A decline in self-build housing aft

A decline in self-build housing after the 1960s was probably associated with
changes in government land policy for housing, away from land subdivision, which
was a popular practice prior to 1947. This was replaced with formal land planning
systems in urban areas such as master plans, local plans, and "development orders".
These (planning systems) were seen as better alternatives in regulating supply of urban
land for housing. Another land policy instrument has been the Land Acquisition Act
(LAA)(1976), which empowered state governments to acquire land for development,
including housing. The LAA, it has been argued, enabled a sustained supply of land.
On the other hand, it can also be argued that it limited the options of land owners in
developing their lands, while State governments used the LAA as a "tool" to keep state
land from being released for low-income housing. (For sources, see Hai and
Sendut, 1979; Town and Country Planning, [undated]; Economic Planning Unit, 1986;
Consumers' Association of Penang, 1994). Recently this legislation was changed,
giving it a stronger private sector orientation.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ลดลงในที่อยู่อาศัยของตัวเองสร้างหลังปี 1960 อาจจะเป็นคนที่เกี่ยวข้องกับ
การเปลี่ยนแปลงนโยบายที่ดินของรัฐเพื่อที่อยู่อาศัยออกไปจากการแบ่งที่ดินซึ่ง
เป็นที่นิยมปฏิบัติก่อนที่จะปี 1947 นี้ถูกแทนที่ด้วยการวางแผนที่ดินอย่างเป็นทางการ
ระบบในพื้นที่เขตเมืองดังกล่าวเป็นหลัก แผนแผนท้องถิ่นและ "คำสั่งซื้อการพัฒนา".
เหล่านี้ (ระบบการวางแผน) ถูกมองว่าเป็นทางเลือกที่ดีในการควบคุมอุปทานของเมือง
ที่ดินเพื่อที่อยู่อาศัย เครื่องมือที่ใช้ในนโยบายที่ดินอีกได้รับการได้มาซึ่งที่ดินพระราชบัญญัติ
(LAA) (1976) ซึ่งอำนาจรัฐบาลของรัฐจะได้รับที่ดินสำหรับการพัฒนา
รวมทั้งที่อยู่อาศัย LAA จะได้รับการถกเถียงกัน, การใช้งานอย่างต่อเนื่องอุปทานของแผ่นดิน.
ในทางกลับกันก็ยังสามารถจะแย้งว่ามัน จำกัด ตัวเลือกของเจ้าของที่ดินใน
การพัฒนาดินแดนของพวกเขาในขณะที่รัฐบาลของรัฐใช้ LAA เป็น "เครื่องมือ" เพื่อ ให้รัฐ
ที่ดินจากถูกปล่อยออกมาเพื่อที่อยู่อาศัยมีรายได้ต่ำ (สำหรับแหล่งที่มาเห็น Hai และ
Sendut 1979; ผังเมือง [ลายมือ]; เศรษฐกิจวางแผนหน่วย 1986;
Consumers 'Association ปีนัง, 1994) เมื่อเร็ว ๆ นี้กฎหมายนี้ก็เปลี่ยน
ให้มันปฐมนิเทศภาคเอกชนที่แข็งแกร่ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การปฏิเสธในตนเองสร้างที่อยู่อาศัยหลัง 60 อาจจะเกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนแปลงในรัฐบาลที่ดิน
นโยบายที่อยู่อาศัย ห่างจากการจัดสรรที่ดินซึ่ง
เป็นการปฏิบัติที่นิยม ก่อน พ.ศ. 2490 . นี้ถูกแทนที่ด้วยระบบการวางแผน
ที่ดินอย่างเป็นทางการในเขตเมือง เช่น แผนหลักแผนท้องถิ่นและใบสั่ง " การพัฒนา " .
เหล่านี้ระบบการวางแผน ) ถูกมองว่าเป็นทางเลือกที่ดีกว่าในการควบคุมอุปทานของเมือง
ที่ดินสำหรับที่อยู่อาศัย อีกนโยบายที่ดินตราสารได้รับการซื้อที่ดินทำ
( และ ) ( 1976 ) ซึ่งให้อำนาจรัฐบาลที่จะได้รับที่ดินสำหรับการพัฒนา
รวมถึงที่อยู่อาศัย ที่และมันได้มีการถกเถียง การเปิดใช้งานผ่านการจัดหาที่ดิน
บนมืออื่น ๆมันสามารถจะแย้งว่ามัน จำกัด ตัวเลือกของเจ้าของที่ดิน
การพัฒนาดินแดนของพวกเขา ในขณะที่รัฐบาลและรัฐใช้เป็น " เครื่องมือ " เพื่อให้รัฐ
ที่ดินจากถูกปล่อยตัวเพื่อที่อยู่อาศัยที่มีรายได้ต่ำ ( แหล่งที่มา ดูไฮและ
sendut , 1979 ; ผังเมือง [ ความทันสมัย ] ; การวางแผนเศรษฐกิจหน่วย , 1986 ;
ผู้บริโภคสมาคมปีนัง , 1994 ) เมื่อเร็ว ๆนี้ กฎหมายฉบับนี้มีการเปลี่ยนแปลง
ให้ทิศทางของภาคเอกชนที่แข็งแกร่ง