.I did. And between shelves groanin

.

I did. And between shelves groaning with the glories of Russian history, from the love affairs of Catherine the Great to the crimes of Joseph Stalin, I found two thin volumes on Ukraine, a country of some forty six million people. One was decorated with an impressionistic painting of the 2004 Orange Revolution. I bought both. I doubt very much they were immediately replaced.

‘Looking under Russia’ is perhaps an appropriate metaphor for Ukrainian history.

Since the Pereiaslav / Pereyaslav treaty of 1654, Ukraine has only enjoyed statehood independent from Russia at moments of extreme geopolitical dislocation, such as in the final days of the First World War, in the wake of the Russian Revolution of 1917. Russian nationalists today appear to view Ukrainian independence as a similar aberration, the consequence of what President Vladimir Putin labelled the greatest geopolitical disaster of the twentieth century: the collapse of the Soviet Union – a.k.a. the Russian Empire – in 1991.

Old habits die hard. For many Russians, Ukraine is like a phantom limb still felt to be there long after its amputation. The idea that Ukraine is really a nation at all strikes some Russians as odd. To the extent that perceptions of history condition politics, understanding the Russian view of Ukrainian history – and the Ukrainian view of Ukrainian history – is essential.

Though wrong, the idea that Ukrainian history is really just an annex of the sumptuous many-roomed mansion of Russian history is common. To some degree it is understandable. Ukraine and Russia have shared triumph and tragedy from the birth of the Kyivan / Kievan Rus (the first proto-Russian state – though this of course begs the question of whether the Rus was Russian or Ukrainian at all) through the wars against the Poles in the seventeenth century to bloody struggle against fascism in the twentieth.

The historical links between the two countries, ancient and modern, are manifold and profound. The Orthodox churches of Ukraine and Russia share a patron saint – St. Vladmir or St. Volodmyr – whose statue (spelt the Ukrainian way) stands proudly on a street corner in west London. On the edge of Kyiv, the Ukrainian capital, a huge concrete museum complex inaugurated in the early 1980s commemorates the Great Patriotic War (1941-1945). Outside, a silvery figure of a woman, two hundred feet tall, holds a sword aloft in one hand, and a shield with the emblem of the Soviet Union in the other. This is a memorial to shared sacrifice – eight million Ukrainians died in the war – and a shared victory. Seventy years after the end of the war, and nearly a quarter century after the collapse of the Soviet Union, such narratives are still powerful.

For a long time, Russians saw Ukrainians as being little more than country bumpkin relatives. Theories of Slavic ethnogenesis described the two peoples as siblings born of the same Slavic womb: the “Great Russians” (i.e. Russians) on one hand and the “Little Russians” (i.e. Ukrainians) on the other. Ukrainian literature, which began to emerge in the nineteenth century, was patronisingly viewed as the picturesque product of a peasant society, essentially subordinate to Russia’s own literary canon, even when it produced such great poets as Taras Shevchenko. The fact that the flowering of Ukrainian national culture was strongest in western Ukraine, then part of the Austro-Hungarian Empire, made some Russians dismiss the whole thing as an anti-Russian ruse sponsored by external forces, a familiar refrain to those heard today.

In the Soviet period the idea of Ukrainian nationhood was viewed with similar suspicion, now additionally freighted with suggestions it was intrinsically counter-revolutionary. In April 1918, as Russia imploded in revolution, a conservative German-backed regime was set up in Kyiv. Its leader Pavlo Skoropadsky revived the title of Hetman, an ancient Cossack military title, last held by a man who had died aged 112 in 1803, in a remote Russian monastery which the Soviets would subsequently turn into a gulag. Later, in the Great Patriotic War, some Ukrainians signed up with the Germans to fight the Soviets – some even joined the SS. Nationalist anti-Soviet actions continued into the 1950s – providing the basis in historical memory for the contemporary lumping together of even moderate Ukrainian nationalists with right-wing extremists as “fascists” and “bandits”.

In the Soviet era Ukrainian national identity was never completely subsumed into Russian or Soviet identity. Sometimes, indeed, it could be useful to the Soviet state. In 1939, when Galicia, Volhynia, and Bukovyna were annexed to Soviet Ukraine as a result of the Molotov-Ribbentrop pact and Stalin’s co-invasion of Poland, the Ukrainian Supreme Soviet sent this message to Stalin: “Having been divided, having been separated for centuries by artificial borders, the great Ukrainian people are reunited forever in a single Ukrainian republic”. In 1945, professions that Ukraine was not a Soviet vassal but in fact an independent Communist state allowed Ukraine to join the United Nations as a founder member alongside the USSR, thus giving Moscow an extra vote in UN proceedings.

The process through which the borders of modern Ukraine were defined, both in the west and on the Black Sea, was part and parcel of Russia’s own headlong expansion through three centuries of Eurasian history. In the 1700s and 1800s, as the Russian geopolitical imagination became obsessed with the idea of turning the Black Sea into a Russian lake – perhaps even going so far as to seize control of Constantinople/Istanbul – the Ottoman Empire was bloodily and repeatedly pushed back from its redoubts on the northern side of the Black Sea. The Ukrainian provinces were the territorial beneficiaries. The country became ever more tightly integrated into the economics and politics of the growing Russian empire, serving as its breadbasket, and as its route to the sea.

At the end of the eighteenth century, German-born Catherine the Great founded the port of Odessa – and its hinterland of New Russia – with the help of a Spanish-Irish Neapolitan and, later, a French aristocrat. The city filled with Greeks, Bulgarians and Jews. Pushkin was sent there as punishment, and promptly started an affair with the wife of the city’s Russian governor. Amongst countless others, Odessa would ultimately produce Trotsky and Akhmatova, two titans of Russian politics and culture, before becoming the site of some of the cruellest massacres of the Holocaust.

