These people had a little window at

These people had a little window at the back of their house from which a splendid garden could be seen, which was full of the most beautiful flowers and herbs. It was, however, surrounded by a high wall, and no one dared to go into it because it belonged to an enchantress, who had great power and was dreaded by all the world.

One day the woman was standing by this window and looking down into the garden, when she saw a bed which was planted with the most beautiful rampion, and it looked so fresh and green that she longed for it. She quite pined away, and began to look pale and miserable.

Her husband was alarmed, and asked: 'What ails you, dear wife?'

'Ah,' she replied, 'if I can't eat some of the rampion, which is in the garden behind our house, I shall die.'

The man, who loved her, thought: 'Sooner than let your wife die, bring her some of the rampion yourself, let it cost what it will.'

At twilight, he clambered down over the wall into the garden of the enchantress, hastily clutched a handful of rampion, and took it to his wife. She at once made herself a salad of it, and ate it greedily. It tasted so good to her - so very good, that the next day she longed for it three times as much as before.

If he was to have any rest, her husband knew he must once more descend into the garden. Therefore, in the gloom of evening, he let himself down again; but when he had clambered down the wall he was terribly afraid, for he saw the enchantress standing before him.

'How can you dare,' said she with angry look, 'descend into my garden and steal my rampion like a thief? You shall suffer for it!'

< 2 >
'Ah,' answered he, 'let mercy take the place of justice, I only made up my mind to do it out of necessity. My wife saw your rampion from the window, and felt such a longing for it that she would have died if she had not got some to eat.'

The enchantress allowed her anger to be softened, and said to him: 'If the case be as you say, I will allow you to take away with you as much rampion as you will, only I make one condition, you must give me the child which your wife will bring into the world; it shall be well treated, and I will care for it like a mother.'

The man in his terror consented to everything.

When the woman was brought to bed, the enchantress appeared at once, gave the child the name of Rapunzel, and took it away with her.

Rapunzel grew into the most beautiful child under the sun. When she was twelve years old, the enchantress shut her into a tower in the middle of a forest. The tower had neither stairs nor door, but near the top was a little window. When the enchantress wanted to go in, she placed herself beneath it and cried:

'Rapunzel, Rapunzel,
Let down your hair to me.'

Rapunzel had magnificent long hair, fine as spun gold, and when she heard the voice of the enchantress, she unfastened her braided tresses, wound them round one of the hooks of the window above, and then the hair fell twenty ells down, and the enchantress climbed up by it.

After a year or two, it came to pass that the king's son rode through the forest and passed by the tower. Then he heard a song, which was so charming that he stood still and listened. It was Rapunzel, who in her solitude passed her time in letting her sweet voice resound. The king's son wanted to climb up to her, and looked for the door of the tower, but none was to be found. He rode home, but the singing had so deeply touched his heart, that every day he went out into the forest and listened to it.

< 3 >
Once when he was thus standing behind a tree, he saw that an enchantress came there, and he heard how she cried:

'Rapunzel, Rapunzel,
Let down your hair to me.'

Then Rapunzel let down the braids of her hair, and the enchantress climbed up to her.

'If that is the ladder by which one mounts, I too will try my fortune,' said he, and the next day when it began to grow dark, he went to the tower and cried:

'Rapunzel, Rapunzel,
Let down your hair to me.'

Immediately the hair fell down and the king's son climbed up.

At first Rapunzel was terribly frightened when a man, such as her eyes had never yet beheld, came to her; but the king's son began to talk to her quite like a friend, and told her that his heart had been so stirred that it had let him have no rest, and he had been forced to see her. Then Rapunzel lost her fear, and when he asked her if she would take him for her husband, and she saw that he was young and handsome, she thought: 'He will love me more than old Dame Gothel does'; and she said yes, and laid her hand in his.

She said: 'I will willingly go away with you, but I do not know how to get down. Bring with you a skein of silk every time that you come, and I will weave a ladder with it, and when that is ready I will descend, and you will take me on your horse.'

They agreed that until that time he should come to her every evening, for the old woman came by day. The enchantress remarked nothing of this, until once Rapunzel said to her: 'Tell me, Dame Gothel, how it happens that you are so much heavier for me to draw up than the young king's son - he is with me in a moment.'

< 4 >
'Ah! you wicked child,' cried the enchantress. 'What do I hear you say! I thought I had separated you from all the world, and yet you have deceived me!'

In her anger she clutched Rapunzel's beautiful tresses, wrapped them twice round her left hand, seized a pair of scissors with the right, and snip, snap, they were cut off, and the lovely braids lay on the ground. And she was so pitiless that she took poor Rapunzel into a desert where she had to live in great grief and misery.

On the same day that she cast out Rapunzel, however, the enchantress fastened the braids of hair, which she had cut off, to the hook of the window, and when the king's son came and cried:

'Rapunzel, Rapunzel,
Let down your hair to me.'

she let the hair down. The king's son ascended, but instead of finding his dearest Rapunzel, he found the enchantress, who gazed at him with wicked and venomous looks.

