The functions of literature I began

The functions of literature I began this chapter by noting that literary theory in the 1980s and 1990s has not focused on the difference between literary and non- literary works. What theorists have done is to reflect on iiterature as a historical and ideologicai category, on the social and political functions that something called literature has been thought to perform. In nineteenth-century England. literature emerged as an extremely important idea, a special kind of writing charged with several functions. Made a subject of instruction in the colonies of the British Empire, it was
charged with giving the natives an appreciation of the greatness of England and engaging them as grateful participants in a historic civilizing enterprise. At home it would counter the selfishness and materialism fostered by the new capitalist economy, offering the middle classes and the aristocrats alternative values and giving the workers a stake in the culture that. materially, relegated them to a subordinate position. It would at once teach disinterested appreciation. provide a sense of national greatness, create fellow-feeling among the classes, and ultimately, function as a replacement for religion. which seemed no longer to be able to hold society together. Any set of texts that could do all that would be very special indeed. What is literature that it was thought to do all this? One thing that is crucial is a special structure of exemplarity at work in literature. A literary work Hamlet, for instance is characteristically the story of fictional character: it presents itself as in some way exemplary(why else would you read it?). but it simultaneously declines to define the range or scope of that exemplar -hence the ease with which readers and critics come to speak about the universality of literature. The structure of literary works is such that it is easier to take them as telling us about'the human condition in general than to specify what narrower categories they describe or illuminate. Is Hamlet just about princes. or men of the Renaissance. or introspective young men, or people whose fathers have died in obscure circumstances? Since all such answers seem unsatisfactory, it is easier for readers not to answer, thus implicitly accepting a possibility of universality. In their particularity, novels, poems, and plays decline to explore what they are exemplary of at the same time that they invite all readers to become involved in the predicaments and thoughts of their narrators and characters.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หน้าที่ของวรรณกรรมเริ่มบทนี้ โดยสังเกตว่า ทฤษฎีวรรณกรรมในแถบเอเชียได้ไม่เน้นความแตกต่าง ระหว่างวรรณกรรม และไม่-วรรณกรรมทำงาน สิ่งที่ theorists ได้ทำคือการ สะท้อนว่า สิ่งที่เรียกว่าวรรณกรรมมีการคิดทำใน iiterature เป็นการประวัติศาสตร์และประเภท ideologicai ในหน้าที่สังคม และการเมือง ในอังกฤษศตวรรษที่ปั้นจั่น วรรณคดีเกิดเป็นความคิดสำคัญมาก พิเศษชนิดเขียนคิด มีหลายฟังก์ชัน ทำเรื่องคำสั่งในอาณานิคมของจักรวรรดิอังกฤษ คำcharged with giving the natives