If it was laid out like Lee Hyun’s

If it was laid out like Lee Hyun’s plan, then it wouldn’t be so effortlessly doable. Upon arriving to the island, they would march orderly into the mountain for 20 kilometers.
At the end of the march, they would exercise for about three hours through the mean of having battles. After that, a meal that takes about five minutes to finish then onto the next course.
In which they throws themselves into the sea; with sea water fill about half of their body, and they would run in that state while carrying logs!
It’s also good to drag a log through the mudflats. One can get a really good workout with heavy logs.
After which, they can get about two hours of sleep at night.
At this point it can’t be called basic training!
He had learned this from watching the instructors from the Dojang.
This was not the breaking point of humans!
If it’s something you crave then you can do it.
Even if you can’t make it.
To reach the pinnacle of strength, this is nothing at all.
After seeing them, Lee Hyun suddenly matched his workout to align himself to their standards.
“Uh huh.”
Hong Seonye had a totally different interpretation.
Although he showed he had a lot of strength running the lap for her, what she want in a man is the looks to show him off, and would not care for otherwise.
‘Does he like me?’
She had no other option but to be mistaken.
They finished their meal.
They had a sumptuous dinner while the other groups could do nothing except eyed them with envy.
The other groups’ food was simple: kimchi ramen, beef ramen, Neoguri Deung ramen, or some other types of food they couldn’t recollect.
Some also had cold noodles with spices, but that level of food could not compare in term of quality to Lee Hyun’s group.
Kkokkodaeg! (cockoldoo again)
It seemed as if every time the youngest of the chicken Half Sauce Half Fried cackled, the sounds of beating crackling flame torches and saliva swallowing could be heard.
“Did you hear? Over there have a chicken for food…”
“So jealous. That sounds really good.”
The desperation level in the wilderness was way different.
Perhaps, at this time, when asked what one would bring with him the three things they deemed essential; most of whom will answer as such.
Lee Hyun.
A lighter.
Half Sauce Half Fried.
The meal time ended with the constant envious eyes, now it was time for the courage test.
“Hidden within that mountain over there are slips of paper for you to find. The group with the most will receive a special award of having their liquor paid for.”
A courage test within the dark mountain!
Realistically, snakes or other animals had concealed themselves and attacked people.
This time too, Lee Hyun’s group inadvertently ranked first.
“My legs are sore.”
“Ahh, I’m sleepy. Hungry. Mommy.”
Most were too tired to hike so there was no other group to join in.
Only Lee Hyun, Seoyoon, and Park Sunjo diligently walked around and were able to find as much as 10 sheets of paper.
Just as the night hits 11 o’clock, all easily fell asleep.
They rode the ship to come, set up their tents, made their food, and ran; because all of whom did things they normally never did before so they easily got tired.
From within the tents and from the temporary cursed beach, there were only the sounds of the wave and the sound of the snoring alternated between the two.
Slam!(wave)
Deureureung.(snore)
Slam!(wave)
Kuuuuuul!(also snore…not sure…sounds like crying…)
***
Lee Hyun woke up in the morning as he usually does.
‘I wonder of Hyeyeon is eating her meals properly. She should be bringing side dishes to grandma in the hospital too.’
There as nothing he could do on this island.
It was not possible to go to the homepage of the Dark Gamer website for information, nor could be go to an auction site to check up prices of items.
The only thing to do was to relax comfortably.
‘Rarely have this kind of rest before.’
Feeling comfortable for the first time in a few years, Lee Hyun quietly slipped out of the temporary residence.
He could hear the exchanges between the sounds of the students from the tent and those of the waves.
It was so dark that he could barely tell the oncoming dawn by the moon and stars.
“Nice.”
Lee Hyun walked on the white sand.
Like others, he too wanted to get to know them and hang out. But it was not possible.
‘I can’t stand out like the rest of them. I have to be concealed in the shadows, in order to earn money and make living easier.’
He had s strange relationship with the friends and seniors he knew.
The people he befriended back in primary school all believed he moved away.
Their parents had said so to Lee Hyun.
“Don’t play with our children.”
Since he was at a young age, Lee Hyun bluntly asked why; since he couldn’t possibly have known.
“Your parents have both passed. And I heard you live in a very poor house. So do not come close to our kids anymore.”
On the grounds that he didn’t have parents and his living environment was difficult that he was unable to make friends.