'Aha!' she cried mockingly, 'you would fetch your dearest, but the beautiful bird sits no longer singing in the nest; the cat has got it, and will scratch out your eyes as well. Rapunzel is lost to you; you will never see her again.'

The king's son was beside himself with pain, and in his despair he leapt down from the tower. He escaped with his life, but the thorns into which he fell pierced his eyes.

He wandered quite blind about the forest, ate nothing but roots and berries, and did naught but lament and weep over the loss of his dearest wife. Thus he roamed about in misery for some years, and at length came to the desert where Rapunzel, with the twins to which she had given birth, a boy and a girl, lived in wretchedness. He heard a voice, and it seemed so familiar to him that he went towards it, and when he approached, Rapunzel knew him and fell on his neck and wept. Two of her tears wetted his eyes and they grew clear again, and he could see with them as before. He led her to his kingdom where he was joyfully received, and they lived for a long time afterwards, happy and contented.

One day the woman was standing by this window and looking down into the garden, when she saw a bed which was planted with the most beautiful rampion, and it looked so fresh and green that she longed for it. She quite pined away, and began to look pale and miserable.

Her husband was alarmed, and asked: 'What ails you, dear wife?'

'Ah,' she replied, 'if I can't eat some of the rampion, which is in the garden behind our house, I shall die.'

The man, who loved her, thought: 'Sooner than let your wife die, bring her some of the rampion yourself, let it cost what it will.'

At twilight, he clambered down over the wall into the garden of the enchantress, hastily clutched a handful of rampion, and took it to his wife. She at once made herself a salad of it, and ate it greedily. It tasted so good to her - so very good, that the next day she longed for it three times as much as before.

If he was to have any rest, her husband knew he must once more descend into the garden. Therefore, in the gloom of evening, he let himself down again; but when he had clambered down the wall he was terribly afraid, for he saw the enchantress standing before him.

'How can you dare,' said she with angry look, 'descend into my garden and steal my rampion like a thief? You shall suffer for it!'

< 2 >
 'Ah,' answered he, 'let mercy take the place of justice, I only made up my mind to do it out of necessity. My wife saw your rampion from the window, and felt such a longing for it that she would have died if she had not got some to eat.'

The enchantress allowed her anger to be softened, and said to him: 'If the case be as you say, I will allow you to take away with you as much rampion as you will, only I make one condition, you must give me the child which your wife will bring into the world; it shall be well treated, and I will care for it like a mother.'

The man in his terror consented to everything.

When the woman was brought to bed, the enchantress appeared at once, gave the child the name of Rapunzel, and took it away with her.

Rapunzel grew into the most beautiful child under the sun. When she was twelve years old, the enchantress shut her into a tower in the middle of a forest. The tower had neither stairs nor door, but near the top was a little window. When the enchantress wanted to go in, she placed herself beneath it and cried:

'Rapunzel, Rapunzel, 
Let down your hair to me.'

Rapunzel had magnificent long hair, fine as spun gold, and when she heard the voice of the enchantress, she unfastened her braided tresses, wound them round one of the hooks of the window above, and then the hair fell twenty ells down, and the enchantress climbed up by it.

After a year or two, it came to pass that the king's son rode through the forest and passed by the tower. Then he heard a song, which was so charming that he stood still and listened. It was Rapunzel, who in her solitude passed her time in letting her sweet voice resound. The king's son wanted to climb up to her, and looked for the door of the tower, but none was to be found. He rode home, but the singing had so deeply touched his heart, that every day he went out into the forest and listened to it.

< 3 >
 Once when he was thus standing behind a tree, he saw that an enchantress came there, and he heard how she cried:

'Rapunzel, Rapunzel, 
Let down your hair to me.'

Then Rapunzel let down the braids of her hair, and the enchantress climbed up to her.

'If that is the ladder by which one mounts, I too will try my fortune,' said he, and the next day when it began to grow dark, he went to the tower and cried:

'Rapunzel, Rapunzel, 
Let down your hair to me.'

Immediately the hair fell down and the king's son climbed up.

At first Rapunzel was terribly frightened when a man, such as her eyes had never yet beheld, came to her; but the king's son began to talk to her quite like a friend, and told her that his heart had been so stirred that it had let him have no rest, and he had been forced to see her. Then Rapunzel lost her fear, and when he asked her if she would take him for her husband, and she saw that he was young and handsome, she thought: 'He will love me more than old Dame Gothel does'; and she said yes, and laid her hand in his.

She said: 'I will willingly go away with you, but I do not know how to get down. Bring with you a skein of silk every time that you come, and I will weave a ladder with it, and when that is ready I will descend, and you will take me on your horse.'

They agreed that until that time he should come to her every evening, for the old woman came by day. The enchantress remarked nothing of this, until once Rapunzel said to her: 'Tell me, Dame Gothel, how it happens that you are so much heavier for me to draw up than the young king's son - he is with me in a moment.'

< 4 >
 'Ah! you wicked child,' cried the enchantress. 'What do I hear you say! I thought I had separated you from all the world, and yet you have deceived me!'

