where Priceit is the price per shar

where Priceit is the price per share of firm i at the end of period t, BVPSit is the book value
per share of firm i at the end of period t, and REit is the residual earnings per share of firm i
for year t + k.

The coefficient a1 would have an expected value of 1.0 while the coefficients a2 to a4
would have expected values of (1 + r) ÿ t
. Finally, the expected value of coefficient ak
would be (1/r)*(1 + r) ÿ T
.
3 Residual earnings horizons will differ cross-sectionally; therefore,
parsimonious cross-sectional representations of Equation (1) will have only a few
terms. For example Frankel and Lee (1999) use T = 2 because analysts' forecasts used to
predict future residual earnings were only available for 2 years.

Our first tests are concerned with the incremental explanatory power of book value and
residual earnings. As in Collins et al. (1997) we compare the results of three regression
equations to address the question of relative and incremental explanatory power. Equation
(2) below provides the most parsimonious empirical specification of the residual earnings

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Priceit ราคาต่อหุ้นของบริษัท เมื่อสิ้นสุดระยะเวลา t, BVPSit ผมเป็นมูลค่าต่อหุ้นของบริษัท เมื่อสิ้นสุดระยะเวลา t และ REit เป็นกำไรต่อหุ้นของบริษัทเหลือผมสำหรับปี t + kA1 สัมประสิทธิ์มีค่าคาดหมายของ 1.0 ในขณะที่ a2 สัมประสิทธิ์การ a4จะมีค่าที่คาดไว้ของ (1 + r) ÿ t. ในที่สุด ค่าคาดหมายของสัมประสิทธิ์ akจะเป็น (1/r) *(1 + r) ÿ T.ฟ้าเหลือกำไร 3 จะแตกต่างกัน cross-sectionally ดังนั้นตัวแทนโรงพยาบาล parsimonious ของสมการ (1) จะมีเพียงไม่กี่ข้อกำหนด ตัวอย่างเช่นผ้าเช็ดหน้าแฟรงลี (1999) ใช้และ T = 2 เพราะนักวิเคราะห์คาดการณ์ใช้ในการทำนายเพียงมีรายได้ในอนาคตเหลือ 2 ปีการทดสอบครั้งแรกของเรามีความกังวล มีอำนาจอธิบายส่วนเพิ่มของมูลค่าตามบัญชี และกำไรส่วนที่เหลือ ในคอลลินส์ et al. (1997) เราเปรียบเทียบผลของการถดถอย 3สมการที่อยู่สัมพัทธ์ และเพิ่มพลังงานอธิบายคำถาม สมการ(2) ด้านล่างมีข้อมูลเชิงประจักษ์สุด parsimonious จำเพาะของรายได้ที่เหลือ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ที่ Priceit เป็นราคาต่อหุ้นของ บริษัท ผม ณ วันสิ้นงวด T ที่ BVPSit เป็นมูลค่าตามบัญชี
ต่อหุ้นของ บริษัท ผม ณ วันสิ้นงวด T และ REIT คือรายได้ที่เหลือต่อหุ้นของ บริษัท ผม
สำหรับปีที่ t + K .

A1 ได้ค่าสัมประสิทธิ์จะมีมูลค่าที่คาดหวังของ 1.0 ในขณะที่ค่าสัมประสิทธิ์การ A2 A4
คาดว่าจะมีค่าของ (1 + R) Ÿ
T ในที่สุดคาดว่าค่าสัมประสิทธิ์ AK
จะเป็น (1 / R) * (1 + R) Ÿ T
.
3 อันไกลโพ้นของรายได้ที่เหลือจะแตกต่างกันข้าม sectionally; จึง
ประหยัดการแสดงตัดของ (1) สมการจะมีเพียงไม่กี่
ข้อตกลง ยกตัวอย่างเช่นแฟรงเคิลและลี (1999) ใช้ T = 2 เนื่องจากการคาดการณ์ของนักวิเคราะห์ที่ใช้ในการ
คาดการณ์ผลประกอบการในอนาคตเหลือเพียงใช้ได้สำหรับ 2 ปี.

การทดสอบแรกของเรามีความกังวลที่มีอำนาจอธิบายเพิ่มขึ้นของค่าหนังสือและ
รายได้ที่เหลือ ในขณะที่คอลลิน, et al (1997) เราเปรียบเทียบผลของการถดถอยสาม
สมการเพื่อรับมือกับคำถามของอำนาจอธิบายและญาติที่เพิ่มขึ้น สมการ
(2) ด้านล่างมีข้อกำหนดเชิงประจักษ์เค็มส่วนใหญ่ของรายได้ที่เหลือ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ที่ priceit คือราคาต่อหุ้นของบริษัทผม ณ วันสิ้นงวด T , bvpsit เป็นค่าจองต่อหุ้นของบริษัทผม ณ วันสิ้นงวด T และ REIT คือกำไรต่อหุ้นของบริษัทผมส่วนที่เหลือสำหรับปี t + Kสัมประสิทธิ์ A1 จะมีค่าคาดหวังของ 1.0 ในขณะที่ค่าสัมประสิทธิ์ A2 A4คาดว่าค่า ( 1 ÿ T + R ). ในที่สุด ค่าคาดหวังของค่าและจะเป็น ( 1 / 2 ) * ( 1 + r ) ÿ T.3 ที่เหลือจากขอบฟ้าจะแตกต่างกันข้ามเป็นตอนๆ ดังนั้นความตระหนี่จึงเป็นตัวแทนของสมการ ( 1 ) จะมีเพียงไม่กี่เงื่อนไข สำหรับตัวอย่างและแฟรงเคิลลี ( 1999 ) ใช้ t = 2 เพราะนักวิเคราะห์คาดการณ์ ใช้ทำนายอนาคตรายได้ที่เหลือมีเพียง 2 ปีการทดสอบแรกของเราที่เกี่ยวข้องกับพลังที่เพิ่มขึ้นในมูลค่าและหนังสือส่วนที่เหลือรายได้ เช่น คอลลินส์ et al . ( 1997 ) เปรียบเทียบผลการทดสอบสามขั้นตอนสมการที่อยู่ในคำถามของญาติและพลังงานที่เพิ่มขึ้นใน . สมการ( 2 ) ด้านล่างให้ข้อมูลเชิงประจักษ์ตระหนี่ที่สุดของกำไรส่วนที่เหลือ