Whenever stuff goes missing and money was gone, even the teachers prosecute Lee Hyun.
Due to these experiences that forced Lee Hyun down the path of a moneygrubber.
But he really could understand the mindset of those parents.
‘My children are more important than others, huh. To interfere whenever they can to root out what they think are the bad influences.’
Lee Hyun no longer tried to recall the past.
He wanted to take time to rest comfortably here. Only here at the MT where he can do so, once he gets home he’d have to work hard again.
Lee Hyun took the ‘to be enjoy’ stroll in the morning.
But in the distant on a rock, someone had did so first and sat on it.
It was Seoyoon.
She was able to sleep a little at Lee Hyun’s side, but it then somehow got uncomfortable and she quickly up and left.
“……”
Seoyoon also noticed Lee Hyun but she did not say anything. She simply glanced at the side next to her.
Lee Hyun took a seat beside her. Of course, he didn’t forget to check again and again to verify that it was an ok thing to do.
‘Sit down you mean? Can I sit down? Don’t get angry when I sit. Maybe she’ll take revenge on me in the future if I do...’
It was still dark.
Lee Hyun and Seoyoon were sitting on the rock watching the sea.
Under a myriad of stars under the sky, and the vast ocean stretched before them.
The little frustration melted away as they sat to relax.
“……”
Seoyoon didn’t fully open her mouth but she wanted to say something.
It was due to the tension that she could not say anything.
In fact, so much so that she specifically did not know how to put anything into words.
To her, being friends was factual. So, she wanted to have a nice chat but she did not know how to clear the tension she felt in the air.
‘I don’t know what to say. So how does someone transmit their sincerity from just words?’
Seoyoon sometimes took deep looks into Lee Hyun’s eyes for a long time.
In which, to Lee Hyun, the deep looks evoked his thoughts to go wild.
‘You know I created the statues or what? I knew that sculpture of Morata’s beauty would give me away sooner or later. No, on the plain of despairs you watched me make the statues, did you figure out since then? I don’t know if you knew the Freya statue in Baran was based on you. Aah, these eyes are like those when I had that severe cold and you forced that poisonous food down my throat; they’re the same exact eyes!’
Illusion and distrust, fear was budding along with the coming dawn.
***

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ถ้ามันถูกวางออกมาเหมือนแผนลีฮยอน, แล้วมันจะไม่เป็นเช่นนั้นไปได้อย่างง่ายดาย เมื่อมาถึงที่เกาะพวกเขาจะเดินไปบนภูเขาที่เป็นระเบียบ 20 กิโลเมตร.
ณ สิ้นเดือนมีนาคมที่พวกเขาจะออกกำลังกายประมาณสามชั่วโมงผ่านค่าเฉลี่ยของการมีการต่อสู้ หลังจากนั้นอาหารที่ใช้เวลาประมาณห้านาทีที่จะเสร็จสิ้นลงแล้วต่อไปแน่นอน.
ในการที่พวกเขาโยนตัวเองลงไปในทะเล; ด้วยน้ำทะเลเติมประมาณครึ่งหนึ่งของร่างกายของพวกเขาและพวกเขาจะทำงานในรัฐว่าในขณะที่การดำเนินการบันทึก!
นอกจากนี้ยังเป็นที่ดีที่จะลากเข้าสู่ระบบผ่านพง หนึ่งจะได้รับการออกกำลังกายที่ดีจริงๆมีการบันทึกหนัก.
หลังจากที่พวกเขาสามารถได้รับประมาณสองชั่วโมงของการนอนในเวลากลางคืน.
ณ จุดนี้มันไม่สามารถเรียกว่าการฝึกขั้นพื้นฐาน!
เขาได้เรียนรู้จากการดูอาจารย์จาก Dojang ได้.
นี้ ไม่ได้เป็นจุดแตกหักของมนุษย์!
ถ้ามันเป็นสิ่งที่คุณกระหายแล้วคุณสามารถทำมันได้.
แม้ว่าคุณจะไม่สามารถทำให้มัน.
ไปถึงจุดสุดยอดของความแข็งแรงนี้เป็นอะไรที่ทุกคน.
หลังจากที่ได้เห็นพวกเขาลีฮยอนจับคู่อย่างกระทันหันของเขา การออกกำลังกายที่จะปรับตัวเองเพื่อมาตรฐานของพวกเขา.