Further east, through war, colonisation and the ethnic cleansing of its Muslim population, Crimea, the last remnant of the Mongol Golden Horde, was turned into the finest jewel in the Russian Empire. As proverbial pleasure garden for late imperial flings (as recounted by Anton Chekhov), then fantasy holiday camp for Soviet factory managers and key to Russia’s southern flank (as base of the Black Sea fleet) Crimea became firmly embedded in Russians’ psychological geography as their own private playground. Less than a century after the Tsars had conquered it, Stalin chose Crimea as the place to redraw the map of Europe once more in 1945.

Nine years later, when former Ukrainian party boss Khrushchev transferred Crimea to the Ukrainian SSR in celebration of the three hundredth anniversary of the Pereiaslav / Pereyslav treaty, there was no thought that the internal borders of the Soviet Union would ever become international borders. It was only in 1991, as a result of an attempted coup (which took place, ironically enough, while Mikhail Gorbachev was on holiday in Crimea) that the peninsula spun out of the ultimate control of Moscow, with the Soviet superstructure itself being legislated out of existence.

The idea that Crimea became part of an independent Ukraine essentially by accident is gospel truth amongst Russian politicians. It is but a short step to view Ukrainian possession of Crimea as historically illegitimate. And therein lies the beginnings of a dangerous game. What happens next? Perhaps Ukrainian independence itself, or that of the Baltic states, is equally seen as the consequence of a set of historical circumstances which some might now like to reverse.

Where does a concern for history shade into revanchism? And how far does one’s historical perspective extend back into the past? Visions of the Crimea as eternally Russian wilfully forget the Muslim population which Russian and then Soviet power displaced and deported – sometimes violently, always tragically, and with little historical recognition. As late as the turn of the last century, before the cataclysms of the twentieth, the Crimean Tatars represented nearly half the people of Crimea. Khrushchev recognised the deportation of the Tatars as one of Stalin’s crimes in his famous 1956 speech to the Twentieth Party Congress. It was not until the 1990s that many were able to come back.

Russia’s version of Ukrainian history, wrapped up in its own narrative of imperial rise and fall, from the Romanovs to the Soviets, helps explain Moscow’s attitude towards its southern neighbour – not in terms of objective interests, though these are real enough, but in terms of emotion, in terms of who is right and who is wrong. What makes things truly bad, from the Russian perspective, is that Ukrainians by and large no longer share the Russian interpretation of their history. The past looks different these days from Kyiv (still more, from Lviv). Instead of Ukrainians cherishing their supporting role in Russia’s geopolitical greatness – which essentially means the power and prestige of the state – Ukrainians have come to cherish alternative narratives of their history, based around freedom and resistance. Rediscovering their past has been a critical part of asserting Ukrainian independence. Accepting the possibility of multiple histories, not just one, is a hallmark of democracy, no

