The WallAuthor(s)RuinwynUpdated Jun

The Wall
Author(s)Ruinwyn
Updated Jun 22, 2015
Published Jun 21, 2015
Status [M], Completed
Tags gtop canon pining
Bookmark Save (go offline) Report Content a a a a

A/N: The lyrics at the beginning are from Pink Floyd’s “Comfortably Numb” off of The Wall, which incidentally happens to be the title of this chapter.
To everyone who has commented so far, I appreciate it so much. I love reading your theories and opinions as well as your rants at me for making you cry. Sorry I at replying. I’m always afraid I’m going to accidentally spoil something if I say too much, but then I’m also afraid that a simple ‘thank you’ isn’t enough D:
But thank you, sincerely. You all keep me writing.


Hello,
Is there anybody in there?
Just nod if you can hear me.
Is there anyone at home?


Seunghyun stared up at the ceiling over his bed as Pink Floyd played mournfully in the background. He wasn’t sure how much time had passed. It felt like years, but it might’ve only been minutes. No, it had to have been longer than that. He was pretty sure he’d already reached this song once tonight.
He’d been here ever since he’d left Seungho’s, not even bothering to change out of his jeans before collapsing onto his bed. He stared at the bracelet he’d won for a few hard moments before shoving it away in his pocket. It wasn’t like he had any use for it now.
He lay there, numb, blinking but not seeing, the melody of the song sweeping away his thoughts before they had a chance to coalesce. He felt suspended in time, just him and the new hole in his heart.
At some point, he heard the front door creak open and then the soft shuffle of feet getting louder with each step. Another door opened, and Seunghyun heard the sound of weight shifting against a mattress through the wall. Jiyong was finally home.
The knowledge sat inside him like acid, eating away at him from the inside. His elusive thoughts came into sharp focus, each one a needle pricking at his mind. Thoughts of Jiyong and Joowon twined together, nothing between them but skin, Jiyong’s face drawn up in pleasure, making those same sounds he’d made for Seunghyun. The images played over and over in his mind, a torturous montage that refused to stop.
He heard Jiyong roll over before knocking on the wall between them.
Seunghyun didn’t knock back.


He stayed in his room for most of the next day. He got up to piss once, but then came right back to bed, finally shucking his jeans in favor of a worn pair of pajama pants. He let his jeans stay in a crumpled heap on the floor along with his other recently discarded clothes.
He switched out The Wall for The Dark Side of the Moon, but other than that, it was just more of the same. He lay sprawled on his back watching the shadows change shape as the sun shifted outside the window.
Jiyong came to see him sometime in the afternoon. He came strolling in just like usual, plopping down on the bed like he had just as much right to be there as Seunghyun. “Are you gonna get up today?” he teased. “Or are you just planning on sleeping?”
“I’m not sleeping,” Seunghyun replied, dully. He kept his eyes on the ceiling.
“Okay, so I was thinking, you know how you mentioned that sushi place the other day? I thought we could go today.”
“No, thanks.”
Jiyong shifted toward him on the bed, pushing playfully at Seunghyun’s hip. “Aww, come on. You love sushi.”
“I’m not hungry.”
Laughing, Jiyong pushed at him again. “You’re always hungry. Please?” he cajoled. “I’ll even pay this time. My treat for you helping me out with Joowon.”
The words left a sour taste on his tongue. He didn’t want any thanks for that. “That’s okay. I’m good.”
But Jiyong couldn’t leave well enough alone. He kneaded at Seunghyun’s hip, rocking him against the mattress, bottom lip pushed out. “Oppa,” he whined.
The moniker struck a nerve in Seunghyun. “I’m not your boyfriend,” he snapped. “Find someone else to take you.”
Jiyong flinched. Seunghyun could see the flicker of hurt just before Jiyong masked it. “Whatever,” Jiyong huffed. “Come find me when you’re done being such a grump.” He got up and walked back out.
