McCarty was born in 1911 in South B

McCarty was born in 1911 in South Bend, Indiana, the second of four sons of a branch manager for the Studebaker Corporation while it was still a firm for horse-drawn carriages. In his teens, McCarty set himself the goal of becoming a physician-scientist, and he pursued a successful strategy to prepare for admission to, and early success in, Johns Hopkins University Medical School. As an undergraduate at Stanford University, he presciently began his studies in the nascent field of biochemistry, working with James Murray Luck on protein turnover in the liver. In 1937, he began his clinical training in pediatrics at the Harriet Lane Service at Johns Hopkins University. There McCarty developed a special interest in infectious diseases — in particular, antibacterial sulfonamide drug treatments that were just entering medicine — which he subsequently pursued by moving to New York University to work with William Tillett. A National Research Council Fellowship in the medical sciences and an opening in Oswald T. Avery's laboratory spurred his move to Rockefeller University in 1941.

At that time, research in the Avery laboratory was focused on the pneumococcal transformation, the heritable alteration of a pneumococcal strain from a nonvirulent rough form to a virulent smooth encapsulated form. McCarty's arrival at the Rockefeller Institute in September 1941 marked 13 years since this discovery, also known as the Griffith phenomenon. Prior to this discovery, the 1920s had been marked by a medley of disparate observations on Streptococcus pneumoniae that seemed to involve an exchange of receptors among diverse bacteria either grown together in liquid media or exposed to various kinds of extracts and supernatants. With rare exception, the early researchers in this area were utterly confused about the distinction between genotype and phenotype. No single experiment was carried forward to confirmation by other observers, so the entire field of "para agglutination" was in some disrepute.

However, in 1928, Fred Griffith, a leader in public-health research in Britain, demonstrated that the conversion of one strain to another could happen in vivo in mice. Shortly after the publication of his results, they were confirmed in several quarters, including Avery's lab. The analysis relied on serotyping: it was known that phenotypic differentiation of pneumoccocal groups could be diagnosed by their reactions with specific antisera, already recognized to reflect chemically distinct capsular polysaccharides. Griffith had neither the resources nor the inclination to purify and identify the responsible agent in pneumococcal extracts that induced the changes of serotype. But the phenomenon of transformation was at least vaguely understood to comprise an alteration of what we would now call genetic factors.

Though interrupted, sometimes for years at a time, these studies were from 1928 onwards the centerpiece of Avery's lab agenda. Around 1940, they were activated by Colin MacLeod's efforts to purify the chemical agent responsible for changes of serotype — whether protein, nucleic acid, or some other class of molecule — and demonstrate that it was necessary and sufficient to cause the Griffith phenomenon. Studies on pneumococcal transformation were grossly burdened by a wide variety of variables, which needed to be controlled to allow quantitative estimation of transforming activity in extracts undergoing various stages of purification. MacLeod, over a number of years of research, had resolved several thorny technical issues to render the experimental system somewhat more reliable as an assay for biological activity. By the time McCarty arrived at the Rockefeller University, Avery's team had just about decided that the active reagent was not a protein. But what was it then? Could it be a soluble saccharide, RNA, or, least likely, DNA? The progress of this research over the next three years is beautifully described in McCarty's memoir The Transforming Principle, written in the early 1980s[1]

As purification progressed, exposure of extracts to crystalline RNase and to proteinase preparations helped Avery's team determine that the biological activity of extracts was not dependent on RNA or protein. Crystalline DNase was not available until 1948, but biological activity was rapidly reduced by tissue extracts rich in DNase. McCarty's arrival at Rockefeller University was also marked by another milestone, namely, the development of a diphenylamine reagent assay to positively correlate DNA with biological activity. It gradually became evident that the active material in purified extracts had astonishingly high potency in micrograms of DNA that could consummate the pneumococcal transformation in vitro.

McCarty, MacLeod, and Avery wrestled with the standard of proof required to claim that they had accomplished pneumococcal transformation with highly purified DNA from extracts. After much self-inquiry, in 1944, they published in the Journal of Experimental Medicine that the active material was, indeed, DNA,[2] bereft of protein or any other known polymer.[3][4]

The vicissitudes of the acceptance of the concept that "genes are DNA" deserve the scholarly praise they have received.[5][6] The claim was, indeed, subject to a formidable, but predictable, round of organized skepticism. Some would say, even worse, that it was simply ignored, but that is manifestly untrue, at least in the case of the New York research institutions. The scientific community does not accept major scientific claims with ease, and in this case, there were challenges associated with research on S. pneumoniae, which made it especially difficult to attract other investigators to pursue this research. To begin with, few people had the necessary expertise with this pathogen from a biological perspective — it was dangerous to work with, and at the same time, it was finicky to grow. In order to assay its virulence, one needed to use mice as a selective filter. Most critically lacking as corroboration was the examination of other phenotypic markers, besides the capsular polysaccharide, to determine the extent that the findings on the gene for one pneumococcal antigen would apply to other metabolic markers of S. pneumoniae.

However, by 1953, influenced by the enormous impact of Watson and Crick's bihelical structure of DNA, the majority of researchers had fully accepted the 1944 paper. In fact, one might say, formal proof that DNA encoded genetic material was approximated only much later by the laboratory synthesis of oligonucleotides, and by the demonstration of genetic material's biological activity, for example, genes for tRNA or small DNA viruses. Long before this formal proof, most commentators had accepted the untrammeled heuristic value of the proposition that, indeed, genes were made of DNA.

Meanwhile, a physician-scientist through and through, McCarty turned his attention to diseases promoted by streptococci. So it happened that on the retirement of Homer Swift in 1946, McCarty was asked to head the laboratory established in 1922 to work on streptococci and rheumatic fever. This was the scientific home of Rebecca Lancefield, who developed the still powerful serological classification of streptococci. From innumerable clinical observations, combined with Lancefield's classification, it was clear that acute rheumatic fever, a severe sterile inflammatory condition affecting particularly the joints and the heart, was a complication of group A streptococcal pharyngitis, following the infection by several weeks. The causal chain of events still eludes us. McCarty attacked this problem by studying both the biology of group A streptococci and patients with acute rheumatic fever admitted to the Rockefeller Hospital.

