For polyethylene, the area of the p

For polyethylene, the area of the peaks at 1780 and 1700
cm-1 was used for the oxidized components (carbonyl
forming bands) and the area of the peak at 1465 cm-1
was used to represent the natural component of PE. For
polypropylene, the same area of 1780 and 1700 cm-1 was
used for the oxidized components, whereas the area belonging
to the peak at 2720 cm-1 was used to represent
the natural component of PP.
Res ults
The carbonyl index is a useful and broadly used measure
to quantify the degree of degradation of polymers.
Yet, it is not an absolute measure of degradation and it
can, therefore, not be directly translated to the loss of
mechanical properties of the given polymer. Hence, we
compared the data of our measurements with studies in
which degradation was induced under controlled laboratory
conditions and in which the carbonyl index was defined
in the same way as in our study.
Figure 9.6 and Figure 9.7 show the obtained FTIR spectra
for PE and PP, respectively, showing the formation of the
carbonyl groups at 1720 cm-1, which is characteristic for
the oxidation of the material. Table 9.6 shows the calculated
values of the carbonyl index (CI) for the studied PE
and PP samples. Higher values of CI indicate stronger oxidation.
Note that CI values of PE and PP cannot directly
be compared to each other, because the basis of calculating
the CI value is different for both polymers (i.e. the
area belonging to the peak that represents the natural
component of PE and PP are different).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สำหรับเอทิลีน บริเวณยอด 1780 และ 1700ซม.-1 ใช้สำหรับคอมโพเนนต์ออกซิไดซ์ (carbonylรูปวง) และพื้นที่ของจุดสูงสุดที่ 1465 ซม.-1ถูกใช้เพื่อแทนองค์ประกอบธรรมชาติของ PE สำหรับโพรพิลีน 1780 และ 1700 ซม. 1 อันเดียวกันได้ใช้สำหรับคอมโพเนนต์ออกซิไดซ์ ในขณะที่อยู่ที่ตั้งเที่ยวที่ 2720 ซม.-1 ถูกใช้เพื่อแสดงตัวส่วนประกอบที่เป็นธรรมชาติของ PPความละเอียด ultsดัชนี carbonyl เป็นวัดมีประโยชน์ และใช้วัดปริมาณระดับการย่อยสลายโพลิเมอร์ยัง มันไม่ได้วัดแน่นอนของลดสามารถ ดังนั้น ไม่ตรงแปลเป็นการสูญเสียคุณสมบัติทางกลของพอลิเมอร์กำหนด ดังนั้น เราเปรียบเทียบข้อมูลการวัดของเรามีการศึกษาย่อยสลายที่ถูกเหนี่ยวนำภายใต้ห้องปฏิบัติการควบคุมเงื่อนไข และดัชนี carbonyl ถูกกำหนดไว้วิธีการเดียวกันในเรื่องการเรียนรูปที่ 9.6 และรูปที่ 9.7 แสดงสเปกตรัม FTIR ได้รับPE และ PP ตามลำดับ แสดงการก่อตัวของการกลุ่ม carbonyl 1720 ซม. 1 ซึ่งเป็นลักษณะเฉพาะสำหรับออกซิเดชันของวัสดุ แสนวิเศษ 9.6 ตารางแสดงการคำนวณค่าของดัชนี carbonyl (CI) สำหรับ PE ศึกษาและตัวอย่าง PP ค่าที่สูงกว่าของ CI ระบุเกิดออกซิเดชันขึ้นหมายเหตุว่า ค่า CI ของ PE และ PP ไม่ได้โดยตรงเปรียบได้กับแต่ละอื่น ๆ เนื่องจากพื้นฐานของการคำนวณค่า CI เป็นโพลิเมอร์ทั้งสองแตกต่างกัน (เช่นการบริเวณจุดสูงสุดที่แสดงถึงธรรมชาติส่วนประกอบของ PE และ PP ได้แตก)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สำหรับพลาสติกพื้นที่ของยอดเขาที่ 1780 และ 1700
ซม-1 ที่ใช้สำหรับชิ้นส่วนออกซิไดซ์
(คาร์บอนิลวงไว้) และพื้นที่ของจุดสูงสุดที่ 1465 ซม. -1
ถูกใช้ในการเป็นตัวแทนขององค์ประกอบตามธรรมชาติของ PE สำหรับโพรพิลีน, พื้นที่เดียวกันของ 1780 และ 1700 ซม-1 ใช้สำหรับชิ้นส่วนออกซิไดซ์ในขณะที่พื้นที่ที่เป็นไปสูงสุดที่ 2,720 ซม-1 ถูกนำมาใช้เพื่อเป็นตัวแทนขององค์ประกอบตามธรรมชาติของPP. Res ults ดัชนีนิลเป็นประโยชน์ และใช้กันอย่างแพร่หลายวัดปริมาณระดับของการย่อยสลายของโพลิเมอร์. แต่ก็ไม่ได้เป็นตัวชี้วัดที่แน่นอนของการย่อยสลายและสามารถจึงไม่สามารถแปลโดยตรงกับการสูญเสียของสมบัติเชิงกลของพอลิเมอที่กำหนด ดังนั้นเราเมื่อเทียบกับข้อมูลของการวัดของเรามีการศึกษาในที่ย่อยสลายได้รับการเหนี่ยวนำให้เกิดภายใต้ห้องปฏิบัติการควบคุมและเงื่อนไขในการที่ดัชนีคาร์บอนิลที่ถูกกำหนดไว้ในลักษณะเช่นเดียวกับในการศึกษาของเรา. รูปที่ 9.6 และรูปที่ 9.7 แสดงที่ได้รับสเปกตรัม FTIR สำหรับ PE และ พีพีตามลำดับแสดงให้เห็นการก่อตัวของกลุ่มคาร์บอนิลที่1720 ซม-1 ซึ่งเป็นลักษณะการเกิดออกซิเดชันของวัสดุ ตารางที่ 9.6 แสดงให้เห็นถึงการคำนวณค่าดัชนีคาร์บอนิล(CI) สำหรับการศึกษา PE และ PP ตัวอย่าง ค่าที่สูงขึ้นของ CI บ่งบอกถึงการเกิดออกซิเดชันที่แข็งแกร่ง. โปรดทราบว่าค่า CI ของ PE และ PP ไม่สามารถนำมาเปรียบเทียบกับแต่ละอื่นๆ เพราะพื้นฐานของการคำนวณค่าCI ที่แตกต่างกันสำหรับโพลีเมอทั้งสอง (คือพื้นที่ที่เป็นจุดสูงสุดที่แสดงถึงธรรมชาติส่วนประกอบของ PE และ PP มีความแตกต่างกัน)