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

.ฉัน และระหว่างชั้น groaning กับสิริของประวัติศาสตร์รัสเซีย จากเรื่องความรักของนาถการก่ออาชญากรรมของโจเซฟสตาลิน พบวอลุ่มบางสองในยูเครน ประเทศที่บางคนสี่สิบหกล้าน หนึ่งถูกตกแต่ง ด้วยการทาสี impressionistic ของการปฏิวัติสีส้มปี 2004 ผมซื้อทั้ง ฉันสงสัยมากจะถูกแทนทันที'มองใต้รัสเซีย' อาจจะเป็นการเทียบที่เหมาะสมสำหรับประวัติศาสตร์ยูเครนตั้งแต่ Pereiaslav / Pereyaslav สนธิ 1654 ยูเครนได้เพียงผ่อนคลายอิสระ statehood จากรัสเซียของมากเคลื่อนภูมิศาสตร์การเมือง เช่นในวันสุดท้ายก่อนสงครามโลกครั้ง ในการปลุกของการปฏิวัติรัสเซีย 1917 ของ Nationalists รัสเซียวันนี้จะ ดูเอกราชยูเครนเป็นโค้ทติ้งที่คล้ายกัน สัจจะใดประธานาธิบดี Vladimir ปู labelled ภัยภูมิศาสตร์การเมืองมากที่สุดของศตวรรษที่ยี่สิบ: การล่มสลายของสหภาพโซเวียต –หรือเวสท์วูดในจักรวรรดิรัสเซีย – ใน 1991นิสัยเก่าตายยาก สำหรับนี่หลาย ยูเครนเป็นเช่นแขนขายังรู้สึกว่าจะมียาวนานหลังจาก amputation เป็น ความคิดที่ยูเครนเป็นประเทศเลยนัดนี่บางเป็นคี่ ขอบเขตแนวประวัติเมืองเงื่อนไข เข้าใจรัสเซียที่ดูของยูเครน ประวัติและมุมมองของประวัติศาสตร์ยูเครนยูเครน – เป็นสิ่งสำคัญแม้ไม่ถูกต้อง ความคิด ประวัติศาสตร์ยูเครนนั้นเป็นแค่การแอนเน็กซ์ของหรูหราหลายห้องนอน ชั่นประวัติศาสตร์รัสเซียเป็นเรื่องธรรมดา กับ เป็นที่เข้าใจ ยูเครนและรัสเซียได้ร่วมไทรอัมพ์และโศกนาฏกรรมจากการกำเนิดของการ Kyivan / จักรวรรดิเคียฟรุส (โปรโตรัสเซียครั้งแรกรัฐ – ว่านี้ begs คำถามที่ว่า Rus เป็นรัสเซียหรือยูเครนที่แน่นอน) ผ่านสงครามกับเสาในศตวรรษ seventeenth การต่อสู้นองเลือดกับฟาสซิสต์ในที่ยี่สิบการเชื่อมโยงทางประวัติศาสตร์ระหว่างสองประเทศ ห้อง พัก มีความหลากหลายนับ และลึกซึ้ง โบสถ์ดั้งเดิมของยูเครนและรัสเซียร่วมเซนต์สมาชิก – Vladmir เซนต์หรือเซนต์ Volodmyr – ยืน (spelt ทางยูเครน) รูปปั้นภาคภูมิใจบนถนนในลอนดอนตะวันตก บนขอบของอิฟ เมืองหลวงของยูเครน ใหญ่คอนกรีตพิพิธภัณฑ์ซับซ้อนแห่งในต้นทศวรรษ 1980 commemorates ดีรักชาติสงคราม (1941-1945) ภายนอก รูปเงินของผู้หญิง สองร้อยฟุตสูง เก็บดาบโรงแรมอลอฟท์ในมือหนึ่ง และโล่ที่ มีตราแผ่นดินของสหภาพโซเวียตในอื่น ๆ เป็นอนุสรณ์ร่วมบูชา – ล้านแปด Ukrainians ตายในการสงครามและชัยชนะร่วมกัน เซเว่นตี้ปีหลังสิ้นสุดสงคราม และเกือบสี่ศตวรรษหลังจากการล่มสลายของสหภาพโซเวียต narratives ดังกล่าวจะยังคงมีประสิทธิภาพนี่เห็น Ukrainians เป็นน้อยกว่าประเทศ bumpkin ญาติมาเป็นเวลานาน ทฤษฎีของสลาฟ ethnogenesis อธิบายคนที่สองเป็นพี่น้องที่เกิดของมดลูกสลาวิกเดียวกัน: "ดีนี่" (เช่นนี่) มือหนึ่งและ "เล็ก ๆ นี่" (เช่น Ukrainians) ในการ Patronisingly ได้ดูวรรณคดียูเครน ซึ่งเริ่มโผล่ในศตวรรษ เป็นผลิตภัณฑ์ที่สวยงามของสังคมชาวนา หลักย่อยของแคนนอนวรรณกรรมของรัสเซีย แม้จะผลิตเช่นกวีดีเป็นเดอร์สเชฟเชนโค ความจริงที่ว่าดอกของวัฒนธรรมชาติยูเครนแข็งแกร่งในยูเครนตะวันตก จากนั้นเป็นส่วนหนึ่งของจักรวรรดิออสเตรีย-ฮังการี ทำนี่บางที่บอกเลิกสิ่งทั้งหมดเป็น ruse รัสเซียต่อต้านการสนับสนุน โดยกองกำลังภายนอก ละเว้นการคุ้นเคยกับผู้ที่ ได้ยินวันนี้ในช่วงเวลาที่สหภาพโซเวียตคิดของ nationhood ยูเครนได้ดู ด้วยความสงสัยเหมือนกัน ตอนนี้นอกจากนี้ขนส่งพร้อมคำแนะนำ ได้ทำ revolutionary เคาน์เตอร์ ในเดือน 1918 เมษายน เป็นรัสเซีย imploded ในปฏิวัติ ระบอบหัวเก่าสำรองเยอรมันถูกเซ็ตอัพในอิฟ ผู้นำของ Pavlo Skoropadsky ฟื้นฟูชื่อของ Hetman การโบราณ Cossack ทหารชื่อ ล่าสุด จัดขึ้น โดยคนที่เสียชีวิตอายุ 112 ใน 1803 ในอารามรัสเซียระยะไกลซึ่งสหภาพได้จะแปรสภาพมาเป็น gulag ในสงครามรักชาติดี Ukrainians บางลงกับเยอรมันต่อสู้สหภาพ – บางเข้าร่วมแม้แต่ชาตินิยมของเอสเอสที่โซเวียตต่อต้านการดำเนินการอย่างต่อเนื่องในช่วงทศวรรษ 1950 – lumping ร่วมสมัยให้ข้อมูลพื้นฐานในหน่วยความจำประวัติศาสตร์ภายหลัง nationalists ยูเครนแม้ปานกลางกับพวกหัวรุนแรงฝ่ายขวา "fascists" และ "โจร" เข้าด้วยกันในยุคโซเวียตยูเครน เอกลักษณ์ประจำชาติไม่สมบูรณ์สามารถ subsumed ในรัสเซียหรือโซเวียตประจำการ บางครั้ง แน่นอน มันอาจจะมีประโยชน์กับรัฐโซเวียต ใน เมื่อ Galicia, Volhynia และ Bukovyna ได้ annexed โซเวียตยูเครนจากสนธิสัญญา Molotov ริบเบนทรอพและการรุกรานของสตาลินร่วมของโปแลนด์ โซเวียตฎีกายูเครนส่งข้อความนี้ไปสตาลิน: "มีการแบ่งออก มีการแยกศตวรรษ ด้วยขอบประดิษฐ์ ดียูเครนเป็นตัวตลอดในสาธารณรัฐยูเครนเดียว" ในปีค.