Jiyong kept his distance after that. When Seunghyun ventured out later that evening to scavenge for food, the others tip-toed around him, wary. His misery clung to him like a raincloud over his head, thunder crackling as he moved about the kitchen.
On his way back to his room, he heard Seungri mutter, “What’s his problem?”
Jiyong scoffed and whispered back, “I don’t know. He’s in one of his moods.”
Seunghyun had to bite his tongue to keep from lashing out. He took in a calming breath before resuming his trek to his room. He closed the door behind him, shutting himself and his hurt away. It roiled inside him like a sickness, expanding under the heat of his frustrations, nearly bursting at his seams. Seunghyun stubbornly held it in.


The problem with being a fake boyfriend was that you were only practice for the real boyfriend, and once the

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผนังAuthor(s) Ruinwynปรับปรุง 22 มิ.ย. 2015เผยแพร่ 21 มิ.ย. 2015สถานะ [M], เสร็จสมบูรณ์แท็ก gtop แคนนอน pining บันทึกคั่น (แบบออฟไลน์) รายงานเนื้อหาA n:เนื้อเพลงในตอนต้นได้จากฟลอยด์สีชมพู "สบายเหงือออก" ออกจากผนัง ซึ่งบังเอิญ เกิดขึ้นเป็นชื่อเรื่องของบทนี้ ทุกคนที่มีความเห็นเพื่อให้ห่างไกล ฉันขอบคุณมันมาก ฉันรักการอ่านของทฤษฎี และความคิดเห็น เป็นของคุณ rants ที่ทำให้คุณร้องไห้ ขออภัยผมที่ตอบ ฉันเสมอกลัวจะเผลอเสียบางสิ่งบางอย่างถ้าผมพูดมากเกินไป แต่แล้ว ฉันยังกลัวว่า 'ขอบคุณ' ที่เรียบง่ายไม่พอ d:แต่ขอบคุณ จริงใจ ท่านให้ฉันเขียน สวัสดีมีใครมีเพียงแค่พยักหน้าถ้าคุณได้ยินฉันมีใครที่บ้าน Seunghyun จ้องไปขึ้นที่เพดานเหนือเตียงของเขาขณะดเ mournfully เล่นในพื้นหลัง เขาไม่แน่ใจว่าได้ผ่านระยะเวลาที่ มันรู้สึกเหมือนปี แต่มันอาจได้เพียงนาที ไม่มี มันก็จะได้รับเกินที่ เขาก็รักเขาได้แล้วมาถึงเพลงนี้เมื่อคืนนี้เขาได้รับที่นี่ตั้งแต่ที่เขาได้จาก Seungho ของ ไม่รบกวนแม้จะเปลี่ยนจากกางเกงยีนส์ของเขาก่อนที่จะยุบลงบนเตียงของเขา เขาจ้องไปที่สร้อยข้อมือเขาชนะสำหรับฮาร์ครู่ก่อนการร้ายอยู่ในกระเป๋าของเขา มันไม่ได้เหมือนเขามีการใช้มันตอนนี้He lay there, numb, blinking but not seeing, the melody of the song sweeping away his thoughts before they had a chance to coalesce. He felt suspended in time, just him and the new hole in his heart.At some point, he heard the front door creak open and then the soft shuffle of feet getting louder with each step. Another door