Together with his students and collaborators, over the next 20 years, McCarty's work changed the understanding of the organism from a gram-positive streptococcus with a particular serological characteristic to one of the best characterized bacterial species. Work on bacterial cell-wall anatomy and chemistry was just beginning. His work led to the isolation of the streptococcal cell wall as a structural entity suitable for anatomic inspection by electronmicroscopy. Chemical dissection led to characterization of the group A–specific polysaccharide and the peptidoglycan, and the identification of its serological specificity in the terminal hexosamine. In order to prove this specificity, he first had to identify and purify a specific enzyme that cleaved hexosamine (a hexosaminidase) from a soil organism. Treating the polysaccharide with this enzyme abrogated its serological reactivity. McCarty further demonstrated the precise configuration of the hexosamine linkage by synthesizing both α- and β-N-acetyl-glucosamine ovalbumin and showing that only the second reacted with group A antisera. A similar analytical strategy indicated that the polysaccharide of group C streptococci differed by having a terminal β-N-acetyl galactosamine as the serological determinant.

In parallel, McCarty studied patients with rheumatic fever admitted to the Rockefeller Hospital as well as valuable specimen collections from military outbreaks of the disease during World War II. He and his collaborators found that antibody responses to several streptococcal antigens were significantly higher in the group of individuals that developed acute rheumatic fever than in individuals with uncomplicated infection. However, the response to unrelated antigens, for instance, diphtheria toxoid, was not enhanced. He found that group A streptococci secreted unusually high amounts of DNase, and established a test for the detection of antibodies produced in response to this antigen. This led to the discovery that streptococci were able to produce multiple isozymes of DNase. He purified human C-reactive protein through crystallization, produced a highly specific antiserum, and, using this much simpler and

