Limitations of Niche MarketsThe use

Limitations of Niche Markets
The use of tourism for community development in LDCs has, for the most part, focused on
rural areas. It is these less accessible areas that have not benefitted from traditional tourism
markets, such as those in larger urban centres and capital cities. The assets available to rural
destinations are usually limited to being natural or cultural assets. Thus, the niche market
models of ecotourism and cultural tourism are the most appropriate models for
development, as they utilise existing assets, reducing capital outlay, and seek to attract
independent tourists with higher spending and cultural and environmental sensitivity. This
increases income via tourism without dependence on high numbers of tourists and ensures
a minimal impact on the community. These markets also represent tourists willing to travel
to more isolated destinations, who will tolerate lesser infrastructure in exchange for a
‘genuine’ experience (Mason, 2003). Therefore, these niche markets are theoretically an
ideal solution for stimulating economic development with least effort and expenditure, and
minimal impact on the community.
Despite the theoretical potential for the attraction of niche markets to achieve the
development goals of communities in LDCs, there are some important issues that need to
be addressed. Where communities utilise tourism for development, priority is placed on
economic and social development. Even under the sustainable tourism paradigm,
development goals include major changes to the livelihoods of the community and the
improvement of essential infrastructure. These goals are reliant on the sustainability of the
industry, in terms of the continued growth of visitor numbers, to increase the income from
tourism to fund development goals. It can be argued that the scale of development required
in LDC communities for poverty alleviation in dependent on long term growth.
Therefore, conflict arises when communities utilising tourism for development require
continuous long term growth in visitor numbers. As these numbers increase, it will
ultimately alienate their original niche target markets in favour of broader, mass tourism
markets. If communities do not make this transition to more traditional markets, visitor
numbers will plateau, and growth will cease, which will impede the achievement of
development goals. The transition to more traditional mass tourism markets, however, will
increase the prevalence of negative tourism impacts which the original niche market was
designed to minimise.
In these cases, the prioritisation of development goals also negatively affects sustainability.
The expansion of markets beyond the original niche markets will increase negative effects of tourism, thus causing a failure to sustain the tourism industry in terms of causing no harm to
the social, environmental and cultural fabric of the community. However, not expanding the
