But we spend most of our lives forg

But we spend most of our lives forgetting this truth—overlooking it, fleeing it, repudiating it.
And the horror is that we succeed. We manage to avoid being happy while struggling to become
happy, fulfilling one desire after the next, banishing our fears, grasping at pleasure, recoiling
from pain—and thinking, interminably, about how best to keep the whole works up and running.
As a consequence, we spend our lives being far less content than we might otherwise be. We
often fail to appreciate what we have until we have lost it. We crave experiences, objects,
relationships, only to grow bored with them. And yet the craving persists. I speak from
experience, of course.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แต่เราใช้เวลาส่วนใหญ่ของชีวิตของเราลืมความจริงนี้ — มองเห็นได้ หลบหนี repudiating มันและสยองขวัญ ว่า เราสำเร็จ เราจัดการเพื่อหลีกเลี่ยงความสุขขณะดิ้นรนจะกลายเป็นมีความสุข การตอบสนองความปรารถนาหนึ่งถัดไป อายความกลัวของเรา จับเวลาความสุข ตาชั่งไม่ให้ถอยหลังจากความเจ็บปวด — และคิด ว่า interminably เกี่ยวกับการเก็บทั้งหมดทำงานใช้ งานเป็นผล เราใช้ชีวิตของเรามีเนื้อหาน้อยกว่าเราอาจ เราล้มเหลวมักจะชื่นชมสิ่งที่เราได้จนเราได้สูญเสียมัน เรากระหายประสบการณ์ วัตถุความสัมพันธ์ เพียงเติบโตเบื่อกับพวกเขา และยังได้ ความอยากอยู่ ผมพูดจากประสบการณ์ แน่นอน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แต่เราใช้เวลาส่วนใหญ่ของชีวิตของเราลืมความจริงที่มองเห็นมันหนีมัน repudiating .และหนังสยองขวัญที่เราประสบความสำเร็จ เราจัดการเพื่อหลีกเลี่ยงการมีความสุขในขณะที่ดิ้นรนเพื่อกลายเป็นมีความสุข เติมเต็มความปรารถนาหนึ่งหลังถัดไป ขจัดความกลัว โลภในการถอยหนีจากความสุขจากความเจ็บปวดและการคิด อย่างเกี่ยวกับวิธีการที่ดีที่สุดเพื่อให้งานทั้งหมดและใช้งานอย่างไรก็ดี เราใช้ชีวิตของเรามีเนื้อหาที่ไกลน้อยกว่าเราอาจเป็นอย่างอื่นได้ เรามักจะล้มเหลวที่จะชื่นชมสิ่งที่เราได้จนกว่าเราจะสูญเสียมันไป เรากระหายประสบการณ์วัตถุความสัมพันธ์เท่านั้นที่จะเติบโตเบื่อกับพวกเขา และยังอยากที่ยังคงอยู่ ฉันพูดได้จากประสบการณ์ แน่นอน