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

McCarty เกิดพ.ศ. 2454 ในเซาท์เบนด์ Indiana ชายสี่ของสาขาผู้จัดการสำหรับ บริษัท Studebaker ขณะยังคงเป็นบริษัทรถม้าที่วาด ในวัยรุ่นของเขา McCarty ตั้งเองเป้าหมายของการ เป็นนักวิทยาศาสตร์ แพทย์ และเขาสร้างกลยุทธ์ประสบความสำเร็จเพื่อเตรียมความพร้อมสำหรับเข้า และความสำเร็จแรกใน จอห์นฮ็อปกินส์มหาวิทยาลัยแพทย์โรงเรียน เป็นระดับปริญญาตรีที่มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด presciently เริ่มก่อด้านชีวเคมี การศึกษาของเขาทำงานกับ James Murray โชคในการหมุนเวียนของโปรตีนในตับ ในปี 1937 เขาเริ่มฝึกฝนทางคลินิกในกุมารที่บริการเลนเรียตที่มหาวิทยาลัยจอห์นฮ็อปกินส์ มี McCarty พัฒนาประโยชน์ในโรค — โดยเฉพาะ ซัลโฟนาไมด์ยาฆ่าเชื้อโรคยารักษาที่มีเพียงป้อนยา — ที่เขาสร้างมา โดยย้ายไปมหาวิทยาลัยนิวยอร์กเพื่อทำงานกับ William Tillett สามัคคีธรรมสภาวิจัยแห่งชาติด้านวิทยาศาสตร์การแพทย์และการเปิดในห้องปฏิบัติการออสวาลด์เฉิงอินเตอร์ต. Avery กระตุ้นไปมหาวิทยาลัยร็อคกี้เฟลเลอร์ใน 1941ในขณะนั้น วิจัยในห้องปฏิบัติการของ Avery ถูกไปเน้นการแปลง pneumococcal ต้องใช้ pneumococcal จากแบบหยาบ nonvirulent แบบฟอร์มสรุปเรียบ virulent เปลี่ยน heritable ถือของ McCarty สถาบันร็อคกี้เฟลเลอร์ในกันยายนพ.ศ. 2484 เครื่อง 13 ปีนับตั้งแต่การค้นพบนี้ หรือที่เรียกว่าปรากฏการณ์มหานคร Griffith ก่อนการค้นพบนี้ 1920 มีการทำเครื่องหมายท่ามกลางสังเกตแตกต่างกันในอุณหภูมิ pneumoniae ที่ดูเหมือนจะเกี่ยวข้องกับการแลกเปลี่ยนของ receptors ในแบคทีเรียหลากหลาย หรือปลูกกันในสื่อของเหลวสัมผัสกับสารสกัดและ supernatants ชนิดต่าง ๆ มีข้อยกเว้นของหายาก ต้นนักวิจัยในพื้นที่นี้ได้โคตรสับสนเกี่ยวกับความแตกต่างระหว่างลักษณะทางพันธุกรรมและ phenotype ไม่ทดลองเดียวถูกยกให้ยืนยัน โดยผู้สังเกตการณ์อื่น ๆ ดังนั้นมีฟิลด์ทั้งหมดของ "พารา agglutination" ในบางน่าไว้วางใจอย่างไรก็ตาม ใน 1928 มหานคร Fred Griffith ผู้นำในการวิจัยสาธารณสุขในสหราชอาณาจักร แสดงว่า การแปลงต้องใช้หนึ่งไปยังอีกอาจเกิดขึ้นในสัตว์ทดลองในหนู หลังจากการประกาศผลของเขา พวกเขาได้ยืนยันในหลายไตรมาส รวมทั้งห้องปฏิบัติการของ Avery การวิเคราะห์ที่อาศัยใน serotyping: ถูกเรียกว่า สร้างความแตกต่างไทป์ของกลุ่ม pneumoccocal สามารถการวินิจฉัย โดยปฏิกิริยาของพวกเขามี antisera เฉพาะ การรับรู้ถึงสารเคมีหมด capsular polysaccharides มหานคร Griffith ได้ไม่มีทรัพยากรหรือความเอียงบริสุทธิ์ และระบุตัวแทนที่รับผิดชอบใน pneumococcal สารสกัดที่ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงของ serotype แต่ปรากฏการณ์การเปลี่ยนแปลงถูกเข้าใจน้อยคลับจะมีการดัดแปลงของที่เราจะตอนนี้เรียกปัจจัยทางพันธุกรรมว่าขัดจังหวะ บางที ปีการศึกษานี้ได้จาก 1928 เป็นต้นไปร่วมวาระปฏิบัติของ Avery รอบ 1940 พวกเขาได้ถูกเรียกใช้ โดย MacLeod โคลินพยายามบริสุทธิ์แทนการเคมีที่รับผิดชอบการเปลี่ยนแปลงของ serotype — ว่าโปรตีน กรดนิวคลีอิก หรือบางอื่น ๆ ระดับโมเลกุล — และแสดงให้เห็นว่า มีความจำเป็น และเพียงพอที่จะทำให้เกิดปรากฏการณ์มหานคร Griffith การศึกษาการแปลง pneumococcal ถูก grossly เป็นภาระ โดยความหลากหลายของตัวแปร ซึ่งต้องควบคุมเพื่อให้การประเมินเชิงปริมาณของการเปลี่ยนกิจกรรมในระหว่างขั้นตอนต่าง ๆ ของการทำให้บริสุทธิ์บางส่วน MacLeod จำนวนปีของการวิจัย มีปัญหาที่แก้ไขหลาย thorny เทคนิคเพื่อทำให้ระบบการทดลองน่าเชื่อถือค่อนข้างมากเป็นการทดสอบสำหรับกิจกรรมชีวภาพ การ McCarty ถึงมหาวิทยาลัยร็อคกี้เฟลเลอร์ Avery ของทีมมีเพียงตัดสินใจว่า รีเอเจนต์ที่ใช้งานอยู่ไม่มีโปรตีน แต่อะไรมาแล้ว มันอาจ saccharide ละลาย อาร์เอ็นเอ หรือ มักน้อย ดีเอ็นเอ ความคืบหน้าของงานวิจัยนี้สามปีถัดไปจะอธิบายไว้อย่างสวยงามใน memoir ของ McCarty เปลี่ยนหลัก เขียนในต้นทศวรรษ 1980 [1]เป็นฟอกหน้าไปเพียงใด ความเสี่ยงของโครงผลึก RNase และ proteinase เตรียมช่วยทีมของ Avery กำหนดว่า กิจกรรมทางชีวภาพของสารสกัดไม่ขึ้นอยู่กับอาร์เอ็นเอหรือโปรตีน DNase ผลึกไม่ว่างจนถึงค.ศ. 1948 แต่กิจกรรมชีวภาพถูกลดลงอย่างรวดเร็วสารสกัดจากเนื้อเยื่อที่อุดมไปด้วย DNase มาถึงของ McCarty ร็อคกี้เฟลเลอร์มหาวิทยาลัยถูกทำเครื่องหมาย โดยสำคัญอื่น ได้แก่ การพัฒนาแบบทดสอบรีเอเจนต์ diphenylamine ซึ่ง DNA บวกกับกิจกรรมชีวภาพยัง มันค่อย ๆ กลายเป็นชัดว่า วัสดุที่ใช้งานอยู่ในสารสกัดบริสุทธิ์ได้รู้จักเปลี่ยนแปลงสูงใน micrograms ของดีเอ็นเอที่สามารถแปลง pneumococcal ในที่รMcCarty, MacLeod และ wrestled Avery มาตรฐานพิสูจน์ต้องอ้างว่า พวกเขามีสำเร็จ pneumococcal แปลงกับดีเอ็นเอบริสุทธิ์สูงจากสารสกัด หลังมากตนเองสอบถาม ในปี 1944 พวกเขาเผยแพร่ในสมุดรายวันของทดลองยาว่า วัสดุที่ใช้งานอยู่ได้ แน่นอน DNA, [2] bereft ของโปรตีนหรือใด ๆ อื่น ๆ รู้จักพอลิเมอร์ [3] [4]Vicissitudes ยอมรับแนวความคิดที่ว่า "ยีนมีดีเอ็นเอ" สมควรสรรเสริญ scholarly ที่พวกเขาได้รับ [5] [6] อ้างได้ แน่นอน อาจ มีอันตรายถึงชีวิต แต่คาดเดา ได้ รอบสงสัยจัด บางพูด แย่ ก็เพียงละเว้น แต่ที่จริง manifestly น้อยกรณีสถาบันวิจัยนิวยอร์ก ชุมชนวิทยาศาสตร์ไม่ยอมรับอ้างหลักวิทยาศาสตร์อย่างง่ายดาย และในกรณีนี้ มีความท้าทายที่เกี่ยวข้องกับวิจัย S. pneumoniae ซึ่งทำโดยเฉพาะอย่างยิ่งยากที่จะดึงดูดนักสืบอื่น ๆ การวิจัยนี้ จะเริ่มต้นด้วย บางคนมีความเชี่ยวชาญจำเป็นกับการศึกษานี้จากมุมมองทางชีวภาพซึ่งเป็นอันตรายต่อการทำงานกับ และในเวลาเดียวกัน มันเรื่องมากจะเติบโต เพื่อ assay virulence ของ หนึ่งต้องใช้เมาส์เป็นตัวเลือก สุดมิขาดเป็น corroboration การตรวจสอบอื่น ๆ เครื่องหมายไทป์ นอกจาก polysaccharide capsular การกำหนดขอบเขตที่ค้นพบในยีนสำหรับตรวจหา pneumococcal หนึ่งจะใช้เครื่องหมายอื่นเผาผลาญของ S. pneumoniaeอย่างไรก็ตาม โดย 1953 อิทธิพล โดยผลกระทบมหาศาลของวัตสันและคริกของ bihelical โครงสร้างดีเอ็นเอ นักวิจัยส่วนใหญ่มีทั้งหมดยอมรับกระดาษ 1944 ในความเป็นจริง หนึ่งอาจพูด หลักฐานทางดีเอ็นเอเข้าวัสดุทางพันธุกรรมที่ถูกเลียนแบบเดียวมากในภายหลัง โดยสร้างห้องปฏิบัติการ oligonucleotides และการสาธิตของวัสดุทางพันธุกรรมของชีวภาพกิจกรรม ตัวอย่าง ยีน tRNA หรือไวรัสดีเอ็นเอขนาดเล็ก นานก่อนหลักฐานนี้เป็นทาง แสดงส่วนใหญ่ได้ยอมรับแล้วค่า untrammeled ของข้อเสนอที่ว่า แน่นอน ยีนทำดีเอ็นเอในขณะเดียวกัน การแพทย์นักวิทยาศาสตร์ผ่าน และผ่าน McCarty หันความสนใจกับโรคโดย streptococci ดังนั้น จะเกิดขึ้นที่ในการเกษียณอายุของโฮเมอร์ Swift ในปี 1946, McCarty ถูกขอร้องให้หัวห้องปฏิบัติการก่อตั้งขึ้นในค.