an appreciation of the greatness of England and engaging them as grateful participants in a historic civilizing enterprise. At home it would counter the selfishness and materialism fostered by the new capitalist economy, offering the middle classes and the aristocrats alternative values and giving the workers a stake in the culture that. materially, relegated them to a subordinate position. It would at once teach disinterested appreciation. provide a sense of national greatness, create fellow-feeling among the classes, and ultimately, function as a replacement for religion. which seemed no longer to be able to hold society together. Any set of texts that could do all that would be very special indeed. What is literature that it was thought to do all this? One thing that is crucial is a special structure of exemplarity at work in literature. A literary work Hamlet, for instance is characteristically the story of fictional character: it presents itself as in some way exemplary(why else would you read it?). but it simultaneously declines to define the range or scope of that exemplar -hence the ease with which readers and critics come to speak about the universality of literature. The structure of literary works is such that it is easier to take them as telling us about'the human condition in general than to specify what narrower categories they describe or illuminate. Is Hamlet just about princes. or men of the Renaissance. or introspective young men, or people whose fathers have died in obscure circumstances? Since all such answers seem unsatisfactory, it is easier for readers not to answer, thus implicitly accepting a possibility of universality. In their particularity, novels, poems, and plays decline to explore what they are exemplary of at the same time that they invite all readers to become involved in the predicaments and thoughts of their narrators and characters.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฟังก์ชั่นของวรรณกรรมผมเริ่มบทนี้โดยสังเกตว่าทฤษฎีวรรณกรรมในช่วงปี 1980 และปี 1990 ยังไม่ได้มุ่งเน้นไปที่ความแตกต่างระหว่างวรรณกรรมวรรณกรรมและไม่ใช่ สิ่งที่นักทฤษฎีได้ทำคือการสะท้อนให้เห็นถึง iiterature เป็นหมวดหมู่ทางประวัติศาสตร์และ ideologicai ในฟังก์ชั่นทางสังคมและการเมืองที่สิ่งที่เรียกว่าวรรณกรรมได้รับการคิดที่จะดำเนินการ ในศตวรรษที่สิบเก้าอังกฤษ วรรณกรรมกลายเป็นความคิดที่สำคัญมากชนิดพิเศษของการเขียนเรียกเก็บเงินกับฟังก์ชั่นหลาย ทำเรื่องของการเรียนการสอนในอาณานิคมของจักรวรรดิอังกฤษมันก็
เรียกเก็บเงินกับชาวบ้านให้การแข็งค่าของความยิ่งใหญ่ของประเทศอังกฤษและมีส่วนร่วมพวกเขาเป็นผู้เข้าร่วมขอบคุณในองค์กรเสริมสร้างประวัติศาสตร์ ที่บ้านก็จะตอบโต้ความเห็นแก่ตัวและวัตถุนิยมสนับสนุนโดยเศรษฐกิจทุนนิยมใหม่ที่นำเสนอชนชั้นกลางและชนชั้นสูงค่าทางเลือกและให้แรงงานสัดส่วนการถือหุ้นในวัฒนธรรมที่ สาระสำคัญผลักไสพวกเขาไปยังตำแหน่งที่ผู้ใต้บังคับบัญชา มันจะสอนในครั้งเดียวไม่สนใจความชื่นชม ให้ความรู้สึกของความยิ่งใหญ่ระดับชาติในการสร้างความรู้สึกที่เพื่อนในกลุ่มชั้นเรียนและในที่สุดการทำงานแทนศาสนา ซึ่งดูเหมือนไม่ได้ที่จะสามารถที่จะถือสังคมร่วมกัน ชุดใด ๆ จากตำราที่สามารถทำทุกอย่างที่จะเป็นพิเศษมากอย่างแน่นอน