"เอ่อฮะ."
ฮ่องกง Seonye มีการตีความที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง.
แม้ว่าเขาจะพบว่าเขามีจำนวนมากของความแข็งแรงวิ่งบนตักของเธอเป็นสิ่งที่เธอต้องการคนที่เป็นลักษณะที่จะแสดงให้เขาออก และจะไม่ดูแลเป็นอย่างอื่น.
'เขาชอบฉัน?'
เธอก็ไม่มีทางเลือกอื่น ๆ แต่จะเข้าใจผิด.
พวกเขาเสร็จอาหารของพวกเขา.
พวกเขามีอาหารมื้อค่ำแสนอร่อยในขณะที่กลุ่มอื่น ๆ ไม่สามารถทำอะไรยกเว้นตาพวกเขาด้วยความอิจฉา.
กลุ่มอื่น ๆ 'อาหารได้ง่าย:. ราเมงกิมจิราเม็งเนื้อ Neoguri Deung ราเมงหรือบางอาหารประเภทอื่น ๆ
พวกเขาไม่สามารถจำบางคนยังมีบะหมี่เย็นกับเครื่องเทศแต่ระดับของอาหารที่ไม่สามารถเปรียบเทียบในแง่ของคุณภาพให้กับลีฮยอน กลุ่ม.
Kkokkodaeg! (cockoldoo อีกครั้ง)
มันดูเหมือนว่าทุกครั้งที่น้องคนสุดท้องของซอสไก่ทอดครึ่งครึ่ง cackled ที่เสียงของการตีเสียงแตกคบเพลิงไฟและกลืนน้ำลายอาจจะได้ยิน.
"คุณได้ยิน? ที่นั่นมีไก่สำหรับอาหาร ...
"" ดังนั้นอิจฉา ที่เสียงดีจริงๆ ".
ระดับความสิ้นหวังในถิ่นทุรกันดารเป็นวิธีที่แตกต่างกัน.
บางทีอาจจะเป็นในเวลานี้เมื่อถามว่าสิ่งที่จะนำมากับเขาสามสิ่งที่พวกเขาถือว่าเป็นสิ่งจำเป็น; ซึ่งส่วนใหญ่จะตอบว่าเป็นเช่นนั้น.
ลีฮยอน.
ไฟแช็ก.
ซอสครึ่งทอดครึ่ง.
เวลามื้อจบลงด้วยสายตาอิจฉาอย่างต่อเนื่องตอนนี้มันเป็นเวลาสำหรับการทดสอบความกล้าหาญ.
"ที่ซ่อนอยู่ภายในภูเขาที่มีมากกว่าบิลกระดาษสำหรับ คุณสามารถค้นหา กลุ่มที่มีมากที่สุดจะได้รับรางวัลพิเศษจากการดื่มเหล้าของพวกเขาจ่ายเงินสำหรับ.
"การทดสอบความกล้าหาญที่อยู่ในภูเขาที่มืด!
แนบเนียนงูหรือสัตว์อื่น ๆ ได้ปกปิดตัวเองและทำร้ายคน.
เวลานี้ก็กลุ่มลีฮยอนไม่ได้ตั้งใจอันดับแรก
"ขาของฉันเจ็บ."
"อ่าผมง่วงนอน หิว. แม่.
"ส่วนใหญ่เป็นเหนื่อยเกินไปที่จะยกขึ้นจึงไม่มีกลุ่มอื่นๆ ที่จะเข้าร่วมในการ.
เท่านั้นที่ลีฮยอน Seoyoon และพาร์ค Sunjo อย่างขยันขันแข็งเดินไปรอบ ๆ และมีความสามารถในการค้นหามากถึง 10 แผ่นกระดาษ.
เช่นเดียวกับคืนฮิต 11 โมงเช้าลดลงทั้งหมดได้อย่างง่ายดายหลับ.
พวกเขาขี่เรือที่จะมาตั้งเต็นท์ทำอาหารของพวกเขาและวิ่ง; เพราะทุกคนทำสิ่งที่พวกเขาได้ตามปกติไม่เคยทำมาก่อนเพื่อให้พวกเขาได้อย่างง่ายดายเหนื่อย.