ศ. 1922 ทำ streptococci และไข้รูมาติก นี้คือทางวิทยาศาสตร์บ้านของรีเบคก้า Lancefield ที่พัฒนาขึ้นมีประสิทธิภาพยังคงชุกจัดประเภท streptococci จากการสังเกตทางคลินิกนับไม่ถ้วน รวมกับการจัดประเภทของ Lancefield เป็นชัดเจนว่า ไข้รูมาติกเฉียบพลัน อย่างรุนแรงฆ่าเชื้ออักเสบเงื่อนไขผลโดยเฉพาะข้อต่อและหัวใจ มีภาวะแทรกซ้อนของกลุ่ม A pharyngitis streptococcal การต่อเชื้อหลายสัปดาห์ เชนสาเหตุของเหตุการณ์ยัง eludes เรา McCarty โจมตีปัญหานี้ โดยการศึกษาชีววิทยาทั้งกลุ่ม A streptococci และผู้ป่วยมีไข้รูมาติกเฉียบพลันในโรงพยาบาลร็อคกี้เฟลเลอร์ร่วมกับนักเรียนของเขาและผู้ร่วมงาน กว่า 20 ปีถัดไป McCarty ของงานเปลี่ยนความเข้าใจของการมีชีวิตจากอุณหภูมิแบคทีเรียแกรมบวกกับลักษณะสภาวะเฉพาะส่วน characterized แบคทีเรียสายพันธุ์หนึ่ง ทำงานบนผนังเซลล์ของแบคทีเรียกายวิภาคศาสตร์ และเคมีถูกเริ่มต้นเพียง งานของเขานำไปแยกของ streptococcal ผนังเซลล์เป็นโครงสร้างเอนทิตีเหมาะสมสำหรับการตรวจสอบ anatomic โดย electronmicroscopy ชำแหละเคมีนำไปสู่คุณลักษณะของ polysaccharide A – เฉพาะกลุ่ม และเปบทิโดไกลแคน และรหัสของ specificity ของสภาวะใน hexosamine เทอร์มินัล การพิสูจน์นี้ specificity เขาก่อนมีการระบุ และบริสุทธิ์เอนไซม์เฉพาะที่แหวก hexosamine (แบบ hexosaminidase) จากสิ่งมีชีวิตเป็นดิน รักษา polysaccharide ด้วยเอนไซม์นี้ abrogated เกิดปฏิกิริยาที่สภาวะ McCarty แสดงการกำหนดค่าการเชื่อมโยง hexosamine แม่นยำ โดยสังเคราะห์ทั้ง ovalbumin ด้วยกองทัพ - และβ-N-acetyl-glucosamine และแสดงว่า ที่สองปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นกับกลุ่มที่ antisera ต่อไป กลยุทธ์การวิเคราะห์คล้ายกันระบุว่า polysaccharide ของ streptococci กลุ่ม C แตกต่าง โดยมี galactosamine β-N-acetyl เทอร์มินัลเป็นดีเทอร์มิแนนต์สภาวะขนาน McCarty ศึกษาผู้ป่วย ด้วยไข้รูมาติกชมร็อคกี้เฟลเลอร์โรงพยาบาลรวมทั้งสิ่งส่งตรวจมีค่าเรียกเก็บเงินจากทหารการแพร่ระบาดของโรคในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง เขาและผู้ร่วมงานของเขาพบว่า แอนติบอดีตอบสนองต่อ streptococcal antigens หลายได้สูงขึ้นอย่างมีนัยสำคัญในกลุ่มของบุคคลที่พัฒนาเฉียบพลันไข้รูมาติกมากกว่าในบุคคลที่มีการติดเชื้อที่ไม่ซับซ้อน อย่างไรก็ตาม การตอบสนองต่อ antigens ไม่เกี่ยวข้อง เช่น คอตีบ toxoid ถูกไม่เพิ่ม เขาพบว่า กลุ่ม A streptococci secreted จำนวน DNase สูงผิดปกติ และก่อตั้งการทดสอบการตรวจแอนตี้ผลิตในนี้ตรวจหา นี้นำไปสู่การค้นพบว่า streptococci สามารถผลิต isozymes หลายของ DNase เขาบริสุทธิ์โปรตีน reactive – C มนุษย์ผ่านการตกผลึก ผลิต antiserum การ และ ใช้ง่ายกว่ามาก และ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แม็คคาร์เกิดในปี 1911 ในเซาท์เบนด์อินดีแอนาที่สองของลูกชายสี่คนของผู้จัดการสาขา บริษัท เกษตรในขณะที่มันยังคงเป็น บริษัท สำหรับรถม้าม้าวาด ในช่วงวัยรุ่นของเขาแม็คคาร์ตั้งตัวเองเป้าหมายของการเป็นแพทย์นักวิทยาศาสตร์และเขาไล่ตามกลยุทธ์ที่ประสบความสำเร็จเพื่อเตรียมความพร้อมสำหรับการเข้าสู่และความสำเร็จในช่วงต้น, Johns Hopkins โรงเรียนแพทย์มหาวิทยาลัย เป็นระดับปริญญาตรีที่ Stanford University, presciently เขาเริ่มการศึกษาของเขาในสาขาชีวเคมีที่พึ่งของการทำงานร่วมกับเจมส์เมอร์เรโชคในการหมุนเวียนของโปรตีนในตับ ในปี 1937 เขาเริ่มการฝึกอบรมทางคลินิกของเขาในเด็กที่บริการเลนแฮเรียตที่มหาวิทยาลัยจอห์นฮอปกินส์ แม็คคาร์มีการพัฒนาความสนใจเป็นพิเศษในโรคติดเชื้อ - โดยเฉพาะอย่างยิ่งการรักษายาเสพติด sulfonamide ต้านเชื้อแบคทีเรียที่เป็นเพียงแค่การเข้ายา - ซึ่งเขาไล่ตามต่อมาย้ายไปอยู่ที่มหาวิทยาลัยนิวยอร์กเพื่อทำงานร่วมกับวิลเลียม Tillett คบหาสภาวิจัยแห่งชาติในวิทยาศาสตร์การแพทย์และการเปิดในห้องปฏิบัติการออสวอลตันเอเวอรี่ของการกระตุ้นที่เขาย้ายไปมหาวิทยาลัยกี้เฟลเลอร์ในปี 1941 ในขณะที่การวิจัยในห้องปฏิบัติการเอเวอรี่ได้รับการมุ่งเน้นไปที่การเปลี่ยนแปลงปอดบวม, การเปลี่ยนแปลงทางพันธุกรรมของสายพันธุ์ปอดบวม จากรูปแบบหยาบ nonvirulent รูปแบบห่อหุ้มความรุนแรงได้อย่างราบรื่น มาถึงที่แม็คคาร์ของสถาบันกี้เฟลเลอร์ในปี 1941 มีการทำเครื่องหมายเดือนกันยายน 13 ปีนับตั้งแต่การค้นพบนี้ยังเป็นที่รู้จักปรากฏการณ์ Griffith ก่อนที่จะมีการค้นพบนี้ปี ค.ศ. 1920 ได้รับการทำเครื่องหมายโดยการผสมของการสังเกตที่แตกต่างกันใน Streptococcus pneumoniae ที่ดูเหมือนจะเกี่ยวข้องกับการแลกเปลี่ยนในหมู่ผู้รับเชื้อแบคทีเรียที่มีความหลากหลายทั้งที่ปลูกกันในสื่อของเหลวหรือสัมผัสกับชนิดของสารสกัดและ supernatants ด้วยข้อยกเว้นที่หายากนักวิจัยต้นในพื้นที่นี้มีความสับสนอย่างเต็มที่เกี่ยวกับความแตกต่างระหว่างจีโนไทป์และฟีโนไทป์ ไม่มีการทดลองเดียวได้ดำเนินการไปข้างหน้าเพื่อยืนยันการสังเกตการณ์อื่น ๆ ดังนั้นทั้งสนามของ "พาราเกาะติด" อยู่ในความเสียชื่อเสียงบาง. อย่างไรก็ตามในปี 1928 เฟร็ดกริฟฟิซึ่งเป็นผู้นำในการวิจัยสาธารณสุขในอังกฤษแสดงให้เห็นว่าการแปลงหนึ่ง สายพันธุ์ไปยังอีกที่อาจเกิดขึ้นในร่างกายในหนู ไม่นานหลังจากที่ตีพิมพ์ผลของเขาที่พวกเขาได้รับการยืนยันในหลายไตรมาสรวมทั้งห้องปฏิบัติการเอเวอรี่ การวิเคราะห์อาศัย serotyping: มันเป็นที่รู้จักว่าความแตกต่างของกลุ่มฟีโนไทป์ pneumoccocal จะได้รับการวินิจฉัยโดยปฏิกิริยาของพวกเขาที่มี antisera ที่เฉพาะเจาะจงได้รับการยอมรับแล้วที่จะสะท้อนให้เห็นถึง polysaccharides capsular เคมีที่แตกต่างกัน กริฟฟิมีทั้งทรัพยากรหรือความโน้มเอียงในการชำระล้างและระบุตัวแทนผู้รับผิดชอบในสารสกัดจากโรคปอดบวมที่เหนี่ยวนำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงของ serotype แต่ปรากฏการณ์ของการเปลี่ยนแปลงอย่างน้อยก็เข้าใจรางที่จะรวมถึงการเปลี่ยนแปลงของสิ่งที่เราจะเรียกปัจจัยทางพันธุกรรม. แม้ว่าขัดจังหวะบางครั้งปีที่ผ่านมาในช่วงเวลาที่การศึกษาเหล่านี้มาจากปี 1928 เป็นต้นไปหัวใจของวาระการประชุมที่ห้องปฏิบัติการของเอเวอรี่ รอบปี 1940 ที่พวกเขากำลังเปิดใช้งานโดยความพยายามของโคลินแม็คลีออดของการชำระล้างสารเคมีที่มีความรับผิดชอบสำหรับการเปลี่ยนแปลงของซีโรไทป์ - ไม่ว่าจะเป็นโปรตีนกรดนิวคลีหรือบางระดับของโมเลกุลอื่น ๆ - และแสดงให้เห็นว่ามันเป็นสิ่งที่จำเป็นและเพียงพอที่จะทำให้เกิดปรากฏการณ์ที่กริฟฟิ การศึกษาเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงปอดบวมหนักใจโดยไม่มีการลดความหลากหลายของตัวแปรซึ่งจำเป็นต้องได้รับการควบคุมเพื่อให้การประมาณค่าเชิงปริมาณของกิจกรรมในการเปลี่ยนสารสกัดดำเนินการขั้นตอนต่างๆของการทำให้บริสุทธิ์ MacLeod กว่าจำนวนปีของการวิจัยได้มีมติปัญหาทางเทคนิคหลายหนามที่จะทำให้ระบบการทดลองที่ค่อนข้างน่าเชื่อถือมากขึ้นในขณะที่การทดสอบกิจกรรมชีวภาพ ตามเวลาที่แม็คคาร์มาถึงที่มหาวิทยาลัยกี้เฟลเลอร์ทีมเอเวอรี่ได้ตัดสินใจเพียงเกี่ยวกับสารที่ใช้งานไม่ได้โปรตีน แต่สิ่งที่มันเป็นแล้ว? มันอาจจะเป็น saccharide ละลายอาร์เอ็นเอหรืออย่างน้อยน่าดีเอ็นเอ? ความคืบหน้าของการวิจัยที่ผ่านมาสามปีข้างหน้านี้มีการอธิบายไว้อย่างสวยงามในชีวิตประจำวันของแม็คคาร์ของหลักการปฏิรูปการเขียนในช่วงต้นทศวรรษ 1980 [1] ในขณะที่การทำให้บริสุทธิ์ก้าวหน้าการสัมผัสของสารสกัดเพื่อผลึก RNase และโปรเตรียมการช่วยให้ทีมของเอเวอรี่ตรวจสอบว่ากิจกรรมทางชีวภาพ ของสารสกัดไม่ได้ขึ้นอยู่กับอาร์เอ็นเอหรือโปรตีน DNase ผลึกก็ไม่สามารถใช้ได้จนถึงปี 1948 