How it happened that Mastro Cherry,

How it happened that Mastro Cherry, carpenter, found a piece of wood that wept and laughed like a child.
Centuries ago there lived—
"A king!" my little readers will say immediately.
No, children, you are mistaken. Once upon a time there was a piece of wood. It was not an expensive piece of wood. Far from it. Just a common block of firewood, one of those thick, solid logs that are put on the fire in winter to make cold rooms cozy and warm.
I do not know how this really happened, yet the fact remains that one fine day this piece of wood found itself in the shop of an old carpenter. His real name was Mastro Antonio, but everyone called him Mastro Cherry, for the tip of his nose was so round and red and shiny that it looked like a ripe cherry.
As soon as he saw that piece of wood, Mastro Cherry was filled with joy. Rubbing his hands together happily, he mumbled half to himself:
"This has come in the nick of time. I shall use it to make the leg of a table."
He grasped the hatchet quickly to peel off the bark and shape the wood. But as he was about to give it the first blow, he stood still with arm uplifted, for he had heard a wee, little voice say in a beseeching tone: "Please be careful! Do not hit me so hard!"
What a look of surprise shone on Mastro Cherry's face! His funny face became still funnier.
He turned frightened eyes about the room to find out where that wee, little voice had come from and he saw no one! He looked under the bench—no one! He peeped inside the closet—no one! He searched among the shavings—no one! He opened the door to look up and down the street—and still no one!
"Oh, I see!" he then said, laughing and scratching his Wig. "It can easily be seen that I only thought I heard the tiny voice say the words! Well, well—to work once more."
He struck a most solemn blow upon the piece of wood.
"Oh, oh! You hurt!" cried the same far-away little voice.
Mastro Cherry grew dumb, his eyes popped out of his head, his mouth opened wide, and his tongue hung down on his chin.
As soon as he regained the use of his senses, he said, trembling and stuttering from fright:
"Where did that voice come from, when there is no one around? Might it be that this piece of wood has learned to weep and cry like a child? I can hardly believe it. Here it is—a piece of common firewood, good only to burn in the stove, the same as any other. Yet—might someone be hidden in it? If so, the worse for him. I'll fix him!"
With these words, he grabbed the log with both hands and started to knock it about unmercifully. He threw it to the floor, against the walls of the room, and even up to the ceiling.
He listened for the tiny voice to moan and cry. He waited two minutes—nothing; five minutes—nothing; ten minutes—nothing.
"Oh, I see," he said, trying bravely to laugh and ruffling up his wig with his hand. "It can easily be seen I only imagined I heard the tiny voice! Well, well—to work once more!"
The poor fellow was scared half to death, so he tried to sing a gay song in order to gain courage.
He set aside the hatchet and picked up the plane to make the wood smooth and even, but as he drew it to and fro, he heard the same tiny voice. This time it giggled as it spoke:
"Stop it! Oh, stop it! Ha, ha, ha! You tickle my stomach."
This time poor Mastro Cherry fell as if shot. When he opened his eyes, he found himself sitting on the floor.
His face had changed; fright had turned even the tip of his nose from red to deepest purple.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วิธีการมันเกิดขึ้นว่า ช่างไม้เชอร์รี่ Mastro พบชิ้นส่วนของไม้ที่ร้องไห้ และหัวเราะเหมือนเด็กศตวรรษที่ผ่านมามีชีวิตอยู่ —"พระมหากษัตริย์" ผู้อ่านของฉันเล็กน้อยจะบอกทันทีไม่ เด็ก คุณมีดาวตามปกติ กาลครั้งหนึ่งมีชิ้นส่วนของไม้ ไม่มีชิ้นไม้มีราคาแพง จากนั้น เพียงความทั่วไปบล็อกของฟืน หนึ่งของหนา แข็งที่จะดับไฟในฤดูหนาวจะทำให้ห้องเย็น และอบอุ่นฉันไม่รู้วิธีจริง ๆ เกิดขึ้น ได้วันดีหนึ่งชิ้นส่วนของไม้นี้พบตัวเองในร้านช่างไม้เก่ายังคงความจริง ชื่อจริงของเขา Mastro Antonio แต่ทุกคนเรียกเขา Mastro เชอร์รี่ ปลายจมูกของเขาดังนั้นกลม และสีแดง และเงาที่มันดูเหมือนลูกเชอร์รี่สุกทันทีที่เขาเห็นชิ้นส่วนของไม้ เชอร์รี่ Mastro ก็เต็มไป ด้วยความสุข เขาถูมือเข้าด้วยกันอย่างมีความสุข mumbled ครึ่งพระองค์:"นี้มาในทันท่วงที ฉันจะใช้มันเพื่อทำให้ขาของตาราง"เขา grasped hatchet อย่างรวดเร็ว การหลุดในเปลือกไม้รูปร่าง แต่เป็นกำลังจะให้มันเป่าครั้งแรก เขายืนยัง ด้วยแขนเชิญ สำหรับเขาก็ได้ยินเสียงวี น้อยพูดในโทน beseeching: "โปรดระวัง ไม่ตีให้หนัก"อะไรดูของประหลาด shone Mastro เชอร์รี่หน้า หน้าตลกก็ยังสนุกเขาเปิดตากลัวเกี่ยวกับการหาที่ที่วี เสียงเล็ก ๆ มาจาก และเขาเห็นไม่มีใคร เขามองภายใต้ม้านั่งตัวหนึ่ง เขา peeped ภายในตู้เสื้อผ้า — ไม่มีใคร เขาค้นหาระหว่างที่กบ — ไม่มีใคร เขาเปิดประตูมองขึ้นถนน — และยังไม่มีใคร"โอ้ เห็น" เขาแล้วกล่าว หัวเราะ และเกาวิกผมของเขา "ได้จะเห็นได้ว่า เพียงคิดฉันได้ยินเสียงเล็ก ๆ พูดคำ ดี ดี – การทำงานอีกครั้ง "เขาหลงเป่าสุดบุดตามชิ้นส่วนของไม้"โอ้ โอ้ คุณเจ็บ "ร้องเรียกเหมือนไกลเสียงเล็กน้อยเชอร์รี่ Mastro โตใบ้ ตาที่ popped ในหัวของเขา เปิดกว้างปาก และลิ้นของเขาหยุดลงบนชิ้นของเขาทันทีที่เขาจากการใช้ความรู้สึกของเขา เขากล่าว ตะลึงงัน และพูดติดอ่างจากตกใจ:"เสียงที่มาจากไหน เมื่อมีใครสถาน มันอาจเป็นว่า ชิ้นส่วนของไม้นี้ได้เรียนรู้การร้อง และร้องไห้เหมือนเด็ก ฉันไม่สามารถเชื่อได้ นี่มันคือ — ชิ้นส่วนของดีเท่ากับเผาในเตา เหมือนกัน ฟืนทั่วไป ได้เช่นอาจมีคนซ่อนใน ถ้าเป็นเช่นนั้น เลวร้ายยิ่งสำหรับเขา จะแก้ไขเขา"ด้วยคำเหล่านี้ เขาคว้าล็อก ด้วยสองมือ และเริ่มเคาะมันเกี่ยวกับ unmercifully เขาโยนมันไปชั้น กับผนัง ของห้อง และแม้กระทั่ง ถึงเพดานเขาฟังสำหรับเสียงเล็กโอดครวญ และร้องไห้ เขารอสองนาทีคืออะไร 5 นาทีคืออะไร สิบนาทีซึ่งไม่"โอ้ เห็น เขากล่าวว่า พยายามหัวเราะอย่างกล้าหาญ และ ruffling ค่าวิกผมของเขา ด้วยมือของเขา "ง่าย ๆ จะเห็นฉันจินตนาการเท่านั้นผมได้ยินเสียงเล็ก ๆ ดี ดี – การทำงานอีกครั้งหนึ่ง! "คนดีถูกกลัวครึ่งตาย เพื่อให้เขาพยายามร้องเพลงเกย์เพื่อให้ได้ความกล้าหาญเขาดอง hatchet และรับทำไม้เรียบ และแม้แต่เครื่องบิน ได้ ตามที่เขาวาดจะไปโอนมา เขาได้ยินเสียงเล็ก ๆ เหมือนกัน เวลานี้มันกระดี๊กระด๊าไป ตามที่มันพูด:"หยุดนะ โอ้ หยุด ฮ่าฮ่าฮ่า! คุณจี้ท้องของฉัน"ขณะนี้ตกต่ำ Mastro เชอร์รี่ว่ายิง เมื่อเขาเปิดตาของเขา เขาพบตัวเองนั่งบนพื้นมีการเปลี่ยนแปลงใบหน้าของเขา ตกใจมีเปิดแม้แต่ปลายจมูกของเขาจากสีแดงกับสีม่วงสุด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันเกิดขึ้นได้ยังไงว่า mastro เชอร์รี่ , ช่างไม้ , พบชิ้นส่วนของไม้ที่ร้องไห้และหัวเราะเหมือนเด็ก
-
" ศตวรรษที่ผ่านมา มี อยู่ กษัตริย์ ! " ผู้อ่านน้อยของฉันจะพูดทันที
ไม่ เด็ก คุณกำลังเข้าใจผิด กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีชิ้นส่วนของไม้ มันไม่ได้เป็นชิ้นส่วนที่แพงที่สุดของไม้ ห่างไกลจากมัน ธรรมดา บล็อกไม้ หนึ่งในนั้นหนาบันทึกของแข็งที่ใส่ในไฟในฤดูหนาว ทำให้ห้องเย็นสบาย และอบอุ่น
ฉันไม่ทราบว่ามันเกิดขึ้นจริง แต่ความจริงมีอยู่ว่า วันหนึ่งไม้ชิ้นนี้พบตัวเองในร้านช่างไม้ที่เก่า ชื่อจริงของเขาคือ mastro อันโตนิโอ แต่ทุกคนเรียกเขา mastro เชอร์รี่ สำหรับปลายจมูกของเขามีรอบและสีแดงและเงาเหมือนกับลูกเชอร์รี่สุก
ทันทีที่เขาเห็นชิ้นส่วนของไม้ mastro เชอร์รี่ก็เต็มไปด้วยความสุข ถูมือเข้าด้วยกันอย่างมีความสุข เขาพึมพำครึ่งเอง :
" นี้ได้มาในกรงขังของเวลา ข้าจะใช้มันทำขาโต๊ะ "
เขาคว้าขวานได้อย่างรวดเร็วเพื่อกะเทาะเปลือกและรูปร่างไม้ แต่ขณะที่เขากำลังจะให้มันระเบิดก่อน เขายืนนิ่งด้วยแขนข้างนั้น เขาได้ยินเสียงวี๊เสียงเล็กพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน " โปรดระวัง ! ไม่ตีผมอย่างหนัก !
สิ่งที่ดูแปลกตากหน้า mastro เชอร์รี่ หน้าตลกของเขาก็ยังคงตลก เขาหันสายตาตกใจ
เกี่ยวกับห้องเพื่อหาที่ที่วีน้อย เสียงที่ได้มาจากเขา ไม่ เห็น ใคร ! เขาดูใต้ม้านั่งไม่มีใคร ! เขาแอบถ่ายในตู้ไม่มีเขาค้นในไหไม่มี ! เขาเปิดประตูมองขึ้นและลงถนน และยังไม่มี
" อ๋อ ! " เขาบอกว่า หัวเราะและเกาวิกของเขา” มันสามารถเห็นได้ว่า ฉันคิดว่าฉันได้ยินเสียงเล็กพูดคำ ! เอาล่ะทำงานอีกครั้ง "
เขาหลงส่วนใหญ่เคร่งขรึมเป่าชิ้นส่วนของไม้ .
" โอ้ โอ้ ! คุณบาดเจ็บ ! เสียงเล็กร้องเหมือนกัน
ห่างmastro เชอร์รี่ก็เป็นใบ้ ตาของเขาโผล่ออกมาจากหัวของเขา ปากของเขาเปิดกว้าง และลิ้นของเขาแขวนลงบนคางของเขา
ทันทีที่เขาฟื้นใช้ประสาทสัมผัสของเขา , เขากล่าวว่า , ตัวสั่นและพูดติดอ่างจากความกลัว :
" เสียงนั้นมาจากไหน เมื่อมีหนึ่งรอบ ? มันอาจเป็นไปได้ว่าไม้ชิ้นนี้ได้เรียนรู้ที่จะร้องไห้และร้องไห้เหมือนเด็กๆ ฉันแทบจะไม่สามารถเชื่อว่ามันนี่มัน is-a ชิ้นทั่วไปฟืนที่ดีเท่านั้นที่จะถูกเผาในเตา , เช่นเดียวกับอื่น ๆ แต่อาจจะบางคนจะซ่อนอยู่ในนั้น ถ้าเป็นเช่นนั้น , แย่สำหรับเขา ฉันจะจัดการเขา !
ด้วยถ้อยคำเหล่านี้ เขาจับล็อกด้วยมือทั้งสองและเริ่มเคาะมันอย่างไร้ความปราณี . เขาโยนมันลงไปกับพื้นกับผนังของห้อง และติดเพดาน
เขาฟังเสียงเล็กครางและร้อง เขารอ 2 นาที ไม่มีอะไร ห้านาทีสิบนาที ไม่มีอะไร ไม่มีอะไร
" อ๋อ " เขาพูดพยายามไม่หัวเราะ และ ruffling ขึ้นวิกของเขาด้วยมือของเขา มันสามารถเห็นได้แค่คิด ฉันได้ยินเสียงเล็ก ๆ ! เอาล่ะทำงานอีกครั้ง ! "
เพื่อนไม่ดีกลัวแทบตายเขาจึงพยายามร้องเพลงเกย์ในการสั่งซื้อที่จะได้รับความกล้าหาญ
เขาเมินเฉยขวานและเลือกขึ้นเครื่องบินเพื่อให้ไม้เรียบ และแม้ แต่เขาวาดไปๆมาๆ เขาได้ยินเสียงเล็ก ๆเหมือนกัน เวลานี้มันหัวเราะคิกคักมันพูด :
" หยุด ! โอ้ หยุดมัน ! ฮ่า ฮ่า ฮ่า คุณจี้ท้องของฉัน "
คราวนี้ไม่ดี mastro เชอร์รี่ลดลงเป็นถ้ายิง เมื่อเขาลืมตาขึ้นมาเขาพบว่าตัวเองนั่งอยู่กับพื้น
ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไป กลัวได้เปิดแม้ปลายจมูกของเขาจากสีแดงเป็นสีม่วงลึก .