A story tends to have more depth th

A story tends to have more depth than a simple example. A story tells about some event - some
particular individuals, and something that happens to them. Stories engage our thinking, our
emotions, and can even lead to the creation of mental imagery (Green & Brock, 2000).
Individuals listening to stories react to them almost automatically, participating, in a sense, in the
action of the narrative (e.g., Polichak & Gerrig, 2002). Bringing all of these systems to bear on
the material in your course helps student learning. Students are awake, following along, wanting
to find out what happens next and how the story ends. Bruner (1986) has contrasted the
paradigmatic (logical, scientific) and narrative modes of thinking, but these modes need not be
mutually exclusive in the classroom.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เรื่องราวจะ มีความลึกมากกว่าตัวอย่างง่าย ๆ บอกเรื่องราว เกี่ยวกับเหตุการณ์บาง - บางแต่ละบุคคล และสิ่งที่เกิดขึ้นกับพวกเขา เรื่องราวมีส่วนร่วมของเรา ของเราอารมณ์ และแม้แต่นำไปสู่การสร้างภาพจิต (สีเขียวและอย่างมหา 2000)ฟังเรื่องราวบุคคลโต้กลับเกือบโดยอัตโนมัติ เข้าร่วม ในความรู้สึก การการดำเนินการเล่าเรื่อง (เช่น Polichak & Gerrig, 2002) นำระบบเหล่านี้ต้องแบกบนทั้งหมดวัสดุที่ใช้ในการเรียนช่วยให้นักเรียนเรียนรู้ นักเรียนจะตื่นตัว ต่อไป อยากหา อะไรเกิดขึ้นต่อไปและวิธีการสิ้นสุดของเรื่อง Bruner (1986) ได้เปรียบเทียบการparadigmatic (ตรรกะ วิทยาศาสตร์) และโหมดการเล่าเรื่องของการคิด แต่วิธีการเหล่านี้ไม่จำเป็นต้องร่วมกันในชั้นเรียน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เรื่องมีแนวโน้มที่จะมีความลึกมากกว่าตัวอย่างง่ายๆ เรื่องที่จะบอกเกี่ยวกับเหตุการณ์บางอย่าง -
บางบุคคลโดยเฉพาะอย่างยิ่งและสิ่งที่เกิดขึ้นกับพวกเขา เรื่องที่มีส่วนร่วมคิดของเราอารมณ์และยังสามารถนำไปสู่การสร้างภาพทางจิต (สีเขียวและบร็อค, 2000). บุคคลที่ฟังเรื่องราวการตอบสนองต่อพวกเขาเกือบจะโดยอัตโนมัติการมีส่วนร่วมในความรู้สึกในการดำเนินการของการเล่าเรื่อง (เช่น , Polichak และ Gerrig, 2002) นำทั้งหมดของระบบเหล่านี้จะทนอยู่กับวัสดุที่ใช้ในการเรียนการสอนของคุณจะช่วยให้เรียนรู้ของนักเรียน นักเรียนจะได้ตื่นไปพร้อมอยากจะหาสิ่งที่เกิดขึ้นต่อไปและวิธีการที่เรื่องนี้จบลง บรูเนอร์ (1986) ได้เทียบตัวอย่าง(ตรรกะทางวิทยาศาสตร์) และโหมดการเล่าเรื่องของการคิด แต่โหมดเหล่านี้ไม่จำเป็นต้องเป็นพิเศษร่วมกันในห้องเรียน