Asia did not adopt the caste system

Asia did not adopt the caste system, nor even the dietary habits of the Indians like curry powder or milk products. Politically, none of the supposed Southeast Asia 'colonies' showed any allegiance to India. Economically speaking, the states of Southeast Asia were not colonies as there was no scope of economic exploitation. India also did not enjoy monopoly in the field of foreign trade.
The absence of concrete evidence regarding Indian cultural expansion has resulted in the postulation of various theories regarding the motives and the process of the transfer of Indian cultural elements to Southeast Asia. In this article, the flow of Indian cultural elements is shown in the context of Southeast Asian initiative or 'indigenization'. The consensus is that the process of Indian cultural expansion in Southeast Asia was accomplished by peaceful means and it was non-political in character. There is first the kshatriya (warrior class) theory, which presupposes that Indian cultural expansion was due to the seminal influence of the Indian warriors and conquerors, who migrated in large numbers to Southeast Asia. The vaisya (merchant class) theory postulates that Indian cultural penetration began with traders, who intermarried with local women and impressed the indigenous population with their goods and culture. The third theory, commonly known as brahmana (priestly class) theory accorded primacy to local initiative: indigenous port patricians and rulers enlisted the service of brahmans to buttress their political authority through Hindu ceremonies and rituals. Rather than being the result of a single factor, most likely the whole process of Indian cultural expansion was the outcome of endeavors of warriors, traders and priests along with the indigenous initiative. Most probably all four groups of people were involved in the process.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เอเชียไม่ได้นำมาใช้ในระบบวรรณะหรือแม้แต่พฤติกรรมการบริโภคอาหารของอินเดียเช่นผงกะหรี่หรือผลิตภัณฑ์นม การเมืองไม่มีใครควร 'อาณานิคม' เอเชียตะวันออกเฉียงใต้แสดงให้เห็นว่าจะจงรักภักดีต่อประเทศอินเดียใด ๆ เศรษฐกิจพูดรัฐของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ที่ไม่ได้เป็นอาณานิคมมีขอบเขตของการแสวงหาผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจที่ไม่มี อินเดียยังไม่ได้สนุกกับการผูกขาดในด้านการค้าต่างประเทศ. the
กรณีที่ไม่มีหลักฐานที่เป็นรูปธรรมเกี่ยวกับการขยายตัวทางวัฒนธรรมของอินเดียมีผลในการยืนยันของทฤษฎีต่างๆเกี่ยวกับแรงจูงใจและขั้นตอนของการถ่ายโอนขององค์ประกอบทางวัฒนธรรมของอินเดียเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ที่ ในบทความนี้การไหลขององค์ประกอบทางวัฒนธรรมของอินเดียที่ปรากฏอยู่ในบริบทของความคิดริเริ่มในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้หรือ 'indigenization' มติคือกระบวนการของการขยายตัวทางวัฒนธรรมของอินเดียในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ที่กำลังประสบความสำเร็จโดยสันติวิธีและมันก็ไม่ใช่ทางการเมืองในลักษณะ มีกษัตริย์เป็นครั้งแรก (ที่ระดับนักรบ) ทฤษฎีซึ่งสมมติว่าการขยายตัวทางวัฒนธรรมของอินเดียเป็นเพราะอิทธิพลน้ำเชื้อของนักรบอินเดียและพิชิต, ผู้อพยพจำนวนมากไปยังเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ vaisya (พ่อค้า) ทฤษฎีสมมุติฐานว่าการรุกทางวัฒนธรรมของอินเดียเริ่มต้นด้วยการค้าที่แต่งงานกับผู้หญิงในประเทศและสร้างความประทับใจให้ประชากรในประเทศที่มีสินค้าและวัฒนธรรมของพวกเขา ทฤษฎีที่สามที่เรียกกันว่าณะ (ชั้นพระ) ทฤษฎีความเป็นอันดับหนึ่งให้แก่ความคิดริเริ่มในท้องถิ่น: patricians พอร์ตพื้นเมืองและผู้ปกครองเกณฑ์การให้บริการของเจริญชัยที่จะค้ำจุนอำนาจทางการเมืองของพวกเขาผ่านพิธีและพิธีกรรมในศาสนาฮินดู แทนที่จะเป็นผลมาจากปัจจัยเดียวที่มีโอกาสมากที่สุดกระบวนการทั้งหมดของการขยายตัวทางวัฒนธรรมของอินเดียเป็นผลของความพยายามของนักรบผู้ค้าและพระสงฆ์พร้อมกับความคิดริเริ่มของชนพื้นเมือง ส่วนใหญ่อาจทั้งสี่กลุ่มคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องในกระบวนการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เอเชียไม่ได้ใช้ระบบวรรณะ หรือแม้แต่อาหาร นิสัยของอินเดียเช่นผลิตภัณฑ์แกงผง หรือนม ในทางการเมือง ไม่ควรเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ' อาณานิคม ' แสดงถึงความจงรักภักดีที่อินเดีย ในแง่เศรษฐกิจ , รัฐของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เป็นอาณานิคมอย่างไม่มีขอบเขตของการแสวงประโยชน์ทางเศรษฐกิจ อินเดียยังไม่ได้เพลิดเพลินกับการผูกขาดในด้านการค้าต่างประเทศ
ไม่มีหลักฐานที่เป็นรูปธรรมเกี่ยวกับการขยายวัฒนธรรมอินเดียมีผลในสัจพจน์ของทฤษฎีต่าง ๆเกี่ยวกับจุดมุ่งหมายและกระบวนการของการถ่ายโอนขององค์ประกอบทางวัฒนธรรมของอินเดียถึงเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ในบทความนี้ การไหลขององค์ประกอบของวัฒนธรรมอินเดียที่แสดงในบริบทของโครงการเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ หรือ indigenization 'เอกฉันท์ คือกระบวนการของการขยายตัวในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้วัฒนธรรมอินเดียได้โดยสันติวิธี และมันก็ไม่ใช่การเมืองในอักขระ มีแรกกษัตริย์ ( นักรบชั้นเรียน ) ทฤษฎีซึ่ง presupposes ที่ขยายอิทธิพลวัฒนธรรมอินเดีย เนื่องจากอินเดียและอสุจิของนักรบผู้พิชิต ที่อพยพมาอยู่ในตัวเลขขนาดใหญ่ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้การ vaisya ( Merchant Class ) ทฤษฎีสมมุติฐานว่า การสอดใส่วัฒนธรรมอินเดียเริ่มมีผู้ค้าที่ intermarried กับผู้หญิงพื้นเมือง และประทับใจ ประชากรพื้นเมืองกับสินค้าของตนเอง และ วัฒนธรรม ทฤษฎีที่สามหรือที่เรียกกันทั่วไปว่า พราหมณ์ ( สังฆคลาส ) ทฤษฎีความเอกที่จะริเริ่มท้องถิ่น :แพทริเชียนพอร์ตท้องถิ่นและผู้ปกครองเกณฑ์บริการของพราหมณ์ในที่อำนาจทางการเมืองของพวกเขาผ่านฮินดูพิธีกรรมและพิธีกรรม แทนที่จะเป็นผลจากปัจจัยเดียว มากที่สุด กระบวนการทั้งหมดของการขยายวัฒนธรรมอินเดียคือผลของความพยายามของนักรบ ผู้ค้า และปุโรหิตพร้อมกับริเริ่มพื้นเมืองส่วนใหญ่อาจเป็นสี่กลุ่มของคนที่เกี่ยวข้องในกระบวนการ