Survival among patients in the ICU

Survival among patients in the ICU has improved dramatically over the past 20 years. Indeed, the observation that extremely ill patients often survive their illnesses has led to a relatively new focus of clinical investigation on patients who survive critical illness. Rehabilitation after critical illness is arduous and often frustratingly slow, particularly in elderly patients. The greatest burdens that survivors of critical illness face are related to neuromuscular dysfunction and neuropsychological maladjustment.42,43 Patients who survive respiratory failure, circulatory failure (e.g., in association with ARDS42 or sepsis10), or both seem to have these problems with the greatest frequency and intensity. Indeed, in patients who require prolonged mechanical ventilation, neuromuscular recovery is typically prolonged and incomplete. Studies show that up to 65% of such patients have functional limitations after discharge from the hospital.38,44 Neuromuscular abnormalities may last for many years in some patients.45
As mentioned earlier, in the past, routine features of general care provided in the ICU included liberal use of sedation and immobilization of the patient, which were thought to be necessary for facilitating interventions to normalize physiological function by artificial means. Recently, there has been a paradigm shift away from this approach toward a “less is more” philosophy for patients in the ICU.46
This paradigm shift is consistent with the observation that long-term physical problems in survivors of critical illness, particularly those with respiratory failure, may result from the protracted ICU stay and period of immobilization during which the patient is receiving organ support that is essential for survival. Functional disability, a natural consequence of weakness, is a frequent and long-lasting complication in survivors of critical illness.41 Herridge et al.38 followed a cohort of survivors of ARDS for 5 years after hospital discharge. Muscle weakness and functional impairment were frequently observed at 1 year, and recovery from physical dysfunction was incomplete even 5 years after discharge.42 At the 5-year assessment, the results of 6-minute walk tests were still only 70% of the predicted results. Elderly survivors of critical illness appear to fare particularly poorly. Sacanella et al.47 reported a significant reduction in functional status in elderly survivors of critical illness who had had normal functional status at ICU admission; functional status had not returned to baseline 1 year after discharge.
The focus on rehabilitation of critically ill patients should begin in the ICU and continue all the way to recovery at home. This is particularly important because the burden of illness affects not only the patient but his or her family or other caregivers as well. Accordingly, preparing both the patient and family or other caregivers for the difficult task of recovery may help lessen this burden.
Given the substantial physical dysfunction noted in survivors of critical illness, several investigators have evaluated the effect of ICU care that is focused on optimizing early physical activity in spite of the severity of illness. This strategy involves minimizing sedation and enlisting the early involvement of a diverse, multidisciplinary group of clinicians, including physical and occupational therapists, nurses, respiratory therapists, and patient care technicians, with the goal of getting patients up and out of bed. The discontinuation of deep sedation is a critical first step in optimizing patient activity and awareness. For example, studies have shown that the interruption of daily sedative use during mechanical ventilation increases the percentage of days during which patients are awake and able to follow commands.48 De Jonghe et al.49 noted that use of a sedation algorithm designed to allow patients to be more alert was associated with a 50% reduction in pressure sores, presumably because of reductions in sedative-related immobilization. In a before-and-after quality-improvement project, Needham et al.50 reported that changes in ICU care to reduce sedative use improved in-hospital activity levels in a group of patients in the medical ICU.
Currently, therapeutic interventions to prevent or attenuate ICU-acquired weakness and functional impairment after critical illness are limited to moderate glucose control, as noted above, and early mobilization. In 1975, Burns and Jones51 described a walker device designed for patients who require mechanical ventilation. Technological methods have evolved to the point that ambulation during mechanical ventilation44,52,53 and even extracorporeal membrane oxygenation therapy54 is now feasible. Protocols designed to mobilize patients in the ICU consist of sequential strategies from lesser to greater complexity of activities, depending on a patient's ability to perform these activities. Such strategies are similar to the approach used by physical therapists who care for patients outside the ICU.
Bailey and colleagues52 reported on mobilization in a large cohort of patients who required mechanical ventilation. These investigators described a “culture change,” whereby activity was encouraged as soon as the condition of patients was hemodynamically stable with modest ventilator settings (i.e., fraction of inspired oxygen ≤0.6 and positive end-expiratory pressure ≤10 cm of water). Ambulation, even during mechanical ventilation, was feasible with few adverse events (e.g., device removal or deterioration of vital signs). Burtin and colleagues55 reported the benefits of a cycling exercise session with the use of a bedside cycle ergometer attached to the foot of the bed. The ergometer could provide passive range-of-motion exercise for patients who were not sufficiently alert to participate and active resistance for those who were capable of pedaling. These investigators noted improved strength and physical function at hospital discharge in the patients who were randomly assigned to cycle ergometry.
