The old man saw my notebook and smi

The old man saw my notebook and smiled at me.
'Don't tell me. You're a reporter. Which newspaper
do you work for?'
'The Sunday Times, sir.'
'A very good newspaper. Come in and sit down. Ask
your questions. We were young once, weren't we,
Linda? But of course that was a long time ago.'
He turned to a tall woman, who was standing in the
corner. She smiled at me with friendly brown eyes. 'So
this is Lady Evans,' I thought. 'What a nice face she
has! She looks like a farmer's wife.'
I was not afraid any more. I sat down and opened
my notebook.
'Tell me about yourself, please, Sir Anthony. Did
you come from a musical family? Did you start to learn
the piano when you were three, like Mozart?'
The famous pianist smiled. 'No, no, my dear. I am
the first musician in my family. And I was fourteen
years old before I touched a piano for the first time.'
He saw the surprise on my face. 'We have a little time
before my concert. I'll tell you my story. It's a strange
story, but every word of it is true. You see, I left school
when I was thirteen. Everybody called me Tony in
those days. I worked on a farm . . .'
It was an exciting story and he told it well. At first I
3
The Piano
tried to write everything down in my notebook. Then
the pen fell from my hand and I just listened. I was lost
in Sir Anthony's wonderful story. He told me about an
old school behind a high wall in a dirty street. There
was broken glass on top of the wall. The school yard
was very small. As he spoke, pictures came into my
mind. I saw a little boy called Tony Evans, playing
football with an old tin . . .

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ชายชราเห็นสมุดบันทึกของฉันและยิ้มให้ฉัน.
'อย่าบอกนะ คุณนักข่าว หนังสือพิมพ์ซึ่งทำคุณทำงาน? '' เดอะซันเดย์ไทครับ. '' หนังสือพิมพ์ดีมาก มาและนั่งลง ถามคำถาม เราเป็นเด็กครั้งเราไม่ได้ลินดา? แต่แน่นอนว่าเป็นช่วงเวลาที่นานมาแล้ว. เขาหันไปเป็นผู้หญิงสูงที่ยืนอยู่ในมุม เธอยิ้มให้ผมด้วยดวงตาสีน้ำตาลมิตร ดังนั้นนี้เป็นเลดี้อีแวนส์ 'ฉันคิดว่า 'สิ่งที่เธอมีใบหน้าที่ดีมี! เธอดูเหมือนภรรยาของเกษตรกร. ฉันไม่ได้กลัวใด ๆ เพิ่มเติม ผมนั่งลงและเปิดสมุดบันทึกของฉัน. 'บอกฉันเกี่ยวกับตัวเองโปรดเซอร์แอนโธนี ไม่คุณมาจากครอบครัวนักดนตรี? ท่านได้เริ่มต้นที่จะเรียนรู้การเล่นเปียโนเมื่อคุณสามเช่นโมซาร์ท'นักเปียโนที่มีชื่อเสียงยิ้ม 'ไม่มีที่รักของฉัน ผมนักดนตรีครั้งแรกในครอบครัวของฉัน และผมอายุสิบสี่ปีก่อนที่ผมสัมผัสเปียโนเป็นครั้งแรก. เขาเห็นความประหลาดใจบนใบหน้าของฉัน "เรามีช่วงเวลาเล็ก ๆ น้อย ๆก่อนที่คอนเสิร์ตของฉัน ฉันจะบอกคุณเรื่องของฉัน มันเป็นเรื่องแปลกเรื่อง แต่คำพูดของมันทุกที่เป็นจริง คุณเห็นฉันออกจากโรงเรียนเมื่อตอนที่ผมอายุสิบสาม ทุกคนเรียกผมว่าโทนี่ในวันนั้น ผมทำงานในฟาร์ม . . มันเป็นที่น่าตื่นเต้นและเรื่องที่เขาบอกว่ามันได้ดี ตอนแรกผม3 เปียโนพยายามที่จะเขียนทุกอย่างลงในสมุดบันทึกของฉัน แล้วปากกาลดลงจากมือของฉันและฉันเพียงแค่ฟัง ผมได้หายไปในเรื่องราวที่ยอดเยี่ยมของเซอร์แอนโทนี เขาบอกผมเกี่ยวกับโรงเรียนเก่าที่อยู่เบื้องหลังกำแพงสูงในถนนที่สกปรก มีเป็นกระจกแตกที่ด้านบนของผนัง ลานโรงเรียนมีขนาดเล็กมาก ในขณะที่เขาพูดภาพของฉันเข้ามาในใจ ผมเห็นเด็กชายตัวเล็ก ๆ ที่เรียกว่าโทนี่อีแวนส์เล่นฟุตบอลกับดีบุกเก่า . .

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ชายแก่เห็นสมุดบันทึกของฉันและยิ้มให้ฉัน' อย่าบอกนะ คุณเป็นนักข่าวนะ หนังสือพิมพ์ที่คุณทำงานกับ ?' ' วันอาทิตย์ครับเป็นหนังสือที่ดีมาก เข้ามา นั่งลง ถามคำถามของคุณ เราก็เคยเป็นเด็ก ใช่ไหมลินดา แต่แน่นอนนั่นมันนานมาแล้ว . . .เขากลายเป็นผู้หญิงตัวสูง ที่ยืนในมุม เธอยิ้มให้ฉันด้วยดวงตาสีน้ำตาลที่เป็นมิตร . ดังนั้นนี่คือ เลดี้ อีแวนส์ ฉันคิดว่า ' ใบหน้าเป็นสิ่งที่ดี เธอได้ ! เธอเหมือนภรรยาของชาวนา .ผมไม่กลัวอีกต่อไป ฉันนั่งลงและเปิดสมุดบันทึกของฉันบอกฉันเกี่ยวกับตัวคุณเอง ได้โปรด แอนโทนี่ ทำคุณมาจากครอบครัวดนตรี คุณเริ่มเรียนรู้เปียโนตอนสาม ชอบโมสาร์ท ?นักเปียโนที่มีชื่อเสียงยิ้ม” ไม่ ไม่ ที่รัก ผมนักดนตรีครั้งแรกในครอบครัวของฉัน และฉันอายุ 14ปี ก่อนที่ฉันจะแตะเปียโนครั้งแรก .เขาเห็นแปลกใจบนใบหน้าของฉัน เรามีเวลาก่อนคอนเสิร์ตของฉัน ผมจะบอกคุณเรื่องราวของฉัน มันแปลก ๆเรื่องราว แต่ทุกคำพูดมันเป็นความจริง เห็นมั้ย ฉันไปโรงเรียนเมื่อฉันถูกสิบสาม ทุกคนเรียกฉันว่า โทนี่ ในวันเหล่านั้น ผมทำงานในฟาร์ม . . . . . . . 'มันเป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้น และเขาบอกว่าดี ตอนแรกฉัน3 .เปียโนพยายามเขียนทุกอย่างลงในสมุดบันทึกของฉัน จากนั้นปากกาหลุดจากมือของฉันและฉันแค่ฟัง ผมหลงทางในเรื่องราวที่ยอดเยี่ยมของ เซอร์ แอนโธนี เขาบอกฉันเกี่ยวกับโรงเรียนเก่าอยู่หลังกำแพงสูงในถนนสกปรก มีเสียกระจกบนผนัง สนามโรงเรียนขนาดเล็กมาก ขณะที่เขาพูด ภาพเข้ามาจิตใจ ผมเห็นเด็กชายตัวน้อยที่ชื่อ โทนี่ อีแวนส์ , เล่นฟุตบอลกับดีบุกเก่า . . . . . . .