แต่กิจกรรมทางชีวภาพลดลงอย่างรวดเร็วโดยเนื้อเยื่อที่อุดมไปด้วยสารสกัดจาก DNase การมาถึงของแม็คคาร์ที่มหาวิทยาลัยกี้เฟลเลอร์ยังถูกทำเครื่องหมายด้วยอีกขั้นคือการพัฒนาของการทดสอบสาร diphenylamine บวกความสัมพันธ์ดีเอ็นเอที่มีฤทธิ์ทางชีวภาพ มันค่อย ๆ กลายเป็นที่เห็นได้ชัดว่าวัสดุที่ใช้งานอยู่ในสารสกัดบริสุทธิ์มีความแรงสูงอย่างน่าอัศจรรย์ในไมโครกรัมดีเอ็นเอที่สามารถบรรลุการเปลี่ยนแปลงปอดบวมในหลอดทดลอง. แม็คคาร์แมกเลียด์และเอเวอรี่ปล้ำกับมาตรฐานของการพิสูจน์ที่จำเป็นในการอ้างว่าพวกเขาประสบความสำเร็จการเปลี่ยนแปลงปอดบวมด้วย ดีเอ็นเอบริสุทธิ์สูงจากสารสกัดจาก หลังจากที่มากสอบถามรายละเอียดเพิ่มเติมตนเองในปี 1944 พวกเขาตีพิมพ์ในวารสารการแพทย์การทดลองที่วัสดุที่ใช้งานได้จริงดีเอ็นเอ [2] ที่สูญเสียไปของโปรตีนหรือลิเมอร์ที่รู้จักกันอื่น ๆ . [3] [4] ผันผวนของการยอมรับ แนวความคิดที่ว่า "ยีนที่มีดีเอ็นเอ" สมควรได้รับการยกย่องวิชาการพวกเขาได้รับ. [5] [6] อ้างเป็นจริงเรื่องที่น่ากลัว แต่คาดเดาได้รอบของการจัดความสงสัย บางคนก็บอกว่าเลวร้ายยิ่งว่ามันก็ไม่สนใจเพียง แต่ที่เป็นจริงอย่างชัดแจ้งอย่างน้อยในกรณีที่สถาบันการวิจัยนิวยอร์ก ชุมชนวิทยาศาสตร์ไม่ยอมรับการเรียกร้องทางวิทยาศาสตร์ที่สำคัญได้อย่างง่ายดายและในกรณีนี้มีความท้าทายที่เกี่ยวข้องกับการวิจัยเกี่ยวกับเอส pneumoniae ซึ่งทำให้มันโดยเฉพาะอย่างยิ่งยากที่จะดึงดูดความสนใจของนักวิจัยอื่น ๆ ที่จะดำเนินการวิจัยครั้งนี้ เพื่อเริ่มต้นกับคนไม่กี่คนที่มีความเชี่ยวชาญที่จำเป็นที่มีการติดเชื้อจากมุมมองทางชีวภาพนี้ - มันเป็นอันตรายที่จะทำงานด้วยและในเวลาเดียวกันมันเป็นจู้จี้จุกจิกที่จะเติบโต เพื่อที่จะ assay รุนแรงของหนึ่งที่จำเป็นในการใช้หนูเป็นตัวกรองที่เลือก ส่วนใหญ่เป็นอย่างยิ่งขาดการตรวจสอบได้รับการยืนยันของเครื่องหมายฟีโนไทป์อื่น ๆ ที่นอกเหนือจาก capsular polysaccharide เพื่อกำหนดขอบเขตว่าการค้นพบในยีนของแอนติเจนปอดบวมหนึ่งจะนำไปใช้กับเครื่องหมายการเผาผลาญอาหารอื่น ๆ ของเอส pneumoniae. อย่างไรก็ตามในปี 1953 ได้รับอิทธิพลจาก ผลกระทบมหาศาลของวัตสันและคริก bihelical โครงสร้างของดีเอ็นเอส่วนใหญ่ของนักวิจัยที่ได้รับการยอมรับอย่างเต็มที่กระดาษ 1944 ในความเป็นจริงหนึ่งอาจจะบอกว่าหลักฐานอย่างเป็นทางการว่าดีเอ็นเอเข้ารหัสสารพันธุกรรมได้ประมาณเพียงมากภายหลังจากการสังเคราะห์ในห้องปฏิบัติการของ oligonucleotides และการสาธิตของกิจกรรมทางชีวภาพของสารพันธุกรรมเช่นยีนสำหรับ tRNA หรือไวรัสดีเอ็นเอขนาดเล็ก นานก่อนที่จะพิสูจน์อย่างเป็นทางการนี้แสดงความเห็นส่วนใหญ่ได้รับค่าองค์แก้ปัญหาของข้อเสนอที่แท้จริงยีนที่ทำจากดีเอ็นเอ. ขณะที่แพทย์นักวิทยาศาสตร์ผ่านและผ่านแม็คคาร์หันความสนใจไปสู่โรคส่งเสริมโดย streptococci ดังนั้นจึงเกิดขึ้นที่เกี่ยวกับการเกษียณของโฮเมอร์สวิฟท์ในปี 1946 แม็คคาร์ก็ขอให้มุ่งหน้าไปทางห้องปฏิบัติการที่จัดตั้งขึ้นในปี 1922 ในการทำงานกับ streptococci และมีไข้รูมาติก นี่เป็นบ้านของรีเบคก้าทางวิทยาศาสตร์ของ Lancefield ผู้พัฒนาการจัดหมวดหมู่ทางภูมิคุ้มกันยังคงมีประสิทธิภาพของเชื้อ จากการสังเกตทางคลินิกนับไม่ถ้วนรวมกับการจัดหมวดหมู่ของ Lancefield มันเป็นที่ชัดเจนว่ามีไข้เฉียบพลันโรคไขข้ออักเสบเป็นภาวะที่มีผลต่อการฆ่าเชื้ออย่างรุนแรงโดยเฉพาะอย่างยิ่งข้อต่อและการเต้นของหัวใจเป็นภาวะแทรกซ้อนของกลุ่มเชื้ออักเสบต่อไปนี้การติดเชื้อโดยหลายสัปดาห์ที่ผ่านมา ห่วงโซ่สาเหตุของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นยังคงพระเอกเรา แม็คคาร์โจมตีปัญหานี้โดยการศึกษาทั้งทางชีววิทยาของกลุ่มเชื้อและผู้ป่วยที่มีไข้เฉียบพลันโรคไขข้อเข้ารับการรักษาที่โรงพยาบาลกี้เฟลเลอร์. ร่วมกับนักเรียนและผู้ร่วมงานของเขาในช่วง 20 ปีข้างหน้าการทำงานของแม็คคาร์เปลี่ยนความเข้าใจของสิ่งมีชีวิตจาก gram- Streptococcus บวกกับลักษณะทางภูมิคุ้มกันโดยเฉพาะอย่างยิ่งสิ่งที่ดีที่สุดสายพันธุ์แบคทีเรียที่มีลักษณะเฉพาะ การทำงานในลักษณะทางกายวิภาคของผนังเซลล์แบคทีเรียและสารเคมีที่เป็นจุดเริ่มต้นเพียง ผลงานของเขานำไปสู่การแยกของผนังเซลล์เชื้อเป็นนิติบุคคลที่มีโครงสร้างที่เหมาะสมสำหรับการตรวจสอบโครงสร้างโดย electronmicroscopy ผ่าทางเคมีที่นำไปสู่ลักษณะของกลุ่ม polysaccharide A-ที่เฉพาะเจาะจงและ peptidoglycan และบัตรประจำตัวของความจำเพาะทางภูมิคุ้มกันในขั้ว hexosamine เพื่อพิสูจน์ความจำเพาะนี้เขาครั้งแรกที่มีการระบุและการชำระล้างเอนไซม์เฉพาะที่เกาะติด hexosamine (ก hexosaminidase) จากสิ่งมีชีวิตดิน การรักษา polysaccharide กับเอนไซม์นี้ยกเลิกการเกิดปฏิกิริยาทางภูมิคุ้มกันของ แม็คคาร์ต่อไปแสดงให้เห็นถึงการกำหนดค่าที่แม่นยำของการเชื่อมโยง hexosamine โดยสังเคราะห์ทั้งα-และβ-N-acetyl-glucosamine ovalbumin และแสดงให้เห็นว่ามีเพียงสองมีปฏิกิริยาตอบสนองกับกลุ่ม antisera กลยุทธ์การวิเคราะห์ที่คล้ายกันชี้ให้เห็นว่า polysaccharide ของกลุ่ม streptococci ซีแตกต่างกันโดยมีสถานี galactosamine β-N-acetyl เป็นปัจจัยทางภูมิคุ้มกัน. ในแบบคู่ขนานแม็คคาร์ได้ศึกษาผู้ป่วยที่มีไข้รูมาติกเข้ารับการรักษาที่โรงพยาบาลกี้เฟลเลอร์เช่นเดียวกับคอลเลกชันของชิ้นงานที่มีคุณค่าจากทหาร การระบาดของโรคในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง เขาและทำงานร่วมกันของเขาพบว่าการตอบสนองของแอนติบอดีเพื่อแอนติเจนเชื้อหลายอย่างมีนัยสำคัญที่สูงขึ้นในกลุ่มของบุคคลที่พัฒนาไข้เฉียบพลันโรคไขข้อกว่าในบุคคลที่มีการติดเชื้อที่ไม่ซับซ้อน แต่การตอบสนองต่อแอนติเจนที่ไม่เกี่ยวข้องเช่น toxoid โรคคอตีบก็ไม่ได้เพิ่มขึ้น เขาพบว่ากลุ่ม streptococci หลั่งปริมาณที่สูงผิดปกติของ DNase และเป็นที่ยอมรับการทดสอบการตรวจหาแอนติบอดีที่ผลิตเพื่อตอบสนองต่อแอนติเจนนี้ นี้นำไปสู่การค้นพบว่าเชื้อมีความสามารถในการผลิตไอโซไซม์หลายของ DNase เขาบริสุทธิ์ของมนุษย์ C-reactive protein ผ่านการตกผลึกผลิต antiserum เจาะจงมากและใช้นี้ง่ายมากและ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แมคคาร์ทีเกิดในปี 1911 ในรัฐอินเดียน่าโค้ง , ใต้ , ครั้งที่สี่บุตรชายของหัวหน้าสาขา สำหรับ บริษัท สตูเดอเบเคอร์ในขณะที่มันยังคงเป็น บริษัท ม้าลากรถม้า . ตอนวัยรุ่น แมคคาร์ทีตั้งตัวเองเป้าหมายของการเป็นนักวิทยาศาสตร์ แพทย์ และเขาติดตามกลยุทธ์ที่ประสบความสำเร็จ เพื่อเตรียมตัวเข้าเรียน และประสบความสำเร็จใน มหาวิทยาลัยโรงเรียนแพทย์ Johns Hopkins .เป็นนักศึกษาระดับปริญญาตรี มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด เขา presciently เริ่มการศึกษาของเขาในเขตตั้งไข่ของชีวเคมี ทำงานกับ เจมส์ เมอร์เรย์ โชคในการหมุนเวียนโปรตีนในตับ ในปี 1937 เขาเริ่มการฝึกอบรมของเขาในคลินิกกุมารเวชศาสตร์ที่แฮเรียตเลนบริการที่ Johns Hopkins University . แมคคาร์ทีพัฒนามีความสนใจเป็นพิเศษในโรคติดเชื้อ - โดยเฉพาะต้านเชื้อแบคทีเรียยาซัลโฟนาไมด์วิทยาที่เพิ่งป้อนยา ซึ่งต่อมาเขาก็ย้ายไปนิวยอร์กเพื่อทำงานกับวิลเลียม ทิลลิต . สภาวิจัยแห่งชาติสมาคมในวิทยาศาสตร์การแพทย์และการเปิดห้องทดลองของออสวอลด์ ต. สันดันย้ายเขาไปยังมหาวิทยาลัยรอกกีเฟลเลอร์ใน 1941