Morris et al.53 reported the results of a prospective, nonrandomized trial of mobilization in patients who were receiving mechanical ventilation. The mobilization group was out of bed faster and had shorter hospital stays. There were no differences in the duration of mechanical ventilation or in the condition of the patient at hospital discharge. At 1 year after discharge, the mobilization group was almost half as likely to have died or been rehospitalized; this suggests a better long-term recovery profile.56 In 2009, Schweickert et al.44 performed a prospective randomized, blinded trial of physical and occupational therapy from the inception of respiratory failure. This immediate mobilization strategy led to a near doubling of functional independence at hospital discharge, despite the fact that hospital length of stay did not differ between the intervention and control groups. The patients who were randomly assigned to immediate mobilization spent fewer days receiving mechanical ventilation and had less delirium and greater maximal walking distances. In addition, more patients in the early-mobilization group were discharged to home after hospitalization. Independent predictors of functional independence at ICU discharge were younger age, absence of sepsis, and randomized assignment to early physical and occupational therapy. Despite an early, aggressive approach to mobilization in a study population that included patients with acute lung injury, morbidly obese patients, patients with shock requiring vasoactive infusions, and patients receiving ongoing renal-replacement therapy, there were very few adverse events, none of which were consequential with respect to outcome. Indeed, the most common barriers to early mobility were failure to awaken from sedation, agitation when sedation was discontinued, and scheduled diagnostic tests.57

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อยู่รอดในผู้ป่วยในฉุกเฉินมีการปรับปรุงอย่างมากมากกว่า 20 ปี แน่นอน สังเกตว่า ผู้ป่วยป่วยมากเจ็บป่วยของพวกเขามักจะอยู่รอดได้นำการโฟกัสค่อนข้างใหม่ของการตรวจสอบทางคลินิกในผู้ป่วยที่รอดโรคร้ายแรง ฟื้นฟูหลังจากเจ็บป่วยร้ายแรงลำบาก และ ช้ามัก frustratingly โดยเฉพาะอย่างยิ่งในผู้ป่วยสูงอายุ ภาระยิ่งใหญ่ที่สุดที่ผู้เจ็บป่วยที่สำคัญหน้าเกี่ยวข้องกับความผิดปกติของกล้ามและ maladjustment.42,43 neuropsychological ผู้ป่วยที่รอดการหายใจล้มเหลว ความล้มเหลวของระบบไหลเวียนโลหิต (เช่น ในการเชื่อมโยงกับ ARDS42 หรือ sepsis10), หรือทั้งสองอย่างดูเหมือนจะมีปัญหาเหล่านี้ ด้วยความถี่และความเข้มมากที่สุด แน่นอน ในผู้ป่วยที่ต้องการระบายอากาศเครื่องจักรกลเป็นเวลานาน กู้คืนกล้ามได้โดยทั่วไปเป็นเวลานาน และไม่สมบูรณ์ การศึกษาแสดงว่า ค่า 65% ของผู้ป่วยดังกล่าวมีข้อจำกัดที่ทำงานหลังจากที่ปล่อยจากความผิดปกติกล้าม hospital.38,44 อาจนานหลายปีในบาง