opened, and Seunghyun heard the sound of weight shifting against a mattress through the wall. Jiyong was finally home.The knowledge sat inside him like acid, eating away at him from the inside. His elusive thoughts came into sharp focus, each one a needle pricking at his mind. Thoughts of Jiyong and Joowon twined together, nothing between them but skin, Jiyong’s face drawn up in pleasure, making those same sounds he’d made for Seunghyun. The images played over and over in his mind, a torturous montage that refused to stop.He heard Jiyong roll over before knocking on the wall between them.Seunghyun didn’t knock back. He stayed in his room for most of the next day. He got up to piss once, but then came right back to bed, finally shucking his jeans in favor of a worn pair of pajama pants. He let his jeans stay in a crumpled heap on the floor along with his other recently discarded clothes.He switched out The Wall for The Dark Side of the Moon, but other than that, it was just more of the same. He lay sprawled on his back watching the shadows change shape as the sun shifted outside the window.Jiyong came to see him sometime in the afternoon. He came strolling in just like usual, plopping down on the bed like he had just as much right to be there as Seunghyun. “Are you gonna get up today?” he teased. “Or are you just planning on sleeping?”“I’m not sleeping,” Seunghyun replied, dully. He kept his eyes on the ceiling.“Okay, so I was thinking, you know how you mentioned that sushi place the other day? I thought we could go today.”“No, thanks.”Jiyong shifted toward him on the bed, pushing playfully at Seunghyun’s hip. “Aww, come on. You love sushi.”“I’m not hungry.”Laughing, Jiyong pushed at him again. “You’re always hungry. Please?” he cajoled. “I’ll even pay this time. My treat for you helping me out with Joowon.”The words left a sour taste on his tongue. He didn’t want any thanks for that. “That’s okay. I’m good.”But Jiyong couldn’t leave well enough alone. He kneaded at Seunghyun’s hip, rocking him against the mattress, bottom lip pushed out. “Oppa,” he whined.The moniker struck a nerve in Seunghyun. “I’m not your boyfriend,” he snapped. “Find someone else to take you.”Jiyong flinched. Seunghyun could see the flicker of hurt just before