ศ. 1945 วิชาชีพว่า ยูเครนไม่ vassal โซเวียต แต่ในความเป็นจริงรัฐคอมมิวนิสต์อิสระการอนุญาตยูเครนเข้าร่วมสหประชาชาติเป็นสมาชิกผู้ก่อตั้งควบคู่ไปกับการก่อตั้งสหภาพโซเวียต จึง ให้มอสโกเพิ่มคะแนนในตอนสหประชาชาติการที่เส้นขอบของยูเครนสมัยใหม่กำหนดไว้ ทั้งตะวันตก และ ทะเลดำ ได้ส่วนหนึ่งและพัสดุของขยายตัว headlong ของรัสเซียผ่านสามศตวรรษของประวัตินก ใน 1700s เพราะ เป็นจินตนาการภูมิศาสตร์การเมืองรัสเซียกลายเป็นเสือหิวคิดเปิดทะเลดำในทะเลสาบรัสเซีย –บางทีแม้จะจนไปยึดควบคุมเปิล/อิสตันบูล – จักรวรรดิออตโตมันถูก bloodily และซ้ำ ๆ ผลักกลับจาก redoubts ของทางด้านเหนือของทะเลดำ จังหวัดยูเครนได้รับผลประโยชน์ดินแดน ประเทศกลายเป็นแน่นตลอดไปรวมในเศรษฐกิจและการเมืองของจักรวรรดิรัสเซียเติบโต บริการของ breadbasket และ เป็นเส้นทางที่ไปทะเลเมื่อสิ้นสุดศตวรรษ eighteenth เยอรมันเกิดนาถก่อตั้งพอร์ตของโอเด สซา – และชนบทของรัสเซียใหม่ – ด้วยความช่วยเหลือสเปนไอร์แลนด์นาโปลี และ หลัง อริสโตแครทฝรั่งเศส เมืองเต็มไป ด้วย Bulgarians กรีก และยิว พุชกินส่งมีการลงโทษ และทันทีเริ่มชู้กับภรรยาของข้าหลวงรัสเซียของเมือง หมู่นับไม่ถ้วนอื่น ๆ โอเดสซาจะสุดผลิต Trotsky และ Akhmatova, titans สองเมืองรัสเซียและวัฒนธรรม ก่อนที่จะเป็น เว็บไซต์ของ massacres cruellest ของฮอโลคอสต์เพิ่มเติม ตะวันออก สงคราม อาณานิคม และทำความสะอาดของประชากรมุสลิมชนกลุ่มน้อย Crimea สติสุดท้ายของการ Mongol โกลเดนฮอร์ด เปิดเป็นอัญมณีดีที่สุดในจักรวรรดิรัสเซีย เป็นสุภาษิตความสุข สวนสำหรับสายอิมพีเรียล flings (เป็น recounted โดยทวน), แล้วแคมป์วันหยุดจินตนาการสำหรับผู้จัดการโรงงานที่สหภาพโซเวียต และสำคัญ flank ภาคใต้ของรัสเซีย (เป็นฐานของกองเรือทะเลดำ) Crimea กลายเป็นแน่นหนาฝังในภูมิศาสตร์จิตวิทยานี่เป็นสนามเด็กเล่นส่วนตัวของตนเอง น้อยกว่าหนึ่งศตวรรษหลังจาก Tsars ที่มีเอาชนะ สตาลินเลือก Crimea เป็นสถานที่ออกใหม่แผนที่ของยุโรปอีกครั้งในปีค.ศ. 1945เก้าปีต่อมา เมื่อนายพรรคอดีตยูเครนกิตาครุสชอฟโอน Crimea ไป SSR ยูเครนเพื่อเฉลิมฉลองครบรอบร้อยปีสามของ Pereiaslav / สนธิสัญญา Pereyslav มีความคิดไม่ว่า เส้นขอบภายในของสหภาพโซเวียตจะเคยเป็น แดน ในปี 1991 เป็นผลมาจากการรัฐประหารที่พยายาม (ซึ่งเกิดขึ้น พอ แดกดันในขณะที่มิคาอิลได้ในวันหยุดใน Crimea) เท่านั้นที่ by Red AdBlocker" len="85">คาบสมุทรปั่นออกจากการควบคุมที่ดีที่สุดของมอสโก มีโครงสร้างส่วนบนที่โซเวียตเองถูก legislated ไม่มีอยู่ความคิดที่ว่า Crimea กลายเป็น ส่วนหนึ่งของยูเครนอิสระเป็น โดยบังเอิญเป็นความจริงพระวรสารท่ามกลางนักการเมืองรัสเซีย ได้แต่ขั้นตอนโดยย่อเพื่อดูยูเครนครอบครอง Crimea เป็นอดีตนอกกฎหมาย และ therein คือจุดเริ่มต้นของเกมอันตราย เกิดอะไรขึ้นต่อไป เอกราชยูเครนทีตัวเอง หรือของรัฐบอลติก เท่า ๆ กันถือเป็นสัจจะของชุดของสถานการณ์ทางประวัติศาสตร์ซึ่งบางขณะอาจต้องการย้อนกลับไม่กังวลสำหรับประวัติสีที่เป็น revanchism และเท่าใดไม่มองประวัติศาสตร์ขยายกลับไปในอดีต วิสัยทัศน์ของ Crimea เป็นรัสเซีย eternally wilfully ลืมประชากรมุสลิมที่รัสเซีย และโซเวียตพลัดถิ่น และ deported – บางโหง เสมอ tragically แล้ว มีการรับรู้ประวัติศาสตร์น้อย สายที่เปิดของศตวรรษสุดท้าย ก่อน cataclysms ของที่ยี่สิบ Tatars ไครเมียแทนคนเกือบครึ่งของ Crimea กิตาครุสชอฟยังพฤติกรรมของ Tatars ที่เป็นอาชญากรรมของสตาลินในคำพูดของเขา 1956 สถานชุมนุมพรรคยี่สิบหนึ่ง ไม่ถึงปี 1990 ที่มากก็สามารถกลับมาRussia’s version of Ukrainian history, wrapped up in its own narrative of imperial rise and fall, from the Romanovs to the Soviets, helps explain Moscow’s attitude towards its southern neighbour – not in terms of objective interests, though these are real enough, but in terms of emotion, in terms of who is right and who is wrong. What makes things truly bad, from the Russian perspective, is that Ukrainians by and large no longer share the Russian interpretation of their history. The past looks different these days from Kyiv (still more, from Lviv). Instead of Ukrainians cherishing their supporting role in Russia’s geopolitical greatness – which essentially means the power and prestige of the state – Ukrainians have come to cherish alternative narratives of their history, based around freedom and resistance. Rediscovering their past has been a critical part of asserting Ukrainian independence. Accepting the possibility of multiple histories, not just one, is a hallmark of democracy, no

