างแผ่วเบาและถอนตัวออกไปจากห้องอย่างเงียบ ๆเธอสามารถ

โล่งใจที่จะออกจากห้อง เธอจึงรีบวิ่งกลับลงไปข้างล่างที่ล้มลงในเก้าอี้ overstuffed และเรียนจนถึงหกโมงเย็น ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจว่าพอก็เพียงพอ ถ้าเธอหลบอยู่ข้างบน ตอนนี้เธออาจจะสองสามชั่วโมงนอนก่อนเธอเก้าโมงสอบ

ครั้งแรกของรังสีดวงอาทิตย์ที่กำลังยิ้มแย้มผ่านทางหน้าต่างขณะที่เธอค่อยๆเลื่อนประตูเปิด หวังจะปลุก เจนน่า จมูกของเธอถูกพบโดยดิน , โลหะกลิ่นที่สองก่อนที่ตาของเธอที่จดทะเบียนในฉากที่ห้องของเธอ เจนน่าอยู่กระจาย eagled บนเตียงของเธอกับผนังไกล เธอตัดคอจากหูเพื่อหู nightdress ของเธอและเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดสองหยดของเลือดลดลงจากไขมันอิ่มตัว ผ้าห่มกับหยดน้ำหยดเสียงนั่นเหมือนก๊อกรั่ว

กรี๊ดหลังจากกรี๊ดรินจากปากของเธอ แต่เธอไม่สามารถหยุดตัวเอง มากกว่าที่เธอจะหยุดจับมือเธอ ตลอด ทางเดินและประตูกระแทกฝีเท้าวิ่งลงทางเดิน

ภายในช่วงเวลาที่นักเรียนคนอื่น ๆได้มีการรวบรวมที่ประตูห้องของเธอและหนึ่งในเพื่อนของเธอดึงแขนของเธอด้วยการเขย่ามือสั่นและชี้นิ้วไปที่ผนัง เธอเบิกตากว้างตกใจในสิ่งที่เธอเห็น เธอหมดสติอยู่ในอ้อมแขนเพื่อน

บนผนังเหนือเตียงของเธอ ที่เขียนไว้ในสายเลือดของเพื่อนร่วมห้อง , คำพูด : " คุณดีใจไหมที่คุณไม่ได้เปิดไฟ ? "