I INTRODUCTIONThe global ﬁnancial c

I INTRODUCTION
The global ﬁnancial crisis and ensuing Great Recession of 2007-09 have ignited a debate on the role of policies for the stability of the ﬁnancial system or the economy as a whole (i.e., so called macro-prudential policies). In advanced economies, this debate is revolving around the role of monetary and regulatory policies in causing the global crisis and how the conduct of monetary policy and the supervision of ﬁnancial intermediaries should be altered in the future to avoid the recurrence of such a catastrophic event.
In this paper we develop a simple model featuring both a macroeconomic and a ﬁnancial friction —i.e., a real interest rate rigidity that give rise to a traditional macroeconomic stabilization objective and a pecuniary externality that give rise to a more novel ﬁnancial stability objective— which speaks to the necessity to complement monetary policy with macro-prudential policies in response to contractionary shocks.
The prime objective of macro-prudential policy is to limit build-up of system-wide ﬁnancial risk in order to reduce the frequency and mitigate the impact of a ﬁnancial crash.1 Most commonly used prudential tools, however, interact with other policy instruments. The overlap between different policy areas is a major challenge for policy-makers, who have to consider the unintended impact of their instruments on other policy objectives as well as the unintended impact of other policy-makers’ instruments on their own policy objective (Svensson, 2012).
For instance, monetary policy can affect ﬁnancial stability: investors may be induced to substitute low-yielding, safe assets for higher-yielding, riskier assets (Rajan, 2005, Dell’Ariccia, Laeven, and Marquez, 2011); investors may also be encouraged to take greater risks if they perceive that monetary policy is being used asymmetrically to support asset prices during downturns (Issing, 2009); and asset price increases induced by falling interest rates might cause banks to increase their holdings of risky assets through active balance sheet management (Adrian and Shin, 2009, 2010). On the other hand, macro-prudential policy instruments can affect macroeconomic stability. In fact, by affecting variables such as asset prices and credit, macro-prudential policy is likely to affect a key transmission mechanism of monetary policy (see e.g., Ingves, 2011). This overlap in the respective areas of inﬂuence entails the possibility of the instruments having offsetting or amplifying effects on their objectives if they are implemented in an uncoordinated manner, possibly leading to worse outcomes than if the instruments had been coordinated (see Bean, Paustian, Penalver, and Taylor, 2010, Angelini, Neri, and Panetta, 2011, between others).
Against this background, some observers have assigned to monetary policy a key role in exacerbating the severity of the global ﬁnancial crisis of 2007-09. Taylor (2007), in particular, noticed 1See Bank of England (2009), IMF (2011), Borio (2011) for a discussion.
4
that during the period from 2002 to 2006 the U.S. federal funds rate was well below what a good rule of thumb for U.S. monetary policy would have predicted. Figure 1 displays the actual federal funds rate (solid line) and the counterfactual policy rate that would have prevailed if monetary policy had followed a standard Taylor rule (dashed line). Indeed, the interest rate implied by the Taylor rule is well above the actual federal funds rate, starting from the second quarter of 2002. Taylor (2007) argues that such a counterfactual policy rate would have contained the housing market bubble; moreover, Taylor also supports the idea that deviating from this rule-based monetary policy framework has been a major factor in determining the likelihood and the severity of the 2007-09 crisis (Taylor, 2010).
1996 1997 1998 1999 2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008
0
1
2
3
4
5
6
7
8
9
Percent
Actual Fed Funds Rate Taylor Implied Fed Funds Rate
Figure 1 A COUNTERFACTUAL PATH FOR THE U.S. POLICY RATE. This chart replicates the counterfactual federal funds rate reported by Taylor (2007). The counterfactual path for the policy rate from 1996 to 2007 is obtained with a Taylor rule of the type: it = rt +πt +1.5(πt −π)+0.5(yt −y∗ t ), where rt, long-run real value of the federal funds rate, is set to 2 percent,πt is CPI inﬂation,π is target inﬂation (assumed at 2 percent), yt is real GDP growth, and y∗ t is real potential GDP growth.