target markets for tourism will cause a stagnation of the tourism industry, where the
industry itself will not be sustainable, nor provide benefits for future generations, and
preventing the provision of benefits through the achievement of development goals.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ข้อจำกัดของตลาดเฉพาะใช้การท่องเที่ยวเพื่อการพัฒนาชุมชนใน LDCs ได้ ส่วนใหญ่ เน้นชนบท เป็นพื้นที่เหล่านี้สามารถเข้าถึงได้น้อยที่มีสามารถฟื้นท่องเที่ยวแบบดั้งเดิมตลาด เช่นในศูนย์กลางเมืองใหญ่และเมืองหลวง สินทรัพย์เพื่อชนบทสถานที่ท่องเที่ยวมีจำกัดมักจะเป็น สินทรัพย์ทางวัฒนธรรม หรือธรรมชาติ ดังนั้น ตลาดนิชรูปแบบของการท่องเที่ยวเชิงนิเวศและการท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมเป็นรูปแบบที่เหมาะสมที่สุดสำหรับพัฒนา พวกเขาใช้สินทรัพย์ที่มีอยู่ การลดทุน outlay และพยายามที่จะดึงดูดนักท่องเที่ยวอิสระ มีความไวสูงใช้ และวัฒนธรรม และสิ่งแวดล้อม นี้เพิ่มรายได้ทางการท่องเที่ยวโดยไม่ต้องพึ่งจำนวนนักท่องเที่ยวสูง และมั่นใจผลกระทบที่น้อยที่สุดในชุมชน ตลาดเหล่านี้ยังแสดงถึงเต็มใจที่จะเดินทางท่องเที่ยวสถานที่ท่องเที่ยวมากขึ้นแยก ที่จะทนน้อยกว่าโครงสร้างพื้นฐานใน exchange เป็น'ของแท้' ประสบการณ์ (Mason, 2003) ดังนั้น ตลาดโพรงเหล่านี้ได้ตามหลักวิชาเหมาะสำหรับการพัฒนาเศรษฐกิจกระตุ้นความพยายามน้อยที่สุดและรายจ่าย และผลกระทบที่น้อยที่สุดในชุมชนแม้ มีศักยภาพทฤษฎีสำหรับสถานที่ท่องเที่ยวของตลาดเฉพาะเพื่อให้การเป้าหมายการพัฒนาของชุมชนใน LDCs มีบางประเด็นสำคัญที่ต้องการได้รับการ ชุมชนใช้ท่องเที่ยวเพื่อการพัฒนา ความสำคัญอยู่ในการพัฒนาเศรษฐกิจ และสังคม แม้แต่ภายใต้กระบวนทัศน์การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนเป้าหมายการพัฒนาได้แก่การเปลี่ยนแปลงวิถีชีวิตของชุมชนสำคัญและปรับปรุงโครงสร้างพื้นฐานที่จำเป็น เป้าหมายเหล่านี้จะพึ่งพาความยั่งยืนของการอุตสาหกรรม ในแง่ของการเติบโตอย่างต่อเนื่องจำนวนผู้เยี่ยมชม เพื่อเพิ่มรายได้จากท่องเที่ยวในกองทุนพัฒนาเป้าหมาย สามารถโต้เถียงว่า ระดับของการพัฒนาต้องในชุมชน LDC สำหรับบรรเทาความยากจนในขึ้นอยู่กับการเติบโตระยะยาวดังนั้น ความขัดแย้งเกิดขึ้นเมื่อต้องการโดยการท่องเที่ยวเพื่อการพัฒนาชุมชนเจริญเติบโตระยะยาวอย่างต่อเนื่องในหมายเลขผู้เข้าชม เป็นตัวเลขเหล่านี้เพิ่มขึ้น จะสุด alienate ตลาดเป้าหมายเฉพาะของเดิมลงท่องเที่ยวกว้าง มวลตลาด ถ้าชุมชนไม่ทำการเปลี่ยนแปลงนี้ไปยังตลาดดั้งเดิม ผู้เข้าชมหมายเลขจะ plateau และเจริญเติบโตจะ หยุด ซึ่งจะเป็นอุปสรรคขัดขวางความสำเร็จของเป้าหมายการพัฒนา อย่างไรก็ตาม จะเปลี่ยนสไตล์การท่องเที่ยวโดยรวมตลาดเพิ่มส่วนผลกระทบต่อการท่องเที่ยวที่ติดลบซึ่งเป็นตลาดนิชเดิมออกแบบมาเพื่อลดในกรณีเหล่านี้ prioritisation พัฒนาเป้าหมายยังส่งผลเสียต่อความยั่งยืนการขยายตัวของตลาดนอกเหนือจากตลาดนิชเดิมจะเพิ่มผลกระทบเชิงลบของการท่องเที่ยว จึง ก่อให้เกิดความล้มเหลวเพื่อให้อุตสาหกรรมการท่องเที่ยวในรูปแบบของการก่อให้เกิดอันตรายไม่ให้ผ้าสังคม สิ่งแวดล้อม และวัฒนธรรมของชุมชน อย่างไรก็ตาม ไม่ขยายตัวtarget markets for tourism will cause a stagnation of the tourism industry, where theindustry itself will not be sustainable, nor provide benefits for future generations, andpreventing the provision of benefits through the achievement of development goals.