In her anger she clutched Rapunzel's beautiful tresses, wrapped them twice round her left hand, seized a pair of scissors with the right, and snip, snap, they were cut off, and the lovely braids lay on the ground. And she was so pitiless that she took poor Rapunzel into a desert where she had to live in great grief and misery.

On the same day that she cast out Rapunzel, however, the enchantress fastened the braids of hair, which she had cut off, to the hook of the window, and when the king's son came and cried:

'Rapunzel, Rapunzel, 
Let down your hair to me.'

she let the hair down. The king's son ascended, but instead of finding his dearest Rapunzel, he found the enchantress, who gazed at him with wicked and venomous looks.

'Aha!' she cried mockingly, 'you would fetch your dearest, but the beautiful bird sits no longer singing in the nest; the cat has got it, and will scratch out your eyes as well. Rapunzel is lost to you; you will never see her again.'

The king's son was beside himself with pain, and in his despair he leapt down from the tower. He escaped with his life, but the thorns into which he fell pierced his eyes.

He wandered quite blind about the forest, ate nothing but roots and berries, and did naught but lament and weep over the loss of his dearest wife. Thus he roamed about in misery for some years, and at length came to the desert where Rapunzel, with the twins to which she had given birth, a boy and a girl, lived in wretchedness. He heard a voice, and it seemed so familiar to him that he went towards it, and when he approached, Rapunzel knew him and fell on his neck and wept. Two of her tears wetted his eyes and they grew clear again, and he could see with them as before. He led her to his kingdom where he was joyfully received, and they lived for a long time afterwards, happy and contented.