Despite a somewhat widely shared common sentiment that the Federal Reserve is partly to blame for the housing bubble, the issue is highly controversial in academia and the policy community. Besides Taylor (2007, 2010), Borio and White (2003), Gordon (2005), and Borio (2006) support the idea that monetary policy contributed signiﬁcantly to the boom that preceded the global ﬁnancial crisis. In contrast, Posen (2009), Bean (2010), and Svensson (2010) argue against this thesis.2 2Bernanke (2010) recently said that “the best response to the housing bubble would have been regulatory, rather

I INTRODUCTION
The global ﬁnancial crisis and ensuing Great Recession of 2007-09 have ignited a debate on the role of policies for the stability of the ﬁnancial system or the economy as a whole (i.e., so called macro-prudential policies). In advanced economies, this debate is revolving around the role of monetary and regulatory policies in causing the global crisis and how the conduct of monetary policy and the supervision of ﬁnancial intermediaries should be altered in the future to avoid the recurrence of such a catastrophic event.
In this paper we develop a simple model featuring both a macroeconomic and a ﬁnancial friction —i.e., a real interest rate rigidity that give rise to a traditional macroeconomic stabilization objective and a pecuniary externality that give rise to a more novel ﬁnancial stability objective— which speaks to the necessity to complement monetary policy with macro-prudential policies in response to contractionary shocks.
The prime objective of macro-prudential policy is to limit build-up of system-wide ﬁnancial risk in order to reduce the frequency and mitigate the impact of a ﬁnancial crash.1 Most commonly used prudential tools, however, interact with other policy instruments. The overlap between different policy areas is a major challenge for policy-makers, who have to consider the unintended impact of their instruments on other policy objectives as well as the unintended impact of other policy-makers’ instruments on their own policy objective (Svensson, 2012).
For instance, monetary policy can affect ﬁnancial stability: investors may be induced to substitute low-yielding, safe assets for higher-yielding, riskier assets (Rajan, 2005, Dell’Ariccia, Laeven, and Marquez, 2011); investors may also be encouraged to take greater risks if they perceive that monetary policy is being used asymmetrically to support asset prices during downturns (Issing, 2009); and asset price increases induced by falling interest rates might cause banks to increase their holdings of risky assets through active balance sheet management (Adrian and Shin, 2009, 2010). On the other hand, macro-prudential policy instruments can affect macroeconomic stability. In fact, by affecting variables such as asset prices and credit, macro-prudential policy is likely to affect a key transmission mechanism of monetary policy (see e.g., Ingves, 2011). This overlap in the respective areas of inﬂuence entails the possibility of the instruments having offsetting or amplifying effects on their objectives if they are implemented in an uncoordinated manner, possibly leading to worse outcomes than if the instruments had been coordinated (see Bean, Paustian, Penalver, and Taylor, 2010, Angelini, Neri, and Panetta, 2011, between others).
Against this background, some observers have assigned to monetary policy a key role in exacerbating the severity of the global ﬁnancial crisis of 2007-09. Taylor (2007), in particular, noticed 1See Bank of England (2009), IMF (2011), Borio (2011) for a discussion.
4
that during the period from 2002 to 2006 the U.S. federal funds rate was well below what a good rule of thumb for U.S. monetary policy would have predicted. Figure 1 displays the actual federal funds rate (solid line) and the counterfactual policy rate that would have prevailed if monetary policy had followed a standard Taylor rule (dashed line). Indeed, the interest rate implied by the Taylor rule is well above the actual federal funds rate, starting from the second quarter of 2002. Taylor (2007) argues that such a counterfactual policy rate would have contained the housing market bubble; moreover, Taylor also supports the idea that deviating from this rule-based monetary policy framework has been a major factor in determining the likelihood and the severity of the 2007-09 crisis (Taylor, 2010).
