Also, Poverty in rural areas is sti

Also, Poverty in rural areas is still the main problem of Thailand. In 2004, around 86.18 Thailand’s poverty has stark regional features: poverty is highest in outlaying regions and lowest in Bangkok and surrounding areas. Yet, poverty reduction extended all across the country. In terms of percentage points of poverty, progress in the Northeast was even the fastest. Between 1988 and 2002, the poverty headcount fell 31 percentage points in the Northeast, compared to 24 percentage points in the South, 22 percentage points in the North, 18 percentage points in Central and 3 percentage points in Bangkok. However, poverty reduction becomes more difficult the lower the level of poverty, so percentage changes relative to the initial level is a better performance indicator. Compared to the
1988 levels, the proportional reduction in poverty was largest in Bangkok, followed by the

Central, South, and North, and slowest in the Northeast. With poverty falling faster in other regions, poverty becomes more and more concentrated in the Northeast. One in two poor persons lived in the Northeast in 1988, compared to one in three of the total population. The Northeast still accounted for roughly one third of the total population in
2002, but the share of poor had increased to 60 percent. This translates into 3.8 million

poor living in the Northeast, compared to only 2.3 million in the rest of the country.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นอกจากนี้ความยากจนในชนบทยังคงเป็นปัญหาหลักของประเทศไทย ในปี 2004 ประมาณ 86.18 ความยากจนของประเทศไทยที่มีคุณสมบัติในภูมิภาคสิ้นเชิง: ความยากจนสูงที่สุดในภูมิภาค outlaying และต่ำสุดในเขตกรุงเทพมหานครและพื้นที่โดยรอบ แต่การลดความยากจนขยายทั่วประเทศ ในแง่ของคะแนนร้อยละของความยากจนความคืบหน้าในภาคตะวันออกเฉียงเหนือก็ยิ่งเร็วที่สุด ระหว่างปี 1988 และปี 2002 จำนวนพนักงานความยากจนลดลง 31 เปอร์เซ็นต์ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือเมื่อเทียบกับ 24 เปอร์เซ็นต์ในภาคใต้ 22 เปอร์เซ็นต์ในภาคเหนือ, 18 เปอร์เซ็นต์ในภาคกลางและ 3 เปอร์เซ็นต์ในกรุงเทพฯ อย่างไรก็ตามการลดความยากจนกลายเป็นเรื่องยากมากขึ้นที่ต่ำกว่าระดับของความยากจนดังนั้นการเปลี่ยนแปลงร้อยละเมื่อเทียบกับระดับเริ่มต้นเป็นตัวบ่งชี้ประสิทธิภาพที่ดีขึ้น เมื่อเทียบกับ
1988 ระดับการลดสัดส่วนในความยากจนเป็นที่ใหญ่ที่สุดในกทม. ตามด้วยภาคกลางภาคใต้และภาคเหนือและภาคตะวันออกเฉียงเหนือที่ช้าที่สุด ด้วยความยากจนลดลงได้เร็วขึ้นในภูมิภาคอื่น ๆ , ความยากจนกลายเป็นมากขึ้นและเข้มข้นมากขึ้นในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ หนึ่งในสองคนยากจนที่อาศัยอยู่ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือในปี 1988 เมื่อเทียบกับหนึ่งในสามของประชากรทั้งหมด ภาคตะวันออกเฉียงเหนือยังคงมีสัดส่วนประมาณหนึ่งในสามของประชากรทั้งหมดในปี 2002 แต่ส่วนแบ่งของคนยากจนเพิ่มขึ้นถึงร้อยละ 60 นี้แปลเป็น 3,800,000 ที่อยู่อาศัยที่ยากจนในภาคตะวันออกเฉียงเหนือเมื่อเทียบกับเพียง 2,300,000 ในส่วนที่เหลือของประเทศ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นอกจากนี้ ความยากจนในชนบทยังคงเป็นปัญหาหลักของประเทศ ในปี 2004 รอบ 86.18 ของไทยความยากจนมีลักษณะภูมิภาค สตาร์ค : ความยากจนมีมากที่สุดในภูมิภาค และ outlaying สุดในกรุงเทพและเขตปริมณฑล แต่การลดความยากจนขยายทั่วประเทศ ในแง่ของจุดเปอร์เซ็นต์ของความยากจน , ความคืบหน้าในภาคตะวันออกเฉียงเหนือได้เร็วที่สุด ในระหว่างปี พ.ศ. 2531 กับปี 2002ความเย็นลดลง 31 เปอร์เซ็นต์ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ , เมื่อเทียบกับ 24 เปอร์เซ็นต์จุดในภาคใต้ 22 เปอร์เซ็นต์ในภาคเหนือ ร้อยละ 18 จุดในภาคกลางและ 3 เปอร์เซ็นต์ใน กรุงเทพมหานคร อย่างไรก็ตาม การลดความยากจนกลายเป็นเรื่องยากมากขึ้นกว่าระดับของความยากจน ดังนั้นการเปลี่ยนแปลงเปอร์เซ็นต์เมื่อเทียบกับระดับเริ่มต้น คือ ตัวบ่งชี้ประสิทธิภาพที่ดีขึ้นเมื่อเทียบกับ
1988 ระดับ , ลดสัดส่วนความยากจนอยู่ที่ใหญ่ที่สุดในกรุงเทพ ตามด้วย

ภาคกลาง , ภาคใต้ และภาคเหนือ และช้าที่สุดในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ กับความยากจนลดลงเร็วกว่าในภูมิภาคอื่นๆ ความยากจนจะมากขึ้นและเข้มข้นมากขึ้นในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ หนึ่งใน 2 คนจนคนอาศัยอยู่ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ในปี 1988 , เมื่อเทียบกับ 1 ใน 3 ของประชากรทั้งหมดภาคตะวันออกเฉียงเหนือยังคิดเป็นประมาณ 1 ใน 3 ของประชากรทั้งหมดใน
2002 แต่ส่วนแบ่งของคนจนได้เพิ่มขึ้นถึง 60 เปอร์เซ็นต์ นี้แปลเป็น 3.8 ล้าน

ยากจนที่อาศัยอยู่ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ เมื่อเทียบกับเพียง 2.3 ล้านบาทในส่วนที่เหลือของประเทศ