จากภายในเต็นท์และจากชายหาดสาปแช่งชั่วคราวมีเพียงเสียงของคลื่นและเสียงกรนที่สลับไปมาระหว่างทั้งสอง. the
ด์สแลม ( คลื่น)
Deureureung. (กร)
สแลม (คลื่น)
Kuuuuuul (ยังกรน ... ไม่แน่ใจว่า ... เสียงเหมือนร้องไห้ ... )
***
ลีฮยอนตื่นขึ้นมาในตอนเช้าในขณะที่เขามักจะไม่.
'ฉันสงสัยของ Hyeyeon มีการรับประทานอาหารของเธอ อย่างถูกต้อง เธอควรจะนำอาหารด้านยายในโรงพยาบาลมากเกินไป.
มีเป็นอะไรที่เขาจะทำบนเกาะแห่งนี้.
มันเป็นไปไม่ได้ที่จะไปที่หน้าแรกของเว็บไซต์ Gamer เข้มสำหรับข้อมูลที่ไม่อาจจะไปที่เว็บไซต์การประมูลไปยัง ตรวจสอบราคาของรายการ.
สิ่งเดียวที่ต้องทำคือการผ่อนคลายอย่างสบาย.
'ไม่ค่อยมีชนิดของส่วนที่เหลือนี้มาก่อน.
รู้สึกสะดวกสบายสำหรับการเป็นครั้งแรกในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาลีฮยอนเงียบ ๆ หลุดออกจากที่อยู่อาศัยชั่วคราว.
เขาสามารถได้ยินเสียง การแลกเปลี่ยนระหว่างเสียงของนักเรียนจากเต็นท์และของคลื่น.
มันมืดเพื่อที่เขาแทบจะไม่สามารถบอกรุ่งอรุณที่กำลังจะมาจากดวงจันทร์และดาว.
"ดี."
ลีฮยอนเดินบนหาดทรายสีขาว.
เช่นเดียวกับคนอื่น ๆ เขาอยากเกินไปที่จะได้รับรู้ว่าพวกเขาและออกไปเที่ยว แต่มันเป็นไปไม่ได้.
'ฉันไม่สามารถโดดเด่นเช่นที่เหลือของพวกเขา ฉันจะต้องมีการซ่อนอยู่ในเงามืดในการสั่งซื้อจะได้รับเงินและที่อยู่อาศัยได้ง่ายขึ้น.
เขามี s ความสัมพันธ์แปลก ๆ กับเพื่อน ๆ และผู้สูงอายุที่เขารู้ว่า.
คนเขาเป็นเพื่อนสนิทกลับมาอยู่ในโรงเรียนประถมศึกษาทุกคนเชื่อว่าเขาย้ายออกไป.
พ่อแม่ของพวกเขาได้ . กล่าวว่าดังนั้นลีฮยอน
". อย่าเล่นกับลูกหลานของเรา"
นับตั้งแต่ที่เขาอยู่ในวัยหนุ่มสาวลีฮยอนโผงผางถามว่าทำไม; นับตั้งแต่ที่เขาไม่อาจจะรู้.
"พ่อแม่ของคุณได้ทั้งผ่าน และผมได้ยินมาว่าคุณอาศัยอยู่ในบ้านที่น่าสงสารมาก ดังนั้นอย่ามาใกล้เคียงกับเด็ก ๆ ของเราอีกต่อไป.
"ในบริเวณที่เขาไม่ได้มีผู้ปกครองและสภาพแวดล้อมของเขาเป็นเรื่องยากที่เขาไม่สามารถที่จะทำให้เพื่อน.
เมื่อใดก็ตามสิ่งที่หายไปและเงินก็หายไปแม้ครูดำเนินคดีลีฮยอน .
เนื่องจากประสบการณ์เหล่านี้ที่บังคับให้ลีฮยอนลงเส้นทางของการขี่มักได้ที่.
แต่เขาจริงๆสามารถเข้าใจความคิดของพ่อแม่ผู้ปกครองเหล่านั้น.
'เด็กของฉันที่มีความสำคัญมากขึ้นกว่าคนอื่น ๆ ฮะ ที่จะแทรกแซงเมื่อใดก็ตามที่พวกเขาสามารถที่จะขุดรากถอนโคนสิ่งที่พวกเขาคิดว่าเป็นอิทธิพลที่ไม่ดี.
ลีฮยอนไม่ได้พยายามที่จะจำอดีตที่ผ่านมา.