1996 1997 1998 1999 2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008
0
1
2
3
4
5
6
7
8
9
Percent 
Actual Fed Funds Rate Taylor Implied Fed Funds Rate
Figure 1 A COUNTERFACTUAL PATH FOR THE U.S. POLICY RATE. This chart replicates the counterfactual federal funds rate reported by Taylor (2007). The counterfactual path for the policy rate from 1996 to 2007 is obtained with a Taylor rule of the type: it = rt +πt +1.5(πt −π)+0.5(yt −y∗ t ), where rt, long-run real value of the federal funds rate, is set to 2 percent,πt is CPI inﬂation,π is target inﬂation (assumed at 2 percent), yt is real GDP growth, and y∗ t is real potential GDP growth.
Despite a somewhat widely shared common sentiment that the Federal Reserve is partly to blame for the housing bubble, the issue is highly controversial in academia and the policy community. Besides Taylor (2007, 2010), Borio and White (2003), Gordon (2005), and Borio (2006) support the idea that monetary policy contributed signiﬁcantly to the boom that preceded the global ﬁnancial crisis. In contrast, Posen (2009), Bean (2010), and Svensson (2010) argue against this thesis.2 2Bernanke (2010) recently said that “the best response to the housing bubble would have been regulatory, rather

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

I INTRODUCTIONThe global ﬁnancial crisis and ensuing Great Recession of 2007-09 have ignited a debate on the role of policies for the stability of the ﬁnancial system or the economy as a whole (i.e., so called macro-prudential policies). In advanced economies, this debate is revolving around the role of monetary and regulatory policies in causing the global crisis and how the conduct of monetary policy and the supervision of ﬁnancial intermediaries should be altered in the future to avoid the recurrence of such a catastrophic event.In this paper we develop a simple model featuring both a macroeconomic and a ﬁnancial friction —i.e., a real interest rate rigidity that give rise to a traditional macroeconomic stabilization objective and a pecuniary externality that give rise to a more novel ﬁnancial stability objective— which speaks to the necessity to complement monetary policy with macro-prudential policies in response to contractionary shocks.The prime objective of macro-prudential policy is to limit build-up of system-wide ﬁnancial risk in order to reduce the frequency and mitigate the impact of a ﬁnancial crash.1 Most commonly used prudential tools, however, interact with other policy instruments. The overlap between different policy areas is a major challenge for policy-makers, who have to consider the unintended impact of their instruments on other policy objectives as well as the unintended impact of other policy-makers’ instruments on their own policy objective (Svensson, 2012).For instance, monetary policy can affect ﬁnancial stability: investors may be induced to substitute low-yielding, safe assets for higher-yielding, riskier assets (Rajan, 2005, Dell’Ariccia, Laeven, and Marquez, 2011); investors may also be encouraged to take greater risks if they perceive that monetary policy is being used asymmetrically to support asset prices during downturns (Issing, 2009); and asset price increases induced by falling interest rates might cause banks to increase their holdings of risky assets through active balance sheet management (Adrian and Shin, 2009, 2010). On the other hand, macro-prudential policy instruments can affect macroeconomic stability. In fact, by affecting variables such as asset prices and credit, macro-prudential policy is likely to affect a key transmission mechanism of monetary policy (see e.g., Ingves, 2011). This overlap in the respective areas of inﬂuence entails the possibility of the instruments having offsetting or amplifying effects on their objectives if they are implemented in an uncoordinated manner, possibly leading to worse outcomes than if the instruments had been coordinated (see Bean, Paustian, Penalver, and Taylor, 2010, Angelini, Neri, and Panetta, 2011, between others).Against this background, some observers have assigned to monetary policy a key role in exacerbating the severity of the global ﬁnancial crisis of 2007-09. Taylor (2007), in particular, noticed 1See Bank of England (2009), IMF (2011), Borio (2011) for a discussion.4that during the period from 2002 to 2006 the U.S. federal funds rate was well below what a good rule of thumb for U.S. monetary policy would have predicted. Figure 1 displays the actual federal funds rate (solid line) and the counterfactual policy rate that would have prevailed if monetary policy had followed a standard Taylor rule (dashed line). Indeed, the interest rate implied by the Taylor rule is well above the actual federal funds rate, starting from the second quarter of 2002. Taylor (2007) argues that such a counterfactual policy rate would have contained the housing market bubble; moreover, Taylor also supports the idea that deviating from this rule-based monetary policy framework has been a major factor in determining the likelihood and the severity of the 2007-09 crisis (Taylor, 2010).1996 1997 1998 1999 2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007 20080123456789Percent Actual Fed Funds Rate Taylor Implied Fed Funds RateFigure 1 A COUNTERFACTUAL PATH FOR THE U.S. POLICY RATE. This chart replicates the counterfactual federal funds rate reported by Taylor (2007). The counterfactual path for the policy rate from 1996 to 2007 is obtained with a Taylor rule of the type: it = rt +πt +1.5(πt −π)+0.5(yt −y∗ t ), where rt, long-run real value of the federal funds rate, is set to 2 percent,πt is CPI inﬂation,π is target inﬂation (assumed at 2 percent), yt is real GDP growth, and y∗ t is real potential GDP growth.Despite a somewhat widely shared common sentiment that the Federal Reserve is partly to blame for the housing bubble, the issue is highly controversial in academia and the policy community. Besides Taylor (2007, 2010), Borio and White (2003), Gordon (2005), and Borio (2006) support the idea that monetary policy contributed signiﬁcantly to the boom that preceded the global ﬁnancial crisis. In contrast, Posen (2009), Bean (2010), and Svensson (2010) argue against this thesis.2 2Bernanke (2010) recently said that “the best response to the housing bubble would have been regulatory, rather

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

ฉันบทนำวิกฤตการเงินทั่วโลกและต่อมาในภาวะถดถอยครั้งใหญ่ของ 2007-09 ได้จุดประกายการอภิปรายเกี่ยวกับบทบาทของนโยบายเสถียรภาพของระบบการเงินหรือเศรษฐกิจโดยรวม (เช่นที่เรียกว่านโยบายมหภาคพรูเด็นเชีย)
ในประเทศที่ทันสมัย, การอภิปรายครั้งนี้จะหมุนไปรอบ ๆ บทบาทของนโยบายการเงินและนโยบายการกำกับดูแลในการก่อให้เกิดวิกฤตเศรษฐกิจโลกและวิธีการดำเนินการของนโยบายการเงินและการกำกับดูแลของตัวกลางทางการเงินที่ควรจะมีการเปลี่ยนแปลงในอนาคตที่จะหลีกเลี่ยงการเกิดซ้ำของเหตุการณ์ดังกล่าวมีภัยพิบัติ
ในบทความนี้เราพัฒนารูปแบบที่เรียบง่ายมีทั้งเศรษฐกิจมหภาคและแรงเสียดทานทางการเงิน -ie เป็นความแข็งแกร่งที่อัตราดอกเบี้ยที่แท้จริงที่ให้สูงขึ้นเพื่อวัตถุประสงค์การรักษาเสถียรภาพทางเศรษฐกิจมหภาคแบบดั้งเดิมและภายนอกทางการเงินที่ก่อให้เกิดความมั่นคงทางการเงินนวนิยายมากขึ้น objective- ที่พูด ความจำเป็นในการเสริมนโยบายการเงินกับนโยบายมหภาคที่ระมัดระวังในการตอบสนองต่อการกระแทกแบบหดตัว.
โดยมีวัตถุประสงค์ที่สำคัญของนโยบายมหภาคพรูเด็นเชียคือการ จำกัด สร้างขึ้นจากไฟทั้งระบบมีความเสี่ยงทางการเงินเพื่อลดความถี่และบรรเทาผลกระทบจากการ crash.1 การเงินส่วนใหญ่ใช้เครื่องมือพรูเด็นเชีย แต่โต้ตอบกับเครื่องมือทางนโยบายที่อื่น ๆ ที่ทับซ้อนกันระหว่างพื้นที่นโยบายที่แตกต่างกันเป็นความท้าทายที่สำคัญสำหรับผู้กำหนดนโยบายที่จะต้องพิจารณาผลกระทบที่ไม่ได้ตั้งใจของเครื่องมือของพวกเขาในวัตถุประสงค์ของนโยบายอื่น ๆ รวมทั้งผลกระทบที่ไม่ได้ตั้งใจของเครื่องมือผู้กำหนดนโยบายอื่น ๆ เกี่ยวกับวัตถุประสงค์นโยบายของตัวเอง (สเวนส์สัน . 2012)
ตัวอย่างเช่นการดำเนินนโยบายการเงินจะมีผลต่อความมั่นคงทางการเงินสายนักลงทุนอาจจะชักนำเพื่อทดแทนผลผลิตต่ำสินทรัพย์ที่ปลอดภัยสำหรับการให้ผลตอบแทนที่สูงกว่าสินทรัพย์เสี่ยง (Rajan 2005 Dell'Ariccia, Laeven และมาร์เคว 2011); นักลงทุนอาจได้รับการสนับสนุนในการรับความเสี่ยงมากขึ้นถ้าพวกเขาเห็นว่านโยบายการเงินจะถูกใช้แบบไม่สมมาตรที่จะสนับสนุนราคาสินทรัพย์ในช่วงตกต่ำ (Issing 2009); และการเพิ่มขึ้นของราคาสินทรัพย์ที่เกิดจากการลดลงของอัตราดอกเบี้ยที่อาจก่อให้เกิดธนาคารที่จะเพิ่มการถือครองสินทรัพย์เสี่ยงผ่านการจัดการงบดุลที่ใช้งาน (เอเดรียและชิน, 2009, 2010) ในทางตรงกันข้ามเครื่องมือนโยบายมหภาคพรูเด็นเชียจะมีผลต่อเสถียรภาพเศรษฐกิจ ในความเป็นจริงโดยมีผลกระทบต่อตัวแปรเช่นราคาของสินทรัพย์และสินเชื่อนโยบายมหภาคพรูเด็นเชียมีแนวโน้มที่จะส่งผลกระทบต่อกลไกการส่งผ่านที่สำคัญของนโยบายการเงิน (ดูเช่น Ingves 2011) ที่ทับซ้อนกันอยู่ในพื้นที่ที่เกี่ยวข้องของอิทธิพลนี้สร้างความเป็นไปได้ของการใช้เครื่องมือที่มีการชดเชยหรือขยายผลกระทบต่อวัตถุประสงค์ของพวกเขาหากพวกเขาจะดำเนินการในลักษณะที่ไม่พร้อมเพรียงกันอาจนำไปสู่ผลลัพธ์ที่เลวร้ายยิ่งกว่าถ้าตราสารที่ได้รับการประสานงาน (ดูถั่ว Paustian, Penalver และเทย์เลอร์ปี 2010 Angelini, Neri และ Panetta 2011 ระหว่างอื่น ๆ ).
กับพื้นหลังนี้นักสังเกตการณ์บางคนได้รับมอบหมายให้ดำเนินนโยบายการเงินที่มีบทบาทสำคัญในรุนแรงความรุนแรงของวิกฤตการเงินโลกของ 2007-09 เทย์เลอร์ (2007) โดยเฉพาะอย่างยิ่ง 1See ธนาคารแห่งประเทศอังกฤษสังเกตเห็น (2009), กองทุนการเงินระหว่างประเทศ (2011), Borio (2011) สำหรับการอภิปราย.
4
ว่าในช่วงระยะเวลา 2002-2006 ของรัฐบาลกลางสหรัฐอัตราเงินเป็นอย่างดีด้านล่างสิ่งที่ดี กฎของหัวแม่มือสำหรับการดำเนินนโยบายการเงินของสหรัฐจะมีการทำนาย รูปที่ 1 แสดงอัตราเงินของรัฐบาลกลางที่เกิดขึ้นจริง (เส้นทึบ) และอัตราดอกเบี้ยนโยบาย counterfactual ที่จะได้ชนะถ้านโยบายการเงินได้ปฏิบัติตามกฎมาตรฐานเทย์เลอร์ (เส้นประ) อันที่จริงอัตราดอกเบี้ยโดยนัยกฎเทย์เลอร์เป็นอย่างดีที่สูงกว่าอัตราเงินของรัฐบาลกลางที่เกิดขึ้นจริงที่เริ่มต้นจากไตรมาสที่สองของปี 2002 เทย์เลอร์ (2007) ระบุว่าเช่นอัตราดอกเบี้ยนโยบาย counterfactual จะได้มีฟองตลาดที่อยู่อาศัย; นอกจากนี้เทย์เลอร์ยังสนับสนุนความคิดที่ว่าเบี่ยงเบนไปจากนี้ตามกฎกรอบนโยบายการเงินที่ได้รับปัจจัยสำคัญในการกำหนดความเป็นไปได้และความรุนแรงของวิกฤต 2007-09 (ที่เทย์เลอร์, 2010).
ปี 1996 ปี 1997 ปี 1998 ปี 1999 ปี 2000 ปี 2001 ปี 2002 ปี 2003 ปี 2004 2005 2006 2007 2008
0
1
2
3
4
5
6
7
8
9
เปอร์เซ็นต์ที่เกิดขึ้นจริง Fed Funds อัตราเทย์เลอร์นัยเฟดกองทุนอัตรารูปที่1 เส้นทาง counterfactual สำหรับสหรัฐอเมริกานโยบายอัตรา กราฟนี้ซ้ำอัตราเงินของรัฐบาลกลาง counterfactual รายงานโดยเทย์เลอร์ (2007) เส้นทาง counterfactual สำหรับอัตราดอกเบี้ยนโยบาย 1996-2007 จะได้รับกับกฎของเทย์เลอร์ประเภท: มัน = RT + πt 1.5 (πt-π) 0.5 (YT -y * t) ที่อา, ระยะยาวจริง ค่าของเงินของรัฐบาลกลางอัตราถูกตั้งไว้ที่ร้อยละ 2, πtคือดัชนีราคาผู้บริโภคใน ation ชั้นπเป็นเป้าหมายใน ation ชั้น (สันนิษฐานว่าที่ร้อยละ 2) YT การเจริญเติบโตของ GDP ที่แท้จริงและ y ที่ * t คือการเติบโตของ GDP ที่อาจเกิดขึ้นจริง. แม้จะมีบ้างที่ใช้ร่วมกันอย่างกว้างขวาง ความเชื่อมั่นกันว่าธนาคารกลางสหรัฐเป็นส่วนหนึ่งที่จะตำหนิสำหรับฟองที่อยู่อาศัยปัญหาก็คือการถกเถียงกันมากในสถาบันการศึกษาและชุมชนของนโยบาย นอกจากนี้เทย์เลอร์ (2007, 2010), Borio และสีขาว (2003), กอร์ดอน (2005) และ Borio (2006) สนับสนุนความคิดที่ว่านโยบายการเงินมีส่วนร่วมอย่างมีนัยสำคัญไปสู่ความเจริญที่เกิดขึ้นก่อนวิกฤตการเงินโลก ในทางตรงกันข้าม Posen (2009) ถั่ว (2010) และ Svensson (2010) เถียงกับ thesis.2 2Bernanke นี้ (2010) เมื่อเร็ว ๆ นี้กล่าวว่า "การตอบสนองที่ดีที่สุดที่จะฟองที่อยู่อาศัยจะได้รับการกำกับดูแลแทน

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

ผมแนะนำ
ทั่วโลกจึง nancial วิกฤตและภาวะเศรษฐกิจถดถอยที่ตามมาเยี่ยม 2007-09 ได้จุดประกายการอภิปรายเกี่ยวกับบทบาทของนโยบายเพื่อความมั่นคงของระบบจึง nancial หรือเศรษฐกิจทั้งหมด ( เช่น เรียกว่า Macro Prudential นโยบาย ) ในประเทศสูง ,การอภิปรายนี้โคจรรอบบทบาทของนโยบายการเงินและนโยบายกฎระเบียบในการก่อให้เกิดวิกฤตทั่วโลกและวิธีการดําเนินนโยบายการเงินและการกำกับดูแล nancial ตัวกลางจึงควรเปลี่ยนแปลงในอนาคตเพื่อหลีกเลี่ยงการเกิดเหตุการณ์รุนแรงดังกล่าว .
ในกระดาษนี้เราพัฒนารูปแบบเรียบง่ายที่มีทั้งเศรษฐศาสตร์มหภาคและจึง nancial แรงเสียดทาน คืออัตราดอกเบี้ยที่แท้จริงที่ก่อให้เกิดความแข็งแกร่งแบบดั้งเดิมเกี่ยวกับวัตถุประสงค์และการขนถ่ายสินค้าปัจจัยภายนอกที่ก่อให้เกิดนิยายมากกว่าจึง nancial เสถียรภาพวัตถุประสงค์ - ซึ่งบอกถึงความจำเป็นเพื่อเสริมนโยบายการเงินกับแมโครข้อมูลนโยบายในการตอบสนอง contractionary
กระแทกวัตถุประสงค์หลักของนโยบายมหภาค คือ บมจ. พรูเด็นเชียล ประกันชีวิต จำกัด สร้างระบบที่กว้าง จึง nancial ความเสี่ยงเพื่อลดความถี่และบรรเทาผลกระทบของความผิดพลาดจึง nancial 1 นิยมใช้เครื่องมือ เป็นต้นอย่างไรก็ตาม โต้ตอบกับเครื่องมือนโยบายอื่น ๆ ซ้อนทับกันระหว่างพื้นที่นโยบายที่แตกต่างกันคือ ความท้าทายที่สำคัญที่ครอบคลุมสำหรับ ,ที่ต้องพิจารณาผลกระทบที่ไม่ได้ตั้งใจของเครื่องดนตรีในวัตถุประสงค์อื่น ๆ นโยบาย ตลอดจนผลกระทบที่ไม่ได้ตั้งใจของจัด ' เครื่องมืออื่น ๆวัตถุประสงค์นโยบายของตนเอง ( วสัน , 2012 ) .
สำหรับอินสแตนซ์ นโยบายการเงินจึงสามารถส่งผลต่อเสถียรภาพ nancial : นักลงทุนอาจจะชักนำเพื่อทดแทนผลผลิตต่ำ สินทรัพย์ที่ปลอดภัยสูงให้ผลผลิต , สินทรัพย์ เสี่ยง ( ราชัน , 2005 ,dell'ariccia laeven , และ , มาร์เกวซ , 2011 ) ; นักลงทุนอาจได้รับการส่งเสริมที่จะรับความเสี่ยงมากขึ้นถ้าพวกเขารับรู้ว่า นโยบายการเงิน คือ การใช้ asymmetrically สนับสนุนราคาสินทรัพย์ในช่วง downturns ( สิงห์ , 2009 )และราคาสินทรัพย์เพิ่มขึ้นและลดลงอัตราดอกเบี้ยอาจจะทำให้ธนาคารเพื่อเพิ่มการถือครองสินทรัพย์เสี่ยง ผ่านการจัดการงบดุลปราดเปรียว ( เอเดรียน และ ชิน , 2009 , 2010 ) บนมืออื่น ๆ , เครื่องมือนโยบายพรูเด็นเชียล แมโครจะมีผลต่อเสถียรภาพทางเศรษฐกิจมหภาค . ในความเป็นจริง โดยตัวแปร เช่น ราคาสินทรัพย์ และสินเชื่อMacro Prudential นโยบายมีแนวโน้มที่จะส่งผลกระทบต่อกลไกการส่งผ่านนโยบายการเงินที่สำคัญ ( ดูเช่น ingves , 2011 ) ทับซ้อนกันในแต่ละพื้นที่ ในﬂ uence ใช้ความเป็นไปได้ของเครื่องมือมีหักล้างหรือขยายผลตามวัตถุประสงค์ของพวกเขาหากพวกเขาจะดำเนินการในลักษณะไม่พร้อมเพรียงกัน ,อาจจะนำไปสู่ผลลัพธ์ที่แย่กว่าถ้าเครื่องมือที่ได้รับการประสานงาน ( เห็นถั่ว paustian penalver Taylor , และ , 2010 , แองเจลินี่เนรี พาเนตตา , และ 2011 ระหว่างผู้อื่น ) .
กับพื้นหลังนี้ ผู้สังเกตการณ์บางคนได้มอบหมายนโยบายสำคัญในขอบเขตความรุนแรงของโลกจึง nancial วิกฤตของ 2007-09 . เทย์เลอร์ ( 2007 ) โดยเฉพาะในสังเกต 1see ธนาคารแห่งประเทศอังกฤษ ( 2009 ) , กองทุนการเงินระหว่างประเทศ ( 2011 ) , borio ( 2011 ) สำหรับการอภิปราย .
4
ว่าในช่วงระยะเวลาจากปี 2549 สหรัฐ อัตราเงินของรัฐบาลกลางถูกดีด้านล่างสิ่งที่เป็นกฎของการนโยบายการเงินสหรัฐได้คาดการณ์ไว้รูปที่ 1 แสดงจริงอัตราเงินของรัฐบาลกลาง ( เส้นทึบ ) และอัตราดอกเบี้ยนโยบายที่จะมีมากกว่า counterfactual หากนโยบายการเงินได้ตามกฎของเทย์เลอร์ มาตรฐาน ( เส้นประ ) แน่นอน , อัตราดอกเบี้ยโดยนัย โดยกฎของเทย์เลอร์คือเหนือจริงอัตราเงินของรัฐบาลกลาง เริ่มตั้งแต่ไตรมาสที่สองของปี 2002เทย์เลอร์ ( 2007 ) ระบุว่า นโยบายดังกล่าวจะต้องมีอัตรา counterfactual ตลาดที่อยู่อาศัยฟอง นอกจากนี้ เทย์เลอร์ ยังสนับสนุนแนวคิดที่เบี่ยงเบนไปจากกฎกรอบนโยบายการเงินได้เป็นปัจจัยสำคัญในการกำหนดโอกาสและความรุนแรงของ 2007-09 วิกฤต ( Taylor , 2010 ) .
1996 1997 1998 1999 2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008
0
1
2
3
4
5
6
7
8
9
%
จริงอัตราดอกเบี้ย Fed Funds เทย์เลอร์ ( อัตราดอกเบี้ย Fed Funds
รูปที่ 1 เส้นทาง counterfactual สำหรับอัตราดอกเบี้ยนโยบายของสหรัฐ แผนภูมินี้ซ้ำ counterfactual อัตราเงินของรัฐบาลกลางที่รายงานโดยเทย์เลอร์ ( 2007 ) counterfactual เส้นทางสำหรับอัตราดอกเบี้ยนโยบายตั้งแต่ปี พ.ศ. 2550 ได้รับกับเทย์เลอร์ กฎของประเภท : = RT π 1.5 ( π T T −π ) 0.5 ( YT − Y ∗ T ) ที่ RT ,

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.