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

. ฉันไม่ และระหว่างชั้นส่งเสียงพึมพัมกับความงามของประวัติศาสตร์รัสเซียจากเรื่องความรักของแคเธอรีนที่ดีในการก่ออาชญากรรมของโจเซฟสตาลินผมพบว่าสองเล่มบาง ๆ บนยูเครนประเทศบาง 46,000,000 คน ใครได้รับการตกแต่งด้วยภาพวาดอิมเพรสของปี 2004 การปฏิวัติสีส้ม ฉันซื้อทั้ง ฉันสงสัยมากพวกเขาถูกแทนที่ทันที. 'มองภายใต้ของรัสเซียอาจจะเป็นคำเปรียบเทียบที่เหมาะสมสำหรับประวัติยูเครน. ตั้งแต่ Pereiaslav / สนธิสัญญา Pereyaslav ของ 1654, ยูเครนมีความสุขเพียงมลรัฐที่เป็นอิสระจากรัสเซียในช่วงเวลาของความคลาดเคลื่อนทางการเมืองที่รุนแรงเช่นใน วันสุดท้ายของสงครามโลกครั้งที่หนึ่งในการปลุกของการปฏิวัติรัสเซีย 1917 โดนัลรัสเซียในวันนี้ปรากฏเพื่อดูความเป็นอิสระยูเครนเป็นความผิดปกติที่คล้ายกันผลที่ตามมาของสิ่งที่ประธานาธิบดีปูตินที่มีข้อความภัยพิบัติทางการเมืองที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของศตวรรษที่ยี่สิบ: การล่มสลายของสหภาพโซเวียต - อาคาจักรวรรดิรัสเซีย - ในปี 1991 นิสัยเก่าตายยาก สำหรับหลาย ๆ คนรัสเซีย, ยูเครนเป็นเหมือนแขนขาผียังคงรู้สึกที่จะมีนานหลังจากที่การตัดแขนขาของมัน ความคิดที่ว่าจริงๆยูเครนเป็นประเทศที่การนัดหยุดงานทั้งหมดบางส่วนรัสเซียเป็นเลขคี่ ในกรณีที่การรับรู้สภาพของการเมืองประวัติศาสตร์เข้าใจมุมมองของประวัติศาสตร์รัสเซียยูเครน - และมุมมองของประวัติศาสตร์ยูเครนยูเครน -. เป็นสิ่งจำเป็นแม้ว่าผิดคิดว่าประวัติศาสตร์ยูเครนเป็นจริงเพียงภาคผนวกของคฤหาสน์หลาย by Red AdBlocker"> roomed อร่อยของ ประวัติศาสตร์รัสเซียเป็นเรื่องธรรมดา ในระดับหนึ่งเป็นที่เข้าใจ ยูเครนและรัสเซียได้ประสบความสำเร็จร่วมกันและโศกนาฏกรรมจากการเกิดของ Kyivan / มาตุภูมิเคียฟ (รัฐโปรรัสเซียครั้งแรก - แม้ว่าของหลักสูตรนี้ begs คำถามที่ว่ามาตุภูมิเป็นรัสเซียหรือยูเครนที่ทุกคน) ผ่านสงครามกับโปแลนด์ใน ศตวรรษที่สิบเจ็ดที่จะต่อสู้กับลัทธิฟาสซิสต์เลือดในที่ยี่สิบ. ประวัติศาสตร์เชื่อมโยงระหว่างสองประเทศโบราณและสมัยใหม่มีความหลากหลายและลึกซึ้ง คริสตจักรออร์โธดอกของยูเครนและรัสเซียร่วมนักบุญอุปถัมภ์ - เซนต์ Vladmir หรือเซนต์ Volodmyr - มีรูปปั้น (สะกดวิธียูเครน) ยืนอย่างภาคภูมิใจบนหัวมุมถนนทางตะวันตกของลอนดอน บนขอบของ Kyiv, เมืองหลวงของยูเครน, พิพิธภัณฑ์คอนกรีตที่ซับซ้อนขนาดใหญ่เปิดตัวในช่วงต้นทศวรรษ 1980 เอกราชสงครามมีใจรัก (1941-1945) นอกร่างของผู้หญิงสีเงินสองร้อยฟุตสูงถือดาบสูงขึ้นในมือข้างหนึ่งและโล่ที่มีสัญลักษณ์ของสหภาพโซเวียตในอื่น ๆ นี้เป็นที่ระลึกถึงความเสียสละที่ใช้ร่วมกัน - แปดล้าน Ukrainians ตายในสงคราม - และชัยชนะที่ใช้ร่วมกัน เจ็ดสิบปีหลังจากการสิ้นสุดของสงครามและเกือบสี่ศตวรรษหลังจากการล่มสลายของสหภาพโซเวียต, เรื่องเล่าดังกล่าวยังคงมีประสิทธิภาพ. เป็นเวลานานรัสเซีย Ukrainians เห็นว่าเป็นน้อยกว่าประเทศญาติคนบ้านนอก ทฤษฎีการ ethnogenesis สลาฟอธิบายทั้งสองคนเป็นพี่น้องที่เกิดจากครรภ์สลาฟเหมือนกัน: "รัสเซียที่ยิ่งใหญ่" (คือรัสเซีย) บนมือข้างหนึ่งและ "รัสเซียเล็ก ๆ น้อย ๆ " (คือ Ukrainians) ในที่อื่น ๆ วรรณกรรมยูเครนซึ่งเริ่มโผล่ออกมาในศตวรรษที่สิบเก้าถูกมอง patronisingly เป็นผลิตภัณฑ์ที่งดงามของสังคมชาวนาเป็นหลักสังกัดวรรณกรรมรัสเซียของตัวเองศีลแม้เมื่อมันผลิตกวีที่ดีเช่นราสโคส์ ความจริงที่ว่าการออกดอกของวัฒนธรรมของชาติยูเครนเป็นที่แข็งแกร่งในภาคตะวันตกของยูเครนนั้นเป็นส่วนหนึ่งของจักรวรรดิออสเตรียฮังการีทำบางรัสเซียยกเลิกสิ่งที่ทั้งเป็นอุบายต่อต้านรัสเซียได้รับการสนับสนุนโดยกองกำลังภายนอกละเว้นคุ้นเคยกับบรรดาได้ยินในวันนี้ในยุคโซเวียตความคิดของการเป็นชาติยูเครนถูกมองด้วยความสงสัยที่คล้ายกันในขณะนี้นอกจากนี้นำพามีข้อเสนอแนะว่ามันเป็นภายในเคาน์เตอร์ปฏิวัติ ในเดือนเมษายนปี 1918 รัสเซีย imploded ในการปฏิวัติ, อนุรักษ์นิยมระบอบการปกครองของเยอรมันได้รับการสนับสนุนที่ถูกจัดตั้งขึ้นใน Kyiv ผู้นำ Pavlo Skoropadsky ฟื้นขึ้นมาชื่อของ Hetman, ชื่อทหารโบราณคอซแซคที่จัดขึ้นที่ผ่านมาโดยคนที่เสียชีวิตในวัย 112 1803 ในวัดที่ห่างไกลของรัสเซียซึ่งโซเวียตต่อมาจะกลายเป็นป่าช้า ต่อมาในสงครามมีใจรักที่ดี Ukrainians บางลงทะเบียนกับเยอรมันในการต่อสู้กับโซเวียต - บางเข้าร่วมแม้แต่เอสเอส การกระทำที่ต่อต้านโซเวียตชาติอย่างต่อเนื่องในปี 1950 -. ให้พื้นฐานในความทรงจำทางประวัติศาสตร์ร่วมสมัยก้อนด้วยกันแม้แต่นัยูเครนในระดับปานกลางที่มีหัวรุนแรงปีกขวาเป็น "ฟาสซิสต์" และ "โจร" ในยุคโซเวียตเอกลักษณ์ประจำชาติยูเครนไม่เคยสมบูรณ์ วิทยตัวตนของรัสเซียหรือสหภาพโซเวียต บางครั้งแน่นอนมันอาจจะเป็นประโยชน์กับรัฐของสหภาพโซเวียต ในปี 1939 เมื่อกาลิเซีย Volhynia และ Bukovyna ถูกผนวกกับโซเวียตยูเครนเป็นผลมาจากการริบเบนตอนุสัญญาและสตาลินร่วมบุกโปแลนด์, ยูเครนสูงสุดสหภาพโซเวียตส่งข้อความนี้ไปยังสตาลิน "ได้รับการแบ่งออกได้รับการแยกออกจากกัน นานหลายศตวรรษโดยพรมแดนเทียมคนยูเครนจะกลับมารวมตัวที่ดีตลอดไปในสาธารณรัฐยูเครนเดียว " ในปี 1945 อาชีพว่ายูเครนไม่ได้เป็นข้าราชบริพารของสหภาพโซเวียต แต่ในความเป็นจริงรัฐคอมมิวนิสต์อิสระยูเครนได้รับอนุญาตให้เข้าร่วมกับสหประชาชาติในฐานะสมาชิกผู้ก่อตั้งข้างล้าหลังจึงให้มอสโกลงคะแนนพิเศษในการดำเนินการของสหประชาชาติ. กระบวนการที่ผ่านพรมแดนของ ที่ทันสมัยยูเครนถูกกำหนดทั้งในทางทิศตะวันตกและในทะเลสีดำเป็นส่วนหนึ่งและพัสดุของการขยายตัวหัวทิ่มของรัสเซียเองผ่านสามศตวรรษของประวัติศาสตร์เอเชีย ในยุค 1700 และปี 1800 ตามที่จินตนาการทางการเมืองรัสเซียก็หมกมุ่นอยู่กับความคิดของการเปลี่ยนทะเลสีดำลงไปในทะเลสาบรัสเซีย - บางทีอาจจะไปไกลที่สุดเท่าที่จะยึดการควบคุมของคอนสแตนติ / อิสตันบูล - จักรวรรดิออตโตถูกกระแทกซ้ำ ๆ และผลักดันกลับมาจาก redoubts ที่อยู่ทางด้านเหนือของทะเลสีดำ จังหวัดยูเครนเป็นดินแดนได้รับผลประโยชน์ กลายเป็นประเทศที่เคยขึ้นที่ผสานรวมเข้าเศรษฐศาสตร์และการเมืองของจักรวรรดิรัสเซียที่เพิ่มขึ้นทำหน้าที่เป็นอู่ข้าวอู่น้ำของตนและเป็นเส้นทางทะเล. ในตอนท้ายของศตวรรษที่สิบแปด, เยอรมันเกิดแคทเธอรีนมหาราชก่อตั้งพอร์ตโอเดสซา - และห่างไกลจากตัวเมืองใหม่ของรัสเซีย - ด้วยความช่วยเหลือของเนเปิลส์สเปนไอร์แลนด์และภายหลังขุนนางฝรั่งเศส เมืองที่เต็มไปด้วยชาวกรีก, บัลแกเรียและชาวยิว พุชกินถูกส่งไปที่นั่นเพื่อเป็นการลงโทษและเริ่มทันทีสัมพันธ์กับภรรยาของผู้ปกครองรัสเซียของเมือง ท่ามกลางคนอื่น ๆ นับไม่ถ้วนในที่สุดโอเดสซารอทสกี้จะผลิตและ Akhmatova สองยักษ์ใหญ่ของการเมืองและวัฒนธรรมของรัสเซียก่อนที่จะกลายเป็นที่ตั้งของบางส่วนของการสังหารหมู่ cruellest ของความหายนะ. ทางทิศตะวันออกนอกจากนี้ผ่านสงครามล่าอาณานิคมและการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ของประชากรมุสลิมของตน แหลมไครเมียที่เหลือสุดท้ายของมองโกลทองหมู่ก็กลายเป็นอัญมณีที่ดีที่สุดในจักรวรรดิรัสเซีย