the main justification for honky-to

the main justification for honky-tonk elements in architectural order is their very existence. They are what we have. Architects can bemoan or try to ignore or even try to abolish them, but they will not go away. Or they will not go away for a long time because architects do not have the power to replace them (nor do they know what to replace them with) and because these commonplace elements accommodate existing needs for variety and communication. The old cliches involving both banality and messwill still be the context of our new architecture significantly will be the context for them. I am taking the limited view I admit but the limited view which architects have tended to belittle is as important as the visionary view which the have tended to glorify but have not brought about. The short-term plan which expediently combines the old and the new must accompany the Long-term plan. Architecture is evolutionary as well as revolutionary. As an art it will acknowledge what is and what ought to be the immediate and the speculative. historians have shown how architects in the mid-nineteenth century tended to ignore or reject developments in technology when related to structures and methods as unconnected with architecture and unworthy fo it they substituted in turn Gothic Revivalism, Academic revivalism or the Handicraft Movement. Are we today proclaiming advanced technology, while excluding the immediate, vital if vulgar elements which are common to our architecture and landscape? The architect should accept the methods and the elements he already has. He often fails when he attempts per se the search for form hopefully new, and theresearch for techniques hopefully advanced. Technical innovations require investments in time and skills and money beyond the architect's reach, at least in our kind of society. The trouble with nineteenth century architects was not so much that they left innovation to the engineers as that they ignored the technical revolution developed by others. Present- day architects, in their visionary compulsion to invent
new techniques, have neglected their obligation to be experts in existing conventions. The architect, of course, is responsible for the how as well as the what in his building, but his innovating role is primarily in the what; his experimentation is limited more to his organization of the whole than to technique in the parts. The architect selects as much as creates.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เหตุผลหลักสำหรับองค์ประกอบ honky-tonk ลำดับสถาปัตยกรรมเป็นผู้ดำรง พวกเขาเป็นสิ่งที่เรามี สถาปนิกสามารถ bemoan หรือพยายามที่จะละเว้น หรือแม้กระทั่งพยายามยุบพวกเขา แต่พวกเขาจะไม่ไป หรือพวกเขาจะไม่ไปเป็นเวลานานเนื่อง จากสถาปนิกมีอำนาจแทนพวกเขา (หรือพวกเขารู้สิ่งที่จะแทนด้วย) และเนื่อง จากองค์ประกอบเหล่านี้เป็นธรรมดาที่รองรับความต้องการที่มีอยู่มากมายและการสื่อสาร Cliches เก่าที่เกี่ยวข้องกับ banality และ messwill ยัง มีบริบทของสถาปัตยกรรมใหม่ของเรามากจะเสนอบริบทสำหรับพวกเขา ฉันกำลังถ่ายวิวจำกัดที่ผมยอมรับ แต่จำกัดที่สถาปนิกได้มีแนวโน้มที่ประมาทมีความสำคัญ ตามวิสัยทัศน์ดูซึ่งจะได้มีแนวโน้มที่จะ ยกย่อง แต่ไม่ได้นำเกี่ยวกับ แผนระยะสั้นซึ่งรวม expediently เก่าและใหม่ต้องกับแผนระยะยาว สถาปัตยกรรมเป็นวิวัฒนาการ รวมทั้งปฏิวัติ เป็นศิลปะที่มันตอบว่า คืออะไรและอะไรควรจะเป็นในทันทีและการเก็งกำไร นักประวัติศาสตร์ได้แสดงว่าสถาปนิกในศตวรรษที่ปั้นจั่นกลางมีแนวโน้มที่จะ ละเว้น หรือปฏิเสธพัฒนาเทคโนโลยีเมื่อเกี่ยวข้องกับโครงสร้างและวิธีการเป็นไรกับสถาปัตยกรรม และกลับรวดเร็ว มันจะทดแทนในเปิด Revivalism โกธิค revivalism วิชาการหรือการเคลื่อนไหวของหัตถกรรม มีเราวันนี้ปิดเทคโนโลยีขั้นสูง ในขณะที่รวมองค์ประกอบสำคัญถ้าหยาบคาย ทันทีที่มีสถาปัตยกรรมและภูมิทัศน์ของเรา สถาปนิกควรยอมรับวิธีการและองค์ประกอบที่เขามีอยู่แล้ว เขามักจะล้มเหลวเมื่อเขาพยายามค้นหาแบบฟอร์มใหม่หวังต่อ se และ theresearch สำหรับเทคนิคขั้นสูงหวัง นวัตกรรมทางเทคนิคต้องลงทุนในเงินนอกเหนือจากการเข้าถึงของสถาปนิก และเวลา และทักษะน้อยในหลากหลายสังคมของเรา ปัญหากับสถาปนิกศตวรรษไม่มากที่เหลือนวัตกรรมกับวิศวกรเป็นที่พวกเขาละเว้นการปฏิวัติเทคนิคที่พัฒนา โดยผู้อื่น ปัจจุบันวันสถาปนิก ในการบีบบังคับวิสัยทัศน์การเตี๊ยมเทคนิคใหม่ มีที่ไม่มีกิจกรรมของข้อผูกมัดให้ ผู้เชี่ยวชาญในข้อตกลงที่มีอยู่ สถาปนิก แน่นอน รับผิดชอบการเป็นอะไรในอาคารของเขา แต่บทบาทของเขา innovating เป็นหลักอะไร ทดลองของเขามีจำกัดมากทั้งกว่าจะเทคนิคในองค์กรของเขา สถาปนิกเลือกมากสร้าง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เหตุผลหลักสำหรับองค์ประกอบซ่องโสเภณีเพื่อสถาปัตยกรรมคือการดำรงอยู่ของพวกเขา พวกเขาเป็นสิ่งที่เรามี สถาปนิกสามารถคร่ำครวญหรือพยายามที่จะไม่สนใจหรือแม้แต่พยายามที่จะยกเลิกการให้พวกเขา แต่พวกเขาจะไม่หายไป หรือพวกเขาจะไม่หายไปเป็นเวลานานเพราะสถาปนิกไม่ได้มีอำนาจที่จะเปลี่ยนพวกเขา (หรือพวกเขารู้ว่าจะแทนที่พวกเขาด้วย) และเนื่องจากองค์ประกอบเหล่านี้เป็นเรื่องธรรมดารองรับความต้องการที่มีอยู่หลากหลายและการสื่อสาร เรื่องราวน้ำเน่าเก่า ๆ ที่เกี่ยวข้องกับความดาษดื่นทั้งสองและยังคง messwill เป็นบริบทของสถาปัตยกรรมใหม่ของเราอย่างมีนัยสำคัญจะเป็นบริบทสำหรับพวกเขา ฉันกินมุมมองที่ จำกัด ผมยอมรับ แต่มุมมองที่ จำกัด ซึ่งสถาปนิกมีแนวโน้มที่จะดูถูกมีความสำคัญเป็นมุมมองที่มีวิสัยทัศน์ที่มีแนวโน้มที่จะเชิดชู แต่ยังไม่ได้นำมาเกี่ยวกับ แผนระยะสั้นที่สะดวกผสมผสานความเก่าและความใหม่จะต้องมาพร้อมกับแผนระยะยาว สถาปัตยกรรมเป็นวิวัฒนาการเช่นเดียวกับการปฏิวัติ ในฐานะที่เป็นศิลปะมันจะยอมรับสิ่งที่เป็นและสิ่งที่ควรจะเป็นในทันทีและเก็งกำไร ประวัติศาสตร์ได้แสดงให้เห็นว่าสถาปนิกในช่วงกลางศตวรรษที่สิบเก้ามีแนวโน้มที่จะไม่สนใจหรือปฏิเสธการพัฒนาในด้านเทคโนโลยีที่เกี่ยวข้องกับการเมื่อโครงสร้างและวิธีการเกี่ยวกับการเป็นสถาปัตยกรรมและการไม่คู่ควรสำหรับพวกเขามันแทนในทางกลับกันฟื้นฟูกอธิค, ฟื้นฟูวิชาการหรือการเคลื่อนไหวหัตถกรรม เราในวันนี้ประกาศเทคโนโลยีขั้นสูงในขณะที่ไม่รวมทันทีองค์ประกอบสำคัญหากหยาบคายซึ่งเป็นเรื่องธรรมดาที่จะสถาปัตยกรรมและภูมิทัศน์ของเราหรือไม่ สถาปนิกควรจะยอมรับวิธีการและองค์ประกอบที่เขามีอยู่แล้ว เขามักจะล้มเหลวเมื่อเขาพยายามต่อการค้นหารูปแบบหวังใหม่และ theresearch สำหรับเทคนิคขั้นสูงหวังว่า นวัตกรรมทางเทคนิคต้องใช้เงินลงทุนในเวลาและทักษะและเงินไกลเกินเอื้อมของสถาปนิกอย่างน้อยในรูปแบบของสังคมของเรา ปัญหากับสถาปนิกศตวรรษที่สิบเก้าก็ไม่ได้มากว่าพวกเขาออกจากนวัตกรรมเพื่อวิศวกรเป็นว่าพวกเขาไม่สนใจการปฏิวัติทางเทคนิคที่พัฒนาโดยคนอื่น ๆ สถาปนิกวัน Present-
ในการบังคับที่มีวิสัยทัศน์ของพวกเขาที่จะคิดค้นเทคนิคใหม่ๆ มีการละเลยภาระหน้าที่ของพวกเขาที่จะเป็นผู้เชี่ยวชาญในการประชุมที่มีอยู่ สถาปนิกของหลักสูตรเป็นผู้รับผิดชอบสำหรับวิธีการเช่นเดียวกับสิ่งที่อยู่ในอาคารของเขา แต่บทบาทที่สร้างสรรค์ของเขาเป็นหลักในสิ่งที่; การทดลองของเขาถูก จำกัด มากขึ้นในองค์กรของเขาทั้งกว่าที่จะใช้เทคนิคในส่วน สถาปนิกเลือกมากที่สุดเท่าที่จะสร้าง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เหตุผลหลักสำหรับคนเผือกตงองค์ประกอบเพื่อสถาปัตยกรรมการมีอยู่มากของพวกเขา พวกเขาเป็นสิ่งที่เรามี สถาปนิกจะโอดครวญ หรือพยายามที่จะไม่สนใจหรือแม้แต่พยายามที่จะทำลายพวกเขา แต่พวกเขาจะไม่จางหายไปหรือพวกเขาจะไม่หายไปนานเพราะสถาปนิกไม่ได้มีอำนาจที่จะแทนที่พวกเขา ( หรือพวกเขารู้ว่าอะไรที่จะแทนที่ด้วย ) และเพราะองค์ประกอบธรรมดาเหล่านี้รองรับความต้องการที่มีอยู่หลากหลาย และการสื่อสาร ที่เกี่ยวข้องกับทั้งสองและ cliches เก่าซ้ำแล้วซ้ำเล่า messwill ยังเป็นบริบทของสถาปัตยกรรมใหม่ของเราอย่างมากจะเป็นบริบทของพวกเขาผมถ่ายวิว ผมยอมรับ แต่วิว จำกัด ซึ่งสถาปนิกมีแนวโน้มที่จะดูถูก ก็สำคัญพอๆกับมุมมองช่างจินตนาการ ซึ่งมีแนวโน้มที่จะถวายพระเกียรติ แต่ไม่ได้มาเกี่ยวกับ แผนระยะสั้น ซึ่งสะดวก รวมทั้งเก่าและใหม่จะมาพร้อมกับแผนการระยะยาว เป็นสถาปัตยกรรมที่วิวัฒนาการเป็นปฏิวัติเป็นศิลปะมันก็ยอมรับสิ่งที่เป็น และสิ่งที่ควรจะเป็นได้ทันทีและเก็ง นักประวัติศาสตร์ได้แสดงวิธีการเป็นสถาปนิกในศตวรรษที่สิบเก้ากลางมีแนวโน้มที่จะไม่สนใจหรือปฏิเสธการพัฒนาเทคโนโลยีที่เกี่ยวข้องกับโครงสร้างและวิธีการที่ไม่เกี่ยวเนื่องกับสถาปัตยกรรมและไม่มีค่าพอสำหรับมันพวกเขาแทนที่จะโกธิคผู้กำกับการผู้กำกับการหรือวิชาการหัตถกรรม , การเคลื่อนไหววันนี้เราจะประกาศเทคโนโลยีขั้นสูง ในขณะที่ไม่รวมทันที ถ้าองค์ประกอบที่สำคัญที่ต้องใช้ในสถาปัตยกรรมและภูมิทัศน์ของเรา ? สถาปนิกควรยอมรับวิธีการและองค์ประกอบที่เขามีอยู่ เขามักจะล้มเหลวเมื่อเขาพยายามต่อ se ค้นหาฟอร์มหวังใหม่ และใช้เทคนิคขั้นสูง หวังว่านวัตกรรมทางเทคนิคต้องมีการลงทุนในเวลาและทักษะและเงินที่เกินเอื้อมของสถาปนิก , อย่างน้อยในชนิดของสังคม ปัญหาของศตวรรษที่สิบเก้าสถาปนิกมีไม่มากที่พวกเขาซ้ายนวัตกรรมเพื่อวิศวกรเป็นที่พวกเขาละเลยเทคนิคการปฏิวัติที่พัฒนาโดยผู้อื่น สถาปนิกในปัจจุบันวัน - ในการบังคับช่างจินตนาการของพวกเขาที่จะคิดค้น
เทคนิคใหม่มีหลงตนมีหน้าที่เป็นผู้เชี่ยวชาญในข้อตกลงที่มีอยู่ สถาปนิก , แน่นอน , เป็นผู้รับผิดชอบว่าเป็นสิ่งที่อยู่ในอาคารของเขา แต่เขาสร้างสรรค์บทบาทหลักในสิ่งที่ ; การทดลองของเขาถูก จำกัด มากขึ้นเพื่อองค์กรของทั้งหมด มากกว่าเทคนิคในส่วน สถาปนิกเลือกเท่าที่สร้าง .