It is probably true to say that up

It is probably true to say that up to thirty years ago not only could we not answer this question, but we could see no research tools which might eventually enable us to do so. Since then there have been important developments which have changed the picture; in particular new forms and techniques of neurophysiological measurement have emerged, and, secondly, experimental psychology has developed better methods of evaluating human performance and behaviour. Studies, for example, of body and eye movements, of sensory thresholds, and, above all, of the electrical potentials of the brain during sleep, encourage us to think that we may be able to assess with useful accuracy the depth of quality of sleep. In carefully controlled experiments also the amount of sleep has been varied to find the effects of lack of sleep upon performance and upon physiological changes in the body, especially those which accompany the effort to maintain normal behaviour and working standards in spite of deprivation of sleep.

There are some who think we can leave the body to regulate these matters for itself. "The answer is easy", says the authority. "With the right amount of sleep you should wake up fresh and alert five minutes before the alarm rings ". If he is right many people must be undersleeping, including myself.

From animals we get the impression that it is satiation rather than fatigue which promotes sleep; many of them appear to wake mainly to satisfy their bodily needs; during the rest of the time they return to the negative state of sleep This may be true for adult humans also, but with the important difference that their needs are often so complex and long-term in nature that they can never be completely satisfied.

Other people feel sure that the current trend is towards too little sleep. To quote one medical opinion, "Thousands of people drift through life suffering from the effects of too little sleep; the reason is not that they can't sleep but that they just don't ". What could be disastrous is that we should sacrifice sleep only to gain more time in which to jeopardize our civilization by actions and decisions made weak by fatigue and neurosis.

Then to complete the picture, there are those who believe that most people are persuaded to sleep too much. Dr H. Roberts, writing in Everyman in Health, asserts; " It may safely be affirmed that, just as the majority eat too much, so the majority sleep too much ". One can see the point of this also; it would be a pity to retard our development by holding back those people who are gifted enough to work and play well with less than the average amount of sleep, if indeed it does them no harm.

Of course, we are not sure. Not only are we unable to give a formula for individual sleep requirement, we cannot even give confident averages for the different age groups. This is because we have no substantial scientific evidence to draw from, and opinions based on clinical evidence present a picture which is too contradictory to be a dependable guide. Indirect evidence on the amount of sleep we need comes from studies of what happens when we do without it. At first sight these suggest that we do not need as much as we take. It has been difficult to show any effect on performance of as little as one night's loss of sleep, and even after three days awake we can expect normal efficiency in a man taking responsible decisions in a job which he finds really absorbing and exciting. Furthermore, when at last he is allowed to sleep he will probably wake after some twelve hours and show little, if any, ill-effect. These laboratory observations are borne out by examples in everyday life. It seems clear that the human body is equipped to over-ride the need for sleep in order to meet emergencies of quite long duration with faculties unimpaired. But this reversibility of the effect of loss of sleep in face of urgent and absorbing demands may be the greatest source of danger. People may think they are more efficient than they really are.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มันอาจจะเป็นจริงที่พูดที่ถึงสามสิบปีที่ผ่านมาไม่เพียงแต่เราอาจไม่ได้ตอบคำถามนี้ แต่เราอาจดูไม่มีเครื่องมือวิจัยซึ่งในที่สุดอาจช่วยให้เราทำ จึง มีการพัฒนาการที่สำคัญซึ่งมีการเปลี่ยนแปลงรูปภาพ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง รูปแบบใหม่และเทคนิคการวัดปรากฏมีโผล่ออกมา และ ประการที่สอง จิตวิทยาทดลองได้พัฒนาดีกว่าวิธีการประเมินประสิทธิภาพของมนุษย์และพฤติกรรม การศึกษา เช่น ของร่างกายและดวงตาเคลื่อนไหว ของเกณฑ์การรับความรู้สึก และ ข้าง ต้นทั้ง หมด ศักยภาพไฟฟ้าของสมองระหว่างการนอนหลับ กระตุ้นให้เราคิดว่า เราอาจจะสามารถที่จะประเมิน มีความถูกต้องเป็นประโยชน์ความลึกของคุณภาพการนอนหลับ ในการทดลองควบคุมอย่างระมัดระวัง ปริมาณการนอนหลับมีการแตกต่างกันเพื่อค้นหาผลกระทบของการขาดการนอนหลับ ตามประสิทธิภาพการทำงาน และ เมื่อการเปลี่ยนแปลงทางสรีรวิทยาในร่างกาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่มากับความพยายามที่จะรักษามาตรฐานการทำงานทั้ง ๆ ที่ มีการกีดกันการนอนหลับและพฤติกรรมปกติมีบางคนคิดว่า เราสามารถออกจากร่างกายในการควบคุมเรื่องเหล่านี้สำหรับตัวเอง "คำตอบเป็นง่าย อำนาจกล่าว "ด้วยปริมาณเหมาะสมคุณควรตื่นขึ้นมาสดชื่น และการแจ้งเตือน 5 นาทีก่อนแหวนปลุกนอนหลับ" ถ้าเขาอยู่ หลายคนต้องถูก undersleeping รวมทั้งตัวเองจากสัตว์ ที่เราได้รับความประทับใจที่ว่า มันเป็น satiation มากกว่าความเหนื่อยล้าซึ่งส่งเสริมหลับ หลายของพวกเขาปรากฏปลุกส่วนใหญ่เป็นการตอบสนองของร่างกายต้องการ ในช่วงเวลาที่พวกเขากลับสู่สถานะเชิงลบของการนอนหลับเหลือ นี้อาจเป็นจริงสำหรับมนุษย์ผู้ใหญ่ยัง แต่ มีความแตกต่างสำคัญ ที่ความต้องการมักจะซับซ้อน และระยะยาวในธรรมชาติที่พวกเขาไม่สามารถจะสมบูรณ์ดังนั้นความพึงพอใจคนอื่น