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

คนเหล่านี้มีหน้าต่างน้อยทางบ้านของพวกเขาที่สวนไม่ได้ ซึ่งก็เต็มไป ด้วยดอกไม้สวยที่สุดและสมุนไพร มัน เป็น อย่างไรก็ตาม ล้อมรอบ ด้วยกำแพงสูง และไม่มีใครกล้าไปมาเนื่องจากมันเป็นสมาชิก enchantress มี ผู้มีอำนาจมาก และไม่กลัว โดยโลกทั้งหมด วันหนึ่งผู้หญิงยืนอยู่หน้าต่างนี้ และมองลงในสวน เมื่อเธอเห็นเตียงซึ่งถูกปลูก ด้วย rampion สวยที่สุด มันดูให้สดและสีเขียวที่เธอปรารถนานั้น เธอค่อนข้าง pined ออกไป และเริ่มซีด และอนาถ สามีได้รับความตกใจเกี่ยวกับ และถาม: 'อะไร ails คุณ ภรรยาที่รัก " 'Ah เธอตอบกลับ 'ถ้าไม่กินของ rampion ซึ่งอยู่ในสวนหลังบ้านของเรา ฉันจะตาย' คน รักเธอ คิด: 'เร็วกว่าให้คุณภรรยาตาย เธอบางส่วนของ rampion นำตัวเอง ให้มันต้นทุนก็จะ ' ทไวไลท์ เขา clambered ลงผ่านกำแพงเข้าไปในสวนของ enchantress ที่ รีบคลัตช์กำมือของ rampion และเอากับภรรยาของเขา เธอครั้งทำสลัดของตัวเอง และกินตะกละตะกลาม ได้ลิ้มรสดี - เธอให้ดี ให้ในวันถัดไปเธอปรารถนามันสามเวลาเป็นมากเป็นมาก่อน ถ้าเขามีเหลือใด ๆ สามีรู้ว่า เขาต้องมาอีกครั้งในสวน ดังนั้น ในหยีของตอนเย็น เขาให้ตัวเองลงอีก แต่เมื่อเขามี clambered ลงผนัง เขากลัวชะมัด สำหรับเขาเห็น enchantress ยืนก่อนเขา 'วิธีสามารถชิม กล่าวว่า เธอ มีลักษณะโกรธ, ' มาลงในสวน และขโมยของฉัน rampion เช่นขโมยหรือไม่ คุณจะทนได้!'< 2 > 'Ah ตอบเขา, ' ความเมตตาให้เกิดความยุติธรรมขึ้น ฉันเพียงทำทำจากความจำเป็น เห็นของคุณ rampion จากหน้าต่าง และภรรยารู้สึกเช่นที่คิดว่าเธอจะต้องตายถ้าเธอก็ไม่มีบางอย่างกิน ' Enchantress ที่อนุญาตให้เธอโกรธก่อ และทูลว่า: "ถ้ากรณีเป็นคุณ ฉันจะทำให้คุณจะไปกับคุณ rampion มากที่สุดเช่นคุณ เพียงทำการเงื่อนไขหนึ่ง คุณต้องให้ฉันเด็กซึ่งภรรยาของคุณจะนำเข้ามาในโลก มันจะดีรักษา และผมจะดูแลมันเหมือนแม่ " คนในความหวาดกลัวเขายินยอมทุก เมื่อผู้หญิงถูกนำมานอน enchantress ที่ปรากฏในครั้งเดียว ให้เด็กชื่อของราพันเซล และเอาไปกับเธอ ราพันเซลเติบโตเป็นเด็กน่ารักมากที่สุดภายใต้ดวงอาทิตย์ เมื่อเธออายุ 12 ปี enchantress ที่ปิดเธออยู่เป็นทาวเวอร์กลางป่า ทาวเวอร์ที่มีไม่มีบันไดหรือประตู แต่ใกล้ด้านบนเป็นหน้าต่างเล็ก ๆ เมื่อ enchantress ที่อยากไป เธอทำตัวเองไป และร้อง: ' ราพันเซล ราพันเซล ให้ลงผมของฉัน.' ราพันเซลมีผมยาวสวยงาม ปรับ เป็นปั่นทอง และ เมื่อเธอได้ยินเสียงของ enchantress ที่ เธอ unfastened เธอ tresses ลายถัก แผลไปรอบหนึ่งตะขอของหน้าต่างด้านบน และผมตก ells ยี่สิบลง และ enchantress ปีนขึ้นโดย หลังจากปีสอง มันมาผ่านโอรสาธิราชขี่ผ่านป่า และเดินผ่านหอ จาก นั้นเขาได้ยินเพลง ซึ่งมีเสน่ห์ดังนั้นที่เขายืนยัง และฟัง ราพันเซล ผู้สันโดษเธอเวลาของเธอให้เสียงของเธอหวาน resound ผ่าน ได้ โอรสาธิราชอยากปีนถึงเธอ และมองหาประตูหอ แต่ไม่พบ เขากำลังหน้าแรก แต่ร้องเพลงได้อย่างลึกซึ้งเพื่อสัมผัสหัวใจของเขา ที่พักเขาออกไปในป่า และฟังมัน< 3 > เมื่อเมื่อเขาจึงยืนอยู่ข้างหลังต้นไม้ เขาเห็นว่า enchantress ที่มา