The blame usually falls on the less

The blame usually falls on the less educated and poor voters, mostly in rural areas, who allegedly sell their votes in exchange for short-term and petty material benefits. They lack the proper understanding of democracy, it is said, and lack good morals because they are ignorant and uninformed due to their lack of education. They are held to be partly responsible for the failure of democracy. Most of the education campaigns against vote-buying target the rural population and the urban poor. They are held to be infected by the disease, while the urban educated middle class are less so or not infected at all. The latter are champions of democracy whose task is to clean up politics. Certainly, the discourse on vote-buying is not groundless, and there are people who care for nothing but petty material gains. But the discourse is a gross generalisation based on the urban middle-class bias against the provincial-based electoral majority.

Thongchai notes that “rural citizens are more or less informed and conscious of their interests like their urban counterparts”, and that the assumption of superiority by the Bangkok middle classes is really a sign of their ignorance:

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตำหนิมักจะตรงกับวันที่มีการศึกษาน้อยและยากจนลงคะแนนเสียงส่วนใหญ่อยู่ในพื้นที่ชนบทที่ถูกกล่าวหาว่าขายเสียงของพวกเขาในการแลกเปลี่ยนในระยะสั้นและวัสดุที่ย่อยประโยชน์ พวกเขาขาดความเข้าใจที่ถูกต้องของระบอบประชาธิปไตยเป็นที่กล่าวและขาดศีลธรรมอันดีเพราะพวกเขาไม่รู้และไม่รู้เพราะพวกเขาขาดการศึกษา พวกเขาจะถูกจัดขึ้นเพื่อเป็นส่วนหนึ่งที่รับผิดชอบในความล้มเหลวของการปกครองระบอบประชาธิปไตยส่วนใหญ่ของแคมเปญการศึกษากับการซื้อเสียงเป้าหมายประชากรในชนบทและในเมืองที่ยากจน พวกเขาจะมีขึ้นที่จะติดเชื้อจากโรคในขณะที่คนชั้นกลางในเมืองที่มีการศึกษาน้อยมากหรือไม่ได้ติดเชื้อเลย หลังเป็นตัวแทนของระบอบประชาธิปไตยซึ่งงานคือการทำความสะอาดการเมือง แน่นอนวาทกรรมเกี่ยวกับการซื้อเสียงไม่ได้เป็นโคมลอยและมีคนที่ดูแลอะไร แต่กำไรวัสดุย่อยเป็น แต่วาทกรรมเป็นลักษณะทั่วไปรวมอยู่บนพื้นฐานของอคติชั้นกลางในเมืองส่วนใหญ่กับการเลือกตั้งประจำจังหวัดตาม.

บันทึก thongchai ว่า "ประชาชนในชนบทมีมากหรือน้อยทราบและตระหนักถึงผลประโยชน์ของพวกเขาเช่น counterparts เมืองของพวกเขา",และสมมติฐานที่เหนือกว่าโดยชนชั้นกลางกรุงเทพฯเป็นจริงสัญลักษณ์ของความไม่รู้ของพวกเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตำหนิมักจะตรงกับผู้ลงการศึกษาน้อย และยากจนคะแนน ส่วนใหญ่ในชนบท ผู้ลักลอบขายลงคะแนนแลกเปลี่ยนระยะสั้น และ petty ประโยชน์วัสดุ พวกเขาขาดความเข้าใจที่เหมาะสมของประชาธิปไตย กล่าว และขาดศีลธรรมที่ดี เพราะพวกเขาจะไม่รู้ และไม่รู้ของพวกเขาขาดการศึกษา พวกเขาจะจัดขึ้นเพื่อรับผิดชอบบางส่วนของความล้มเหลวของประชาธิปไตย ส่วนใหญ่ส่งเสริมการศึกษาซื้อคะแนนเป้าหมายประชากรชนบทและคนจนเมือง พวกเขาจะจัดติดเชื้อโรค ในขณะคนชั้นกลางศึกษาน้อยมาก หรือไม่ติดเลย หลังเป็นแชมป์ของงานจะทำความสะอาดการเมืองประชาธิปไตย แน่นอน วาทกรรมในการซื้อเสียงไม่ groundless และมีคนดูแลไม่มีอะไร แต่กำไรวัสดุ petty แต่วาท generalisation รวมที่ขึ้นอยู่กับความโน้มเอียงที่ชั้นกลางเมืองกับที่อยู่จังหวัดเลือกตั้งส่วนใหญ่

ธงชัยบันทึกว่า "ชนบทได้ทราบ และตระหนักความสนใจเช่นปราบปรามเมืองน้อย" สมมติฐานของปมโดยชนชั้นกลางของกรุงเทพมหานครเป็น ความไม่รู้ของพวกเขาจริง ๆ ว่า:

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โดยปกติแล้วจะโทษอยู่ในกลุ่มผู้มีสิทธิออกเสียงเลือกตั้งไม่ได้รับการศึกษาและคนยากจนซึ่งส่วนใหญ่เป็นพื้นที่ในชนบทที่ถูกกล่าวหาว่าขายเสียงลงคะแนนของพวกเขาในการแลกเปลี่ยนสำหรับสิทธิประโยชน์และวัสดุเชื่อมต่อในระยะสั้น พวกเขาไม่มีความรู้ความเข้าใจที่ถูกต้องของประชาธิปไตยมีการพูดกันและการขาดศีลธรรมอันดีเพราะเขาเป็นคนไม่รู้เนื่องจากการขาดของการศึกษา พวกเขาจะมีการประชุมเพื่อเป็นบางส่วนต้องรับผิดชอบสำหรับความล้มเหลวของระบอบประชาธิปไตยแคมเปญการศึกษากับการลงคะแนน - ซื้อมากที่สุดเป้าหมายประชากรในชนบทและคนจนในเมืองได้ พวกเขาจะมีการประชุมเพื่อเป็นผู้ติดเชื้อจากการระบาดของโรคได้ในขณะที่มีการศึกษาระดับกลางในเมืองที่มีผู้ติดเชื้อที่ทั้งหมดไม่เช่นนั้นหรือไม่ หลังได้แชมป์ของระบอบประชาธิปไตยซึ่งมีงานมีการทำความสะอาดขึ้นการเมือง แน่นอนว่า"วาทกรรมในการลงคะแนนแบบไม่มีหลักฐานการซื้อเป็นไม่และมีผู้ที่เอาใจใส่สำหรับวัสดุเชื่อมต่อในการเพิ่มขึ้นจริงแต่ไม่มีอะไร แต่"วาทกรรมเป็น generalisation รวมที่ใช้ในการทำงานในเมืองส่วนกลาง - class กับคนส่วนใหญ่เกี่ยวกับการเลือกตั้งในต่างจังหวัดซึ่งจะ.

ธงว่า"ประชาชนในชนบทมีมากกว่าหรือน้อยกว่าได้รับทราบข้อมูลและความสำนึกของความสนใจของเขาเหมือนกับในเมืองของพวกเขา"และที่คาดไว้ในชั้นเรียนมากกว่าโดยส่วนกลางกรุงเทพฯที่เป็นเครื่องหมายของความไม่รู้ของพวกเขา: