In other countries, quite different

In other countries, quite different norms apply to the validity of causal proofs. Often, of course, they have only been established through social conflicts. In view of the globally intermeshed risks of modernization, the judges in Japan have decided they will If people could agree to the not totally absurd premise of not poisoning at all, then there would not be any problems. There would also be no more need for a maximum concentration decree. The problems therefore lie in the concessional character, in the double moral standard, in the yes-and-no of a maximum concentration decree. Here one is no longer concerned with questions of ethics at all but with how far one of most minimal rules of social life – not to poison each other – may be violated. It ultimately comes down to how long poisoning will not be called poisoning and when it will begin to be called poisoning. This is doubtless an important question, a much too important question to be left completely to experts on toxins. Life on Earth depends on it, and not only in the figurative sense. Once one has stepped onto the slippery slope of a ‘permissible toxic effect’, the question of how much toxicity is ‘permissible’ gains the importance that the young Hamlet – with a bit of pathos – reduced to the alternative: ‘to be or not to be?’ This is concealed in the maximum concentration decree – a peculiar document of this era. That will not be discussed here. We wish to move onto the ground of the acceptable value determination itself and inquire into its logic or non-logic, that is to say, we will ask whether it could possibly know what it purports to know.
If one permits toxicity at all, then one needs an acceptable level decree. But then that which is not contained in it becomes more important than what is in it. Because what is not in, not covered by it, is not considered toxic, and can freely be introduced into circulation, without any restraints. The silence of the acceptable level decree, its ‘blank spots’, are its most dangerous statements. What it does not discuss is what threatens us the most. With the maximum level decree, the definition of pesticides and of what is excluded from its scope as ‘non-pesticide toxins’ become the first switch thrown on the track to a long-term and permanent toxification of nature and humankind. The battle over definitions, no matter how much it seems to be conducted just within academia, thus has a more or less consequence for everyone.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ประเทศ บรรทัดฐานแตกต่างใช้ให้ถูกต้องของหลักฐานเชิงสาเหตุ มักจะ แน่นอน พวกเขามีเพียงการสร้างผ่านความขัดแย้งทางสังคม มุมมองความเสี่ยงทั่วโลก intermeshed ของนวัตกรรม ผู้พิพากษาในประเทศญี่ปุ่นได้ตัดสินใจว่า จะถ้าคนสามารถตกลงที่จะประทับใจไม่ไร้สาระทั้งหมดของไม่เป็นพิษทั้งหมด แล้วจะไม่มีปัญหาใด ๆ จะมียังไม่ต้องพรความเข้มข้นสูงสุด ปัญหาจึงอยู่ในอักขระการยินยอม ในมาตรฐานคุณธรรมคู่ ในการใช่ และเราะความเข้มข้นสูงสุด ที่นี่หนึ่งไม่เกี่ยวข้องกับคำถามจริยธรรมทางธุรกิจเลย แต่ มีเท่าใดกฎน้อยที่สุดมากที่สุดของชีวิตทางสังคม – การวางยากัน – อย่างใดอย่างหนึ่งอาจถูกละเมิด ในที่สุดมาลงระยะพิษจะไม่ถูกเรียกว่าเป็นพิษ และเมื่อมันจะเริ่มเรียกพิษ อย่างไม่ต้องสงสัยนี้เป็นคำถามสำคัญ ความมากเกินไปคำถามที่สำคัญทิ้งทั้งหมดให้ผู้เชี่ยวชาญด้านสารพิษ ชีวิตบนโลกขึ้นอยู่ กับมัน และไม่เพียง ในแง่อุปมา ครั้งหนึ่งได้ก้าวบน slippery ลาดเป็น 'อนุญาตพิษผล' คำถามของความเป็นพิษมากเป็น 'อนุญาต' กำไรสำคัญที่หนุ่มแฮมเลต – กับบิตของ pathos – ลดทางเลือก: 'จะอยู่ หรือไป ' นี้คือปกปิดในความเข้มข้นสูงสุดกฤษฎีกา – เอกสารเฉพาะของยุคนี้ ที่จะไม่ทำการสนทนาได้ที่นี่ เราต้องย้ายไปที่พื้นดินของกำหนดค่าที่ยอมรับตัวเอง และสอบถามของตรรกะ หรือไม่ตรรกะ กล่าวคือ เราจะถามว่า มันไม่อาจรู้ได้ purports รู้
หนึ่งช่วยให้ความเป็นพิษเลย ถ้าจำเป็นพระราชกำหนดระดับยอมรับ แต่แล้ว ซึ่งไม่ประกอบด้วยในมันจะสำคัญกว่าสิ่งที่อยู่ในนั้น เพราะอะไรไม่ใช่ใน ไม่ได้ครอบคลุม ไม่ถือว่าเป็นพิษ และอิสระสามารถแนะนำไปหมุนเวียน โดย restraints ใด ๆ ความเงียบของกฤษฎีการะดับยอมรับได้ ความ 'เปล่าจุด' มีงบที่อันตรายที่สุด อะไรก็ไม่ได้กล่าวถึงเป็นสิ่งข่มขู่เรามากที่สุด มีสูงสุดระดับ คำจำกัดความ ของสารกำจัดศัตรูพืช และสิ่งจะถูกแยกออกจากขอบเขตของเป็นสวิตช์แรกที่เกิดขึ้นในการติดตามจะเป็น toxification ระยะยาว และถาวรของธรรมชาติและมนุษยชาติกลายเป็น 'แมลงไม่ใช่สารพิษ' การต่อสู้ผ่านข้อกำหนด ไม่เท่าไรเหมือนจะดำเนินภายใน academia จึงมีน้อยส่งผลต่อทุกคนด้วย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในประเทศอื่น ๆ ที่แตกต่างกันค่อนข้างบรรทัดฐานนำไปใช้กับการพิสูจน์ความถูกต้องของสาเหตุ บ่อยครั้งที่แน่นอนที่พวกเขาได้รับการจัดตั้งขึ้นเพียง แต่ผ่านความขัดแย้งทางสังคม ในมุมมองของความเสี่ยง intermeshed ทั่วโลกของความทันสมัยผู้พิพากษาในประเทศญี่ปุ่นได้ตัดสินใจที่พวกเขาจะถ้าคนจะเห็นด้วยกับหลักฐานที่ไม่ไร้สาระโดยสิ้นเชิงไม่พิษที่ทั้งหมดแล้วจะไม่มีปัญหาใด ๆ นอกจากนี้ยังจะไม่จำเป็นต้องมากขึ้นสำหรับพระราชกฤษฎีกาความเข้มข้นสูงสุด ปัญหาจึงอยู่ที่ตัวละครยอมในมาตรฐานคุณธรรมคู่ในใช่และไม่มีพระราชกฤษฎีกาความเข้มข้นสูงสุด ที่นี่หนึ่งไม่เกี่ยวข้องกับคำถามของจริยธรรมที่ทุกคน แต่มีวิธีการที่เป็นหนึ่งในกฎระเบียบที่น้อยที่สุดของชีวิตทางสังคม - ไม่ได้ที่จะวางยาพิษกัน - อาจถูกละเมิด ท้ายที่สุดมันก็ลงมาถึงวิธีการเป็นพิษยาวจะไม่สามารถเรียกว่าเป็นพิษและเมื่อมันจะเริ่มต้นที่จะเรียกว่าเป็นพิษ อย่างไม่ต้องสงสัยนี้เป็นคำถามที่สำคัญคำถามที่สำคัญมากเกินไปจะถูกทิ้งไว้อย่างสมบูรณ์ที่ผู้เชี่ยวชาญเกี่ยวกับสารพิษ ชีวิตบนโลกขึ้นอยู่กับมันและไม่เพียง แต่ในความหมายที่เป็นรูปเป็นร่าง ครั้งหนึ่งได้ก้าวเข้าสู่ลื่นลาดของ 'พิษอนุญาต' คำถามของวิธีการความเป็นพิษมากเป็น 'อนุญาต' กำไรสำคัญที่หนุ่มหมู่บ้าน - มีบิตของเรื่องน่าเศร้า - ลดทางเลือก: 'จะเป็นหรือไม่ จะเป็น? นี้จะซ่อนอยู่ในพระราชกฤษฎีกาเข้มข้นสูงสุด - เอกสารเฉพาะของยุคนี้ ที่จะไม่กล่าวถึงที่นี่ เราต้องการที่จะย้ายไปยังพื้นดินของการกำหนดค่าที่ยอมรับตัวเองและสอบถามเป็นตรรกะหรือไม่ตรรกะของมันกล่าวคือเราจะถามว่ามันอาจจะรู้ว่าสิ่งที่มันอ้างว่ารู้