และเขาได้ยินเธอร้องว่า: ' ราพันเซล ราพันเซล ให้ลงผมของฉัน.' จากนั้น ราพันเซลให้ลงอย่างใดอย่างผมของเธอ และ enchantress ที่ปีนถึงเธอ 'ถ้าเป็นบันไดที่หนึ่ง mounts มากเกินไปจะพยายามฟอร์จูนของฉัน กล่าวว่า เขา และในวันถัดไปเมื่อมันเริ่มที่จะเติบโตเข้ม เขาไปที่หอ และร้อง: ' ราพันเซล ราพันเซล ให้ลงผมของฉัน.' ทันทีผมล้มลง และโอรสาธิราชปีนขึ้น ที่ราพันเซลแรกถูกชะมัดกลัวเมื่อคน มาเช่นเคยยังมี beheld ตาของเธอ เพื่อเธอ แต่โอรสาธิราชเริ่มพูดคุยกับเธอมากเช่นเพื่อน และบอกเธอว่า หัวใจของเขาได้ดังนั้นคนที่จะได้ให้เขามีเหลือไม่ และเขาได้ถูกบังคับให้ดูเธอ ราพันเซลกลัวเธอที่หายไป และเมื่อเขาถามเธอถ้า เธอจะนำเขาสามี และเธอเห็นที่ กำลังหนุ่ม และ หล่อ เธอคิด: 'จะรักฉันมากกว่าเดิมไม่ดาม Gothel' และเธอกล่าวว่า ใช่ และวางมือของเธอในเขา เธอกล่าวว่า: "ฉันจะอาศัยไปกับคุณ แต่ฉันไม่รู้ว่าจะลง นำกับคุณ skein ไหมทุกครั้งที่คุณ มา ฉันจะทอบันไดด้วย และเมื่อที่พร้อม ฉันจะมา และคุณจะพาฉันบนม้าของคุณ ' พวกเขายอมรับว่า จนที่ เวลาที่ควรมาเธอเย็น สำหรับหญิงชรามาตามวัน Enchantress ที่กล่าวนี้ ไม่มีอะไรจนเมื่อราพันเซลก็กล่าวกับเธอ: 'บอกฉัน Gothel ดาม วิธีการมันเกิดขึ้นที่คุณจะหนักมากสำหรับฉันวาดมากกว่ากษัตริย์หนุ่มสน - เขาอยู่กับฉันในช่วง'< 4 > ' Ah คุณคนชั่วลูก ร้อง enchantress ที่ ' อะไรไม่ฟังคุณพูด ฉันคิดว่า ฉันมีแยกคุณจากโลกทั้งหมด และยัง คุณได้หลอกลวงฉัน!' ในความโกรธของเธอ เธอคลัตช์ tresses สวยของราพันเซล ห่อได้สองรอบมือซ้ายของเธอ ยึดคู่ของกรรไกรขวา และตัด snap พวกเขาถูกตัดออก และอย่างใดอย่างดีวางบนพื้นดิน และเธอ pitiless ดังว่า เธอเอาราพันเซลจนเป็นทะเลทรายที่เธอมีอยู่ในความทุกข์ยากและความเศร้าโศกมาก ในวันเดียวที่เธอโยนออกราพันเซล ไร enchantress ที่ยึดอย่างใดอย่างผม ซึ่งเธอได้ตัด การเบ็ด ของหน้าต่าง และเมื่อพระบุตรมา และร้อง: ' ราพันเซล ราพันเซล ให้ลงผมของฉัน.' เธอให้ผมลง แถมยังโอรสาธิราช แต่แทนที่จะหาราพันเซลสายของเขา เขาพบ enchantress ที่จ้องที่เขา มีลักษณะที่คนชั่ว และมาก 'Aha ' เธอร้องป่า, ' คุณจะดึงสายของคุณ แต่นกสวยงามตั้งอยู่ไม่ได้ร้องเพลงในรัง แมวมีมัน และจะลบออกตาอีกด้วย ราพันเซลหายคุณ คุณจะไม่เห็นเธออีก ' โอรสาธิราชข้างตัวเอง มีอาการปวด และในความสิ้นหวังของ เขาหลุดออกมาลงจากหอคอย เขาหนีกับชีวิตของเขา แต่หนามที่เขาตก pierced ตา เขาได้เดินไปมาค่อนข้าง blind เกี่ยวกับป่า กินอะไร แต่ราก และครบ และก็ naught แต่ครวญ และร้องมากกว่า สูญเสียภรรยาที่รักยิ่ง เขา roamed เกี่ยวกับความทุกข์ยากในบางปี และยาว มาถึงทะเลทรายที่ราพันเซล กับคู่ที่เธอได้ให้กำเนิด เด็กผู้ชายและผู้หญิง อาศัยอยู่ใน wretchedness ต่าง ๆ เขาได้ยินเสียง และเหมือนคุ้นเคยว่า เขาถอย และเมื่อเขาประดับ ราพันเซลรู้เขามองไปที่คอของเขา และแสงดังนั้น สองน้ำตาเธอ wetted ตา และพวกเขาเติบโตที่ชัดเจนอีกครั้ง และเขาได้เห็นกับพวกเขาเป็นก่อน เขานำเธอไปสู่อาณาจักรของเขาที่เขาได้รับ joyfully และพวกเขาอาศัยอยู่เป็นเวลานานภายหลัง ความสุข และพึงพอใจ