เขาต้องการที่จะใช้เวลาในการพักผ่อนอย่างสะดวกสบายที่นี่ เฉพาะที่นี่ที่มอนแทนาที่เขาสามารถทำได้ทันทีที่เขากลับบ้านเขาจะต้องทำงานอย่างหนักอีกครั้ง.
ลีฮยอนเอา 'เพื่อจะเพลิดเพลินไปกับ' การเดินเล่นในตอนเช้า.
แต่ในที่ห่างไกลบนหินบางคนได้ทำเช่นนั้น ครั้งแรกและนั่งบน.
มันเป็น Seoyoon.
เธอก็สามารถที่จะนอนหลับได้เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ด้านข้างของลีฮยอน แต่มันก็อย่างใดได้อึดอัดและเธอได้อย่างรวดเร็วขึ้นและซ้าย.
"...... "
Seoyoon ยังพบลีฮยอน แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไร . เธอเพียงแค่เหลือบมองไปที่ด้านข้างเธอ.
ลีฮยอนนั่งอยู่ข้างเธอ แน่นอนว่าเขาไม่ลืมที่จะตรวจสอบอีกครั้งและอีกครั้งเพื่อตรวจสอบว่ามันเป็นสิ่งที่ตกลงที่จะทำ.
'นั่งลงคุณหมายความว่าอย่างไร ฉันสามารถนั่งลง? ไม่ได้โกรธเมื่อฉันนั่ง บางทีเธออาจจะแก้แค้นฉันในอนาคตหากฉันทำ ...
มันก็ยังคงมืด.
ลีฮยอนและ Seoyoon กำลังนั่งอยู่บนก้อนหินที่ดูทะเล.
ภายใต้มากมายของดาวภายใต้ท้องฟ้าและมหาสมุทรกว้างใหญ่ยืด ก่อนที่พวกเขา.
แห้วเล็ก ๆ น้อย ๆ ละลายหายไปในขณะที่พวกเขานั่งอยู่ที่จะผ่อนคลาย.
"...... "
Seoyoon ไม่เต็มเปิดปากของเธอ แต่เธออยากจะพูดอะไรบางอย่าง.
มันเป็นเพราะความตึงเครียดว่าเธอไม่สามารถพูดอะไร.
ในความเป็นจริงดังนั้น มากเพื่อให้เธอโดยเฉพาะไม่ทราบวิธีการที่จะใส่อะไรลงไปในคำ.
เพื่อให้เธอเป็นเพื่อนที่เป็นจริง ดังนั้นเธอต้องการที่จะมีการสนทนาดี แต่เธอไม่เคยรู้วิธีการล้างความตึงเครียดเธอรู้สึกในอากาศ.
'ผมไม่ทราบว่าสิ่งที่จะพูด ดังนั้นวิธีที่จะมีคนส่งความจริงใจของพวกเขาจากคำเพียง?
Seoyoon บางครั้งเอารูปลักษณ์ที่ลึกเข้าไปในดวงตาของลีฮยอนเป็นเวลานาน.
ในที่ลีฮยอนลักษณะลึกปรากฏความคิดของเขาที่จะไปป่า.
'คุณรู้ว่าฉันสร้างรูปปั้น หรืออะไร? ผมรู้ว่ารูปปั้นของความงาม Morata ที่จะให้ฉันออกไปไม่ช้าก็เร็ว ไม่มีบนที่ราบลำเค็ญของคุณดูฉันให้รูปปั้นที่คุณไม่คิดออกตั้งแต่นั้น? ผมไม่ทราบว่าถ้าคุณรู้รูปปั้นเฟรยาใน Baran ก็ขึ้นอยู่กับคุณ อาตาเหล่านี้เป็นเช่นเดียวกับที่เมื่อฉันได้ที่หนาวเย็นอย่างรุนแรงและคุณบังคับว่าอาหารเป็นพิษลงลำคอของฉัน พวกเขากำลังสายตาที่แน่นอนเดียวกัน!
'ภาพลวงตาและไม่ไว้ใจกลัวถูกรุ่นพร้อมกับรุ่งอรุณมา.
***

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ถ้ามันถูกวางเป็นแผนของ ลี ฮุน งั้นมันก็คงง่ายทำได้ เมื่อมาถึงเกาะ พวกเขาจะเดินขบวนอย่างเป็นระเบียบในภูเขา 20 กิโลเมตร .