patients.45เป็นที่กล่าวถึงก่อนหน้านี้ ในอดีต คุณลักษณะประจำในฉุกเฉินการดูแลทั่วไปรวมใช้เสรีของเชลโลและการตรึงผู้ป่วย ซึ่งถูกคิดว่า เป็นสิ่งจำเป็นสำหรับอำนวยความสะดวกในการแทรกแซงเพื่อลดขนาดฟังก์ชันสรีรวิทยา โดยวิธีประดิษฐ์ เมื่อเร็ว ๆ นี้ มีกระบวนทัศน์จากวิธีการนี้ต่อปรัชญา "น้อยคือมาก" ผู้ป่วยใน ICU.46กระบวนทัศน์นี้จะสอดคล้องกับสังเกตว่า ปัญหาทางร่างกายระยะยาวในผู้ป่วยวิกฤต โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่ มีการหายใจล้มเหลว อาจส่งผลให้พักฉุกเฉินยืดเยื้อและระยะเวลาที่ผู้ป่วยได้รับการสนับสนุนของอวัยวะที่จำเป็นสำหรับการอยู่รอดตรึงโป ทำงานพิการ อ่อนแอ เวรธรรมชาติอยู่บ่อยครั้ง และยาวนานอาการแทรกซ้อนในผู้รอดชีวิตของสำคัญ illness.41 Herridge et al.38 ตาม cohort ของผู้รอดชีวิตของ ARDS 5 ปีหลังจากปลดประจำการโรงพยาบาล กล้ามเนื้ออ่อนแอและผลที่ทำงานบ่อยสุภัคที่ 1 และกู้คืนจากความผิดปกติทางกายภาพไม่สมบูรณ์แม้แต่ 5 ปีหลังจาก discharge.42 ที่ประเมิน 5 ปี ผลลัพธ์ของ 6 นาทีเดินทดสอบยังคงเพียง 70% ของคาดการณ์ผลลัพธ์ได้ ผู้สูงอายุเจ็บป่วยร้ายแรงจะ มีประสบการณ์ไม่ดีโดยเฉพาะอย่างยิ่ง Sacanella et al.47 รายงานสถานะการทำงานในผู้สูงอายุลดอย่างมีนัยสำคัญของโรคร้ายแรงที่เคยมีสถานะปกติทำงานที่ฉุกเฉินเข้า สถานะการทำงานก็ไม่กลับไปพื้นฐาน 1 ปีหลังจากปลดประจำการเน้นการฟื้นฟูสมรรถภาพของผู้ป่วยที่ป่วยถึงควรเริ่มต้นในการฉุกเฉิน และทำทุกวิธีการกู้คืนที่บ้าน นี้มีความสำคัญอย่างยิ่งเนื่องจากภาระของการเจ็บป่วยมีผลไม่เพียงแต่ผู้ป่วยแต่เขา หรือเธอครอบครัว หรืออื่น ๆ เรื้อรังเช่น ตามลำดับ การเตรียมทั้งผู้ป่วย และครอบครัว หรือเรื้อรังอื่น ๆ สำหรับงานกู้คืนยากอาจช่วยลดภาระนี้ให้ทำจริงที่พบในผู้ป่วยวิกฤต สืบสวนหลายได้ประเมินผลของการดูแลฉุกเฉินที่เน้นในการเพิ่มประสิทธิภาพการเริ่มต้นกิจกรรมทางกายภาพแม้ว่าความรุนแรงของการเจ็บป่วย กลยุทธ์นี้เกี่ยวข้องกับย่อหน้าเชลโล และไทยมีส่วนร่วมของกลุ่มหลากหลาย multidisciplinary clinicians รวมทั้งทางกายภาพ และอาชีวบำบัด พยาบาล นักบำบัดทางเดินหายใจ และช่าง เทคนิคดูแลผู้ป่วย มีเป้าหมายการรับผู้ป่วยขึ้น และจากต้น Discontinuation ของเชลโลลึกเป็นขั้นตอนแรกที่สำคัญในการเพิ่มประสิทธิภาพกิจกรรมผู้ป่วยและการรับรู้ ตัวอย่าง การศึกษาแสดงให้เห็นว่า ขัดจังหวะ sedative ใช้ชีวิตประจำวันในระหว่างการระบายอากาศเครื่องจักรกลช่วยเพิ่มเปอร์เซ็นต์ของวันในระหว่างที่ผู้ป่วยจะตื่นตัว และสามารถ ตาม commands.48 De Jonghe et al.49 ไว้ที่ใช้อัลกอริทึมเชลโลออกแบบมาเพื่อผู้ป่วยจะขึ้นแจ้งเตือนเกี่ยวข้องกับความดันแผล ลด 50% สันนิษฐานว่า เพราะลดในที่เกี่ยวข้องกับการดลบันดาลจากตรึงโป ในก่อน และหลังการปรับปรุงคุณภาพโครงการ Needham et al.50 รายงานว่า การเปลี่ยนแปลงในฉุกเฉินดูแลลดกิจกรรมในโรงพยาบาลใช้ sedative ขึ้นระดับในกลุ่มผู้ป่วยฉุกเฉินทางการแพทย์ในการณงค์รักษาเพื่อป้องกัน หรือ attenuate ฉุกเฉินมาอ่อนแอและผลการทำงานหลังจากเจ็บป่วยร้ายแรงปานกลางกลูโคสจำกัดควบคุม เป็นตามข้างต้น และเริ่มต้นเคลื่อนไหว ในปี 1975 เบิร์นและ Jones51 อธิบายอุปกรณ์วอล์คเกอร์ที่ออกแบบมาสำหรับผู้ป่วยที่ต้องการระบายอากาศเครื่องจักรกล วิธีการเทคโนโลยีมีพัฒนาไปยังจุดที่ ambulation ระหว่างกล ventilation44, 52, 53 และ therapy54 oxygenation เยื่อ extracorporeal แม้จะเป็นไปได้ โปรโตคอลที่ออกแบบมาเพื่อระดมผู้ป่วยในการฉุกเฉินประกอบด้วยกลยุทธ์ต่อเนื่องจากความซับซ้อนไปมากกว่าน้อยกว่าของกิจกรรม ของผู้ป่วยสามารถทำกิจกรรมเหล่านี้ กลยุทธ์ดังกล่าวจะคล้ายกับวิธีที่ใช้ โดยนักกายภาพบำบัดที่ดูแลผู้ป่วยนอกฉุกเฉินเบลีย์และ colleagues52 รายงานในการเคลื่อนไหวใน cohort ขนาดใหญ่ของผู้ป่วยที่ต้องการระบายอากาศเครื่องจักรกล นักเหล่านี้กล่าวถึง "วัฒนธรรมเปลี่ยนแปลง กิจกรรมสนับสนุนให้โดยเร็วที่สุดเท่าที่สภาพของผู้ป่วยมีเสถียรภาพ hemodynamically กับระบายเจียมเนื้อเจียมตัวตั้งค่า (เช่น เศษของออกซิเจนแรงบันดาลใจ ≤0.6) และความดันเป็นบวกท้าย expiratory ≤10 ซม.ของน้ำ Ambulation แม้ในระหว่างการระบายอากาศเครื่องจักรกล เป็นไปได้กับบางเหตุการณ์ (เช่น ถอดอุปกรณ์หรือความเสียหายของสัญญาณชีพ) Burtin และ colleagues55 รายงานประโยชน์ของช่วงการออกกำลังกายขี่จักรยานใช้ ergometer แผงวงจรกับปลายตีนเตียง Ergometer สามารถให้แฝงช่วงของเคลื่อนไหวออกกำลังกายสำหรับผู้ป่วยที่ไม่เพียงพอข้อความแจ้งเตือนการเข้าร่วมและความต้านทานที่ใช้งานอยู่สำหรับผู้ที่มีความสามารถในการ pedaling นักเหล่านี้ตั้งข้อสังเกตความแข็งแรงดีขึ้นและฟังก์ชันจริงที่จำหน่ายในโรงพยาบาลในผู้ป่วยที่ถูกสุ่มกำหนดรอบ ergometryมอร์ริสและ al.53 รายงานผลการทดลองมีแนวโน้ม nonrandomized ของเคลื่อนไหวในผู้ป่วยที่ได้รับการระบายอากาศเครื่องจักรกล กลุ่มเคลื่อนไหวออกจากเตียงได้เร็ว และได้พักโรงพยาบาลสั้นลง มีไม่มีความแตกต่าง ในระยะเวลาของการระบายอากาศเครื่องจักรกล หรือ ในสภาพของผู้ป่วยที่โรงพยาบาลจำหน่าย ใน 1 ปีหลังจากจำหน่าย กลุ่มเคลื่อนไหวคือเกือบครึ่งหนึ่งเป็นแนวโน้มที่จะมีตาย หรือการ rehospitalized นี้แนะนำเป็นระยะยาวดีกว่ากู้คืน profile.56 ในปี 2009, Schweickert et al.44 ดำเนินการอนาคต randomized ทดลองมองไม่เห็นทางกายภาพและกิจกรรมบำบัดจากเริ่มจากการหายใจล้มเหลว กลยุทธ์นี้เคลื่อนไหวทันทีนำไปสู่ใกล้จะเอกราชทำงานที่โรงพยาบาลปล่อย แม้ว่า จำนวนโรงพยาบาลพักไม่ได้แตกต่างระหว่างกลุ่มควบคุมและแทรกแซง ผู้ป่วยที่ถูกกำหนดแบบสุ่มการเคลื่อนไหวทันทีใช้เวลาน้อยวันรับเครื่องระบายอากาศ และมีน้อย delirium และค่าสูงสุดเดินระยะทาง นอกจากนี้ ผู้ป่วยเพิ่มเติมในกลุ่มการเคลื่อนไหวก่อนถูกปล่อยบ้านหลังโรงพยาบาล Predictors อิสระเอกราชทำงานที่ฉุกเฉินจำหน่ายมีอายุน้อย การขาดงานของ sepsis และ randomized กำหนดต้นทางกายภาพและกิจกรรมบำบัด แม้จะเป็นช่วง ก้าวร้าววิธีการเคลื่อนไหวในประชากรที่ศึกษาที่รวมผู้ป่วยที่ มีบาดเจ็บเฉียบพลันปอด ผู้ป่วยอ้วน morbidly ผู้ป่วยช็อกต้อง vasoactive infusions และผู้ป่วยที่รับการบำบัดทดแทนไตอย่างต่อเนื่อง มีเหตุการณ์ร้ายน้อยมาก ไม่มีผู้ใดต่อกับผล แน่นอน อุปสรรคใหญ่การเคลื่อนไหวช่วงล้มเหลวในการปลุกจากเชลโล อาการกังวลต่อเมื่อเชลโลถูกยกเลิก และกำหนดการ tests.57 วินิจฉัย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การอยู่รอดของผู้ป่วยในห้องไอซียูได้รับการปรับปรุงอย่างรวดเร็วในช่วงที่ผ่านมา 20 ปี