Charcoal in Southeast Asia: The use

Charcoal in Southeast Asia: The use of charcoal for domestic cooking has been part of
the traditional way of life in some Southeast Asian countries. In these countries, the local
food habits of the people demand and encourage commercial production and trade in
charcoal. Commercial production of charcoal is undertaken both in the public as well as
private sectors (e.g. government forestry departments, state forestry development
corporations, privately owned wood-based industries, and other charcoal related
undertakings).
Thailand’s nationwide energy survey, which was conducted in the early 1980’s, shows about
3 million tons of annual charcoal consumption. Its estimated market value then was Baht
4,500 million. The report categorically states that the use of this high-grade biomass fuel
cannot be effectively replaced by other fuels within the near future. As a recommendation to
the government, the report suggested a strategy of integrated programs of fuelwood
production and improved charcoal making, through massive tree planting and technological
innovation in charcoal making in rural areas (NEA, 1984). The recommendation stands valid
even to-date. Not much is yet known about the contribution of charcoal making and trade in
rural income and employment generation.
In the Philippines, the Rural Energy Needs Survey of 1982-83 shows a 24% share of
charcoal in energy consumption by the household sector, whereas the share of fuelwood
was 54%, and other traditional fuels only 10% (RWEDP, 1991a). In Cebu City only 5.3% of
households use charcoal for cooking, which amounts to about 8,000 tons compared to over
54,000 tons of fuelwood per year. Its most common use is grilling and roasting meat and
fish (about 38%). Other uses include ironing (about 31%), baking and rattan furniture
making. Commercial household activities account for 22.5% of the residential sector’s
fuelwood consumption. It is reported that wood-cutters and charcoal makers earn 30-50% of
the final selling price of these fuels, landowners 15-20%, vehicle owners 10-25%, and rural
and urban traders each 10-20%. The Cebu study clearly shows that by converting fuelwood
into charcoal the transport costs can be reduced substantially, from a high 35% for fuelwood
to a low 6% for charcoal (RWEDP, 1993c).

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ถ่านในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้:
การใช้ถ่านในการปรุงอาหารในประเทศที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของวิถีชีวิตของคนในบางประเทศในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ในประเทศเหล่านี้ท้องถิ่นนิสัยอาหารของคนที่เรียกร้องและสนับสนุนการผลิตในเชิงพาณิชย์และการค้าในถ่าน การผลิตเชิงพาณิชย์ของถ่านจะดำเนินการทั้งในที่สาธารณะเช่นเดียวกับภาคเอกชน (เช่นรัฐบาลหน่วยงานป่าไม้รัฐพัฒนาป่าไม้ บริษัท เอกชนที่เป็นเจ้าของอุตสาหกรรมไม้และที่เกี่ยวข้องกับถ่านอื่น ๆเเละ). ไทยสำรวจพลังงานทั่วประเทศซึ่งได้รับการดำเนินการใน ช่วงต้นปี 1980 แสดงให้เห็นเกี่ยวกับ3 ล้านตันของการบริโภคประจำปีถ่าน มูลค่าตลาดประมาณแล้วเป็นจำนวนเงิน4,500 ล้านบาท รายงานระบุแน่ชัดว่าการใช้เชื้อเพลิงชีวมวลนี้เกรดสูงไม่สามารถแทนที่ได้อย่างมีประสิทธิภาพโดยเชื้อเพลิงอื่น ๆ ในอนาคตอันใกล้ ในฐานะที่เป็นข้อเสนอแนะไปยังรัฐบาลรายงานข้อเสนอแนะกลยุทธ์ของโปรแกรมบูรณาการของไม้ฟืนการผลิตและการทำถ่านที่ดีขึ้นผ่านการปลูกต้นไม้ขนาดใหญ่และเทคโนโลยีนวัตกรรมในการทำถ่านในพื้นที่ชนบท(NEA, 1984) คำแนะนำที่ถูกต้องยืนแม้กระทั่งถึงวันที่ ไม่ค่อยเป็นที่รู้จักยังเกี่ยวกับการมีส่วนร่วมของการทำถ่านและการค้าในรายได้ในชนบทและการสร้างการจ้างงาน. ในฟิลิปปินส์สำรวจความต้องการพลังงานชนบท 1982-1983 แสดงให้เห็นว่ามีส่วนแบ่ง 24% ของถ่านในการใช้พลังงานได้ภาคครัวเรือนในขณะที่ส่วนแบ่งของไม้ฟืนเป็น 54% และเชื้อเพลิงแบบดั้งเดิมอื่น ๆ เพียง 10% (RWEDP, 1991a) ในเมืองเซบูเพียง 5.3% ของครัวเรือนที่ใช้ถ่านสำหรับการปรุงอาหารซึ่งจะมีจำนวนประมาณ8,000 ตันเมื่อเทียบกับมากกว่า54,000 ตันต่อปีไม้ฟืน การใช้งานที่พบมากที่สุดของมันคือการย่างและเนื้อสัตว์ย่างและปลา (ประมาณ 38%) การใช้งานอื่น ๆ รวมถึงโต๊ะรีด (ประมาณ 31%), การอบและเฟอร์นิเจอร์หวายทำ กิจกรรมเชิงพาณิชย์ในครัวเรือนคิดเป็น 22.5% ของภาคที่อยู่อาศัยของการบริโภคไม้ฟืน มีรายงานว่าไม้เครื่องตัดและเครื่องชงถ่านได้รับ 30-50% ของราคาขายสุดท้ายของเชื้อเพลิงเหล่านี้เจ้าของที่ดิน15-20% เจ้าของรถ 10-25% และในชนบทผู้ค้าและเมืองแต่ละ10-20% ผลการศึกษาแสดงให้เห็นชัดเจนเซบูว่าด้วยการแปลงไม้ฟืนลงไปในถ่านต้นทุนการขนส่งจะลดลงอย่างมากจากที่สูง 35% สำหรับไม้ฟืนไป6% ต่ำถ่าน (RWEDP, 1993c)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ถ่านในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ : การใช้ถ่านอาหารภายในประเทศได้รับส่วนหนึ่งของ
วิถีชีวิตแบบดั้งเดิมในบางประเทศในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ในประเทศเหล่านี้ ท้องถิ่น
นิสัยอาหารของคน ความต้องการและกระตุ้นการผลิตเชิงพาณิชย์และการค้า
ถ่าน การผลิตถ่านพาณิชย์ดำเนินการทั้งภาครัฐ เอกชน ตลอดจน
( เช่นหน่วยงานป่าไม้ของรัฐบาล รัฐ องค์กรพัฒนาเอกชน
ป่าไม้ อุตสาหกรรมไม้และถ่านอื่นๆ

