Phonetics (pronounced /fəˈnɛtɪks/,

Phonetics (pronounced /fəˈnɛtɪks/, from the Greek: φωνή, phōnē, 'sound, voice') is a branch of linguistics that comprises the study of the sounds of human speech, or—in the case of sign languages—the equivalent aspects of sign.[1] It is concerned with the physical properties of speech sounds or signs (phones): their physiological production, acoustic properties, auditory perception, and neurophysiological status. Phonology, on the other hand, is concerned with the abstract, grammatical characterization of systems of sounds or signs.

The field of phonetics is a multilayered subject of linguistics that focuses on speech. In the case of oral languages there are three basic areas of study:

Articulatory phonetics: the study of the production of speech sounds by the articulatory and vocal tract by the speaker.
Acoustic phonetics: the study of the physical transmission of speech sounds from the speaker to the listener.
Auditory phonetics: the study of the reception and perception of speech sounds by the listener.
These areas are inter-connected through the common mechanism of sound, such as wavelength (pitch), amplitude, and harmonics.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สัทศาสตร์ (ออก เสียง/fəˈnɛtɪks / จากที่กรีก: φωνή phōnē 'เสียง เสียง') เป็นสาขาของภาษาศาสตร์ที่ประกอบด้วยเสียงคำพูดของมนุษย์ การศึกษา หรือ — ในกรณีของเครื่องหมายภาษา — ด้านเทียบเท่าของเครื่อง[1] มันเกี่ยวข้องกับคุณสมบัติทางกายภาพของเสียงเสียงหรือสัญญาณ (โทรศัพท์): การผลิตสรีรวิทยา อะคูสติกคุณสมบัติ รู้หู และสถานะ neurophysiological วารสารมนุษยศาสตร์มหาวิทยาลัยนเรศวร ในทางกลับกัน เกี่ยวข้องกับคุณสมบัติทางไวยากรณ์ บทคัดย่อของระบบเสียงหรือสัญญาณฟิลด์ของสัทศาสตร์เป็นเรื่อง multilayered ของภาษาศาสตร์ที่เน้นเสียง ในกรณีของภาษาปาก มีสามด้านพื้นฐานการศึกษา:สัทศาสตร์ articulatory: การศึกษาการผลิตเสียงในเสียงโดยทางเดิน articulatory และ vocal โดยในการสัทศาสตร์อะคูสติก: การศึกษาการส่งเสียงเสียงจากลำโพงที่ฟังแบบจริงสัทศาสตร์หู: ศึกษาพนักงานต้อนรับและรับรู้เสียงคำพูดโดยการฟังพื้นที่เหล่านี้จะเชื่อมต่อระหว่างผ่านกลไกทั่วไปเสียง เช่นความยาวคลื่น (ระยะห่าง), คลื่น และนิคส์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สัทศาสตร์ (ออกเสียง / fənɛtɪks / จากกรีก: φωνή, โทรศัพท์, 'เสียงเสียง') เป็นสาขาของภาษาศาสตร์ที่ประกอบด้วยการศึกษาของเสียงพูดของมนุษย์หรือในกรณีที่มีการเข้าสู่ระบบภาษาด้านเทียบเท่า . ลงนาม [1] มันเป็นที่เกี่ยวข้องกับคุณสมบัติทางกายภาพของเสียงพูดหรือสัญญาณ (โทรศัพท์มือถือ): การผลิตทางสรีรวิทยาของพวกเขาคุณสมบัติอะคูสติก, การรับรู้การได้ยินและสถานะ neurophysiological สัทวิทยาในมืออื่น ๆ ที่มีความกังวลเกี่ยวกับนามธรรมลักษณะไวยากรณ์ของระบบของเสียงหรือสัญญาณ. ด้านการออกเสียงเป็นเรื่องพหุภาษาศาสตร์ที่มุ่งเน้นไปที่การพูด ในกรณีของภาษาในช่องปากมีสามด้านพื้นฐานของการศึกษา: สรีรสัทศาสตร์: การศึกษาการผลิตในการพูดเสียงโดย articulatory และระบบเสียงที่เปล่งออกจากลำโพง. อะคูสติกออกเสียง: การศึกษาการส่งผ่านทางกายภาพของการพูดเสียงจากลำโพง ที่จะฟัง. ได้ยินการออกเสียง: การศึกษาการรับและการรับรู้ในการพูดฟังเสียงโดย. พื้นที่เหล่านี้จะเชื่อมต่อระหว่างผ่านกลไกของเสียงเช่นความยาวคลื่น (สนาม), ความกว้างและประสาน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สัทศาสตร์ ( ออกเสียง / F əˈ N ɛ T ɪ KS / จากกรีก : φωνή pH โฮ N ē ' เสียงเสียง ' ) เป็นสาขาหนึ่งของภาษาศาสตร์ที่ประกอบด้วยการศึกษาเสียงของคำพูดของมนุษย์ หรือในกรณีของภาษาเซ็นเทียบเท่าด้าน [ 1 ] เป็นเครื่องหมาย ที่เกี่ยวข้องกับสมบัติทางกายภาพของการพูด หรือสัญญาณเสียง ( โทรศัพท์ ) : สรีรวิทยาการผลิต คุณสมบัติ โสตประสาทรับรู้เสียงกีต้าร์อะคูสติกและสถานะ neurophysiological . ไม่มีบนมืออื่น ๆที่เกี่ยวข้องกับนามธรรม ลักษณะทางไวยากรณ์ของระบบเสียงหรือสัญญาณ

ด้านสัทศาสตร์เป็นมัลติเลเยอร์ วิชา ภาษาศาสตร์ ที่เน้นการพูด ในกรณีของการพูดภาษามีสามพื้นที่ขั้นพื้นฐานของการศึกษา :

" : พูดไม่ชัดการศึกษาการผลิตเสียงและเสียงโดยพูดไม่ชัดช่องเสียงด้วยลำโพง
อคูสติกสัทศาสตร์ : การศึกษาการส่งผ่านทางกายภาพของการพูดเสียงจากผู้พูดกับผู้ฟัง
โสตสัทศาสตร์ : การศึกษา และการรับรู้เสียงภาษาโดยการฟัง .
พื้นที่เหล่านี้จะเชื่อมต่อผ่านทางอินเตอร์ กลไกทั่วไปของเสียงเช่น ความยาวคลื่น ( สนาม ) , ขนาด , และฮาร์มอนิ