อันที่จริงการสังเกตว่าผู้ป่วยป่วยมากมักจะอยู่รอดความเจ็บป่วยของพวกเขาได้นำไปสู่การมุ่งเน้นที่ค่อนข้างใหม่ของการสืบสวนทางคลินิกในผู้ป่วยที่อยู่รอดเจ็บป่วยที่สำคัญ การฟื้นฟูสมรรถภาพหลังการเจ็บป่วยที่สำคัญคือยากลำบากและมักจะช้าเฉื่อยชาโดยเฉพาะอย่างยิ่งในผู้ป่วยสูงอายุ ภาระที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่รอดชีวิตจากใบหน้าเจ็บป่วยที่สำคัญที่เกี่ยวข้องกับความผิดปกติของกล้ามเนื้อและผู้ป่วย maladjustment.42,43 วิทยาที่อยู่รอดการหายใจล้มเหลว, ความล้มเหลวของระบบไหลเวียนโลหิต (เช่นในการคบหาสมาคมกับ ARDS42 หรือ sepsis10) หรือทั้งสองดูเหมือนจะมีปัญหาเหล่านี้ด้วยการที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ความถี่และความรุนแรง อันที่จริงในผู้ป่วยที่ต้องใช้เครื่องช่วยหายใจเป็นเวลานาน, การกู้คืนประสาทและกล้ามเนื้อเป็นปกติเป็นเวลานานและไม่สมบูรณ์ การศึกษาแสดงให้เห็นว่าถึง 65% ของผู้ป่วยดังกล่าวมีข้อ จำกัด การทำงานหลังจากที่ออกจาก hospital.38,44 ความผิดปกติของประสาทและกล้ามเนื้ออาจจะมีอายุการใช้งานหลายปีใน patients.45 บางส่วน
ตามที่ระบุไว้ก่อนหน้านี้ในอดีตที่ผ่านคุณสมบัติตามปกติของการดูแลทั่วไปที่ระบุไว้ใน ห้องไอซียูรวมถึงการใช้เสรีนิยมของยาระงับประสาทและการตรึงของผู้ป่วยซึ่งได้รับความคิดที่จะจำเป็นสำหรับการอำนวยความสะดวกในการแทรกแซงที่จะปรับการทำงานทางสรีรวิทยาโดยวิธีการประดิษฐ์ เมื่อเร็ว ๆ นี้ได้มีการปรับเปลี่ยนกระบวนทัศน์ออกไปจากวิธีการนี้ไปยัง "น้อยมาก" ปรัชญาสำหรับผู้ป่วยใน ICU.46
ปรับเปลี่ยนกระบวนทัศน์นี้จะสอดคล้องกับการสังเกตว่าปัญหาในระยะยาวทางกายภาพในผู้รอดชีวิตจากการเจ็บป่วยที่สำคัญโดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่มี ความล้มเหลวของระบบทางเดินหายใจอาจเกิดขึ้นจากการเข้าพักที่ห้องไอซียูยืดเยื้อและระยะเวลาการตรึงในระหว่างที่ผู้ป่วยจะได้รับการสนับสนุนอวัยวะที่เป็นสิ่งจำเป็นเพื่อความอยู่รอด ความพิการทำงานผลมาจากธรรมชาติของความอ่อนแอเป็นบ่อยและภาวะแทรกซ้อนในผู้รอดชีวิตจาก illness.41 สำคัญ Herridge เอ al.38 ยาวนานตามกลุ่มของผู้รอดชีวิตจาก ARDS เป็นเวลา 5 ปีหลังจากที่ออกจากโรงพยาบาล กล้ามเนื้ออ่อนแรงและการด้อยค่าการทำงานที่พบบ่อยใน 1 ปีและการกู้คืนจากความผิดปกติทางร่างกายไม่สมบูรณ์แม้กระทั่ง 5 ปีหลังจาก discharge.42 ที่ประเมิน 5 ปีผลการทดสอบเดิน 6 นาทีก็ยังคงเป็นเพียง 70% ของผลที่คาดการณ์ไว้ . ผู้รอดชีวิตของผู้สูงอายุเจ็บป่วยที่สำคัญปรากฏขึ้นค่าโดยสารโดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่ดี Sacanella เอ al.47 รายงานการลดลงอย่างมีนัยสำคัญในภาวะการทำหน้าที่ในการรอดชีวิตของผู้สูงอายุเจ็บป่วยที่สำคัญที่ได้มีภาวะการทำหน้าที่ตามปกติที่เข้าห้องไอซียู; ภาวะการทำหน้าที่ไม่ได้กลับไปพื้นฐาน 1 ปีหลังจากที่ปล่อย
ให้ความสำคัญกับการฟื้นฟูสมรรถภาพของผู้ป่วยที่ป่วยหนักควรเริ่มต้นในห้องไอซียูและดำเนินการต่อไปตลอดทางจนถึงการกู้คืนที่บ้าน นี้เป็นสิ่งสำคัญโดยเฉพาะอย่างยิ่งเพราะภาระของการเจ็บป่วยมีผลกระทบต่อผู้ป่วยไม่เพียง แต่ของเขาหรือครอบครัวของเธอหรือผู้ดูแลผู้ป่วยอื่น ๆ เช่นกัน ดังนั้นการเตรียมความพร้อมทั้งผู้ป่วยและครอบครัวหรือผู้ดูแลผู้ป่วยอื่น ๆ สำหรับงานที่ยากของการกู้คืนอาจช่วยลดภาระนี้
