The small market town of Sam Chuk,

The small market town of Sam Chuk, in Suphan Buri, is the kind of place with just 200 timber houses and four
main streets. But it was formerly a center of trade in the region, drawing sellers who crossed its surrounding
paddy fields and paddled up its khlongs. It became a magnet for fishermen who once caught shrimp in the fastflowing
Suphan Buri River that passes through the town.
Wealthy or poor, they all came to trade their wares in the town’s market, run by families who had lived there for
generations. But, in 2003, the once-striking market square, with its dark timber walls, was visibly decaying. There
were hawkers selling their goods higgledy piggledy, the 100-year-old structure was dilapidated; the number of
customers had slowed to a trickle.
With trade declining, many were thinking of packing their bags for Bangkok. And the town’s committee was more
often talking about demolishing the building, or giving it back to the Crown Property Bureau – an investment arm
belonging to HM the King. The townsfolk dreamt of the shiny new building that would take the place of the
eyesore.
Cut to Sam Chuk in November 2005, and the town is an entirely different entity. Street traders line its roads,
plying wares typical to the region such as dried fish and kiap bau, a sweet, flat bread. Cars with Bangkok plates
pull up, disgorging curious tourists. And the market is unrecognizable. Having been given a clean-up by the
town’s residents, it is bustling, its food stalls attractively arranged, the shiny concrete floors spanking clean. On a
street leading off from the market is a handsome two-storey home with wooden louvres, which once belonged to
the town’s richest person. Converted into a folk museum a year ago, the wooden walls now hang old black-andwhite
photos of the town’s residents.
There is a grainy picture of two old codgers playing draughts in the market-side coffee shop; a yellowing
Electrolux fridge occupies a corner. A solid teak staircase leads to the museum’s second tiled floor, filled with
glass cases bearing old urns gleaned from the houses of the local residents. Opposite the market is a stall,
staffed by the town’s enthusiastic committee members with booklets and postcards about the local history and
restoration projects

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตลาดเมืองของสามชุกสาม ในสุพรรณบุรี เป็นประเภทของสถานที่กับบ้านไม้ 200 เพียง 4ถนนสายหลัก แต่เดิมเป็นศูนย์กลางทางการค้าในภูมิภาค วาดผู้ที่ข้ามสภาพแวดล้อมของนาฟิลด์ และ paddled ค่าของ khlongs มันกลายเป็นแม่เหล็กสำหรับชาวประมงที่จับกุ้งในการ fastflowing ครั้งแม่น้ำบุรีสุพรรณบุรีที่ผ่านเมืองรวย หรือจน พวกเขาทั้งหมดมาตำง ๆ ของพวกเขาในตลาดของเมือง รัน โดยครอบครัวที่มีอยู่มีการทำค้ารุ่น แต่ ใน 2003 โดดเด่นเมื่อตลาดสแควร์ กำแพงไม้สีเข้ม มีระยะสลาย มีขายของสินค้า higgledy piggledy hawkers โครงสร้างอายุ 100 ปีมีศัทธาเข้าไป จำนวนลูกค้ามีการชะลอตัวจะมีไหลกับการค้าลดลง หลายถูกคิดบรรจุภัณฑ์ของถุงสำหรับกรุงเทพมหานคร และคณะกรรมการของเมืองได้มากขึ้นมักพูด demolishing อาคาร หรือให้มันกลับไปยังสำนักงานทรัพย์สินมงกุฎ – การลงทุนของ HM กษัตริย์ สมัยก่อนที่ฝันของอาคารใหม่เงาที่จะใช้สถานบาดตัดไปสามชุก Sam ในเดือน 2005 พฤศจิกายน และเมืองเป็นเอนทิตีที่แตกต่าง ผู้ค้าถนนเส้นของถนนบริการตำง ๆ ทั่วไปไปยังภูมิภาคเช่นแห้งปลาและ kiap บัว หวาน ขนมปังแบน รถยนต์กับแผ่นกรุงเทพมหานครดึง disgorging นักท่องเที่ยวอยากรู้อยากเห็น และตลาดไม่เรู้ มีรับการล้างโดยการอาศัยอยู่ในเมือง มันมีนี่ ของอร่อยอย่าง จัด พื้นคอนกรีตเงาเอี่ยมสะอาด ในการถนนนำออกจากตลาดเป็นบ้าน 2 ชั้นหล่อ ด้วยไม้ louvres ซึ่งเป็นสมาชิกเพียงครั้งเดียวบุคคลที่รวยที่สุดของเมือง แปลงเป็นพิพิธภัณฑ์พื้นบ้านปี ผนังไม้ตอนนี้แขวนเก่าดำ-andwhiteภาพของผู้อยู่อาศัยในเมืองมีรูปภาพมีเม็ดเล็ก ๆ ของ codgers เก่าสองเล่นลมในร้านกาแฟข้างตลาด มีสีเหลืองตู้เย็น Electrolux ใช้มุม ภายในเป็นไม้สักแข็งนำไปพิพิธภัณฑ์ของกระเบื้องชั้นสอง เต็มไปด้วยแก้วกรณีเรือง urns เก่าคาดบ้านของประชาชนในท้องถิ่น ตรงข้ามตลาดเป็นคอกครูในเมืองกระตือรือร้นกรรมการแบบหนังสือและโปสการ์ดเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ท้องถิ่น และโครงการฟื้นฟู

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตลาดเมืองเล็ก ๆ ของสามชุก, สุพรรณบุรี, เป็นชนิดของสถานที่ที่มีเพียง 200 บ้านไม้และสี่
ถนนสายหลัก แต่มันเคยเป็นศูนย์กลางของการค้าในภูมิภาค, การวาดภาพผู้ขายที่ข้ามรอบ
นาข้าวและพายเรือขึ้นคลองของ มันจะกลายเป็นแม่เหล็กสำหรับชาวประมงที่เคยจับกุ้งใน fastflowing
สุพรรณบุรีแม่น้ำบุรีที่ผ่านเมือง.
ร่ำรวยหรือยากจนพวกเขาทั้งหมดมาเพื่อการค้าสินค้าของพวกเขาในตลาดเมืองดำเนินการโดยครอบครัวที่เคยอาศัยอยู่ที่นั่นเป็นเวลา
หลายชั่วอายุ แต่ในปี 2003 ตารางตลาดครั้งหนึ่งที่โดดเด่นด้วยผนังไม้สีเข้มของมันเป็นเนื้อที่อย่างเห็นได้ชัด มี
แผงลอยขายสินค้าของพวกเขาภาวะที่ยุ่งเหยิงเป็นโครงสร้าง 100 ปีเป็นทรุดโทรม; จำนวนของ
ลูกค้าได้ชะลอตัวลงไปหยด.
ด้วยการลดลงของการค้าหลายคนคิดว่าการบรรจุถุงของพวกเขาสำหรับกรุงเทพฯ และคณะกรรมการของเมืองที่ถูกมากขึ้น
มักจะพูดคุยเกี่ยวกับการรื้อถอนอาคารหรือให้มันกลับไปที่สำนักงานทรัพย์สินส่วนพระมหากษัตริย์ - การลงทุน
ที่อยู่ในประเภทพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ชาวกรุงฝันของอาคารใหม่เงาที่จะใช้สถานที่ของ
รกหูรกตา.
ตัดสามชุกในเดือนพฤศจิกายน 2005 และเมืองที่เป็นองค์กรที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ผู้ประกอบการค้าถนนสายถนนที่
วิ่งถ้วยทั่วไปในภูมิภาคนี้เช่นปลาแห้งและบ้านมหา bau, หวานขนมปังแบน รถยนต์ที่มีแผ่นกรุงเทพฯ
ดึงขึ้นอัดนักท่องเที่ยวอยากรู้อยากเห็น และตลาดมีใครรู้จัก หลังจากได้รับการทำความสะอาดขึ้นโดย
อาศัยอยู่ในเมืองก็เป็นที่คึกคักร้านอาหารที่น่าสนใจของการจัดพื้นคอนกรีตเงาตบสะอาด บน
ถนนที่นำออกจากตลาดเป็นบ้านสองชั้นหล่อด้วยเกล็ดไม้ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็น
บุคคลที่ร่ำรวยที่สุดของเมือง แปลงเป็นพิพิธภัณฑ์พื้นบ้านปีที่ผ่านมาตอนนี้ผนังไม้แขวนดำ andwhite เก่า
รูปถ่ายของผู้อยู่อาศัยในเมือง.
มีภาพเหมือนเม็ดเล็กสอง codgers เก่าเล่นร่างในตลาดฝั่งร้านกาแฟคือ; สีเหลือง
ตู้เย็น Electrolux ตรงบริเวณมุม บันไดไม้สักนำไปสู่พื้นกระเบื้องที่สองของพิพิธภัณฑ์ที่เต็มไปด้วย
กรณีแก้วแบกโกศเก่าที่รวบรวมได้จากบ้านของประชาชนในท้องถิ่น ตรงข้ามตลาดเป็นคอก
บุคลากรโดยเมืองสมาชิกคณะกรรมการที่มีความกระตือรือร้นและโปสการ์ดเล่มเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ท้องถิ่นและ
โครงการฟื้นฟู