ตอนนั้นการวิจัยในห้องปฏิบัติการ โดยมุ่งเน้นการแปลงเอกสารการเปลี่ยนแปลง สามารถของเด็กๆ ความเครียดจาก nonvirulent ขรุขระแบบฟอร์มแบบฟอร์มห่อหุ้มเรียบรุนแรง . แมคคาร์ทีก็มาถึงสถาบันร็อคกี้เฟลเลอร์ในกันยายน 2484 เครื่องหมาย 13 ปีนับตั้งแต่การค้นพบนี้เรียกว่าปรากฏการณ์ กริฟฟิท ก่อนที่จะมีการค้นพบนี้ปี ค.ศ. 1920 ถูกทำเครื่องหมายโดยการผสมของการสังเกตที่แตกต่างกันบน Streptococcus pneumoniae ที่ดูเหมือนจะเกี่ยวข้องกับการแลกเปลี่ยนของตัวรับของแบคทีเรียให้เติบโตร่วมกันในหลากหลายสื่อที่เป็นของเหลวหรือสัมผัสกับสารสกัดนานาชนิด และ supernatants . มีข้อยกเว้นที่หายาก , นักวิจัยแรกในพื้นที่นี้เป็นโคตรสับสนเกี่ยวกับความแตกต่างระหว่างจีโนไทป์ฟีโนไทป์และ .ไม่มีการทดลองไปข้างหน้าเพื่อยืนยันตนอื่น ๆ เพื่อให้เขตข้อมูลทั้งหมดของ " พาราเทียนขาว " ในบางรายการเสียชื่อเสียง

