The friction of terrain set up shar

The friction of terrain set up sharp, relatively inflexible limits to the
effective reach of the traditional agrarian state. Such limits were essentially
fixed, as noted earlier, by the difficulty of transporting bulk foodstuffs. Assuming
level terrain and good roads, the effective state space would have
become tenuous indeed beyond a radius of three hundred kilometers. In
one sense, the difficulty of moving grain long distances, compared with the
relative ease of human pedestrian travel, captures the essential dilemma of
Southeast Asian statecraft before the late nineteenth century. Provisioning
the state’s core population with grain ran up against the intractable limits of
distance and harvest fluctuations, while the population sequestered to plant
that grain found it all too easy to walk beyond the reach of state control. Put
another way, the friction and inefficiencies of the oxcart worked to constrict
the food supply available to the state core, whereas the relatively frictionless
movement of its subjects by foot—a movement the premodern state could not
easily prevent—threatened to deprive it of grain growers and defenders.9

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แรงเสียดทานของภูมิประเทศตั้งค่าจำกัดคม ค่อนข้างตายตัวถึงประสิทธิภาพของรัฐเกษตรกรรมแบบดั้งเดิม ข้อจำกัดดังกล่าวได้เป็นหลักถาวร ตามที่ระบุไว้ก่อนหน้านี้ โดยความยากของการขนส่งอาหารจำนวนมาก สมมติว่าระดับภูมิประเทศและถนนดี จะมีพื้นที่รัฐมีประสิทธิภาพกลายเป็นประกอบแน่นอนเกินกว่ารัศมีสามร้อยกิโลเมตร ในแง่หนึ่ง ความยากของการเคลื่อนไหวระยะเมล็ดข้าว เมื่อเทียบกับการง่ายดายญาติของมนุษย์ท่องเที่ยวถนนคนเดิน จับขึ้นเขียงสำคัญของStatecraft เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ก่อนช่วงปลายศตวรรษ การเตรียมใช้งานประชากรหลักของรัฐกับข้าววิ่งขึ้นกับข้อจำกัดของแพทย์ระยะทางและเก็บเกี่ยวความผันผวน ในขณะที่ประชากร sequestered ปลูกเมล็ดข้าวที่พบเรื่องง่ายเดินล้ำการควบคุมของรัฐ ใส่ทำงานอีกวิธีหนึ่ง แรงเสียดทาน และใจของ oxcart เล็กลงแหล่งอาหารที่มีสถานะหลัก ในขณะที่ค่อนข้างฝืดการเคลื่อนไหวของวัตถุโดยเท้า — การเคลื่อนไหวที่ไม่สามารถจำลองสถานะป้องกันได้อย่างง่ายดาย — คุกคามลิดรอนมันของเกษตรกรผู้ปลูกข้าวและ defenders.9

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แรงเสียดทานของภูมิประเทศตั้งค่าความคมชัดข้อ จำกัด ค่อนข้างยืดหยุ่นกับ
การเข้าถึงที่มีประสิทธิภาพของรัฐเกษตรกรรมแบบดั้งเดิม ข้อ จำกัด ดังกล่าวเป็นหลัก
คงที่ตามที่ระบุไว้ก่อนหน้านี้โดยความยากลำบากในการขนส่งอาหารจำนวนมาก สมมติว่า
ภูมิประเทศระดับและถนนดีพื้นที่รัฐที่มีประสิทธิภาพจะได้
กลายเป็นผอมบางแน่นอนเกินรัศมีของสามร้อยกิโลเมตร ใน
อีกแง่หนึ่งความยากลำบากในการเคลื่อนย้ายข้าวระยะทางไกลเมื่อเทียบกับ
ความสะดวกในการเดินทางเดินเท้ามนุษย์จับขึ้นเขียงสำคัญของ
รัฐนาวาเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ก่อนที่จะสายศตวรรษที่สิบเก้า การจัดเตรียม
ประชากรหลักของรัฐด้วยเม็ดวิ่งขึ้นกับข้อ จำกัด ดื้อดึงของ
ระยะทางและความผันผวนของการเก็บเกี่ยวในขณะที่ประชากรที่แยกไปปลูก
ที่ข้าวพบว่ามันง่ายเกินไปที่จะเดินไปไกลเกินเอื้อมของการควบคุมของรัฐ ใส่
วิธีอื่นที่แรงเสียดทานและความไร้ประสิทธิภาพของเกรียนลากด้วยวัวทำงานจะหด
แหล่งอาหารที่มีอยู่ไปยังแกนรัฐในขณะที่ค่อนข้างฝืด
เคลื่อนไหวของอาสาสมัครโดยการเดินเท้า-เคลื่อนไหวรัฐ premodern ไม่สามารถ
ป้องกันได้อย่างง่ายดาย-ขู่ว่าจะกีดกันมันของเมล็ดข้าว เกษตรกรผู้ปลูกและ defenders.9

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แรงเสียดทานของภูมิประเทศตั้งคมที่ค่อนข้างตายตัว จำกัด กับถึงประสิทธิภาพของรัฐเกษตรกรรมแบบดั้งเดิม จำกัดเป็นหลัก เช่นถาวร ตามที่ระบุไว้ก่อนหน้านี้ โดยความยากง่ายของการขนส่งขนาดใหญ่อาหาร สมมุติว่าภูมิประเทศระดับและถนนดี สภาพพื้นที่ที่มีประสิทธิภาพจะต้องกลายเป็นไร้สาระจริงๆเกินรัศมี 300 กิโลเมตร ในหนึ่งความรู้สึก ความยากของการย้ายระยะทางยาว เม็ด เมื่อเทียบกับได้อย่างง่ายดายญาติเดินทางคนเดินเท้ามนุษย์จับจำเป็นกลืนไม่เข้าคายไม่ออกคัตยูชาในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ก่อนศตวรรษที่ 19 สาย ระบบรัฐเป็นหลัก ประชากรกับเม็ดวิ่งขึ้นกับแก่นแก้วขอบเขตของระยะทางและการเก็บเกี่ยวของ ในขณะที่ประชากรแยกพืชเมล็ดพืชนั้นพบว่ามันทั้งหมดง่ายเกินไปที่จะเดินไกลเกินเอื้อมของการควบคุมของรัฐ ใส่อีกทาง แรงเสียดทานและความร้อนของเกวียนที่ลากด้วยวัวทำงาน constrictแหล่งอาหารของรัฐและค่อนข้างไร้หลักการเคลื่อนไหวของวิชา โดยเคลื่อนไหว foot-a ที่ premodern รัฐไม่สามารถสามารถป้องกันไม่ให้ถูกกีดกันจากเกษตรกรผู้ปลูกข้าวและกองหลัง .