ที่ส่วนท้ายของวันที่พวกเขาจะออกกำลังกาย ประมาณสามชั่วโมงผ่าน หมายถึง มีการต่อสู้ หลังจากนั้นอาหารที่ใช้เวลาประมาณ 5 นาที เสร็จแล้วใส่จานต่อไป
ซึ่งพวกเขาได้โยนตัวเองลงในทะเล มีทะเลน้ำเติมประมาณครึ่งหนึ่งของร่างกายของพวกเขา , และพวกเขาจะดำเนินการในรัฐในขณะที่แบกท่อนไม้ !
ก็ยังดีลากท่อนซุงจากโคลน . หนึ่งสามารถได้รับการออกกำลังกายที่ดีจริงๆกับท่อนซุงหนัก
หลังจากที่พวกเขาจะได้รับประมาณสองชั่วโมงของการนอนหลับตอนกลางคืน
ที่จุดนี้มันไม่เรียกว่าฝึกพื้นฐาน !
เขาได้เรียนรู้นี้จากการดูอาจารย์จากี่ .
นี้ไม่ได้เป็นจุดแตกหักของมนุษย์
ถ้าเป็นสิ่งที่คุณต้องการแล้วคุณสามารถทำมันได้ .
แม้ว่าคุณจะไม่ทำมัน .
ถึงจุดสุดยอดของความแข็งแรงนี้ไม่มีอะไรเลย .
หลังจากที่เห็นพวกเขา ลี ฮยุน ก็ตรงกันกับการออกกําลังกายของเขาที่จะจัดตัวเองกับมาตรฐานของพวกเขา .
" อืม . . . "
ฮง seonye มีการตีความที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง .
ถึงแม้ว่าเขาพบเขามีความแข็งแรงมาก ใช้ตักของเธอ สิ่งที่เธอต้องการในมนุษย์มีลักษณะที่จะแสดงให้เขาเห็น และจะดูแลมิฉะนั้น .
'does เขาชอบฉัน '
เธอไม่มีตัวเลือกอื่น แต่ถูกเข้าใจผิด
พวกเขาเสร็จสิ้นอาหารของพวกเขา พวกเขาได้กินข้าวอร่อย
ในขณะที่กลุ่มอื่น ๆ ไม่สามารถทำอะไรได้ นอกจากตัวของพวกเขาด้วยความอิจฉา
อาหารกลุ่มอื่นได้ง่าย : กิมจิ ราเมน ราเมนเนื้อ นีโอกูรีดึงราเมนหรือบางประเภทอื่น ๆของอาหารที่พวกเขาไม่สามารถจดจำ
บางส่วนยังมีบะหมี่เย็นด้วยเครื่องเทศ แต่ระดับของอาหารที่ไม่สามารถเปรียบเทียบในแง่คุณภาพของกลุ่ม อี ฮยอน . . .
kkokkodaeg ! ( cockoldoo อีกแล้ว )
เหมือนทุกๆครั้ง ที่อายุน้อยที่สุดของไก่ผัดซอส cackled ครึ่งครึ่ง ,เสียงกลืนน้ำลายและ Torches เปลวไฟเต้นเสียงอาจจะได้ยิน .
" ได้ยินมั้ย ? ตรงนั้นมีไก่เป็นอาหาร . . . . . . . "
" อิจฉา ฟังดูดีจริงๆ "
ความสิ้นหวังระดับในถิ่นทุรกันดารเป็นวิธีที่แตกต่างกัน .
บางที ณเวลานี้ เมื่อถามว่า จะเอากับเขาสามสิ่งที่พวกเขาถือว่าเป็น ส่วนใหญ่ของคนที่จะตอบ เช่น ลี ฮยอน

.
ไฟแช็คครึ่งครึ่งทอดซอส .
อาหารเวลาจบลงด้วยคงอิจฉาตา ตอนนี้มันเป็นช่วงเวลาสำหรับทดสอบความกล้า .
" ที่ซ่อนอยู่ในภูเขาลูกนั้นมีกระดาษสำหรับคุณที่จะหา กลุ่มที่มีจำนวนมากที่สุด จะได้รับรางวัลพิเศษมีเหล้าของพวกเขาจ่ายสำหรับ "
กล้าหาญทดสอบภายในความมืดภูเขา
สั่งงูหรือสัตว์อื่น ๆมีการปกปิดตัวเอง และทำร้ายประชาชน .