อย่างไรก็ตาม ใน 1928 , เฟรด กริฟฟิธ ผู้นำในการวิจัยทางสาธารณสุข ในอังกฤษ พบว่า การเปลี่ยนแปลงของสายพันธุ์หนึ่งไปยังอีกที่อาจเกิดขึ้นในสัตว์ทดลองในหนู หลังจากการประกาศผลของเขาพวกเขาได้รับการยืนยันหลายไตรมาส รวมทั้งเอเวอรี่เป็นแล็บการวิเคราะห์อาศัยการสำรวจ : มันเป็นที่รู้จักกันว่าการคุณสมบัติของกลุ่ม pneumoccocal สามารถวินิจฉัยโดยปฏิกิริยาของเอมีน ได้รู้จัก เพื่อสะท้อนให้เห็นชัดเจน โดยทางชีวสมมูลย์ .กริฟฟิธไม่มีทรัพยากรหรือความโน้มเอียงที่จะชำระและระบุเจ้าหน้าที่รับผิดชอบหากเกิดการเปลี่ยนแปลงสารสกัดที่พัฒนา . แต่ปรากฏการณ์การเปลี่ยนแปลงอย่างน้อยคลับเข้าใจประกอบด้วยการเปลี่ยนแปลงของสิ่งที่เราเรียกปัจจัยทางพันธุกรรม .