หากอนุญาตให้ความเป็นพิษที่ทั้งหมดแล้ว หนึ่งต้องออกคำสั่งในระดับที่ยอมรับ แต่แล้วสิ่งที่ไม่ได้มีอยู่ในมันจะกลายเป็นสิ่งที่สำคัญกว่าสิ่งที่อยู่ในนั้น เพราะสิ่งที่ไม่ได้อยู่ในที่ไม่ครอบคลุมโดยมันจะไม่ถือว่าเป็นพิษและสามารถได้อย่างอิสระได้รับการแนะนำในการไหลเวียนโดยไม่ต้องพันธนาการใด ๆ ความเงียบของคำสั่งในระดับที่ยอมรับ 'จุดว่าง' มันเป็นงบที่อันตรายที่สุดของ สิ่งที่มันไม่ได้หารือเกี่ยวกับเป็นสิ่งที่คุกคามเรามากที่สุด ด้วยคำสั่งระดับสูงสุดนิยามของสารกำจัดศัตรูพืชและสิ่งที่ได้รับการยกเว้นจากขอบเขตเป็น 'สารพิษสารกำจัดศัตรูพืชที่ไม่' กลายเป็นสวิทช์แรกโยนในการติดตามการในระยะยาวและการกำจัดสารพิษถาวรของธรรมชาติและมนุษย์ การต่อสู้กว่าคำจำกัดความไม่ว่าเท่าไหร่ก็ดูเหมือนว่าจะมีการดำเนินการเพียงแค่ภายในภาคการศึกษาจึงมีผลมากหรือน้อยกว่าสำหรับทุกคน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในประเทศอื่น ๆ , เกณฑ์ที่แตกต่างกันค่อนข้างใช้เพื่อความถูกต้องของหลักฐานเชิงสาเหตุ บ่อยๆ แน่นอน พวกเขาได้สร้างผ่านความขัดแย้งทางสังคม ในมุมมองของความเสี่ยงทั่วโลก intermeshed ของนวัตกรรม ผู้พิพากษาในญี่ปุ่นได้ตัดสินใจที่พวกเขาจะถ้าคนตกลงที่จะไม่สิ้นดีนนิ่งไม่พิษทั้งหมด ก็คงไม่มีปัญหาอะไรก็ไม่ต้องให้กฤษฎีกาความเข้มข้นสูงสุด ปัญหาจึงอยู่ที่ตัวละคร concessional ในมาตรฐานศีลธรรมสองในครับ ไม่มีของสั่งความเข้มข้นสูงสุด ที่นี่หนึ่งจะไม่กังวลกับคำถามของจริยธรรมที่ทุกคน แต่กับวิธีไกลหนึ่งของกฎน้อยที่สุด–ชีวิตทางสังคมไม่พิษแต่ละอื่น ๆและอาจจะละเมิดมันสุดลงมาแล้วจะไม่เรียกว่า พิษ พิษ และเมื่อจะเริ่มถูกเรียกว่าพิษ นี้แน่นอนคำถามที่สำคัญคำถามที่สำคัญมากเกินไปที่จะออกไปทั้งหมดเพื่อให้ผู้เชี่ยวชาญด้านสารพิษ ชีวิตบนโลกขึ้นอยู่กับมัน และไม่เพียง แต่ในความรู้สึกเปรียบเทียบ เมื่อได้ก้าวเข้าสู่ตกกระไดพลอยโจนของพิษ ' อนุญาต 'คำถามพิษเท่าไหร่ ' อนุญาต ' ได้รับความสำคัญที่หมู่บ้าน–หนุ่มกับบิตของอารมณ์และลดทางเลือก : ' ได้หรือไม่ ? นี่คือประกาศปกปิดในความเข้มข้นสูงสุด–เอกสารเฉพาะของยุคนี้ ซึ่งจะไม่กล่าวถึงในที่นี้เราต้องการย้ายลงบนพื้นดินของค่าที่กำหนดได้เอง และสอบสวนของตรรกะตรรกะหรือไม่ กล่าวคือ เราจะถามว่า มันอาจจะรู้ว่ามันกล่าวอ้างว่า .
ถ้าหนึ่งให้พิษที่ทั้งหมดแล้ว ตามพระราชกฤษฎีกาในระดับที่ยอมรับได้ แต่แล้วสิ่งที่ไม่ได้อยู่ในมันกลายเป็นสิ่งสำคัญมากขึ้นกว่าสิ่งที่อยู่ในมัน เพราะสิ่งที่ไม่ได้อยู่ในไม่ครอบคลุมมันไม่ถือว่าเป็นพิษ และสามารถได้รับการแนะนำในการไหลเวียนโดยไม่ต้องผูกยึด ความเงียบของกฤษฎีกา ระดับที่ยอมรับได้ของ ' ว่างปอ ' เป็นงบที่อันตรายที่สุดของมัน สิ่งที่ไม่ได้กล่าวถึงคือสิ่งที่คุกคามเรามากที่สุด ด้วยพระราชกฤษฎีการะดับสูงสุดความหมายของสารกำจัดศัตรูพืชคืออะไร และแยกออกจากขอบเขตของมันเป็น ' ไม่ใช่ยาฆ่าแมลงสารพิษ ' เป็นครั้งแรกสลับโยนบนแทร็กเพื่อ toxification ระยะยาวและถาวรของธรรมชาติและมนุษย์ การต่อสู้เหนือนิยาม ไม่ว่าเท่าใด ดูเหมือนว่าจะดำเนินการภายในสถาบันการศึกษา จึงได้ผลมากกว่าหรือน้อยกว่าสำหรับทุกคน .