Su Luo was still sitting at Nangong

Su Luo was still sitting at Nangong Liuyun’s bedside, quietly watching him.

The contours of his face was firm and determined, hard and strong. It was the most perfect and exquisite outline of any facial features that were combined together. This face was simply too poetic and picturesque, a complexion that could overturn the world. Looking at it couldn’t help but make a person become engrossed in it and it was hard to free one’s self again.

The more one looked, the more mesmerizing it was became. The more one looked, the more one sank into oblivion.

Staring fixedly at Nangong Liuyun’s serene sleeping countenance, Su Luo watched like an imbecile, with an infatuated and intoxicated expression in the depth of her eyes that she herself was unaware of.

Nangong Liuyun had maintained his steady breathing all along, but in fact, he hadn’t slept since the beginning.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Su Luo ยังคงนั่งที่ข้างเตียง Nangong Liuyun ชมเขาอย่างเงียบ ๆรูปทรงของใบหน้าของเขาคือบริษัท และกำหนด หนัก และแข็งแรง สวยงาม และสมบูรณ์แบบเค้าโครงของคุณลักษณะหน้าใด ๆ ที่ถูกรวมกันได้ หน้านี้เป็นเพียงบทกวี งดงาม เกินไปเป็นผิวที่สามารถคว่ำโลก มองมันไม่สามารถช่วย แต่ทำให้คนกลายเป็นหมกมุ่นอยู่ในมัน และมันก็ยากฟรีหนึ่งเป็นตัวเองอีกครั้งอีกหนึ่งมอง การเพิ่มเติมหลงใหลมันก็กลายเป็น อีกหนึ่งมอง อีกหนึ่งจมลงในการให้อภัยFixedly จ้องที่สีหน้านอนหลับที่เงียบสงบ Nangong Liuyun, Su Luo ดูเหมือนปัญญาอ่อนตัว ด้วยการติดพัน และมึนเมาแสดงออกในความลึกของดวงตาของเธอที่เธอเองรู้Nangong Liuyun มีรักษาเขาหายใจคงคง แต่ในความเป็นจริง เขาไม่ได้นอนตั้งแต่ต้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ซู Luo ก็ยังคงนั่งอยู่ที่ข้างเตียงของ Nangong Liuyun อย่างเงียบ ๆ เฝ้าดูเขา. รูปทรงของใบหน้าของเขามั่นคงและความมุ่งมั่นอย่างหนักและแข็งแรง มันเป็นร่างที่สมบูรณ์แบบที่สุดและงดงามของใบหน้าคุณสมบัติใด ๆ ที่ถูกรวมเข้าด้วยกัน ใบหน้านี้เป็นเพียงบทกวีเกินไปและงดงามผิวที่สามารถคว่ำโลก มองหาที่มันไม่สามารถช่วย แต่ทำให้คนกลายเป็นหมกมุ่นอยู่ในมันและมันก็ยากที่จะปลดปล่อยตัวเองหนึ่งของอีกครั้ง. ยิ่งมองหนึ่งที่หลงใหลมากขึ้นมันก็กลายเป็น อีกหนึ่งมองที่อีกหนึ่งจมลงในการให้อภัย. จ้องเป๋งที่สีหน้าของการนอนหลับที่เงียบสงบ Nangong Liuyun, Su Luo ดูเช่นปัญญาอ่อนด้วยการแสดงออกหลงรักและเมาในเชิงลึกของดวงตาของเธอว่าเธอเองก็ไม่รู้. Nangong Liuyun มี การบำรุงรักษาการหายใจของเขาอย่างต่อเนื่องมาโดยตลอด แต่ในความเป็นจริงเขาไม่ได้นอนตั้งแต่เริ่มต้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ซู หลัว ยังคงนั่งอยู่ที่ข้างเตียงของนังก๊อก liuyun เงียบๆ มองดูเขารูปทรงของใบหน้าของเขามั่นคงและแน่วแน่ หนัก และแข็งแรง มันสมบูรณ์แบบที่สุดและงดงามเค้าโครงของใบหน้าใด ๆที่ถูกรวมเข้าด้วยกัน หน้านี้เป็นเพียงมากเกินไปและบทกวีที่งดงาม ผิวที่สามารถคว่ำโลก ดูแล้วช่วยอะไรไม่ได้ แต่ทำให้คนกลายเป็นหมกมุ่นอยู่ในนั้น และมันก็ยากที่จะฟรีหนึ่งของตนเองอีกครั้งยิ่งมองยิ่งหลงใหล มันกลายเป็น ยิ่งดู ยิ่งจมลงไปในการให้อภัยนังก๊อก liuyun วันเว้นวันที่เงียบสงบนอนสีหน้า , ซู หลัว มองดูเหมือนเป็นคนปัญญาอ่อนด้วยลุ่มหลงมึนเมาและการแสดงออกในความลึกของตาของเธอที่เธอเองก็ยังไม่รู้นังก๊อก liuyun ได้รักษาของเขานิ่งหายใจตลอดเวลา แต่ในความเป็นจริง เขาไม่ได้นอนเลยตั้งแต่ต้น