The Asiatic black bear (Ursus thibe

The Asiatic black bear (Ursus thibetanus) has a broad geographic distribution
across southern Asia, including eastern Russia, northern India, and
northeastern China (Servheen, 1990). The species' distribution was originally
continuous across all or parts of China, Pakistan, India, Japan, and
Nepal, and south into Myanmar and the Malay Peninsula. China contains
the largest portion of the species' range (Garshelis and Steinmetz, 2008),
but uncertainty exists about its abundance in this country (Liu et al.,
2009). Fossil remains of U. thibetanus have been found as far west as
Germany and France, but themodern distribution of the species is limited
to Asia (Garshelis and Steinmetz, 2008). The species tends to focus
activities in areas with abundant corn, beechnuts, walnuts, chestnuts,
hazelnuts, or pine seeds (Garshelis and Steinmetz, 2008; Hwang et al.,
2002), although its diet also includesmeat fromungulates,which they either
kill or scavenge (Hwang et al., 2002) (Fig. 1). A hyperphagia state before
hibernation has been reported in natural and rural areas, with
changes in diet during this period (Baruch-Mordo et al., 2013; Malcolm
et al., 2014).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หมีดำเอเชีย (Ursus thibetanus) มีการกระจายทางภูมิศาสตร์ที่กว้างเอเชียใต้ รวมทั้งรัสเซียตะวันออก ภาคเหนือ อินเดีย และอีสานจีน (Servheen, 1990) การกระจายของสายพันธุ์เดิมอย่างต่อเนื่องทั่วทั้งหมดหรือบางส่วนของประเทศจีน ประเทศปากีสถาน อินเดีย ญี่ปุ่น และเนปาล ทางใต้ในพม่าและคาบสมุทรมลายู จีนประกอบด้วยส่วนที่ใหญ่ที่สุดของช่วงของสายพันธุ์ (Garshelis และ Steinmetz, 2008),แต่มีความไม่แน่นอนเกี่ยวกับความอุดมสมบูรณ์ในประเทศนี้ (หลิว et al.,2009) เหลือซากดึกดำบรรพ์ของประเทศ thibetanus พบไกลเป็นตะวันตกเป็นเยอรมนี และฝรั่งเศส แต่ themodern กระจายพันธุ์มีจำกัดเอเชีย (Garshelis และ Steinmetz, 2008) สายพันธุ์ที่มีแนวโน้มในการโฟกัสกิจกรรมในพื้นที่อุดมสมบูรณ์ข้าวโพด beechnuts วอลนัท chestnutshazelnuts หรือเมล็ดสน (Garshelis และ Steinmetz, 2008 Hwang et al.,2002), แม้ว่าของอาหารยัง includesmeat fromungulates ซึ่งพวกเขาอย่างใดอย่างหนึ่งฆ่า หรือ scavenge (Hwang et al., 2002) (Fig. 1) รัฐ hyperphagia ก่อนมีการรายงานในพื้นที่ธรรมชาติ และชนบท ไฮเบอร์เนตด้วยการเปลี่ยนแปลงในอาหารในช่วงเวลานี้ (บารุ Mordo et al., 2013 Malcolmร้อยเอ็ด al., 2014)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หมีสีดำบัว ( ursus thibetanus ) ได้กว้างทางภูมิศาสตร์กระจาย
ข้ามเอเชียใต้ รวมทั้งภาคตะวันออกของรัสเซีย อินเดียภาคเหนือ และภาคตะวันออกเฉียงเหนือของจีน (
servheen , 2533 ) การกระจายชนิด ' แต่เดิม
อย่างต่อเนื่องทั่วทุกส่วนของประเทศจีน , ปากีสถาน , อินเดีย , ญี่ปุ่น , และ
เนปาล และใต้ ในพม่า และคาบสมุทรมลายู ประเทศจีนมี
ส่วนที่ใหญ่ที่สุดของชนิด ( และช่วง garshelis Steinmetz , 2008 ) ,
แต่ความไม่แน่นอนที่มีอยู่เกี่ยวกับความอุดมสมบูรณ์ของ บริษัท ในประเทศนี้ ( Liu et al . ,
2009 ) ซากฟอสซิลของสหรัฐอเมริกา thibetanus ได้เท่าที่ตะวัน
เยอรมนี และฝรั่งเศส แต่การกระจายของสายพันธุ์สมัยใหม่จำกัด
เอเชีย ( และ garshelis Steinmetz , 2008 ) ชนิดมีแนวโน้มที่จะมุ่งเน้นกิจกรรมในพื้นที่ที่มีข้าวโพด
มากมายbeechnuts วอลนัท เม็ดเกาลัด
hazelnuts หรือเมล็ดสน ( และ garshelis Steinmetz , 2008 ; ฮวาง et al . ,
2002 ) แต่อาหารยัง includesmeat fromungulates ซึ่งพวกเขาทั้ง
ฆ่าหรือหาฮวาง et al . , 2002 ) ( รูปที่ 1 ) เป็น hyperphagia สภาพก่อน
ไฮเบอร์เนตที่ได้รับรายงานในพื้นที่ธรรมชาติและชนบท กับ
การเปลี่ยนแปลงในอาหารในช่วงเวลานี้ ( ครูบา mordo et al . , 2013 ; มัลคอล์ม
et al . ,
2014 )