เเละ ) สำรวจพลังงานทั่วประเทศไทย ซึ่งได้ดำเนินการในช่วงต้น 1980 แสดงให้เห็นเกี่ยวกับ
3 ล้านตัน การบริโภคถ่านประจำปี การประเมินมูลค่าของมันแล้ว /
4 , 500 ล้านบาทรายงานซึ่งระบุว่า การใช้เชื้อเพลิงชีวมวลนี้คุณภาพสูง
ไม่สามารถได้อย่างมีประสิทธิภาพแทนที่ด้วยเชื้อเพลิงอื่น ๆ ภายในอนาคตอันใกล้นี้ เป็นคำแนะนำ

รัฐบาล รายงานชี้ให้เห็นกลยุทธ์ของโปรแกรมแบบบูรณาการของการผลิตไม้และถ่านทำ
ดีขึ้นผ่านการปลูกต้นไม้ใหญ่ และนวัตกรรมทางเทคโนโลยี
ในถ่านทำในชนบท ( N ,1984 ) ควรยืนที่ถูกต้อง
ถึงวันที่ ไม่มากยังทราบเกี่ยวกับการทำถ่าน และการค้าในรายได้และการจ้างงานในชนบท

รุ่น ในฟิลิปปินส์ , ชนบทพลังงานสำรวจความต้องการของ 1982-83 แสดง 24 % ส่วนแบ่ง
ถ่านในการใช้พลังงานภาคครัวเรือน ในขณะที่หุ้นของไม้
54 % และอื่น ๆแบบดั้งเดิมเชื้อเพลิงเท่านั้น ( rwedp 10% ,1991a ) ในเมือง Cebu เพียง 5.3% ของ
ครัวเรือนใช้ถ่านสำหรับทำอาหาร ซึ่งปริมาณประมาณ 8 , 000 ตัน เมื่อเทียบกับกว่า 54 , 000 ตัน
เชื้อต่อปี ใช้บ่อยที่สุดคือย่างและย่างเนื้อและปลา
( ประมาณ 38 % ) ใช้อื่น ๆรวมถึงการรีดผ้า ( 31% ) อบและเฟอร์นิเจอร์หวาย
ทํา กิจกรรมในครัวเรือนพาณิชย์บัญชี 22.5% ของภาคที่อยู่อาศัย
การบริโภคไม้ . มีรายงานว่าใบไม้และผลิตถ่านได้ 30-50 %
ราคาขายสุดท้ายของเชื้อเพลิงเหล่านี้ เจ้าของที่ดิน 15-20 % เจ้าของ 10-25 % ยานยนต์ และผู้ค้าในเมืองและชนบท
แต่ละ 10-20 % การศึกษา ) แสดงให้เห็นชัดเจนว่า ด้วยการแปลงเป็นถ่านไม้
ต้นทุนการขนส่งจะลดลงอย่างมากจากระดับ 35% สำหรับไม้
ให้ต่ำร้อยละ 6 ( rwedp ถ่าน ,1993c )