He let out a sigh of relief when he

He let out a sigh of relief when he saw it was just Himchan asking how he was doing. He sent back a quick text, telling his friend that he was doing okay but Youngjae couldn't get himself to say anything else. He knew he was hurting Himchan by giving him short handed replies or sometimes not even replying but it still made sense in his mind, that if he cut everyone out, they would be safe from Daehyun and his men.

Youngjae breathed in shakily, trying to gather up enough courage to go out and make a quick run to the grocery store. He couldn't remember the last time he'd eaten properly – not since he was living with Himchan. He didn't want much, he knew he couldn't stomach much but he knew he needed something. The man grabbed his coat, pulling it onto his frail body before pulling the hood over his head and taking in a deep breath; it was terrifying leaving his apartment even though he knew it was more dangerous inside.

A sharp gasp left his mouth when he opened the door and met eyes with someone. Youngjae put a hand over his heart, leaning against the door frame for support. “You scared me.” He breathed and Himchan instantly reached out to support him.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เขาให้ออกแยกกันอย่างโล่งอกเมื่อเขาเห็นมันเป็น Himchan เพียงถามว่า เขาได้ทำ เขาส่งกลับข้อความด่วน บอกเพื่อนเขาว่า เขาทำล่ะ แต่ Youngjae ไม่เรียกตัวเองว่าอะไร เขารู้ว่า เขามีมากมาย Himchan ให้เขาตอบสั้น ๆ มอบ หรือบางครั้งไม่ได้ตอบกลับ แต่ยัง ทำความรู้สึกในจิตใจของเขา ว่าถ้าเขาตัดทุกคน พวกเขาจะปลอดภัยจาก Daehyun และคนของเขา

Youngjae หายใจใน shakily พยายามที่จะรวบรวมค่ากล้าพอไปออก และให้ใช้ด่วนร้านค้า เขาไม่สามารถจำเวลาล่าสุดที่ได้กินได้อย่างถูกต้อง – ตั้งแต่เขาอยู่กับ Himchan เขาไม่ต้องมาก เขารู้เขาไม่กระเพาะอาหารมาก แต่เขารู้ว่า เขาต้องการอะไร ชายคนนั้นคว้าเสื้อนอกของเขา ดึงบนร่างกายของเขา frail ก่อนดึงกระโปรงหน้ารถเหนือศีรษะของเขา และในลมหายใจ มันน่ากลัวออกจากอพาร์ทเมนท์ของเขาแม้ว่าเขารู้ว่า มันเป็นอันตรายมากขึ้นภายใน.

คมกระหืดซ้ายปากของเขาเมื่อเขาเปิดประตู และพบตากับคน Youngjae ใส่มือมากกว่าหัวใจ พิงกับกรอบประตูสำหรับการสนับสนุน "คุณกลัวผม"เขาหายใจ และ Himchan ทันทีถึงออกสนับสนุนเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เขาปล่อยให้ออกถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเขาเห็นว่ามันเป็นเพียงแค่ฮิมชานถามว่าเขากำลังทำอะไร เขาส่งกลับข้อความอย่างรวดเร็วบอกเพื่อนของเขาว่าเขากำลังทำอะไรถูก แต่ยองไม่สามารถรับตัวเองที่จะพูดอะไรอื่น เขารู้ว่าเขาถูกทำร้ายฮิมชานโดยให้เขาตอบมือสั้นหรือบางครั้งไม่ได้ตอบกลับ แต่ก็ยังทำให้ความรู้สึกในใจของเขาว่าถ้าเขาตัดทุกคนออกพวกเขาจะปลอดภัยจาก Daehyun และคนของเขายองสูดอย่างงงงันพยายามที่จะ รวบรวมความกล้าพอที่จะออกไปและทำให้การทำงานอย่างรวดเร็วที่ร้านขายของชำ เขาจำไม่ได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เขาจะกินอย่างถูกต้อง - ไม่ได้นับตั้งแต่ที่เขายังมีชีวิตอยู่กับฮิมชาน เขาไม่ได้ต้องการมากเขารู้ว่าเขาไม่สามารถท้องมาก แต่เขารู้ว่าเขาต้องการอะไรบางอย่าง คนที่คว้าเสื้อคลุมของเขาดึงมันลงบนร่างผอมบางของเขาก่อนที่จะดึงเครื่องดูดควันเหนือหัวของเขาและการในลมหายใจลึก มันก็น่ากลัวออกจากอพาร์ตเมนต์ของเขาแม้เขาจะรู้ว่ามันเป็นอันตรายมากขึ้นภายในหอบคมซ้ายปากของเขาเมื่อเขาเปิดประตูและสบตากับใครบางคน ยองใส่มือมากกว่าหัวใจของเขายืนพิงกรอบประตูสำหรับการสนับสนุน "คุณฉันกลัว." เขาสูดลมหายใจและฮิมชานทันทีเอื้อมมือออกไปสนับสนุนเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เขาถอนหายใจโล่งอกเมื่อเขาเห็นมันแค่ฮิมชานถามว่าเขาทำอะไร เขาส่งกลับข้อความด่วน บอกเพื่อนว่าเขาไม่เป็นไรแต่ยองแจไม่ได้ไปพูดอะไรอีก เขารู้ว่าเขาทำร้ายฮิมชาน โดยการให้เขามือสั้นตอบกลับ หรือบางครั้งไม่ได้ตอบ แต่มันก็ทำให้ความรู้สึกในจิตใจของเขา ถ้าเขาตัดทุกคนออกพวกเขาจะปลอดภัยจากแดฮยอนและคนของเขา

ยองแจหายใจในสั่น พยายามรวบรวมความกล้าพอที่จะออกไป และทำให้วิ่งเร็วไปร้านขายของชำ เขาไม่สามารถจำครั้งสุดท้ายที่เขาจะกินอย่างถูกต้องและไม่ตั้งแต่เขาอาศัยอยู่กับฮิมชาน . เขาไม่ได้ต้องการมาก เขารู้เขาก็ท้องหรอก แต่เขารู้ว่าเขาต้องการอะไร ชายหนุ่มคว้าเสื้อคลุมของเขาดึงมันลงบนร่างกายที่อ่อนแอของเขาก่อนจะดึงผ้าคลุมศีรษะของเขาและการหายใจลึกๆ มันน่ากลัวออกจากห้องพักของเขา ถึงแม้ว่าเขาจะรู้ว่ามันอันตรายกว่าข้างใน

อ๊าคมออกจากปากของเขา เมื่อเขาเปิดประตูและได้พบกับสายตากับใครบางคน ยองแจใส่มือหัวใจของเขาพิงกรอบประตูที่ให้การสนับสนุน " คุณทำให้ผมกลัว" เขาระบายลมหายใจออก และฮิมชานทันทีถึง

เพื่อสนับสนุนเขา