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตลาดเมืองเล็ก ๆของ อำเภอสามชุก จังหวัดสุพรรณบุรี เป็นชนิดของสถานที่ที่มีเพียง 200 เรือนไม้และสี่
ถนนหลัก แต่มันเป็นอดีตศูนย์กลางของการค้าในภูมิภาค , การวาดภาพผู้ขายผู้ข้ามรอบ
นาข้าวและ paddled ขึ้น khlongs . มันกลายเป็นแม่เหล็กสำหรับชาวประมงเคยจับกุ้งในแม่น้ำสุพรรณบุรี fastflowing

ที่ผ่านเมืองรวยหรือจน ทุกคนมาเพื่อการค้าเครื่องถ้วยของพวกเขาในตลาดของเมือง ดำเนินการโดยครอบครัวที่ได้อยู่ที่นั่น
รุ่น แต่ในปี 2003 เมื่อตลาดที่โดดเด่น ด้วยความมืดไม้ผนังเป็นเป็นตัวเป็นตนเน่าเปื่อย . มีเป็นแผงลอยขายสินค้าของตนเอง higgledy
piggledy , 100 ปีเก่าทรุดโทรมโครงสร้างคือ หมายเลขของลูกค้ามีการชะลอตัวเพื่อหยด
.
กับการค้าลดลงหลายคนคิดของบรรจุถุงของพวกเขาสำหรับกรุงเทพมหานคร และคณะกรรมการของเมืองมากกว่า
มักจะพูดถึงรื้อถอนอาคาร หรือคืนมันให้กับสำนักงานทรัพย์สินส่วนพระมหากษัตริย์–แขนการลงทุน
ของพระบาทสมเด็จพระเจ้า ชาวกรุงฝันถึงเงาอาคารใหม่ที่จะใช้สถานที่ของลูกตา
.
ตัด สามชุก ในเดือนพฤศจิกายน 2005 และเมืองที่เป็นนิติบุคคลที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงผู้ค้าถนนสายถนน
ป่วนเครื่องปกติภูมิภาค เช่น ปลาแห้ง และ kiap เบาหวาน , แบน , ขนมปัง รถกรุงเทพ แผ่น
ดึงขึ้น disgorging นักท่องเที่ยวที่อยากรู้อยากเห็น และตลาดจะถูกลืม ได้รับสะอาดโดย
เมืองผู้อยู่อาศัยก็จะคึกคัก อาหารของร้านเสน่ห์จัดเงาพื้นคอนกรีตบสะอาด บน
ถนนนำออกจากตลาด คือ หล่อ บ้านไม้สองชั้น louvres ซึ่งเคยเป็นของ
ของเมืองที่ร่ำรวยที่สุดคน แปลงเป็นพิพิธภัณฑ์พื้นบ้านปีก่อน ตอนนี้แขวนผนังไม้สีดำเก่า andwhite
ภาพถ่ายจากเมืองของประชาชน .
มีภาพเม็ดสองเก่า codgers เล่นหมากรุกในด้านตลาดร้านกาแฟ ; สีเหลือง
Electrolux ตู้เย็นตรงบริเวณมุมบันไดไม้สัก ไปสู่พิพิธภัณฑ์ 2 พื้นกระเบื้องเต็มไปด้วย
กรณีแก้วเรืองเก่าโกศที่รวบรวมได้จากบ้านเรือนของชาวบ้าน ตรงข้ามตลาดเป็นแผงลอย
harmen โดยสมาชิกคณะกรรมการของเมืองและกระตือรือร้นกับสมุดโปสการ์ดเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ท้องถิ่นและโครงการฟื้นฟู