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

คนเหล่านี้มีหน้าต่างเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ด้านหลังของบ้านของพวกเขาจากการที่สวนที่สวยงามสามารถมองเห็นได้ซึ่งเต็มไปด้วยดอกไม้ที่สวยที่สุดและสมุนไพร มันเป็น แต่ล้อมรอบด้วยกำแพงสูงและไม่มีใครกล้าที่จะเข้าไปในมันเพราะมันเป็นแม่มดที่มีพลังอันยิ่งใหญ่และเป็นที่หวั่นจากทั่วโลก. วันหนึ่งผู้หญิงคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ริมหน้าต่างนี้และมองลงมา เข้าไปในสวนเมื่อเธอเห็นเตียงซึ่งได้รับการปลูกด้วย rampion ที่สวยที่สุดและเพื่อให้มันดูสดและสีเขียวที่เธออยากให้มัน เธอค่อนข้าง pined ออกไปและเริ่มที่จะมองซีดและมีความสุข. สามีของเธอก็ตกใจและถาม: อะไร ails คุณภรรยาที่รัก '' อา 'เธอตอบว่า' ถ้าฉันไม่สามารถกินบางส่วนของ rampion ซึ่ง อยู่ในสวนหลังบ้านของเราก็จะตาย. คนที่รักเธอคิดว่า "ไม่ช้าก็เร็วกว่าปล่อยให้ภรรยาของคุณตายพาเธอบางส่วนของ rampion ตัวเองให้มีค่าใช้จ่ายในสิ่งที่มันจะ '. ในตอนพลบค่ำเขา ปีนลงข้ามกำแพงเข้าไปในสวนของแม่มดที่เร่งรีบกำกำมือของ rampion และเอามันกับภรรยาของเขา เธอทำให้ตัวเองได้ในครั้งเดียวสลัดมันและกินมันอย่างตะกละตะกลาม มันลิ้มรสที่ดีเพื่อให้เธอ - เพื่อให้สิ่งที่ดีมากที่ในวันรุ่งขึ้นเธออยากให้มันสามเท่าก่อน. ถ้าเขาจะมีส่วนที่เหลือใด ๆ ที่สามีของเธอรู้ว่าเขาอีกครั้งจะต้องลงไปในสวน ดังนั้นในความเศร้าโศกของตอนเย็นเขาปล่อยให้ตัวเองลงมาอีกครั้ง; แต่เมื่อเขาได้ปีนกำแพงที่เขากลัวชะมัดเพราะเขาเห็นแม่มดยืนอยู่ตรงหน้าเขา. 'วิธีที่คุณสามารถกล้า' บอกว่าเธอมีรูปลักษณ์โกรธ 'ลงไปในสวนของฉันและขโมย rampion ของฉันเหมือนขโมยหรือเปล่า? ท่านจะต้องทนทุกข์ทรมานมัน! '<2>' อา 'เขาตอบ' ความเมตตาให้ใช้สถานที่ของความยุติธรรมที่ผมทำเท่านั้นถึงใจของฉันจะทำมันออกมาจากความจำเป็น ภรรยาของฉันเห็น rampion ของคุณจากหน้าต่างและรู้สึกเช่นความปรารถนาสำหรับมันว่าเธอจะต้องตายถ้าเธอไม่ได้มีบางส่วนที่จะกิน. แม่มดที่ได้รับอนุญาตโกรธเธอที่จะชะลอตัวลงและพูดกับเขาว่า "ถ้ากรณีที่เป็น ตามที่คุณบอกว่าผมจะช่วยให้คุณสามารถที่จะไปกับคุณ rampion มากที่สุดเท่าที่คุณจะมีเพียงฉันจะทำให้เงื่อนไขหนึ่งคุณต้องให้ฉันเด็กที่ภรรยาของคุณจะนำเข้ามาในโลก; มันจะได้รับการปฏิบัติอย่างดีและผมจะดูแลมันเหมือนแม่. คนที่อยู่ในความหวาดกลัวของเขายินยอมให้ทุกอย่าง. เมื่อผู้หญิงคนนั้นก็ถูกนำตัวไปที่เตียงแม่มดที่ปรากฏในครั้งเดียวให้เด็กชื่อของราพันเซลและพา มันออกไปกับเธอ. ราพันเซลเติบโตเป็นเด็กที่สวยที่สุดภายใต้ดวงอาทิตย์ เมื่อเธออายุได้สิบสองปีที่ปิดแม่มดเธอเข้าไปในหอในช่วงกลางของป่า หอคอยมีบันไดมิได้ประตู แต่อยู่ด้านบนเป็นหน้าต่างเล็ก ๆ น้อย ๆ เมื่อแม่มดอยากจะไปในที่เธอวางไว้ตัวเองอยู่ข้างใต้และร้องไห้: 'ราพันเซล, ราพันเซล,. ให้ลงเส้นผมของคุณกับฉัน' ราพันเซลมีผมยาวงดงามปรับเป็นทองปั่นและเมื่อเธอได้ยินเสียงของแม่มดที่ เธอ unfastened ปอยผมที่ถักเธอแผลพวกเขารอบหนึ่งตะขอของหน้าต่างข้างต้นแล้วผมลดลงยี่สิบ ells ลงและแม่มดปีนขึ้นโดยมัน. หลังจากปีหรือสองปีต่อมาว่าลูกชายของกษัตริย์ขี่ม้า ผ่านป่าและเดินผ่านหอ จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงเพลงซึ่งเป็นเสน่ห์เพื่อให้เขายังคงยืนนิ่งฟัง มันเป็นราพันเซลที่ในความเหงาของเธอเสียเวลาของเธอในการให้เสียงหวานของเธอสะท้อน บุตรชายของกษัตริย์ต้องการที่จะปีนขึ้นไปของเธอและมองหาประตูของหอ แต่ไม่มีผู้ใดได้รับที่จะพบ เขาขี่ม้าบ้าน