Jiyong masked it. “Whatever,” Jiyong huffed. “Come find me when you’re done being such a grump.” He got up and walked back out.Jiyong kept his distance after that. When Seunghyun ventured out later that evening to scavenge for food, the others tip-toed around him, wary. His misery clung to him like a raincloud over his head, thunder crackling as he moved about the kitchen.On his way back to his room, he heard Seungri mutter, “What’s his problem?”Jiyong scoffed and whispered back, “I don’t know. He’s in one of his moods.”Seunghyun had to bite his tongue to keep from lashing out. He took in a calming breath before resuming his trek to his room. He closed the door behind him, shutting himself and his hurt away. It roiled inside him like a sickness, expanding under the heat of his frustrations, nearly bursting at his seams. Seunghyun stubbornly held it in. The problem with being a fake boyfriend was that you were only practice for the real boyfriend, and once the

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

The Wall
(s) Ruinwyn
Updated 22 มิถุนายน 2015
เผยแพร่ 21 มิถุนายน 2015
สถานะ [M] เสร็จสมบูรณ์
แท็ก gtop Canon pining
Bookmark เก็บบันทึก (ออฟไลน์) เนื้อหารายงาน AAAA A / N: เนื้อเพลงที่จุดเริ่มต้นมาจากของ Pink Floyd " สะดวกสบาย Numb "ออกจากกำแพงซึ่งบังเอิญเกิดขึ้นเป็นเรื่องของบทนี้. ทุกคนที่ได้แสดงความคิดเห็นเพื่อให้ห่างไกลฉันขอขอบคุณที่มันมาก ฉันรักการอ่านทฤษฎีและความคิดเห็นของคุณเช่นเดียวกับมาร์กซ์ของคุณที่ผมทำให้คุณร้องไห้ ขอโทษฉันที่ตอบกลับ ฉันมักจะกลัวฉันจะตั้งใจทำให้เสียบางสิ่งบางอย่างถ้าฉันพูดมากเกินไป แต่แล้วฉันยังกลัวว่าง่าย 'ขอบคุณ' ไม่เพียงพอ D: แต่ขอขอบคุณด้วยความจริงใจ ทุกท่านให้ฉันเขียน. สวัสดีค่ะมีใครอยู่ในนั้น? เพียงแค่พยักหน้าถ้าคุณสามารถได้ยินฉัน. มีคนที่บ้าน? ซึงฮยอนจ้องมองขึ้นไปที่เพดานเหนือเตียงของเขาในฐานะ Pink Floyd เล่นอย่างเศร้าโศกในพื้นหลัง เขาไม่แน่ใจเท่าใดเวลาที่ผ่านมา มันรู้สึกเหมือนปี แต่มันอาจจะได้รับเพียงไม่กี่นาที ไม่มีมันก็จะได้รับนานกว่านั้น เขาเป็นคนที่ค่อนข้างมั่นใจว่าเขาจะมาถึงแล้วเพลงนี้เมื่อคืนนี้. เขาต้องการได้รับที่นี่นับตั้งแต่ที่เขาทิ้งไว้ซึงโฮที่ไม่แม้แต่จะเปลี่ยนจากกางเกงยีนส์ของเขาก่อนที่จะยุบลงบนเตียงของเขา เขาจ้องมองมาที่สร้อยข้อมือเขาจะได้รับรางวัลเป็นช่วงเวลาไม่กี่อย่างหนักก่อนที่จะผลักมันออกไปในกระเป๋าของเขา มันไม่ได้เหมือนเขามีการใช้งานใด ๆ ได้ในขณะนี้. เขานอนมีชากระพริบ แต่ไม่เห็นทำนองของเพลงที่กวาดไปความคิดของเขาก่อนที่พวกเขามีโอกาสที่จะเชื่อมต่อกัน เขารู้สึกระงับในเวลาเพียงแค่เขาและหลุมใหม่ในหัวใจของเขา. ในบางจุดที่เขาได้ยินเสียงประตูหน้าเปิดเสียงดังเอี๊ยดแล้วสับนุ่มของเท้าได้รับดังที่มีในแต่ละขั้นตอน ประตูเปิดอีกและซึงฮยอนได้ยินเสียงขยับน้ำหนักกับที่นอนผ่านผนัง จียงในที่สุดก็กลับบ้าน. ความรู้นั่งอยู่ในตัวเขาเช่นกรดกินไปที่เขาออกมาจากภายใน ความคิดที่เข้าใจยากของเขาเข้ามาโฟกัสที่คมชัดแต่ละคนเข็มตำที่ใจของเขา ความคิดของจียงและ Joowon twined ร่วมกันระหว่างพวกเขาไม่มีอะไร แต่ผิวหน้าของจียงดึงขึ้นมาในความสุขทำให้ผู้เดียวเสียงเขาต้องการทำเพื่อซึงฮยอน ภาพที่เล่นกว่าและมากกว่าในใจของเขาตัดต่อแยงที่ปฏิเสธที่จะหยุด. เขาได้ยินจียงเกลือกกลิ้งก่อนเคาะผนังระหว่างพวกเขา. ซึงฮยอนไม่ได้เคาะกลับ. เขาอยู่ในห้องของเขาให้มากที่สุดในวันถัดไป เขาลุกขึ้นไปปัสสาวะครั้งเดียว แต่แล้วมาขวากลับไปที่เตียงในที่สุด shucking กางเกงยีนส์ของเขาในความโปรดปรานของคู่สวมใส่กางเกงชุดนอน เขาปล่อยให้กางเกงยีนส์ของเขาอยู่ในกองยู่ยี่บนพื้นพร้อมกับเสื้อผ้าอื่น ๆ ของเขาทิ้งไปเมื่อเร็ว ๆ นี้. เขาเปลี่ยนจากกำแพงด้านมืดของดวงจันทร์ แต่นอกเหนือจากนั้นมันเป็นเพียงมากขึ้นจากเดิม เขานอนแผ่หราบนหลังของเขาดูเงาเปลี่ยนรูปร่างเป็นดวงอาทิตย์ขยับนอกหน้าต่าง. จียงมาจะเห็นเขาบางครั้งในช่วงบ่าย เขามาเดินเล่นในเหมือนปกติ plopping ลงบนเตียงเหมือนเขามีสิทธิเพียงเท่าที่จะมีเป็นซึงฮยอน "คุณจะได้รับการขึ้นในวันนี้?" เขาแกล้ง "หรือคุณเพียงแค่การวางแผนในการนอนหลับ?" "ผมไม่ได้นอน" ซึงฮยอนตอบว่าไม่เป็นเรื่อง เขาเก็บดวงตาของเขาบนเพดาน. "เอาล่ะผมคิดว่าคุณรู้ว่าวิธีการที่คุณบอกว่าซูชิสถานที่ในวันอื่น ๆ ? ผมคิดว่าเราอาจจะไปวันนี้. " " ไม่ขอบคุณ. " จียงขยับเข้าไปหาเขาบนเตียงผลักดันอย่างสนุกสนานที่สะโพกของซึงฮยอน "ทุกคนมาใน คุณรักซูชิ. " " ฉันไม่หิว. " หัวเราะจียงผลักเขาอีกครั้ง "คุณมักจะหิว โปรด? "เขาคะยั้นคะยอ "ฉันก็จะจ่ายในครั้งนี้ การรักษาของฉันให้คุณช่วยฉันออกไปกับ Joowon. " คำพูดที่เหลือรสเปรี้ยวบนลิ้นของเขา เขาไม่อยากขอบคุณใด ๆ สำหรับการที่ "ไม่เป็นไร. ฉันดี. " แต่จียงไม่สามารถปล่อยให้อยู่คนเดียวดีพอ เขานวดที่สะโพกของซึงฮยอนโยกเขากับที่นอนริมฝีปากล่างผลักออก "พี่คะ" เขาบ่นอู้อี้. ชื่อเล่นหลงประสาทในซึงฮยอน "ผมไม่ได้แฟนของคุณ" เขาตะคอก "หาคนอื่นที่จะนำคุณ." จียงสะดุ้ง ซึงฮยอนจะได้เห็นการสั่นไหวของการบาดเจ็บเพียงก่อนที่จียงสวมหน้ากากมัน "สิ่งที่" จียง huffed "มาหาฉันเมื่อคุณทำเสร็จแล้วเป็นเช่น Grump ได้." เขาลุกขึ้นและเดินกลับออกมา. จียงรักษาระยะห่างของเขาหลังจากนั้น