แม้ถูกรบกวน บางครั้งเป็นเวลาหลายปีในเวลาการศึกษาเหล่านี้ได้จาก 2471 เป็นต้นมา แกนกลางของเอเวอรี่ห้องปฏิบัติการของวาระการประชุม รอบ 1940 พวกเขาทำงานโดยโคลินแม็คคลาวด์พยายามฟอกเคมีเจ้าหน้าที่รับผิดชอบการเปลี่ยนแปลงของโรทัย - ไม่ว่าจะเป็นโปรตีน กรดนิวคลีอิก หรือบางอื่น ๆ ระดับโมเลกุล และแสดงให้เห็นว่ามันเป็นสิ่งที่จำเป็นและเพียงพอที่จะก่อให้เกิดปรากฏการณ์ กริฟฟิทการศึกษาในขณะนี้คือไม่ต้องแปลงที่หลากหลายของตัวแปรที่ต้องควบคุม เพื่อให้การประเมินเชิงปริมาณของกิจกรรมต่าง ๆในการเปลี่ยนสารสกัดชนิดบริสุทธิ์ แม็คคลาวด์ ผ่านหลายปีของการวิจัยมีการแก้ไขหลายประเด็นทางเทคนิค หนามแหลม เพื่อให้ระบบทดลองค่อนข้างเชื่อถือได้มากขึ้นเป็นวิธีสำหรับกิจกรรมทางชีวภาพ โดยเวลา แมคคาร์ที มาถึงที่มหาวิทยาลัยรอกกีเฟลเลอร์ , ทีมเวรี่มีแค่ตัดสินใจว่าใช้งานไม่ได้เป็นโปรตีน แต่มันคืออะไรล่ะ ? มันอาจจะละลายสูง อาร์เอ็นเอ หรืออย่างน้อยน่าจะ ดีเอ็นเอ ?ความก้าวหน้าของงานวิจัยนี้ กว่าสามปีถัดไปเป็นอย่างที่อธิบายไว้ในการเปลี่ยนหลักการแมคคาร์ทีเป็นไดอารี่ที่เขียนในช่วงต้นทศวรรษ 1980 [ 1 ]

เป็นสารสกัดบริสุทธิ์ขึ้น แสงของผลึกเลสและการเตรียมโปรตีนช่วยทีมเวรี่ ระบุว่า กิจกรรมทางชีวภาพของสารสกัดไม่ได้ขึ้นอยู่กับ RNA หรือโปรตีน