แต่ร้องเพลงได้เพื่อให้สัมผัสลึกหัวใจของเขาว่าทุกวันที่เขาเดินออกไปในป่าและฟังมัน. <3> เมื่อตอนที่เขาจึงยืนอยู่ข้างหลังต้นไม้ที่เขาเห็นว่าแม่มดมาที่นั่นและ เขาได้ยินว่าเธอร้องไห้: 'ราพันเซล, ราพันเซล,. ให้ลงเส้นผมของคุณกับฉัน'. แล้วราพันเซลให้ลง braids ผมของเธอและแม่มดปีนขึ้นกับเธอ 'ถ้าเป็นบันไดโดยที่หนึ่งม้าผมก็ จะพยายามโชคของฉัน 'กล่าวว่าเขาและในวันรุ่งขึ้นเมื่อมันเริ่มที่จะเติบโตมืดเขาไปหอคอยและร้องไห้:' ราพันเซล, ราพันเซล,. ให้ลงเส้นผมของคุณกับฉัน 'ทันทีที่ผมล้มลงและโอรสของกษัตริย์ปีนขึ้นไป. ตอนแรกก็กลัวราพันเซลชะมัดเมื่อชายคนเช่นตาของเธอยังไม่เคยเห็นมาถึงเธอ แต่บุตรชายของกษัตริย์เริ่มที่จะพูดคุยกับเธอเหมือนเพื่อนและบอกเธอว่าหัวใจของเขาได้รับการขยับเพื่อที่จะได้ให้เขามีส่วนที่เหลือไม่ได้และเขาถูกบังคับที่จะเห็นเธอ ราพันเซลหายไปแล้วความกลัวของเธอและเมื่อเขาถามเธอว่าเธอจะพาเขาสำหรับสามีของเธอและเธอเห็นว่าเขาเป็นหนุ่มหล่อและเธอคิดว่า: 'เขาจะรักฉันมากกว่าเก่าม Gothel ไม่'; . และเธอกล่าวว่าใช่และวางในมือของเธอของเขาเธอกล่าวว่า"ฉันเต็มใจจะหายไปกับคุณ แต่ฉันไม่ทราบวิธีการที่จะได้ลง นำกับคุณเข็ดไหมเวลาที่คุณมาทุกครั้งและผมจะสานบันไดกับมันและเมื่อที่พร้อมที่ผมจะลงมาและคุณจะพาฉันอยู่บนหลังม้าของคุณ. พวกเขาตกลงกันว่าจนกว่าจะถึงเวลาที่เขาควรจะมา ให้เธอทุกเย็นสำหรับหญิงชรามาโดยวัน แม่มดข้อสังเกตอะไรนี้จนกระทั่งครั้งหนึ่งราพันเซลกล่าวว่าเธอ: '. บอกฉัน Dame Gothel ว่ามันเกิดขึ้นที่คุณมีมากหนักสำหรับผมที่จะวาดขึ้นกว่าบุตรชายของกษัตริย์หนุ่ม - เขาอยู่กับเราในช่วงเวลา' <4> 'Ah! คุณเด็กชั่วร้าย 'ร้องไห้แม่มด 'ฉันทำสิ่งที่ได้ยินคุณพูด! ผมคิดว่าผมได้แยกออกจากกันคุณจากทั่วโลกและยังคุณได้หลอกฉัน! 'ความโกรธเธอกำของราพันเซลปอยผมที่สวยงามห่อพวกเขาสองครั้งรอบที่มือซ้ายของเธอคว้ากรรไกรที่มีสิทธิและนิสแน็ปพวกเขาถูกตัดออกและผมเปียน่ารักนอนอยู่บนพื้นดิน และเธอก็โหดร้ายเพื่อที่เธอจะเอาราพันเซลที่ไม่ดีเข้ามาในทะเลทรายที่เธอต้องมีชีวิตอยู่ในความเศร้าโศกที่ดีและความทุกข์ยาก. ในวันเดียวกันว่าเธอโยนออกราพันเซล แต่แม่มดยึด braids ของผมซึ่งเธอได้ตัดออก ตะขอของหน้าต่างและเมื่อโอรสของกษัตริย์มาและร้องไห้: 'ราพันเซล, ราพันเซล,. ให้ลงเส้นผมของคุณกับฉัน' เธอปล่อยผมลง โอรสของกษัตริย์เสด็จขึ้น แต่แทนที่จะหาราพันเซลของเขารักเขาพบว่าแม่มดที่จ้องไปที่เขาด้วยรูปลักษณ์ที่ชั่วร้ายและพิษ. 'Aha! เธอร้องไห้เย้ย 'คุณจะเรียกสุดที่รักของคุณ แต่นกที่สวยงามนั่งร้องเพลงไม่ได้อยู่ในรัง; แมวได้มีมันและจะมีรอยขีดข่วนจากดวงตาของคุณได้เป็นอย่างดี ราพันเซลจะหายไปกับคุณ คุณจะไม่เห็นเธออีกครั้ง. โอรสของกษัตริย์เป็นข้างตัวเองที่มีอาการปวดและในความสิ้นหวังของเขาที่เขากระโดดลงมาจากหอคอย เขาหนีกับชีวิตของเขา แต่หนามเป็นที่เขาลดลงเจาะดวงตาของเขา. เขาเดินค่อนข้างตาบอดเกี่ยวกับป่ากินอะไร แต่รากและผลเบอร์รี่และทำสิ่งใด แต่ความโศกเศร้าเสียใจและร้องไห้กับการสูญเสียภรรยาสุดที่รักของเขา ดังนั้นเขาจึงท่องเกี่ยวกับในความทุกข์ยากมานานหลายปีและที่มีความยาวมาถึงทะเลทรายที่ราพันเซลกับฝาแฝดซึ่งเธอได้ให้กำเนิดเด็กผู้ชายและผู้หญิงคนหนึ่งที่อาศัยอยู่ในทุกข์ เขาได้ยินเสียงและมันดูเหมือนจะคุ้นเคยกับเขาว่าเขาเดินไปทางนั้นและเมื่อเขาเข้าหาราพันเซลรู้ว่าเขาและกอดคอร้องไห้ของเขา สองของน้ำตาของเธอเปียกตาของเขาและพวกเขาเติบโตที่ชัดเจนอีกครั้งและเขาจะได้เห็นกับพวกเขาเป็นก่อน เขาพาเธอไปยังอาณาจักรของเขาที่เขาได้รับความสุขและพวกเขาอาศัยอยู่เป็นเวลานานหลังจากนั้นมีความสุขและเป็นที่พึงพอใจ