เมื่อซึงฮยอนกล้าออกมาในค่ำวันนั้นจะไล่หาอาหารอื่น ๆ ปลายนิ้วเท้ารอบ ๆ ตัวเขาระวัง ความทุกข์ยากของเขายึดติดกับเขาเหมือนเมฆฝนเหนือหัวของเขาฟ้าร้องเสียงแตกขณะที่เขาเดินเกี่ยวกับห้องครัว. ในทางของเขากลับไปที่ห้องของเขาเขาได้ยินซึงรีพูดพึมพำ "สิ่งที่เป็นปัญหาของเขา?" จียงเย้ยหยันและกระซิบกลับ "ฉันไม่ ' t ทราบ เขาเป็นหนึ่งในอารมณ์ความรู้สึกของเขา. " ซึงฮยอนต้องกัดลิ้นของเขาที่จะเก็บจากการเฆี่ยน เขาเอาในลมหายใจสงบเงียบก่อนที่จะกลับมาทำงานช่วงระยะการเดินทางของเขาไปที่ห้องของเขา เขาปิดประตูหลังเขาปิดตัวเองและความเจ็บปวดของเขาออกไป มัน roiled ในตัวเขาเช่นเจ็บป่วยขยายตัวภายใต้ความร้อนของความผิดหวังของเขาเกือบระเบิดที่ตะเข็บของเขา ซึงฮยอนหัวชนฝาถือมันไว้ใน. ปัญหาที่เกิดขึ้นกับการเป็นแฟนปลอมคือการที่คุณปฏิบัติเฉพาะสำหรับแฟนจริงและครั้งเดียว

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผนังผู้เขียน ( s ) ruinwynอัพเดท 22 มิ.ย. 2015เผยแพร่ 21 มิ.ย. 2015สถานะ [ M ] , เสร็จโดยการบังคับ , แคนนอนคั่นบันทึก ( แบบออฟไลน์ ) รายงานเนื้อหาที่เป็นA / N : เนื้อเพลงที่จุดเริ่มต้นจาก Pink Floyd " สบายชา " จากผนัง ซึ่งบังเอิญเป็นชื่อเรื่องของบทนี้ทุกคนที่ได้เห็นเพื่อให้ห่างไกล ฉันชื่นชมมันมาก ฉันรักการอ่านทฤษฎีและความคิดเห็นเช่นเดียวกับของคุณ rants ที่ฉันทำให้เธอร้องไห้ ขอโทษที่ตอบ . ฉันมักจะกลัวว่าผมจะเผลอเสียอะไรถ้าผมพูดเยอะมาก แต่ผมก็กลัวว่าวิ ' ขอบคุณ ' ไม่พอดีแต่ขอบคุณ อย่างจริงใจ คุณให้ฉันเขียนสวัสดีมีใครอยู่บ้างแค่พยักหน้าถ้าคุณได้ยินผมมีใครอยู่บ้านซึงฮยอนจ้องมองไปที่เพดานเหนือเตียงของเขาอย่างเศร้าสร้อยฟลอยด์สีชมพูเล่นในพื้นหลัง เขาไม่แน่ใจว่าวิธีการมากเวลาที่ผ่านไปแล้ว มันรู้สึกเหมือนปี แต่อาจได้รับเท่านั้นนาที ไม่ มันต้องนานกว่านั้น . . เขามั่นใจว่าเขาจะมาถึงเพลงนี้เมื่อคืนนี้เขาเคยมาที่นี่ ตั้งแต่เขาจากไป ซึงโฮก็ไม่ยอมเปลี่ยนจากกางเกงยีนส์ของเขา ก่อนจะล้มลงบนเตียงของเขา เขาจ้องมองไปที่สร้อยเขาชนะสำหรับช่วงเวลาที่ยากน้อย ก่อนยัดมันเก็บอยู่ในกระเป๋าของเขา มันไม่เหมือนที่เขาได้ใช้มันแล้วเขาวางมีชา , กระพริบแต่ไม่เจอ ทำนองของเพลงกวาดความคิดของเขาก่อนที่พวกเขามีโอกาสที่จะประสานกัน เขารู้สึกว่าโดนพักงาน ภายในเวลา แค่เขาและหลุมใหม่ในจิตใจของเขาในบางจุดที่เขาได้ยินเสียงประตูหน้าบ้านเปิดแล้วเสียงดังเอี๊ยดสลับนุ่มเท้าดังขึ้น ที่มีในแต่ละขั้นตอน อีกประตูเปิดและซึงฮยอนได้ยินเสียงน้ำหนักขยับกับที่นอนผ่านผนัง จียงก็กลับบ้านความรู้นั่งภายในเขาเหมือนกรดกัดกินเขาจากข้างใน ความคิดที่เข้าใจยากของเขาเข้ามา คม โฟกัส แต่ละเข็มที่ทิ่มแทงจิตใจของเขา ความคิดของจียง