ในครั้งนี้ด้วย กลุ่ม อี ฮยอนตั้งใจอันดับแรก .
" ขาเจ็บ " .
" เฮ้อ ฉันง่วงแล้ว หิว แม่ . . . "
ส่วนใหญ่จะเหนื่อยไปก็ไม่มีกลุ่มอื่น ๆที่จะเข้าร่วม
ลีฮยอน seoyoon และปาร์คซุนโจขยันเดินรอบ ๆและพบมากที่สุดเท่าที่ 10
แผ่นกระดาษมันเป็นคืนที่ฮิต 11 โมงทั้งหมดได้อย่างง่ายดาย หลับ
พวกเขาขี่ยานมาตั้งเต็นท์ ทำอาหาร และ รัน เพราะทุกคนทำสิ่งที่ปกติแล้วพวกเขาไม่เคยทำก่อนเพื่อให้พวกเขาได้อย่างง่ายดายเหนื่อย .
จากภายในเต็นท์และจากทะเลสาปชั่วคราว มี เพียงเสียงคลื่นและเสียงกรนสลับระหว่างสอง .
เสียงดังปัง ! ( คลื่น )
deureureung ( กรน )
เสียงดังปัง ! ( คลื่น )
kuuuuuul ! ( ยังกรน . . . . . ไม่แน่ใจว่า . . . . . . . เสียงเหมือนจะร้องไห้ . . . . . . . )

* * * ลีฮยอนตื่นขึ้นมาในตอนเช้าอย่างที่เขามักจะทำ .
" สงสัย hyeyeon กำลังกินอาหารอย่างถูกต้อง เธอต้องเอากับข้าวให้ยายในโรงพยาบาลด้วย '
ที่นั่นไม่มีอะไรที่เขาสามารถทำบนเกาะนี้ .
มันเป็นไปไม่ได้ที่จะไปหน้าแรกของความมืดเกมเว็บไซต์ข้อมูลหรือสามารถไปที่เว็บไซต์การประมูลเพื่อตรวจสอบราคาของสินค้า .
สิ่งเดียวที่จะทำคือการพักผ่อนอย่างสบาย .
'rarely เรื่องแบบนี้ได้พักผ่อนก่อน "
รู้สึกสบายครั้งแรกในไม่กี่ปี ลีฮยอนค่อยๆแอบออกมาจากที่พักชั่วคราว .
เขาได้ยินที่แลกเปลี่ยน ระหว่างเสียงของนักเรียนจากเต็นท์และของคลื่น
มันมืดมาก เขาแทบไม่ได้บอกรุ่งอรุณที่กำลังจะมาถึงด้วยดวงจันทร์และดาว

" ดูดี " ลีฮยอนเดินบนหาดทรายสีขาว .
เหมือนคนอื่นๆ เขาก็ต้องการที่จะได้รับรู้พวกเขาและแขวนออก แต่มันก็เป็นไปไม่ได้
" ไม่โดดเด่นเหมือนคนอื่นหรอก ฉันต้องซ่อนตัวในเงามืด เพื่อหาเงิน และทำให้ชีวิตง่ายขึ้น '
.เขาแปลก ความสัมพันธ์กับเพื่อนและรุ่นพี่ที่เขารู้จัก เขาเป็นเพื่อนกับคน
กลับในโรงเรียนประถมทุกคนเชื่อว่าเขาย้ายไป พ่อแม่ก็บอกว่า งั้นไป

" ลีฮยอน อย่าเล่นกับเด็กของเรา . "
ตั้งแต่เขาอายุยังน้อย ลีฮยอนตรงๆ ถามเหตุผล ตั้งแต่ เขาไม่อาจรู้จัก .
" พ่อแม่มีทั้งผ่าน และฉันได้ยินว่าเธออยู่ในบ้านที่ยากจนมากดังนั้นอย่ามาใกล้เด็กของเราอีกต่อไป "
ในบริเวณที่ไม่มีพ่อแม่และสภาพแวดล้อมในชีวิตของเขายากที่เขาไม่สามารถที่จะทำให้เพื่อน ๆหายไป
เมื่อใดก็ตามที่และเงินหายไป แม้แต่ครู ดำเนินคดีกับ ลี ฮยุน
เนื่องจากเหล่านี้ประสบการณ์ที่ทำให้ลีฮุนลงสู่เส้นทาง ของ moneygrubber .