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

คนเหล่านี้มีหน้าต่างเล็กๆที่ด้านหลังของบ้าน ซึ่งเป็นสวนที่สวยงามสามารถมองเห็นได้ ซึ่งเต็มไปด้วยดอกไม้ที่สวยที่สุด และสมุนไพร มันเป็น , อย่างไรก็ตาม , ล้อมรอบด้วยกำแพงสูง และไม่มีใครกล้าเข้าไป เพราะมันเป็นแม่มด ที่มีพลังอันยิ่งใหญ่และน่ากลัวโดยทั่วโลก

วันหนึ่งผู้หญิงยืนอยู่ที่หน้าต่างนี้และมองลงไปที่สวน เมื่อเธอเห็นเตียงซึ่งปลูกด้วย rampion ที่สวยที่สุด และมันดูเขียวสดชื่นที่เธอโหยหามัน เธอค่อนข้าง pined ออกไป และเริ่มดูซีดและเป็นทุกข์

สามีตกใจ และถามว่า ' สิ่งที่ ails คุณ , ที่รัก ?

' อา ' เธอตอบ ' ถ้าฉันไม่สามารถกินของ rampion ,ที่ อยู่ ใน สวนหลังบ้าน ผมจะตาย . . . '

คนที่รักเธอ คิดว่า : ' เร็วกว่าปล่อยให้ภรรยาตาย เอาบางส่วนของ rampion เองให้มันเสียค่าใช้จ่ายอะไรมัน . . . '

ที่สนธยา เขา clambered ลงกำแพงเป็นสวนของ แม่มดรีบกุม , หยิบ rampion และเอาไปให้ภรรยาของเขา เธอที่เคยทำให้ตัวเองสลัดมันและกินมันตะกละ .มันอร่อยกับเธอ - ดังนั้นมากที่วันรุ่งขึ้น เธอโหยหามันสามเท่าก่อน

ถ้าเขาได้พัก สามีของเธอรู้ว่าเขาต้องอีกครั้งลงไปยังสวน ดังนั้น ในความสลัวของเย็น เขาปล่อยให้ตัวเองลงอีกครั้ง แต่เมื่อเขาได้ clambered ลงผนังเขาโคตรกลัว เพราะเขาเห็นแม่มดยืนอยู่ต่อหน้าเขา

' คุณจะกล้า' ' เธอดูโกรธ ' ลงไปยังสวนของฉันและขโมย rampion ของผม เหมือนโจรเลย ? คุณจะต้องได้รับมัน !

< 2 >
' อา ' ตอบเขา ให้ความเมตตา ใช้สถานที่ของความยุติธรรม แต่ผมตัดสินใจทำเพราะความจำเป็น ภรรยาของฉันเห็น rampion ของคุณจากหน้าต่าง และ รู้สึก เช่น ปรารถนาว่าเธอจะตาย ถ้าเธอได้กินบ้าง . . .

แม่มดให้ความโกรธของเธอจะนิ่ม และบอกเขาว่า ถ้ากรณีเป็นอย่างที่คุณพูด ผมจะช่วยให้คุณใช้เวลากับคุณ เช่น rampion เท่าที่คุณจะเท่านั้น ผมให้ 1 ข้อ คุณจะต้องให้เด็กที่ภรรยาของคุณจะพาเข้าสู่โลก ก็จะดี การรักษา และจะดูแลมันเหมือนแม่ '

ผู้ชายในความหวาดกลัวที่ยินยอมให้ทุกอย่าง

เมื่อผู้หญิงถูกนำตัวไปที่เตียง แม่มดปรากฏตัวในครั้งเดียวให้เด็กชื่อของราพันเซล และเอามันไปกับเธอ

ราพันเซลเติบโตเป็นเด็กที่สวยที่สุดภายใต้ดวงอาทิตย์ เมื่อเธออายุได้สิบสองปี แม่มด ปิดปากเธอเข้าไปในอาคารในกลางของป่า หอมีทั้งบันไดและประตู แต่บริเวณด้านบนเป็นหน้าต่างเล็ก ๆน้อย ๆเมื่อแม่มดอยากไปไหน เธอวางเองภายใต้มันและร้องไห้ :

'rapunzel ราพันเซลปล่อยผมลงให้ฉัน . '

ราพันเซลได้งดงาม ผมยาว ก็ได้ เช่น ปั่นทอง และเมื่อเธอได้ยินเสียงของแม่มด เธอเอาเธอถักผมแผล รอบที่หนึ่งในก้านของหน้าต่างข้างบน แล้วผมก็ยี่สิบเอลส์ลงและแม่มดปีนขึ้นไปค่ะ

หลังจากปีหรือสองปี ต่อมา ว่า ลูกชายของกษัตริย์ขี่ม้าผ่านป่าผ่านหอ เขาได้ยินเสียงเพลงที่น่ารักมากๆ ที่เขายังคงยืนนิ่ง และฟัง มันคือราพันเซล ที่ในความเหงาของเธอผ่านช่วงเวลาของเธอในการให้เสียงของเธอดังก้อง . โอรสของกษัตริย์จะปีนขึ้นมา และมองที่ประตูของหอคอยแต่ไม่มีใครที่จะพบ เขาขี่กลับบ้าน แต่ร้องเพลงได้ลึกเพื่อสัมผัสหัวใจของเขา ทุกๆ วัน เขาเข้าไปในป่า และฟังแล้ว

< 3 >
เมื่อตอนที่เขาจึงยืนอยู่หลังต้นไม้ เขาเห็นแม่มดมาที่นั่น และเขาได้ยินว่าเธอร้องไห้ :

'rapunzel ราพันเซล
ให้ผมลงให้ฉัน . '

แล้วราพันเซลปล่อยลง braids ของเธอผม

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.