และจูวอนรัดเข้าด้วยกัน ไม่มีอะไรระหว่างพวกเขา แต่ผิว ใบหน้าของจียงที่วาดขึ้นในความสุข ทำเสียงเดียวกัน เขาจะทำให้ซึงฮยอน . ภาพเล่นกว่าและมากกว่าในใจของเขา ทรมาน ตัดต่อที่ไม่ยอมหยุดเขาได้ยินจียงพลิกตัวก่อนเคาะกำแพงระหว่างพวกเขาซึงฮยอนไม่ได้เคาะกลับเขาอยู่ในห้องของเขามากที่สุดของวันถัดไป เขาลุกขึ้นมาฉี่ครั้งเดียว แต่ก็กลับมานอน สุดท้าย shucking กางเกงยีนส์ของเขาในความโปรดปรานของสวมใส่กางเกงชุดนอน เขาให้กางเกงยีนส์ของเขาอยู่ในกองยู่ยี่บนพื้นพร้อมกับของเขาอื่น ๆเมื่อเร็ว ๆนี้ทิ้งเสื้อผ้าเขาเปลี่ยนจากกำแพงด้านมืดของดวงจันทร์ แต่นอกเหนือจากนั้น มันเป็นเพียงแค่เพิ่มเติมของเดียวกัน เขานอนเหยียดยาวบนของเขากลับดูเงาเปลี่ยนรูปร่างเป็นดวงอาทิตย์เปลี่ยนข้างนอกหน้าต่างจียงมาหาเขา ตอนบ่ายๆ เขามาเดินเล่นในเหมือนปกติ ทิ้งตัวลงบนเตียง เขามีแค่สิทธิที่จะอยู่ที่นั่น ซึงฮยอน . " นายจะมาวันนี้ " เขาล้อ " หรือเธอแค่ตั้งใจจะนอน ? "" ชั้นไม่ได้นอน " ซึงฮยอนตอบเร็ว . เขาเก็บตาบนเพดาน" โอเค ฉันคิดว่า คุณรู้ว่าคุณพูดถึงที่ร้านซูชิ เมื่อวันก่อน ? ฉันคิดว่าเราน่าจะไปในวันนี้ "" ไม่ล่ะ ขอบคุณ "จียงเลื่อนต่อเค้าบนเตียง กดเล่นที่ซึงฮยอนเป็นสะโพก " โอ๊ย ไม่เอาน่า คุณชอบซูชิ "" ผมไม่หิว "หัวเราะ จียงผลักเขาอีกครั้ง " คุณหิวเสมอ ได้โปรด " เขาคะยั้นคะยอ . " ผมจะจ่ายในครั้งนี้ ผมเลี้ยงคุณช่วยให้ฉันออกไปกับจูวอน”คำซ้ายรสชาติเปรี้ยวบนลิ้นของเขา เขาไม่ได้ต้องการใด ๆ ขอบคุณ " ไม่เป็นไร ผมดีแต่จียงไม่ได้จากกันด้วยดี เขานวดที่ซึงฮยอนสะโพกโยกกับเขาที่นอน ริมฝีปากล่างผลักออก " พี่ " เขาคร่ำครวญ .ชื่อเล่นว่า ติดตาในซึงฮยอน . " ผมไม่ใช่แฟนของคุณ " เขาตะคอก " หาคนอื่นที่จะพาคุณ . "จียงถอยหลัง ซึงฮยอนเห็นนกหัวขวานเจ็บก่อน จียง หน้ากากมัน " ก็ได้ " จียง huffed . " มาหาฉัน เมื่อคุณทำเสร็จแล้วเป็น Grump . " เขาลุกขึ้นและเดินกลับออกไปจียง รักษาระยะห่างของเขาหลังจากที่ เมื่อซึงฮยอน ventured ออกไปต่อมาในตอนเย็นเพื่อหาอาหาร เคล็ดลับโทดคนอื่นรอบๆตัวเขา สังวร ความทุกข์ยากของเขาคลอเคลียอยู่กับเค้า เหมือน raincloud เหนือศีรษะของเขา เสียงฟ้าร้อง เขาย้ายเกี่ยวกับครัวในทางของเขากลับไปที่ห้องของเขา เขาได้ยินซึงรีพึมพำ " อะไรของเค้า ? "จียงเย้ยหยันและกระซิบกลับ ผมไม่รู้ เขากำลังอารมณ์ไม่ดี "ซึงฮยอนต้องกัดลิ้นของเขาเพื่อไม่ให้แสดงออกมา เขาใช้เวลาในลมหายใจสงบเงียบก่อนการเริ่มช่วงระยะการเดินทางของเขาไปที่ห้องของเขา เขาปิดประตูหลังเขา ปิดตัวเอง และเขาทำร้ายไป มันทอยเต๋าภายในเขาเหมือนการเจ็บป่วย การขยายภายใต้ความร้อนของความผิดหวังของเขาเกือบระเบิดที่ตะเข็บของเขา ซึงฮยอนก็อดทนไว้ปัญหากับเล่าปี่