แต่เขาก็สามารถเข้าใจความคิดของพ่อแม่นั้น
' ลูกฉันสำคัญกว่าคนอื่น ๆ เหรอ รบกวนเมื่อใดก็ตามที่พวกเขาสามารถค้นหาสิ่งที่พวกเขาคิดว่าเป็นอิทธิพลที่ไม่ดี '
ลีฮยอนไม่พยายามนึกถึงอดีต
เขาต้องการเวลาพักผ่อนสบายๆที่นี่ เท่านั้นที่นี่ที่ MT ที่เขาสามารถทำเช่นนั้น เมื่อเขากลับมา เขาจะต้องทำงานหนักอีกครั้ง
ลีฮยอนเอา ' ' จะเพลิดเพลินกับการเดินเล่นในตอนเช้า .
แต่ในที่ห่างไกลบนก้อนหิน บางคนได้ทำดังนั้นก่อนและนั่งอยู่บนมัน มัน seoyoon
.
เธอสามารถนอนอยู่ข้างๆ ลีฮยอน แต่แล้วมันอึดอัด และเธอได้อย่างรวดเร็วขึ้นและซ้าย .

" . . . . . . . " seoyoon ยังสังเกตเห็นลีฮยอน แต่เธอไม่ได้ พูดอะไร เธอเพียงแค่มองที่ด้านข้างของเธอ
ลีฮยอนเอาที่นั่งข้างๆเธอ แน่นอนเขาไม่ลืมที่จะตรวจสอบอีกครั้งและอีกครั้งเพื่อตรวจสอบว่ามันเป็นสิ่งที่ดีที่จะทำ .
'sit ลงเหรอ ฉันนั่งได้ไหม อย่าโมโหเมื่อฉันนั่งลง บางทีเธออาจจะแก้แค้นผม ในอนาคต ถ้าผมทำได้ . . . . . . . '

มันยังมืดอยู่เลย ลี ฮุน และ seoyoon นั่งอยู่บนหิน ชมทะเล
ภายใต้มากมายของดวงดาวในท้องฟ้าและมหาสมุทรกว้างใหญ่ยาวเหยียดก่อนที่พวกเขา .
เสียงเล็ก ๆน้อย ๆละลายหายไปตามที่พวกเขานั่งพักผ่อน .

" . . . . . . . " seoyoon ไม่ได้เต็มที่เปิดปากของเธอ แต่เธอต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง
เป็นเพราะแรงที่เธอไม่อาจพูดอะไร
ในความเป็นจริง มากดังนั้นเธอโดยเฉพาะ ไม่รู้ว่าต้องใส่อะไรลงไปในคำพูด
เธอ เป็นเพื่อนกันก็จริง ดังนั้นเธอต้องการที่จะมีการสนทนาที่ดี แต่เธอไม่ได้รู้วิธีการล้างความตึงเครียดที่เธอรู้สึกในอากาศ .
" ไม่รู้จะพูดยังไง แล้วมีใครส่งความจริงใจจากคำพูดงั้นเหรอ '
seoyoon บางครั้งเอาลึกมองเข้ามาในดวงตาของลีฮยอนเป็นเวลานาน .
ที่ ลี ฮยุน ลักษณะลึก evoked ความคิดของเขาไปป่า .
คุณรู้ฉันสร้างรูปปั้นหรืออะไร ?ฉันรู้ว่าประติมากรรมของ morata ความงามจะให้ฉันออกไปเร็วหรือช้า ไม่ บนที่ราบของสิ้นหวังเธอดูฉันทำรูปปั้น คุณคิดออกตั้งแต่ตอนนั้น ? ผมไม่ทราบว่าถ้าคุณรู้ว่าเฟรย่ารูปปั้นใน Baran ขึ้นอยู่กับคุณ อ้า ตาเหล่านี้เป็นเหมือนตอนที่ฉันยังรุนแรงและเย็นคุณบังคับว่าอาหารที่เป็นพิษลงไปในคอของฉัน พวกเขาเป็นเหมือนตา '
ภาพลวงตาและไม่ไว้ใจ กลัวถูกรุ่นพร้อมกับยามรุ่งอรุณ .
* * *