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ข้อ จำกัด ของการตลาดนิชการใช้งานของการท่องเที่ยวเพื่อการพัฒนาชุมชนในประเทศพัฒนาน้อยที่สุดมีส่วนใหญ่มุ่งเน้นไปที่พื้นที่ชนบท มันเป็นพื้นที่เหล่านี้สามารถเข้าถึงได้น้อยที่ยังไม่ได้รับประโยชน์จากการท่องเที่ยวแบบดั้งเดิมตลาดเช่นผู้ที่อยู่ในเมืองขนาดใหญ่และเมืองหลวง สินทรัพย์ที่มีให้ในชนบทสถานที่ท่องเที่ยวที่มักจะ จำกัด การเป็นสินทรัพย์ธรรมชาติหรือวัฒนธรรม ดังนั้นตลาดเฉพาะรูปแบบของการท่องเที่ยวเชิงนิเวศและการท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมที่มีรูปแบบที่เหมาะสมที่สุดสำหรับการพัฒนาเช่นที่พวกเขาใช้ประโยชน์จากสินทรัพย์ที่มีอยู่ลดค่าใช้จ่ายเงินทุนและหาทางที่จะดึงดูดนักท่องเที่ยวอิสระที่มีการใช้จ่ายที่สูงขึ้นและความไวของวัฒนธรรมและสิ่งแวดล้อม นี้เพิ่มรายได้โดยไม่ต้องผ่านการท่องเที่ยวการพึ่งพาตัวเลขที่สูงของนักท่องเที่ยวและสร้างความมั่นใจผลกระทบน้อยที่สุดต่อชุมชน ตลาดเหล่านี้ยังเป็นตัวแทนของนักท่องเที่ยวเต็มใจที่จะเดินทางไปยังสถานที่ที่แยกมากขึ้นที่จะทนต่อโครงสร้างพื้นฐานที่น้อยกว่าในการแลกเปลี่ยนสำหรับประสบการณ์ของแท้(เมสัน, 2003) ดังนั้นเหล่านี้ตลาดมีทฤษฎีทางออกที่ดีในการกระตุ้นการพัฒนาทางเศรษฐกิจที่มีความพยายามน้อยและค่าใช้จ่ายและผลกระทบน้อยที่สุดต่อชุมชน. แม้จะมีศักยภาพในเชิงทฤษฎีเพื่อดึงดูดตลาดเฉพาะเพื่อให้บรรลุเป้าหมายการพัฒนาของชุมชนในประเทศพัฒนาน้อยที่สุดมีบางประเด็นสำคัญที่ต้องได้รับการแก้ไข ในกรณีที่ชุมชนใช้ประโยชน์จากการท่องเที่ยวเพื่อการพัฒนามีความสำคัญที่วางอยู่บนการพัฒนาทางเศรษฐกิจและสังคม แม้ภายใต้กระบวนทัศน์การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน, เป้าหมายการพัฒนารวมถึงการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญในการดำรงชีวิตของชุมชนและปรับปรุงโครงสร้างพื้นฐานที่จำเป็น เป้าหมายเหล่านี้จะพึ่งพาการพัฒนาอย่างยั่งยืนของอุตสาหกรรมในแง่ของการเติบโตอย่างต่อเนื่องของจำนวนผู้เข้าชมที่จะเพิ่มรายได้จากการท่องเที่ยวให้กับกองทุนเป้าหมายการพัฒนา มันสามารถจะแย้งว่าระดับของการพัฒนาที่จำเป็นต้องใช้ในชุมชน LDC สำหรับการบรรเทาความยากจนในขึ้นอยู่กับการเติบโตในระยะยาว. ดังนั้นความขัดแย้งเกิดขึ้นเมื่อใช้การท่องเที่ยวชุมชนเพื่อการพัฒนาที่จำเป็นต้องมีการเจริญเติบโตในระยะยาวอย่างต่อเนื่องในจำนวนผู้เข้าชม ขณะที่ตัวเลขเหล่านี้เพิ่มขึ้นก็จะในที่สุดกลายเป็นตลาดเป้าหมายเฉพาะของพวกเขาเดิมในความโปรดปรานของที่กว้างขึ้น, การท่องเที่ยวมวลตลาด ถ้าชุมชนไม่ได้ทำให้การเปลี่ยนแปลงนี้ไปยังตลาดแบบดั้งเดิมมากขึ้นของผู้เข้าชมตัวเลขจะที่ราบสูงและการเจริญเติบโตจะหยุดซึ่งจะเป็นอุปสรรคต่อความสำเร็จของเป้าหมายการพัฒนา การเปลี่ยนแปลงมวลแบบดั้งเดิมมากขึ้นในตลาดการท่องเที่ยว แต่จะเพิ่มความชุกของการส่งผลกระทบต่อการท่องเที่ยวเชิงลบที่ตลาดเฉพาะกลุ่มเดิมที่ถูกออกแบบมาเพื่อลด. ในกรณีเหล่านี้จัดลำดับความสำคัญของเป้าหมายการพัฒนานอกจากนี้ยังส่งผลกระทบต่อการพัฒนาอย่างยั่งยืน. การขยายตัวของตลาดเกินกว่าเดิม ตลาดจะเพิ่มผลกระทบเชิงลบของการท่องเที่ยวจึงก่อให้เกิดความล้มเหลวในการรักษาอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวในแง่ของการที่ก่อให้เกิดอันตรายต่อสังคมผ้าด้านสิ่งแวดล้อมและวัฒนธรรมของชุมชน แต่ไม่ขยายตลาดเป้าหมายสำหรับการท่องเที่ยวซบเซาจะทำให้อุตสาหกรรมการท่องเที่ยวที่เป็นที่อุตสาหกรรมของตัวเองจะไม่ยั่งยืนและไม่ก่อให้เกิดประโยชน์สำหรับคนรุ่นอนาคตและการป้องกันการจัดหาผลประโยชน์ผ่านความสำเร็จของเป้าหมายการพัฒนา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ข้อจำกัดของโพรงตลาด
ใช้การท่องเที่ยวเพื่อการพัฒนาชุมชนใน ldcs ได้ ส่วนใหญ่ เน้น
ชนบท เป็นเหล่านี้สามารถเข้าถึงได้น้อยกว่าพื้นที่ที่ได้ประโยชน์จากตลาดการท่องเที่ยว
แบบดั้งเดิมเช่นในเมืองใหญ่และเมืองต่างๆ ในเมืองหลวง สินทรัพย์ที่มีอยู่ไปยังชนบท
มักจะ จำกัด เป็นสินทรัพย์ธรรมชาติ หรือวัฒนธรรม ดังนั้นตลาดเฉพาะ
รุ่นการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ และการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม เป็นโมเดลที่เหมาะสมที่สุดสำหรับการพัฒนา พวกเขาใช้ประโยชน์จากสินทรัพย์ที่มีอยู่ การลดทุน ค่าใช้จ่าย และแสวงหาเพื่อดึงดูดนักท่องเที่ยวอิสระที่มีการใช้จ่ายสูง
วัฒนธรรมสิ่งแวดล้อมและความไว เพิ่มรายได้ผ่านการท่องเที่ยวนี้
โดยไม่ต้องพึ่งพาสูง ตัวเลขของนักท่องเที่ยว และเพื่อให้แน่ใจ
ผลกระทบต่อชุมชน ตลาดเหล่านี้ยังเป็นนักท่องเที่ยวยินดีที่จะเดินทางไปยังจุดหมายปลายทาง
ยิ่งแยก ใครจะทนโครงสร้างพื้นฐานน้อยแลกกับประสบการณ์
'genuine ' ( Mason , 2003 ) ดังนั้น โพรงตลาดเหล่านี้ซึ่งเป็นโซลูชั่นสำหรับการกระตุ้นการพัฒนาเศรษฐกิจ
เหมาะกับความพยายามน้อยที่สุดและค่าใช้จ่าย และ

มีผลกระทบน้อยที่สุดในชุมชนแม้จะมีศักยภาพเชิงทฤษฎีสำหรับสถานที่น่าสนใจของโพรงตลาดเพื่อให้บรรลุการพัฒนาเป้าหมายของชุมชนใน ldcs มีประเด็นสำคัญที่ต้อง
addressed ที่ชุมชนใช้ประโยชน์จากการท่องเที่ยวเพื่อการพัฒนาที่สำคัญที่สุด จะอยู่ในการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคม แม้ภายใต้กระบวนทัศน์
การท่องเที่ยวแบบยั่งยืนเป้าหมายการพัฒนารวมถึงการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญในวิถีชีวิตของชุมชน และการพัฒนาโครงสร้างพื้นฐานที่จำเป็น เป้าหมายเหล่านี้จะพึ่งพาความยั่งยืนของ
อุตสาหกรรมในแง่ของการเติบโตอย่างต่อเนื่องของจำนวนผู้เข้าชม เพื่อเพิ่มรายได้จากการท่องเที่ยว
กองทุนเป้าหมายการพัฒนาได้ มันสามารถจะแย้งว่าระดับของการพัฒนาต้อง
ในชุมชนเพื่อแก้ไขปัญหาความยากจนใน LDC ขึ้นอยู่กับการเจริญเติบโตในระยะยาว .
ดังนั้น ความขัดแย้งที่เกิดขึ้นเมื่อการการท่องเที่ยวเพื่อพัฒนาชุมชนต้อง
การเจริญเติบโตในระยะยาวอย่างต่อเนื่องในตัวเลขของผู้เข้าชม ตัวเลขเหล่านี้เพิ่มขึ้น มันจะ
ในที่สุด * * * * ของเดิมในความโปรดปรานของโพรงตลาดเป้าหมายกว้าง ตลาดการท่องเที่ยว
มวลถ้าชุมชนไม่เปลี่ยนไปยังตลาดแบบดั้งเดิมมากขึ้น ตัวเลขผู้เข้าชม
จะที่ราบสูง และการเจริญเติบโตจะหยุดซึ่งจะทำให้ผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนของ
เป้าหมายการพัฒนา การเปลี่ยนแปลงแบบดั้งเดิมมากขึ้นมวลตลาดการท่องเที่ยว อย่างไรก็ตาม จะ
เพิ่มความชุกของเชิงลบผลกระทบต่อการท่องเที่ยว ซึ่งตลาดโพรงเดิมถูกออกแบบมาเพื่อลด
.
ในกรณีเหล่านี้เป้าหมายการพัฒนาที่ prioritisation ยังส่งผลกระทบต่อความยั่งยืน .
การขยายตัวของตลาดนอกเหนือจากโพรงตลาดเดิมจะเพิ่มผลกระทบเชิงลบของการท่องเที่ยว จึงก่อให้เกิดความล้มเหลวที่จะสนับสนุนอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว ในแง่ของการก่อให้เกิดอันตราย

สังคม สิ่งแวดล้อม และวัฒนธรรม ผ้าของชุมชน อย่างไรก็ตาม ไม่ขยาย
ตลาดเป้าหมายสำหรับการท่องเที่ยวจะทำให้เกิดความซบเซาของอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวที่
อุตสาหกรรมเองจะไม่ยั่งยืน หรือให้ประโยชน์สำหรับคนรุ่นอนาคตและ
ป้องกันการจัดหาผลประโยชน์จากการบรรลุเป้าหมายการพัฒนา