ให้ความผิดปกติทางกายภาพที่สำคัญที่ระบุไว้ในรอดชีวิตจากการเจ็บป่วยที่สำคัญหลายผู้ตรวจสอบมีการประเมินผลกระทบของการดูแลห้องไอซียูที่มุ่งเน้นไปที่การเพิ่มประสิทธิภาพในช่วงต้น การออกกำลังกายทั้งๆที่มีความรุนแรงของการเจ็บป่วย กลยุทธ์นี้เกี่ยวข้องกับการลดความใจเย็นและทหารมีส่วนร่วมในช่วงต้นของหลากหลายกลุ่มสหสาขาวิชาชีพของแพทย์รวมถึงนักกายภาพบำบัดและอาชีวอนามัย, พยาบาล, นักบำบัดทางเดินหายใจและช่างเทคนิคที่ดูแลผู้ป่วยที่มีเป้าหมายในการรับผู้ป่วยขึ้นและออกจากเตียง หยุดใจเย็นลึกเป็นขั้นตอนแรกที่สำคัญในการเพิ่มประสิทธิภาพการทำงานของผู้ป่วยและความตระหนัก ตัวอย่างเช่นการศึกษาแสดงให้เห็นว่าการหยุดชะงักของการใช้ยากล่อมประสาททุกวันในช่วงเครื่องช่วยหายใจเพิ่มขึ้นร้อยละของวันในช่วงที่ผู้ป่วยมีความตื่นตัวและสามารถติดตาม commands.48 De Jonghe เอ al.49 ตั้งข้อสังเกตว่าการใช้อัลกอริทึมใจเย็นที่ออกแบบมาเพื่อช่วยให้ผู้ป่วย จะได้รับการแจ้งเตือนอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้องกับการลดลง 50% ในแผลความดันคงเพราะการลดลงของยากล่อมประสาทที่เกี่ยวข้องกับการตรึง ในก่อนและหลังจากที่โครงการที่มีคุณภาพการปรับปรุงนีแดมเอ al.50 รายงานว่าการเปลี่ยนแปลงในการดูแลห้องไอซียูเพื่อลดการใช้ยากล่อมประสาทที่ดีขึ้นในโรงพยาบาลระดับกิจกรรมในกลุ่มของผู้ป่วยในห้องไอซียูแพทย์
ปัจจุบันการแทรกแซงการรักษาเพื่อป้องกันหรือ ผอมอ่อนแอห้องไอซียูที่ได้มาและการด้อยค่าการทำงานหลังจากการเจ็บป่วยที่สำคัญจะถูก จำกัด ให้เป็นผู้ดูแลควบคุมระดับน้ำตาลตามที่กล่าวข้างต้นและการระดมต้น ในปี 1975, เบิร์นส์และ Jones51 อธิบายอุปกรณ์วอล์คเกอร์ได้รับการออกแบบสำหรับผู้ป่วยที่ต้องใช้เครื่องช่วยหายใจ วิธีการทางเทคโนโลยีที่มีการพัฒนาไปยังจุดที่ลุกว่าในช่วง ventilation44,52,53 กลและแม้ extracorporeal therapy54 เยื่อออกซิเจนอยู่ในขณะนี้เป็นไปได้ โปรโตคอลที่ออกแบบมาเพื่อระดมผู้ป่วยในห้องไอซียูประกอบด้วยกลยุทธ์ลำดับจากน้อยกับความซับซ้อนมากขึ้นของกิจกรรมขึ้นอยู่กับความสามารถของผู้ป่วยในการดำเนินกิจกรรมเหล่านี้ กลยุทธ์ดังกล่าวมีความคล้ายคลึงกับวิธีการที่ใช้โดยนักกายภาพบำบัดที่ดูแลผู้ป่วยนอกห้องไอซียู
และเบลีย์ colleagues52 รายงานในการชุมนุมในกลุ่มขนาดใหญ่ของผู้ป่วยที่จำเป็นต้องใช้เครื่องช่วยหายใจ นักวิจัยเหล่านี้อธิบาย "การเปลี่ยนแปลงทางวัฒนธรรม" โดยกิจกรรมที่ได้รับการสนับสนุนโดยเร็วที่สุดเท่าสภาพของผู้ป่วยที่เป็น hemodynamically มั่นคงกับการตั้งค่าเครื่องช่วยหายใจเจียมเนื้อเจียมตัว (คือส่วนของออกซิเจนแรงบันดาลใจและความดัน≤0.6สิ้นหายใจบวก≤10เซนติเมตรน้ำ) ambulation แม้ในช่วงใช้เครื่องช่วยหายใจเป็นไปได้ที่มีเหตุการณ์ไม่พึงประสงค์ไม่กี่ (เช่นการกำจัดอุปกรณ์หรือเสื่อมสภาพของสัญญาณชีพ) Burtin และ colleagues55 รายงานประโยชน์ของการออกกำลังกายการขี่จักรยานที่มีการใช้ ergometer รอบข้างเตียงที่ติดอยู่กับเท้าของเตียง ergometer สามารถให้การออกกำลังกายช่วงของการเคลื่อนไหวเรื่อย ๆ สำหรับผู้ป่วยที่ไม่ได้แจ้งเตือนพอที่จะมีส่วนร่วมและความต้านทานการใช้งานสำหรับผู้ที่มีความสามารถในการใช้ถีบ นักวิจัยเหล่านี้ตั้งข้อสังเกตการปรับปรุงความแข็งแรงและการทำงานของร่างกายที่โรงพยาบาลปล่อยในผู้ป่วยที่ถูกสุ่มให้ได้รอบ ergometry