ในฐานะที่เป็นสวนสุขที่เลื่องลือสำหรับเหวี่ยงจักรพรรดิปลาย (ตามที่เล่าให้ฟังโดย Anton Chekhov) จากนั้นค่ายลูกเสือจินตนาการสำหรับผู้จัดการโรงงานโซเวียตและกุญแจสำคัญในด้านใต้ของรัสเซีย (เป็นฐานของกองเรือทะเลสีดำ) แหลมไครเมียกลายเป็นที่ฝังแน่นอยู่ในภูมิศาสตร์ทางจิตวิทยารัสเซีย 'เป็นของพวกเขา สนามเด็กเล่นส่วนตัว น้อยกว่าศตวรรษหลังจากซาร์จะสามารถเอาชนะมันสตาลินเลือกแหลมไครเมียเป็นสถานที่ที่จะวาดแผนที่ของยุโรปอีกครั้งในปี 1945 เก้าปีต่อมาเมื่ออดีตพรรคยูเครนเจ้านาย Khrushchev โอนแหลมไครเมียจะยูเครน SSR ในการเฉลิมฉลอง 300 วันครบรอบของ Pereiaslav / Pereyslav สนธิสัญญามีความคิดที่ว่าเขตชายแดนของสหภาพโซเวียตเคยจะกลายเป็นพรมแดนระหว่างประเทศไม่มี มันเป็นเพียงในปี 1991 เป็นผลจากการพยายามทำรัฐประหาร (ซึ่งเกิดขึ้นกระทบกระเทียบพอในขณะที่ Mikhail Gorbachev เป็นวันหยุดในแหลมไครเมีย) ที่คาบสมุทรปั่นออกจากการควบคุมที่ดีที่สุดของกรุงมอสโกด้วยการเสริมโซเวียตเองถูกกฎหมายออก ของการดำรงอยู่. ความคิดที่ว่าแหลมไครเมียกลายเป็นส่วนหนึ่งของอิสระยูเครนเป็นหลักโดยอุบัติเหตุคือความจริงของพระเยซูในหมู่นักการเมืองรัสเซีย แต่มันเป็นขั้นตอนสั้น ๆ เพื่อดูความครอบครองของยูเครนแหลมไครเมียเป็นลูกนอกสมรสในอดีต และอยู่ในนั้นจุดเริ่มต้นของเกมอันตราย เกิดขึ้นต่อไปคืออะไร? บางทีอาจจะเป็นอิสระยูเครนตัวเองหรือของรัฐบอลติกมีให้เห็นอย่างเท่าเทียมกันเป็นผลมาจากชุดของสถานการณ์ทางประวัติศาสตร์ซึ่งบางคนอาจจะชอบในขณะนี้ที่จะย้อนกลับ. ที่ไม่กังวลสำหรับเฉดสีลงไปในประวัติศาสตร์ revanchism? และวิธีการที่ไม่ไกลมุมมองทางประวัติศาสตร์หนึ่งของการขยายการกลับเข้ามาในอดีตหรือไม่ วิสัยทัศน์ของแหลมไครเมียเป็นนิรันดร์จงใจลืมรัสเซียประชากรมุสลิมที่รัสเซียแล้วอำนาจของโซเวียตพลัดถิ่นและถูกเนรเทศ - บางครั้งรุนแรงเสมออนาถและมีการรับรู้ประวัติศาสตร์เล็ก ๆ น้อย ๆ เป็นปลายเปิดของศตวรรษที่ผ่านมาก่อนที่จะ cataclysms ของยี่สิบ, ไครเมียตาตาร์เป็นตัวแทนของคนเกือบครึ่งหนึ่งของแหลมไครเมีย ครุชชอได้รับการยอมรับพฤติกรรมของพวกตาตาร์เป็นหนึ่งในการก่ออาชญากรรมของสตาลินในปี 1956 ชื่อเสียงของเขาคำพูดกับพรรคที่ยี่สิบสภาคองเกรส . มันไม่ได้จนกว่าปี 1990 ที่หลายคนมีความสามารถที่จะกลับมารุ่นรัสเซียของประวัติศาสตร์ยูเครนห่อขึ้นในการเล่าเรื่องของตัวเองจากการเพิ่มขึ้นของจักรพรรดิและฤดูใบไม้ร่วงจากโรมาเพื่อโซเวียตช่วยอธิบายทัศนคติที่กรุงมอสโกที่มีต่อเพื่อนบ้านทางใต้ของ - ไม่ได้อยู่ใน แง่ของผลประโยชน์วัตถุประสงค์แม้ว่าเหล่านี้เป็นจริงพอ แต่ในแง่ของอารมณ์ความรู้สึกในแง่ของการที่ถูกต้องและที่ไม่ถูกต้อง สิ่งที่ทำให้สิ่งที่ไม่ดีอย่างแท้จริงจากมุมมองของรัสเซียเป็นที่ Ukrainians โดยและขนาดใหญ่ไม่ได้มีส่วนร่วมกับการตีความของรัสเซียประวัติศาสตร์ของพวกเขา ที่ผ่านมามีลักษณะที่แตกต่างกันวันนี้จาก Kyiv (ยังคงมากขึ้นจาก Lviv) แทนของ Ukrainians ดอกบทบาทในการสนับสนุนของพวกเขาในความยิ่งใหญ่ทางการเมืองของรัสเซีย - ซึ่งเป็นหลักหมายถึงอำนาจและศักดิ์ศรีของรัฐ - Ukrainians ได้มาหวงแหนเรื่องเล่าทางเลือกของประวัติศาสตร์ของพวกเขาขึ้นอยู่รอบเสรีภาพและความต้านทาน ค้นพบที่ผ่านมาพวกเขาได้รับส่วนหนึ่งที่สำคัญของการเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับความเป็นอิสระของยูเครน รับเป็นไปได้ของประวัติศาสตร์หลายไม่เพียงเป็นสัญลักษณ์ของการปกครองระบอบประชาธิปไตยไม่มี