ๆ รู้สึกแน่ใจว่า ปัจจุบันแนวโน้มจะไปทางนอนน้อยเกินไป เพื่อเสนอความเห็นทางการแพทย์หนึ่ง "พันดริฟท์คนผ่านชีวิตที่ทุกข์ทรมานจากผลกระทบของการนอนน้อยเกินไป เหตุผลไม่ว่า พวกเขาไม่สามารถนอนหลับ แต่ว่า พวกเขาก็ไม่ " สิ่งที่อาจจะร้ายอยู่ที่เราควรเสียสละนอนหลับเท่านั้นจะได้รับเวลามากขึ้นที่จะอันตรายต่ออารยธรรมของเรา โดยการกระทำและการตัดสินใจอ่อนแอเมื่อยล้าและโรคประสาทจากนั้น เพื่อให้ภาพ มีคนที่เชื่อว่า คนส่วนใหญ่จะเกลี้ยกล่อมให้นอนหลับมากเกินไป ดร.โรเบิร์ต H. เขียนใน Everyman สุขภาพ asserts "มันอาจปลอดภัยจะยืนยันว่า เช่นเดียวกับส่วนใหญ่กินมากเกินไป ดังนั้นส่วนใหญ่นอนหลับมากเกินไป" หนึ่งสามารถดูจุดนี้ มันจะน่าเสียดายที่จะชะลอการพัฒนาของเรา โดยถือกลับผู้ที่มีพรสวรรค์ พอที่จะทำงาน และเล่นดี มีน้อยกว่าจำนวนเงินเฉลี่ยของการนอนหลับ ถ้าแน่นอนมันไม่ได้อันตรายไม่แน่นอน เราไม่แน่ใจ ไม่เพียงแต่ เราไม่ได้ให้สูตรสำหรับความต้องการนอนหลับแต่ละ เราไม่สามารถให้ค่าเฉลี่ยความเชื่อมั่นสำหรับกลุ่มอายุต่าง ๆ ทั้งนี้เนื่องจากเรามีหลักฐานทางวิทยาศาสตร์ไม่พบการวาดจาก และความคิดเห็นอิงหลักฐานทางคลินิกที่แสดงรูปภาพที่ขัดแย้งเกินไปเป็นเชื่อถือได้ หลักฐานทางอ้อมของนอนหลับเราต้องมาจากการศึกษาเกิดอะไรขึ้นเมื่อเราทำไม่ได้ แรกพบ เหล่านี้แนะนำว่า เราไม่ต้องการมากที่สุดเท่าที่เราใช้ มันได้ยากจะแสดงผลประสิทธิภาพของหนึ่งคืนของสูญเสีย การนอนหลับ และหลัง จากสามวันตื่นขึ้นมาเราสามารถคาดหวังประสิทธิภาพปกติในคนการรับผิดชอบตัดสินใจในงานที่เขาพบซึมจริง ๆ และน่าตื่นเต้น นอกจากนี้ เมื่อในที่สุด เขาสามารถนอนหลับ เขาจะตื่นหลังจากสิบบางคง และแสดงผลเพียงเล็กน้อย ถ้ามี ป่วย สังเกตห้องปฏิบัติการเหล่านี้ถูกพัดพาออกจากตัวอย่างในชีวิตประจำวัน ดูเหมือนชัดเจนว่า ร่างกายมนุษย์มีมากกว่าขี่ต้องการนอนหลับเพื่อตอบสนองเหตุฉุกเฉินใช้เวลาค่อนข้างนาน ด้วยปัญญา unimpaired แต่ reversibility นี้ผลกระทบของการสูญเสียของการนอนหลับ in face of ความต้องการเร่งด่วน และการดูดซับอาจเป็นแหล่งที่มาของอันตราย คนอาจคิดว่า พวกเขามีประสิทธิภาพมากขึ้นกว่าที่พวกเขาเป็นจริง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มันอาจจะเป็นความจริงที่จะบอกว่าถึงสามสิบปีที่ผ่านมาไม่เพียง แต่เราไม่สามารถตอบคำถามนี้ แต่เราจะได้เห็นไม่มีเครื่องมือในการวิจัยซึ่งท้ายที่สุดก็อาจจะทำให้เราสามารถทำเช่นนั้น ตั้งแต่นั้นมาก็มีการพัฒนาที่สำคัญซึ่งมีการเปลี่ยนแปลงภาพ; โดยเฉพาะในรูปแบบใหม่และเทคนิคของการวัด neurophysiological ได้เกิดและประการที่สองการทดลองทางจิตวิทยาได้มีการพัฒนาวิธีการที่ดีในการประเมินผลการปฏิบัติงานและพฤติกรรมของมนุษย์ ศึกษาตัวอย่างเช่นของร่างกายและตาเคลื่อนไหวของเกณฑ์ทางประสาทสัมผัสและเหนือสิ่งอื่นใดของศักยภาพไฟฟ้าของสมองระหว่างการนอนหลับให้กำลังใจเราจะคิดว่าเราอาจจะไม่สามารถที่จะประเมินด้วยความถูกต้องที่มีประโยชน์เชิงลึกของคุณภาพการนอนหลับ . ในการทดลองควบคุมอย่างระมัดระวังนอกจากนี้ยังมีจำนวนของการนอนหลับที่ได้รับแตกต่างกันเพื่อหาผลกระทบของการขาดการนอนหลับอยู่กับประสิทธิภาพการทำงานและเมื่อมีการเปลี่ยนแปลงทางสรีรวิทยาในร่างกายโดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่มาพร้อมกับความพยายามที่จะรักษาพฤติกรรมปกติและมาตรฐานการทำงานในทั้งๆที่ของการกีดกันของการนอนหลับมีบางคนที่คิดว่าเราสามารถออกจากร่างกายในการควบคุมเรื่องเหล่านี้สำหรับตัวเองเป็น "คำตอบคือง่าย" อำนาจกล่าวว่า "ด้วยปริมาณที่เหมาะสมของการนอนหลับที่คุณควรจะตื่นขึ้นมาสดและแจ้งเตือนห้านาทีก่อนแหวนปลุก" . ถ้าเขาเป็นคนที่เหมาะสมหลายคนจะต้อง undersleeping รวมทั้งตัวเองจากสัตว์ที่เราได้รับความรู้สึกว่ามันคือการป้อยอมากกว่าความเมื่อยล้าที่ส่งเสริมการนอนหลับ; มากของพวกเขาดูเหมือนจะตื่นส่วนใหญ่จะตอบสนองความต้องการของร่างกายของพวกเขา; ช่วงที่เหลือของเวลาที่พวกเขากลับไปที่สถานะเชิงลบของการนอนหลับนี้อาจเป็นจริงสำหรับมนุษย์ผู้ใหญ่เช่นกัน แต่มีความแตกต่างที่สำคัญที่ต้องการของพวกเขามักจะมีความซับซ้อนและระยะยาวในลักษณะที่พวกเขาไม่สามารถมีความพึงพอใจอย่างสมบูรณ์. อื่น ๆ คนรู้สึกแน่ใจว่าแนวโน้มในปัจจุบันที่มีต่อการนอนหลับน้อยเกินไป ที่จะพูดหนึ่งความเห็นทางการแพทย์ "หลายพันคนลอยผ่านชีวิตที่ทุกข์ทรมานจากผลกระทบของการนอนหลับน้อยเกินไปนั้นเหตุผลที่ไม่ได้ว่าพวกเขาไม่สามารถนอนหลับได้ แต่พวกเขาก็ไม่ได้" สิ่งที่อาจจะร้ายแรงคือการที่เราควรเสียสละนอนหลับเท่านั้นที่จะได้รับเวลามากขึ้นในการที่จะเป็นอันตรายต่ออารยธรรมของเราโดยการกระทำและการตัดสินใจที่อ่อนแอโดยเมื่อยล้าและโรคประสาท. แล้วเพื่อให้ภาพที่มีผู้ที่เชื่อว่าคนส่วนใหญ่จะชักชวนให้นอนหลับ มากเกินไป ดรเอชโรเบิร์ตเขียนใน Everyman สุขภาพอ้าง; "มันอาจจะปลอดภัยยืนยันว่าเช่นเดียวกับที่คนส่วนใหญ่กินมากเกินไปดังนั้นการนอนหลับส่วนใหญ่มากเกินไป" หนึ่งสามารถเห็นจุดนี้ยัง; มันจะเป็นที่น่าเสียดายที่จะชะลอการพัฒนาของเราโดยถือกลับคนเหล่านั้นที่มีพรสวรรค์พอที่จะทำงานและเล่นได้ดีมีน้อยกว่าจำนวนเงินเฉลี่ยของการนอนหลับถ้าแน่นอนพวกเขาก็จะไม่มีอันตรายใด ๆ . แน่นอนเราไม่แน่ใจว่า ไม่เพียง แต่เราไม่สามารถที่จะให้สูตรสำหรับความต้องการการนอนหลับของแต่ละบุคคลที่เราไม่สามารถแม้แต่จะให้ค่าเฉลี่ยความมั่นใจสำหรับกลุ่มอายุที่แตกต่างกัน นี้เป็นเพราะเราไม่มีหลักฐานทางวิทยาศาสตร์ที่สำคัญในการวาดจากและความคิดเห็นบนพื้นฐานของหลักฐานทางคลินิกนำเสนอภาพซึ่งเป็นความขัดแย้งมากเกินไปที่จะเป็นคู่มือที่เชื่อถือได้ หลักฐานทางอ้อมอยู่กับปริมาณของการนอนหลับที่เราต้องมาจากการศึกษาของสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อเราทำโดยไม่ได้ แรกเห็นเหล่านี้ชี้ให้เห็นว่าเราไม่จำเป็นต้องมากที่สุดเท่าที่เราใช้ มันเป็นเรื่องยากที่จะแสดงผลกระทบต่อประสิทธิภาพการทำงานของการสูญเสียน้อยที่สุดเท่าที่หนึ่งคืนของการนอนหลับและแม้หลังจากสามวันตื่นขึ้นมาเราสามารถคาดหวังประสิทธิภาพปกติในมนุษย์การตัดสินใจมีความรับผิดชอบในงานที่เขาพบว่ามันดูดซับและน่าตื่นเต้น นอกจากนี้เมื่อวันที่สุดท้ายที่เขาได้รับอนุญาตให้นอนหลับเขาอาจจะตื่นหลังจากที่บางสิบสองชั่วโมงและแสดงเล็ก ๆ น้อย ๆ ถ้ามีผลกระทบที่ไม่ดี ข้อสังเกตในห้องปฏิบัติการเหล่านี้ถูกพัดพาออกจากตัวอย่างในชีวิตประจำวัน ดูเหมือนจะชัดเจนว่าร่างกายมนุษย์พร้อมที่จะเอาชนะความจำเป็นในการนอนหลับเพื่อตอบสนองเหตุฉุกเฉินของระยะเวลานานมากกับปัญญาไม่บอบช้ำ แต่ reversibility ของผลกระทบของการสูญเสียของการนอนหลับในการเผชิญกับความต้องการเร่งด่วนและดูดซับนี้อาจจะเป็นแหล่งใหญ่ที่สุดของอันตราย คนบางคนอาจคิดว่าพวกเขามีประสิทธิภาพมากขึ้นกว่าที่พวกเขาจริงๆ