มอร์ริสเอ al.53 รายงานผลของการคาดหวังการทดลอง nonrandomized ของการชุมนุมในผู้ป่วยที่ได้รับเครื่องช่วยหายใจ กลุ่มการระดมกำลังออกจากเตียงเร็วขึ้นและมีโรงพยาบาลที่สั้นกว่า มีความแตกต่างในระยะเวลาของการใช้เครื่องช่วยหายใจหรืออยู่ในสภาพของผู้ป่วยที่ออกจากโรงพยาบาลได้ ณ วันที่ 1 ปีหลังจากที่ปล่อยกลุ่มชุมนุมเป็นเกือบครึ่งหนึ่งเป็นแนวโน้มที่จะมีผู้เสียชีวิตหรือได้รับการ rehospitalized; นี้แสดงให้เห็น profile.56 การกู้คืนที่ดีขึ้นในระยะยาวในปี 2009 ที่ Schweickert เอ al.44 ดำเนินการสุ่มทดลองตาบอดที่คาดหวังของการรักษาทางกายภาพและการประกอบอาชีพจากจุดเริ่มต้นของความล้มเหลวของระบบทางเดินหายใจ กลยุทธ์การระดมนี้ทันทีนำไปสู่การเพิ่มขึ้นใกล้เคียงกับความเป็นอิสระของการทำงานที่ออกจากโรงพยาบาลอย่างไรก็ตามข้อเท็จจริงที่ว่าระยะเวลาในการเข้าพักที่โรงพยาบาลไม่แตกต่างกันระหว่างการแทรกแซงและการควบคุมกลุ่ม ผู้ป่วยที่ถูกสุ่มให้ได้ระดมได้ทันทีใช้เวลาหลายวันกว่าที่ได้รับเครื่องช่วยหายใจและมีความเพ้อมากขึ้นน้อยลงและระยะทางเดินสูงสุด นอกจากนี้ผู้ป่วยมากขึ้นในกลุ่มต้นการระดมกำลังออกจากโรงพยาบาลไปที่บ้านหลังจากที่รักษาในโรงพยาบาล พยากรณ์อิสระความเป็นอิสระของการทำงานที่ปล่อยห้องไอซียูที่อายุน้อยขาดการติดเชื้อและการกำหนดแบบสุ่มการรักษาทางกายภาพและการประกอบอาชีพในช่วงต้น แม้จะมีเหตุการณ์ไม่พึงประสงค์ต้นวิธีการเชิงรุกในการระดมประชากรในการศึกษารวมถึงผู้ป่วยที่มีอาการบาดเจ็บที่ปอดเฉียบพลันผู้ป่วยที่เป็นโรคอ้วนผู้ป่วยที่มีช็อตที่ต้องใช้เงินทุน vasoactive และผู้ป่วยได้รับการบำบัดทดแทนไตอย่างต่อเนื่องมีน้อยมากไม่มีใครที่ ได้รับผลที่ตามมาด้วยความเคารพต่อผล อันที่จริงปัญหาและอุปสรรคที่พบมากที่สุดในการเคลื่อนไหวในช่วงต้นเป็นความล้มเหลวที่จะตื่นจากใจเย็นกวนเมื่อใจเย็นก็หยุดและกำหนด tests.57 วินิจฉัย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การอยู่รอดของผู้ป่วยใน ICU มีการปรับปรุงอย่างมากในช่วง 20 ปีที่ผ่านมา แน่นอน สังเกตว่าคนไข้ป่วยมากมักจะอยู่รอดเจ็บป่วยของพวกเขาได้นำไปสู่การโฟกัสที่ค่อนข้างใหม่ของการสืบสวนทางคลินิกในผู้ป่วยที่มีชีวิตรอดเจ็บป่วยร้ายแรง การฟื้นฟูสุขภาพหลังการเจ็บป่วยที่สำคัญ คือ ยาก และมักจะทำอะไรช้า โดยเฉพาะในผู้ป่วยสูงอายุที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่รอดชีวิตจากการเจ็บป่วยที่สำคัญภาระหน้าที่เกี่ยวข้องกับความผิดปกติของกล้ามเนื้อ และประสาทจิตวิทยาซูริก . 42,43 ผู้ป่วยที่มีชีวิตรอดระบบทางเดินหายใจล้มเหลว ระบบไหลเวียนเลือดล้มเหลว ( เช่น ร่วมกับ ards42 หรือ sepsis10 ) หรือทั้งสองดูเหมือนจะมีปัญหากับความถี่ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดและความเข้ม แน่นอนผู้ที่ต้องยืดเยื้อกล ระบาย และการกู้คืนเป็นปกตินาน และไม่สมบูรณ์ การศึกษาแสดงให้เห็นว่าถึง 65% ของผู้ป่วยดังกล่าวมีข้อจำกัดการทำงานหลังจำหน่ายจากโรงพยาบาล 38,44 และความผิดปกติอาจนานหลายปีในผู้ป่วยบางคน 45
ตามที่กล่าวถึงก่อนหน้านี้ ในอดีตคุณสมบัติตามปกติของการดูแลทั่วไปให้อยู่ในไอซียู รวมใช้เสรีนิยมของความใจเย็นและการตรึงของผู้ป่วยซึ่งถูกคิดว่าเป็นมาตรการเพื่อให้เอื้อต่อการทำงานทางสรีรวิทยาโดยเทียมหมายถึง เมื่อเร็วๆ นี้ ได้มีการเปลี่ยนรูปแบบไปจากวิธีการนี้ไปยัง " น้อยเป็นปรัชญามากกว่า " ในผู้ป่วย ICU . 46