วรรณกรรมคืออะไรที่มันเป็นความคิดที่จะทำทั้งหมดนี้หรือไม่? สิ่งหนึ่งที่สำคัญคือโครงสร้างพิเศษของ exemplarity ที่ทำงานในวรรณคดี งานวรรณกรรมหมู่บ้านเช่นลักษณะเป็นเรื่องราวของตัวละครสมมติ: มันนำเสนอตัวเองเป็นในทางที่เป็นแบบอย่างบาง (ทำไมอื่น ๆ ที่คุณจะอ่านมันได้หรือไม่) แต่ในเวลาเดียวกันปฏิเสธที่จะกำหนดช่วงหรือขอบเขตของแบบอย่าง -hence ความสะดวกที่ว่าด้วยซึ่งผู้อ่านและนักวิจารณ์มาเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับความเป็นสากลของวรรณกรรม โครงสร้างของงานวรรณกรรมเป็นเช่นนั้นมันเป็นเรื่องง่ายที่จะใช้พวกเขาเป็นบอกเรา about'the สภาพของมนุษย์โดยทั่วไปมากกว่าที่จะระบุสิ่งที่ประเภทแคบพวกเขาอธิบายหรือสว่าง หมู่บ้านเป็นเพียงเกี่ยวกับเจ้าชาย หรือคนยุคฟื้นฟูศิลปวิทยา หรือชายหนุ่มครุ่นคิดหรือคนที่มีบรรพบุรุษที่มีผู้เสียชีวิตในสถานการณ์ที่คลุมเครือ? ตั้งแต่คำตอบดังกล่าวทั้งหมดดูเหมือนไม่น่าพอใจก็จะง่ายสำหรับผู้อ่านที่จะไม่ตอบจึงยอมรับโดยปริยายเป็นไปได้ของความเป็นสากล พิลึกในนิยายของพวกเขาบทกวีและเล่นลดลงในการสำรวจสิ่งที่พวกเขาเป็นแบบอย่างของในเวลาเดียวกันกับที่พวกเขาเชิญผู้อ่านทุกคนที่จะเป็นส่วนร่วมในเหนียมอายและความคิดของผู้เล่าเรื่องและตัวละครของพวกเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หน้าที่ของวรรณกรรมผมก็เริ่มบทนี้ โดยสังเกตว่าทฤษฎีวรรณกรรมในช่วงปี 1980 และปี 1990 มีไม่เน้นความแตกต่างระหว่างวรรณคดีวรรณกรรมและไม่ใช่ - . สิ่งที่ครูทำ ก็เพื่อสะท้อนให้เห็นใน iiterature เป็นประเภทประวัติศาสตร์และ ideologicai ในหน้าที่ทางสังคมและการเมืองที่สิ่งที่เรียกว่าวรรณคดี มีการคิดที่จะแสดงในศตวรรษที่อังกฤษ วรรณกรรมกลายเป็นความคิดสำคัญมากเป็นชนิดพิเศษของการเขียนค่าด้วยฟังก์ชันหลาย ทำให้เรื่องการจัดการเรียนการสอนในอาณานิคมของจักรวรรดิอังกฤษมัน
ข้อหาให้ชาวพื้นเมืองที่มีความชื่นชมความยิ่งใหญ่ของประเทศอังกฤษ และเสน่ห์ เป็นผู้ยินดีในประวัติศาสตร์ Civilizing Enterpriseที่บ้านมันจะนับความเห็นแก่ตัวและวัตถุนิยมบุญธรรม โดยเศรษฐกิจทุนนิยมใหม่ เสนอชนชั้นกลางและชนชั้นสูงค่าทางเลือกและให้พนักงานถือหุ้นในวัฒนธรรมนั้น ทั่วโลกผลักไสให้ผู้ใต้บังคับบัญชา มันก็เคยสอนไม่สนใจเลิศ ให้ความรู้สึกของความยิ่งใหญ่ของชาติสร้างความรู้สึกเพื่อนในชั้นเรียน และท้ายที่สุด ฟังก์ชันแทนศาสนา ที่ดูเหมือนจะไม่สามารถถือสังคมด้วยกัน ชุดของข้อความใด ๆที่สามารถทำสิ่งที่พิเศษมากจริงๆ อะไรคือวรรณกรรมที่เป็นความคิดที่จะทำแบบนี้ไหม สิ่งหนึ่งที่สำคัญ คือ โครงสร้างพิเศษของ exemplarity ที่ทำงานในวรรณคดี หมู่บ้านวรรณกรรมตัวอย่างมีลักษณะเรื่องราวของตัวละคร : มันแสดงเองในบางวิธีที่เป็นแบบอย่าง ( แล้วทำไมต้องอ่าน ? ) แต่มันพร้อมกันปฏิเสธที่จะกำหนดช่วงหรือขอบเขตที่แบบอย่าง - ดังนั้นง่าย ซึ่งผู้อ่านและนักวิจารณ์ มาพูดเกี่ยวกับความเป็นสากลของวรรณคดีโครงสร้างของงานวรรณกรรมมันเป็นเรื่องง่ายที่จะใช้พวกเขาเป็นบอกเรา about'the สภาพมนุษย์ทั่วไปกว่าที่จะระบุสิ่งที่แคบประเภทพวกเขาอธิบาย หรือให้แสงสว่าง เป็นหมู่บ้านเพียงเกี่ยวกับเจ้าชาย หรือผู้ชายของเรเนสซอง . หรือครุ่นคิดชายหนุ่ม หรือผู้ที่มีบิดาเสียชีวิตในสถานการณ์ที่คลุมเครือ ? เพราะคำตอบทั้งหมดดังกล่าวดูเหมือนจะไม่เป็นที่พอใจมันง่ายขึ้นสำหรับผู้อ่านที่จะไม่ตอบ ดังนั้น โดยปริยาย ยอมรับความเป็นไปได้ของความเป็นสากล . ในรายละเอียดของพวกเขา นิยาย บทกวี และบทละคร ปฏิเสธที่จะสำรวจสิ่งที่พวกเขาจะเป็นแบบอย่างของในเวลาเดียวกันที่พวกเขาเชิญผู้อ่านที่จะกลายเป็นที่เกี่ยวข้องใน predicaments และความคิดของนิทานและตัวอักษร