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผม และระหว่างชั้นพึมพัมกับความสวยของประวัติศาสตร์รัสเซีย จากความรักของ Catherine กับอาชญากรรมของโจเซฟ สตาลิน เจอสองเล่มบางในยูเครน ประเทศของบางสี่สิบหกล้านคน หนึ่งถูกตกแต่งด้วยภาพวาด impressionistic ของ 2004 การปฏิวัติสีส้ม . ผมซื้อทั้ง ผมสงสัยมาก พวกเขาถูกแทนที่ทันที

' ' ดูได้ที่รัสเซีย บางทีอาจจะเป็นการเหมาะสมกับประวัติศาสตร์ยูเครน

ตั้งแต่ pereiaslav / pereyaslav สนธิสัญญา 1654 , ยูเครน มีเพียงเพลิดเพลินกับมลรัฐอิสระจากรัสเซีย ในช่วงเวลาของสุดโต่งทางการเมือง เคลื่อน เช่น ในวันสุดท้ายของสงครามโลกครั้งแรก ในการปลุกของการปฏิวัติรัสเซีย พ.ศ. 2460 .ชาตินิยมรัสเซียวันนี้ปรากฏเพื่อดูอิสระยูเครนเป็นสีคล้ายกัน ผลพวงของสิ่งที่ประธานาธิบดีปูตินว่าภัยพิบัติที่ยิ่งใหญ่ที่สุดทางการเมืองในศตวรรษที่ยี่สิบ : การล่มสลายของสหภาพโซเวียตและรัสเซียและจักรวรรดิ– 2534

นิสัยเก่าตายยาก สำหรับรัสเซียมากยูเครนเป็นเหมือนแขนผียังรู้สึกอยู่ตรงนั้นนานหลังจากการตัดขา ความคิดที่ยูเครน เป็นประเทศที่ทุกคนนัดพวกรัสเซียเป็นคี่ ในขอบเขตที่การรับรู้ประวัติศาสตร์ สภาพการเมือง เข้าใจมุมมองของรัสเซียและยูเครนและดูประวัติของยูเครน–ประวัติศาสตร์ยูเครนเป็นสิ่งสำคัญ

แม้ผิดความคิดที่ว่าประวัติศาสตร์ยูเครนเป็นเพียงเป็นภาคผนวกของหรูหรามากมาย roomed แมนชั่นของประวัติศาสตร์รัสเซียทั่วไป บางครั้งมันก็เป็นเรื่องเข้าใจได้ยูเครนและรัสเซียได้ร่วมกันชัยชนะและโศกนาฏกรรมจากการเกิดของ kyivan / คีวานรุส ( ครั้งแรกก่อน รัสเซีย รัฐ–แม้ว่านี้แน่นอน begs คำถามว่ารัสเป็นรัสเซียหรือยูเครนเลย ) ผ่านสงครามกับโปแลนด์ในศตวรรษที่สิบเจ็ดในการต่อสู้ต่อต้านลัทธิฟาสซิสต์ในยี่สิบ .

การเชื่อมโยงทางประวัติศาสตร์ระหว่างสองประเทศโบราณและทันสมัย , มีมากมายและลึกซึ้ง . โบสถ์ออร์ทอดอกซ์ของยูเครนและรัสเซียใช้นักบุญเซนต์ vladmir –หรือเซนต์ volodmyr –ที่มีรูปปั้น ( สะกดแบบภาษาอังกฤษ ) ยืนอย่างภาคภูมิใจบนมุมถนนในลอนดอนตะวันตก บนขอบของเคียฟ เมืองหลวงของยูเครน มีพิพิธภัณฑ์คอนกรีตขนาดใหญ่ที่ซับซ้อนขึ้นในต้นทศวรรษ 1980 รำลึกสงครามมีใจรัก ( 1941-1945 )ภายนอก , รูปคล้ายผู้หญิง สูง 200 ฟุต ถือดาบ Aloft ในมือข้างหนึ่งและโล่ที่มีสัญลักษณ์ของสหภาพโซเวียตในอื่น ๆ นี้เป็นอนุสรณ์แห่งการเสียสละและแปดล้าน Ukrainians ตายในสงคราม ) และชัยชนะร่วมกัน เจ็ดปีหลังจากการสิ้นสุดของสงคราม และเกือบสี่ศตวรรษหลังจากการล่มสลายของสหภาพโซเวียตเรื่องเล่าดังกล่าวจะยังคงมีประสิทธิภาพ .

นานรัสเซียเห็น Ukrainians เป็นน้อยกว่าคนบ้านนอกญาติ ทฤษฎีของชาวสลาฟ ethnogenesis อธิบายสองคนเป็นพี่น้องคลอดจากครรภ์มารดา สลาฟเดียวกัน : " ดีเซีย " ( เช่นรัสเซีย ) บนมือข้างหนึ่งและน้อย " รัสเซีย " ( เช่น Ukrainians ) ในอื่น ๆ วรรณกรรมชาวยูเครนซึ่งเริ่มเกิดในศตวรรษที่สิบเก้า , patronisingly มองว่าเป็นผลิตภัณฑ์ที่งดงามของชาวนาในสังคมเป็นหลักย่อยของรัสเซียเองวรรณกรรมลดน้ำหนัก , แม้เมื่อผลิตกวีที่ดี เช่น ทารัส เชฟเชนโก้ ความจริงที่ว่า การออกดอกของวัฒนธรรมแห่งชาติยูเครนเป็นที่แข็งแกร่งที่สุดในตะวันตกยูเครนแล้วส่วนหนึ่งของ austro ฮังการีจักรวรรดิ