กระบวนทัศน์ใหม่นี้จะสอดคล้องกับการสังเกตว่าในระยะยาวปัญหาทางกายภาพในผู้รอดชีวิตจากการเจ็บป่วยที่สำคัญโดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่มีระบบหายใจล้มเหลว อาจเกิดจากการยืดเยื้อ ICU อยู่ และระยะเวลาการตรึงในระหว่างที่ผู้ป่วยได้รับอวัยวะสนับสนุนที่จำเป็นสำหรับการอยู่รอด คนพิการทำงานเป็นผลตามธรรมชาติของความอ่อนแอเป็นภาวะแทรกซ้อนที่พบบ่อยและนาน ในผู้รอดชีวิตจากการ illness.41 herridge et al.38 ตามเพื่อนร่วมงานของผู้รอดชีวิตจาก ards เป็นเวลา 5 ปี หลังจากออกจากโรงพยาบาล กล้ามเนื้ออ่อนแรงและการใช้สอยถูกสังเกตใน 1 ปี และกู้คืนจากความผิดปกติทางกายภาพมันขาดหายแม้ 5 ปีหลังจาก discharge.42 ในการประเมินประสบการณ์ 5 ปีผลของการทดสอบการเดิน 6 นาทียังเป็นเพียง 70% ของคาดการณ์ผลลัพธ์ ผู้รอดชีวิตจากผู้สูงอายุของการเจ็บป่วยที่สำคัญปรากฏ ค่าโดยสาร โดยเฉพาะงาน sacanella et al.47 รายงานลดลงในสถานะการทำงานของผู้รอดชีวิตจากผู้สูงอายุของการเจ็บป่วยที่ร้ายแรงใครมีสถานะการทำงานปกติ เข้าไอซียู ภาวะการทำงาน ไม่ได้กลับไปยังพื้นฐาน 1 ปีหลังจากที่ปล่อย
มุ่งเน้นการฟื้นฟูสมรรถภาพของผู้ป่วยวิกฤต ควรเริ่มในไอซียู และต่อไปทุกวิธีการกู้คืนที่บ้าน นี้เป็นสิ่งสำคัญโดยเฉพาะอย่างยิ่งเพราะภาระของการเจ็บป่วยส่งผลกระทบไม่เพียงผู้ป่วย แต่ครอบครัวของเขา หรือเธอ หรือผู้ดูแลอื่น ๆเช่นกัน ตามเตรียมทั้งผู้ป่วยและครอบครัวหรือผู้ดูแลอื่น ๆสำหรับงานที่ยากของการกู้คืนอาจช่วยลดภาระนี้ ได้รับความบกพร่องทางกายภาพ
ไว้ในผู้รอดชีวิตจากการเจ็บป่วยที่สำคัญ , นักวิจัยหลายคนได้ทดสอบผลของการดูแลที่ห้องไอซียูที่เน้นกิจกรรมทางกายที่เหมาะสมก่อนแม้ว่าระดับความรุนแรงของการเจ็บป่วยกลยุทธ์นี้เกี่ยวข้องกับการลดความใจเย็นและเป็นการเริ่มต้นของหลากหลาย กลุ่มสหสาขาวิชาชีพของแพทย์รวมทั้งทางกายภาพและอาชีว therapists , พยาบาล , นักกายภาพบำบัดและทางเดินหายใจ , ช่างเทคนิคการดูแลผู้ป่วย กับเป้าหมายของการป่วยและออกจากเตียงการลดความเครียดลึกๆเป็นขั้นตอนแรกที่สำคัญในการปรับกิจกรรมของผู้ป่วยและการรับรู้ ตัวอย่าง การศึกษาได้แสดงว่า การหยุดชะงักของใช้ยาระงับประสาททุกวัน ระหว่างเพิ่มเครื่องช่วยหายใจจำนวนวันในช่วงที่ผู้ป่วยจะรู้สึกตัว และสามารถติดตาม commands.48 de jonghe et al .49 ระบุว่า การใช้งานของอัลกอริทึมที่ออกแบบมาเพื่อช่วยให้ผู้ป่วยที่จะต้องเตือนก็เกี่ยวข้องกับการลด 50% ในแผล , สันนิษฐานว่าเนื่องจากการลดลงในการตรึงยากล่อมประสาทที่เกี่ยวข้อง . ในก่อนและหลังโครงการปรับปรุงคุณภาพเป็น et al .50 รายงานว่า การเปลี่ยนแปลงในการดูแลห้องไอซียูเพื่อลดยากล่อมประสาทที่ใช้ปรับปรุงระดับการปฏิบัติกิจกรรมในกลุ่มของผู้ป่วย ICU แพทย์ .
ขณะนี้ผู้แทรกแซงเพื่อป้องกัน หรือลดจุดอ่อนและบกพร่องหน้าที่ไอซียูได้รับหลังจากการเจ็บป่วยที่สำคัญจะถูก จำกัด เพื่อควบคุมระดับกลูโคส ดังที่กล่าวไว้ข้างต้น และก่อนการชุมนุม . ในปี 1975เบิร์น และ jones51 อธิบายแต่อุปกรณ์ที่ออกแบบมาสำหรับผู้ป่วยที่ต้องใช้เครื่องช่วยหายใจ . วิธีการเทคโนโลยีที่มีการพัฒนาไปยังจุดที่ป่วยระหว่างกล ventilation44,52,53 และออกซิเจน extracorporeal membrane therapy54 ก็คือตอนนี้ที่เป็นไปได้